คนถูกถามกลืนกาแฟอย่างยากเย็นราวกับว่ามันเป็นของแข็ง แล้วเม็ดน้ำตาก็ร่วงแหมะลง เล่นเอาคนถามใจคอไม่ดี
“เฮ้ย! พี่นิเป็นอะไร?”
มือเรียวบางของภีมเขย่าแขนคนที่น้ำตาร่วง
“..เขา... เขา... ฮือ...”
นิญาดาพยายามจะตอบ แต่มันช่างยากเย็น คำตอบมันละลายหายไปกับเสียงสะอื้นเบา ๆ พี่เกดโน้มเข้ามากอดคนสะอึกสะอื้นจนตัวโยน มือหนึ่งโอบรอบศีรษะสาวน้อยเข้าแนบอก อีกมือลูบหลังที่สั่นสะท้านปลอบเบา ๆ
“ใจเย็น... นิ ใจเย็น... พี่รู้”
คนเป็นพี่ใหญ่ปลอบในฐานะผู้ที่เคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน
“พี่นิ อย่าบอกนะว่า เมื่อคืนคือครั้งแรกของพี่!”
ภีมกระซิบถาม ส่งผลให้ร่างบางสะอื้นหนักยิ่งขึ้น เพราะเสียใจกับความบริสุทธิ์ที่หล่อนอุตส่าห์เฝ้าถนอมไว้ให้เจ้าบ่าวในคืนวันวิวาห์ แต่กลับต้องมาสูญเสียให้ชายหนุ่มที่เพิ่งรู้จักกันง่าย ๆ ภายในคืนเดียว !
พี่เกดฟาดมือลงบ่าคนปากมากเต็มแรง อีกฝ่ายจึงหยุดพูด คนถูกตีหน้าเบ้
ผู้มีประสบการณ์ประเมินจากอาการของคนในอ้อมแขนคงพอจะเดาได้ว่า นิญาดาคงจะเสียสาวให้กับอาจารย์หนุ่มครั้งแรกเป็นแน่แท้
โชคดีที่กลุ่มของนิญาดานั่งอยู่ด้านในสุดตรงมุมของห้องอาหาร จึงไม่เป็นที่สังเกตของคนอื่น ๆ
ภีมอาสาไปเอาข้าวมาให้ เขาค่อย ๆ เลื่อนถ้วยข้าวต้มปลาอุ่น ๆ มาตรงหน้าหญิงสาวที่ตายังคงแดงก่ำ
“พี่ขอพูดตรง ๆ นะนิ”
พี่เกดพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าคนร้องไห้หยุดร้อง
“เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันเป็นอะไรที่พวกเราไม่ได้คาดคิด เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว... มันแก้ไขไม่ได้”
ผู้ซึ่งผ่านโลกมาก่อนพูดอย่างเป็นกลาง ๆ ไม่ได้โทษฝ่ายชายหรือฝ่ายหญิง
“จริงนะพี่นิ ภีมว่าไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลย สมัยนี้เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับผู้หญิงไปแล้ว! ไม่เชื่อพี่ลองเดินไปถามเด็กในมหาวิทยาลัยของเราดูสิ จะบริสุทธิ์ โสด ซิง สักกี่คนกันเชียว”
ภีมพูดในสิ่งที่ตนเองคิด จนพี่เกดต้องถลึงตาปรามคนพูดมาก ฝ่ายนั้นจึงหยุด
“พี่ว่าทางที่ดีเราหาทางป้องกันสิ่งที่จะเกิดขึ้นตามมา หลังจากนี้จะดีกว่า”
“ค่ะ”
นิญาดาตอบเบา ๆ
“เดี๋ยวเที่ยงเราก็จะเดินทางกลับกันแล้ว รีบไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินโดยด่วนเลยนะ”
พี่เกดแนะนำให้หญิงสาวซื้อยาคุมกำเนิดมากินเพื่อป้องกันการตั้งครรภ์ที่ไม่พร้อม! แล้วภีมก็สำทับเพิ่มเติมอย่างคนรู้ดีว่า
“ใช่! ถ้าจะให้ดีที่สุด ต้องกินภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่ไม่นานเกินเจ็ดสิบสองชั่วโมงนะจ๊ะ และต้องกินซ้ำอีกหนึ่งเม็ดภายในสิบสองชั่วโมงหลังจากกินเม็ดแรกแล้ว”
“จ้ะ! รู้ดีจริงนะ”
พี่เกดเหน็บคนรู้มาก
“ก็แหม.. หนูก็ผู้หญิงคนนึงนะพี่! ก็ต้องเรียนรู้เอาไว้บ้างเผื่อมีเหตุฉุกเฉิน จะได้ไม่ท้องโย้ก่อนถึงวันวิวาห์ คริ คริ”
คนเป็นผู้หญิงหัวเราะคิกคัก
“ย่ะ!! แม่ผู้หญิง!”
