All Chapters of (ผัว) เด็กมันร้าย BAD LOVE : Chapter 71 - Chapter 80

ตอนนี้ทุกคนเงียบบรรยากาศภายในห้องรับแขกเริ่มอึดอัด ฉันก็ไม่ได้อยากจะตัดสินใจแบบนี้แต่ถ้าปล่อยให้เรื่องหมั้นเกิดขึ้น… มันคงยากที่จะถอย “ผมขอคุยกับลิล…”“ไม่คุย! เราไม่มีเรื่องต้องคุยกันแล้วตุล” ฉันพูดแทรก ถึงแววตาของเขาจะเศร้าแค่ไหนก็คงไม่เท่าวันที่ฉันรู้สึกเจ็บมากที่สุด “มีปัญหาแล้วทำไมไม่ยอมหันหน้าเคลียร์กันตั้งแต่แรก ทำตัวเป็นเด็กไปได้!!” ฉันรู้ว่าพ่อหงุดหงิดมาก ๆ ที่งานหมั้นถูกยกเลิกกะทันหัน “ลุงอยากให้หนูลิลใจเย็น ๆ ก่อนนะ อย่าเพิ่งรีบตัดสินใจแบบนั้น เปิดโอกาสให้ตาตุลได้อธิบายก่อน” “หนูต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ” ฉันยกมือไหว้พ่อของตุลเพื่อให้ท่านเห็นใจ “ตอนนี้หนูเหนื่อยไม่อยากพยายามทำอะไรเพื่อใครอีกแล้ว” “… ยกเลิกงานหมั้นก็ได้ครับ ลิลคงลำบากใจมากที่ต้องหมั้นกับผม” ในที่สุดฉันก็ได้ยินคำนี้ออกจากปากของตุล มันเจ็บปวดราวกับมีมีดหลายเล่มกำลังทิ่มแทงที่อก ไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากจะได้ยินเลยสักนิด แต่มันคือทางออกที่ดีสำหรับเราสองคน “พูดว่ายกเลิกแล้วคิดว่ามันทำได้ง่าย ๆ รึไง งานจะเริ่มพรุ่งนี้ไม่ใช่เดือนหน้าจะทำอะไรทำไมไม่คิดถึงหน้าพ่