พี่เกดและภีมหัวเราะพร้อมกัน พลอยทำให้นิญาดายิ้มตาม บรรยากาศความตึงเครียดเริ่มผ่อนคลายลง
“งั้นเธอก็ควรจะรีบไปซื้อมากินนะจร้า เพราะเมื่อคืนก็ช่วยกันเช็ดตู้เย็นทั้งคืนกับหนุ่มหน้าตี๋... ดีกรีดอกเตอร์ไม่ใช่เหรอยะ”
พี่เกดล้ออย่างรู้ทัน เพราะภีมเพิ่งจะเมาท์มอยให้ตนฟังว่า ได้เสียกับ ดร. พงษ์ แล้วเรียบร้อย
“อะ... แฮ่ม! คนสวยก็แบบนี้แหละจร้า อิอิ ยาคุมฉุกเฉินไม่ต้องค่ะ ใส่ถุงดีกว่าป้องกันได้เก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าเปอร์เซ็นต์ ทั้งลื่นทั้ง.......”
ภีมแกล้งลดเสียงต่ำ แล้วทำหน้าทะเล้นแทนคำตอบ เล่นเอาพี่เกดกลั้นหัวเราะจนหน้าดำหน้าแดง นิญาดาก็ขำไปกับทั้งคู่
- จริงดังพี่เกดว่า... สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วแก้ไขไม่ได้ ชีวิตของเธอต้องเดินไปข้างหน้า จะมัวเศร้าเสียใจกับสิ่งที่เป็นอดีตก็คงจะเปล่าประโยชน์-
นิญาดานิ่งคิด...
“สวัสดีคร่า อาจารย์เตชิน เพิ่งลงมาเหรอคะ?”
เสียงเล็กแหลมของภีมร้องทักอาจารย์เตชินอย่างมีจริตด้วยความเคยชิน
สาวใหญ่อีกคนที่กำลังจะห้าม แต่ไม่ทัน จึงได้แค่ส่งค้อนวงใหญ่ให้คนช่างทักช่างคุย เพราะคนที่ถูกทักคือคนที่ทำให้สาวน้อยที่นั่งข้าง ๆ เพิ่งจะร้องไห้ไปหยก ๆ
“ครับ”
คำเดียวสั้น ๆ อย่างเฉยเมย แม้ใบหน้าหล่อเหลานั้นจะสงบนิ่งแต่แววตาคมกลับแลเหลือบไปที่หญิงสาวอีกคน
“อ๊าย.. ตายแล้ว ที่คออาจารย์ไปถูกอะไรกัดมาคะ?”
เสียงทักของคนช่างสังเกตดังพอที่จะให้คนทั้งห้องอาหารมองคนถูกทักเป็นตาเดียว คนทั้งห้องกำลังมองต้นคอขาวของอาจารย์หนุ่มที่ปรากฏรอยฟันซี่เล็ก ๆ สีแดงเป็นจ้ำ ๆ
ทำให้อาจารย์หนุ่มมาดขรึมเริ่มหน้าแดงตั้งแต่ต้นคอลามไปจนถึงใบหู ตาคมของเขาจับจ้องใบหน้านวลของหญิงสาวผู้ที่ฝากรอยทรงจำไว้ที่เขา พลันหวนคิดถึงต้นเหตุวาบหวาม ก่อนออกจากห้องของหล่อน เขายังจูบลาที่แก้มนวลเบา ๆ อย่างอาวรณ์ หากไม่ใช่เพราะต้องตื่นมาเข้ากิจกรรมอบรม เขาก็คงจะขังเธอไว้ในอ้อมแขนไม่ยอมปล่อยให้ออกมานั่งเชิดหน้าชูคอใส่เขาแบบนี้เป็นแน่!!!
“มดกัด”
เสียงทุ้มตอบสั้น ๆ
“ต๊าย!... มดคงจะตัวโตนะคะ คริ คริ ดูสิรอยกัดใหญ่เชียว”
ภีมแซวอาจารย์หนุ่มอย่างสนุกปาก เรียกเสียงหัวเราะเบา ๆ จากคนสอดรู้สอดเห็นภายในห้องอาหาร
“ใช่! ทั้งตัวใหญ่ ทั้งดุ”
คนถูกแซวตาวาว จ้องคนต้นเหตุที่ทำให้เขาถูกล้อ
นิญาดาเชิดจมูกจ้องตาคมกลับอย่างท้าทาย
-สมน้ำหน้า โดนกัด ถูกเอาคืนเสียบ้าง-
มือบางเลื่อนมากระชับผ้าพันคอ เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครเห็นรอยรักที่เขาฝากไว้กับหล่อนเช่นกัน
“ผมขอตัวนะครับ”
ร่างสูงสง่าเดินเลี่ยงออกไปที่โต๊ะอีกฝั่ง ซึ่ง ดร. พงษ์ นั่งอยู่ก่อนแล้ว
เมื่อถึงที่หมายอาจารย์หนุ่มก็หย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ เพื่อนสนิท
“ไง เมื่อคืนจัดหนักไหม?”
ดร. พงษ์ เอ่ยถาม เพราะทราบเรื่องจากภีมที่ขอมานอนกับตน ซึ่งสาวน้อยในร่างหนุ่มอรชรแจ้งแก่เขาว่า อาจารย์เตชินบุกเข้าหานิญาดา จนตนเองต้องสละห้องนอนให้พี่เกด แล้วระหกระเหินมาขอนอนกับเขาที่ห้อง
คนถูกถามไม่ตอบเพียงแค่เลื่อนจานที่บรรจุไข่กระทะสองฟอง ไปตรงหน้าคนถาม
ดร. พงษ์ ถึงกับตาโต พร้อมกับรอยยิ้มซุกซน ยักคิ้วให้คนจัดไข่ดาวในมื้อเช้าถึงสองฟอง
-แสดงว่าคนนี้จัดว่าเด็ด หรือไม่ก็ต้องถูกใจ คาสโนวาตัวพ่อเป็นพิเศษ เขาถึงกับกินหล่อนซ้ำถึงสองครั้ง-
หญิงสาววัยยี่สิบต้น ๆ ซอยส้นสูงสีแดงสดก้าวฉับ ๆ เข้ามาในสำนักงาน ผมสลวยสีดำเงางามสะบัดไปมาตามจังหวะก้าวเดิน ดวงตากลมโตแต่งเติมด้วยอายแชโดว์เพิ่มความหวานซ่อนเปรี้ยวให้ดวงตาคู่งาม หญิงสาวเหลือบดูนาฬิกาที่แขวนบนผนังห้อง 08.30 น. เวลาตอกบัตรเข้างานพอดิบพอดี ปากบางแต้มด้วยสีแดงกุหลาบกระตุกยิ้มพร้อมมองสบตาสาวใหญ่ที่กำลังมองหล่อนตั้งแต่หัวจรดเท้า“สวัสดีค่ะพี่ณี”นิญาดา สาวสวยประจำสำนักงานทักทายเสียงใสอย่างมีจริตจะก้านพร้อมกับยกมือไหว้ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าแววตาถมึงทึงของหัวหน้าสำนักงานจ้องสาวน้อยที่ทักทายเพียงแวบเดียว แล้วสะบัดหน้าบูดบึ้งนั้นหันไปสนใจกับงานตรงหน้าอีกครั้งหนึ่งสาวสวยยักไหล่ คิดในใจ ‘ก็ช่างปะไรต่างคนต่างอยู่’แล้วขายาวเรียวนวลเนียนภายใต้กระโปรงสีแดงแปร๊ดรัดรูปอย่างสาวออฟฟิศสมัยใหม่ก็ก้าวไปที่โต๊ะประจำตำแหน่งอย่างเคยชิน สายตาคู่งามก็หลุบต่ำลงเมื่อเห็นหนังสือราชการที่ตนอุตส่าห์ตั้งใจทำเมื่อวานกว่ายี่สิบฉบับ ถูกขีดฆ่า แก้ไขด้วยปากกาสีแดงเป็นปื้น ๆเฮ่อ !นิญาดาพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย แล้วทิ้งร่างอรชรบอบบางลงบนเก้าอี้แม้จะถูกกลั่นแกล้งจนเคยชิน แต่ก็ยังอดเหนื่
เมื่อเธอได้หัวข้อการอบรมแล้ว กิจกรรมต่าง ๆ หัวข้อบรรยายย่อย ก็พรั่งพรูออกมาอย่างง่ายดาย‘วิทยากร... แน่นอน!!! ต้องเป็นคนที่ทุกคนต้องร้องว้าว!’เมื่อเรียวเริ่มละเลงลงบนคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์อีกครั้งเพื่อค้นหารายชื่อและประวัติผู้ทรงคุณวุฒิที่เหมาะสมสำหรับการเป็นวิทยากรที่ดีที่สุดในงานอบรมดวงตาเป็นประกายสดใสของเธอจ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ไม่กะพริบ หญิงสาวมีความสุขกับการทำงานที่ท้าทาย แม้จะเจออุปสรรคบ้าง แต่ก็ไม่ยากเกินความสามารถของเธอ‘คนนี้เลย! ศ. ดำรง ผู้ที่ได้รับตำแหน่งศาสตราจารย์ที่อายุน้อยที่สุด ในประเทศไทย !’นิญาดาตาลุกวาวเมื่อค้นเจอชื่อวิทยากรคลิกนิญาดาคลิกปุ่มกดส่งอีเมลเพื่อทาบทามศาสตราจารย์ดำรงค์ทันทีที่ค้นเจอจากนั้นเรื่องที่เธอจะต้องจัดการต่อไป คือ สถานที่จัดอบรม และต้องเป็นที่ที่สวยงามน่าไปมากที่สุด ซึ่งคงหนีไม่พ้น “รีสอร์ตเดอะเบสต์ออร์คิด”รีสอร์ตหรูท่ามกลางธรรมชาติที่แสนจะโรแมนติกนิญาดาหลับตาพริ้มฝันหวานถึงที่นอนนุ่มท่ามกลางป่าเขาริมน้ำตก ในขณะกำลังค้นหาข้อมูลโรงแรมในอินเทอร์เน็ต หล่อนมักมีความสุขกับการทำงานเสมอเช้าวันต่อมานิญาดาเปิดเมล ด้วยใจระทึก-ผมยินดีเป็นวิทยากร
เช้าตรู่ของวันใหม่นิญาดามาถึงสำนักงาน สิ่งแรกที่ทำ คือ รีบโทรศัพท์ ติดต่อขอโอนค่ามัดจำ กับรีสอร์ต ก่อนที่หัวหน้าจะจับได้ ว่ายังไม่ได้โอนมัดจำเมื่อเห็นตัวเลขในบัญชีปรากฏการโอนเงินเรียบร้อย หล่อนก็ยิ้มอย่างเบาใจ ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยรอแค่ประชาสัมพันธ์โครงการให้อาจารย์สมัครเข้าอบรมจากนั้น นิญาดาก็รีบสะสางงานหลักต่อนิ้วเล็ก ๆ ของนิญาดาพลิ้วไหวบรรเลงลงบนแป้นพิมพ์ อย่างชำนาญ แปดชั่วโมงของการทำงานในช่วงใกล้ปิดงบประมาณ มันช่างน้อยนัก รู้ตัวอีกที ก็หมดเวลาทำงานเพื่อน ๆ ในสำนักงานกลับกันหมดแล้ว “นิญาดา”เสียงหนักแน่น น่าเกรงขามดังขึ้นหล่อนหันขวับไปยังต้นเสียงทันที“.. เข้ามาหาอาจารย์ด้วย...”ต้นเสียงเอ่ยต่อคนที่เรียกชื่อจริงของหล่อน.. มีเพียงคนเดียวเท่านั้น คนนั้นคือ “รองอธิการบดีฝ่ายวิจัย” ผู้ที่มีอำนาจลงนามสั่งให้คนทั้งมหาวิทยาลัยทำหรือไม่ทำอะไรก็ได้และเป็นท่านประธานสูงสุดของสำนักงานวิจัยแห่งนี้หญิงสาวผู้ถูกเรียกรีบสาวเท้าเข้าไปในห้องรองอธิการบดี เมื่อพบกับผู้ที่อยู่เบื้องหน้า หล่อนกระพุ่มไหว้อย่างเคารพตามธรรมเนียมผู้น้อยต้องไหว้ผู้ใหญ่“นั่งลงสิ...”เสียงเบาสั่ง แต่ยังคงความน่าเกร
แสงอรุณยามเช้าส่องลอดผ่านหน้าต่างที่ถูกเปิดรับลม แสงแรกของวันใหม่เข้ามาคลอเคลียปลุกนิญาดาให้ตื่นจากการหลับใหลเหมือนเช่นทุกวัน ทุกชีวิตกำลังเริ่มเคลื่อนไหว ตามวิถีทางแห่งตนเช้าวันนี้ ข้าราชการวัยเกษียณทั้งคู่ออกไปที่ไร่ก่อนลูกสาวจะตื่น นิญาดาจึงอนุญาตให้ตนเองเหลวไหลสักวัน เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เธอกลับนอนเอนกายบนเก้าอี้หวายตรงระเบียงบ้าน ทอดสายตามองออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมายกาแฟในแก้วที่เคยส่งไอร้อนหอมกรุ่นบัดนี้ กลับเย็นชืด ไม่พร่องลงแม้แต่น้อย คราบน้ำตายังคงปรากฏอยู่บนใบหน้านวลลออ เหตุการณ์ถูกตำหนิจากท่านรองฯ เมื่อวาน มันยังคงแจ่มชัดในหัวจนแทบไม่อยากเข้าสำนักงานแสงแดดที่เริ่มแผดกล้าขึ้นรบเร้าให้ร่างบางค่อย ๆ ลุกจากเก้าอี้หวาย แม้จะไร้เรี่ยวแรง แต่ก็ต้องออกโบยบิน จนกว่าจะสิ้นลม มันคือ หน้าที่ของมนุษย์กินเงินเดือนอย่างเธอ !08.50 น.นิญาดาเหลือบดูนาฬิกาบนผนังห้อง พร้อม ๆ กับหัวหน้าสำนักงานจ้องคนมาสายจนตาแทบจะถลนออกจากเบ้าหล่อนจ้องตากลับไม่ยอมหลบพร้อมกับยกมือไหว้ แต่ไม่ยิ้มเหมือนเช่นเคย “สวัสดีค่ะหัวหน้า”นิญาดาทักทายเสียงแข็ง เพราะยังคงเสียใจและผิดหวังกับการกระทำของผู้ที
อะไรที่หล่อนอยากได้ หล่อนต้องทำให้ได้ แค่ข้อมูลผู้ชายเพียงคนเดียวมีหรือเด็กเกียรตินิยมอันดับหนึ่งจะหามันมาไม่ได้!ไม่นานนักข้อมูลของเครื่องมือในการแก้แค้นหัวหน้าก็ปรากฏบนจอคอมพิวเตอร์ชื่อเต็ม ๆ คือ “ผศ. ดร. เตชิน ไตรสุวรรณภักดี” อาจารย์คณะวิศวกรรมศาสตร์ ภาควิชาไฟฟ้า อายุสามสิบเจ็ดปี สถานภาพโสด ชื่อ-ที่อยู่ เบอร์โทรติดต่อ ข้อมูลครบเมื่อได้ข้อมูลมาเรียบร้อย นิญาดารีบส่งอีเมลเชิญเป้าหมายเข้าร่วมงานอบรมที่หล่อนกำลังจะจัดขึ้นทันทีนิญาดาปรบมือให้ตัวเองเบา ๆ ก่อนจะลงมือทำงานพร้อมกับฮัมเพลงออกมาเบา ๆ อย่างอารมณ์ดีจากนี้ก็แค่รอ รอ......ให้สุดที่รักของหัวหน้าเดินเข้ามาติดกับ แล้วเธอก็จะได้แก้แค้นอย่างสาสม ! เช้าวันรุ่งขึ้นนิญาดารีบเช็กอีเมลทันที แต่กลับไม่ปรากฏเมลของคนที่กำลังรอคอย ดวงตาคู่งามจับจ้องใบรายชื่อผู้ที่ลงทะเบียนเข้าอบรม ไม่ว่าจะดูกี่รอบ ๆ ก็ไม่ปรากฏชื่อ “ผศ. ดร. เตชิน ไตรสุวรรณภักดี” เลยสักนิด สุดที่รักของหัวหน้า เครื่องมือชิ้นเอกในการแก้แค้น“นิ! นิญาดา มาหาพี่หน่อย!”เสียงของนางช้างยักษ์ ร้องแปร๋นลั่นห้อง อย่างวางอำนาจแทรกเข้ามาในโสตประสาทแม้จะไม่อยากไปหา แต่
ริมฝีปากบางฉีกยิ้มพร้อมกับยกมือไหว้ทักทายอาจารย์ตั้งแต่เช้าตรู่ จนบัดนี้ผ่านไปสามสิบกว่าท่าน จนเหงือกเริ่มจะแห้ง แข้งขาที่วิ่งขึ้นวิ่งลงรถบัสคันใหญ่เพื่อแจกป้ายชื่อบ้าง พาอาจารย์ขึ้นไปนั่งรอบนรถบ้าง เริ่มจะล้า “พี่นิขอป้ายชื่อหน่อยจ้า”เสียงน้องภีมร้องเรียกแจ้ว ๆ อยู่ด้านล่าง นิญาดาจึงรีบวิ่งลงไปด้วยความรีบร้อน ยังไม่ทันที่เท้าจะก้าวลงจากรถก็สะดุดเท้าตัวเอง“กรี๊ดดดดดดด”นิญาดาร้องเสียงหลง ร่างบอบบางคะมำไปข้างหน้า พรึบ!เธอกระแทกกับแผงอกกว้างของใครบางคน มือเล็กคว้าคล้องคอชายตรงหน้าไว้โดยอัตโนมัติ มือหนารวบเอวอรชรไว้ได้ทันก่อนจะร่วงลงกระแทกพื้น อกอิ่มนุ่มนิ่มเบียดเสียดกับอกแน่นล่ำสัน เนื้อแกร่งร้อนระอุ ความเร่าร้อนที่แฝงเร้นในกายชายหนุ่มกระตุ้นเลือดในกายสาวให้เดือดพล่าน ใบหน้าคนในอ้อมกอดร้อนผะผ่าวแดงก่ำ ดวงตาคู่งามที่ตื่นตระหนกด้วยความตกใจเมื่อครู่ สบกับดวงตานิ่งล้ำลึกเนิ่นนาน“เอ่อ อะ แฮ่ม!”ภีมถลาเข้ามาหาคนทั้งคู่ นิญาดาได้สติรีบคลายมือออก มือใหญ่จึงปล่อยเอวบางเช่นกัน“สวัสดีคร้า ท่านอาจารย์เตชิน”ภีมสาวในร่างชายส่งเสียงแหลมปรี๊ดทักทายผู้มาใหม่“สวัสดีค่ะ อาจารย์เตชิน” นิ
นิญาดารวบช้อน แล้วรีบกลืนไอติมให้ละลายลงคอ แล้วกรอกตามด้วยน้ำเปล่า“หนูขอตัว ไปดูความเรียบร้อยในห้องประชุมก่อนนะคะ”หล่อนขออนุญาตพี่เกด ก่อนวิ่งตามอาจารย์ออกไปภีมมองตามหญิงสาวที่วิ่งออกไปแล้วหันมาสบตากับสาวใหญ่ยิ้ม ๆ อย่าง “รู้กัน”แผนการขั้นต่อไปของนิญาดา คือ ต้องปรากฏตัวให้เป้าหมายรู้จัก ! นิญาดาแกล้งเดินเฉียดใกล้กลุ่มของอาจารย์เตชินด้วยใจระทึก“เดี๋ยวสิ คุณนิ”หนึ่งในแก๊งหนุ่ม ๆ อาจารย์วิศวกรรมศาสตร์ร้องเรียก‘Yes!!! เป็นไปตามแผน!!’ นิญาดายิ้มน้อย ๆ อย่างลิงโลดในใจก่อนหันไปยังผู้เรียก พร้อมกับแววตาใสซื่อที่สุดเท่าที่เธอเคยกระทำมา“คะ?”“ทำไมถึงได้จัดงานอบรมนี้ขึ้นล่ะครับ?”อาจารย์หนุ่มหนึ่งในกลุ่มนั้นถามขึ้น“คือ อยากจะเติมไฟให้อาจารย์ค่ะ เชิญศาสตราจารย์เก่ง ๆ มาพูดให้ฟัง เผื่อว่าจะได้พลังใจดี ๆ กลับไปค่ะ”แววตาผู้ตอบฉายแววมุ่งมั่น ย้ำว่าสิ่งที่เธอพูดและทำมาจากความตั้งใจจริง ๆ“แล้ว ทำไมถึงได้เชิญพวกผมล่ะครับ?”หล่อนเหลือบมองหัวหน้าภาควิชาไฟฟ้า คณะวิศวกรรมศาสตร์ ตามด้วยรองหัวหน้าภาควิชา ไล่ไปจนถึงอาจารย์ทุกคนของภาควิชาไฟฟ้า คณะวิศวกรรมศาสตร์ มารวมตัวอยู่ที่นี่เกินกว่าครึ่งของภาค
“โต๊ะนี้ คงเป็นโต๊ะที่โชคดีมากนะครับ ที่มีโอกาสได้นั่งทานข้าวกับสาวสวยที่สุดในค่ำคืนนี้”ดร. พงษ์ เลิศปัญญา เพื่อนสนิทของเตชิน เอ่ยทักขึ้นเป็นคนแรก เพราะมีเชื้อจีน ผิวพรรณจึงขาวเนียน บวกกับความมีอารมณ์ขันจึงทำให้ใบหน้าเด็กกว่าวัย แม้ว่าจะล่วงเข้าวัยสามสิบแปดปี“ขอบคุณค่ะอาจารย์พงษ์ ยินดีเช่นกันที่มีโอกาสได้ร่วมโต๊ะกับหัวหน้าภาควิชาวิศวกรรมไฟฟ้า”หล่อนยิ้มหวานให้หนุ่มใหญ่ซึ่งเป็นผู้บริหาร และยังไม่ลืมที่จะโปรยรอยยิ้มแสนหวานนั้นมายังอาจารย์เตชินซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ แต่เขากลับเฉย แววตาคมกริบนิ่งลึก ยากที่จะอ่านความรู้สึก“ขอบใจมาก นะจ๊ะน้องภีม”นิญาดา กระซิบภีมพร้อมกับขยิบตาให้เป็นเชิงรู้กันว่า การที่หล่อนได้มานั่งข้าง อาจารย์เตชินไม่ใช่เหตุบังเอิญ แต่เป็นแผนการที่ถูกวางไว้อย่างตั้งใจล้วน ๆ “เรื่องแบบนี้ ไว้ใจสุดสวยอย่างภีมได้เลยจ้ะ พี่สาว”ภีมยกแก้วไวน์ชนแก้วกับนิญาดาฉลองให้กับการเริ่มต้นแผนการฉกดวงใจของหัวหน้าที่ส่อแววว่าจะไปได้สวยส่วน “พี่ปัญญ์” คนที่หัวหน้าส่งมาคอยคุมพวกเธอ น้องภีมมอบหมายให้พี่เกดจัดการ หากเหลียวดูโต๊ะข้าง ๆ จะเห็นสาวสูงวัย ผมถูกรวบมวยไว้ด้านหลังอย่างเรียบร้อยต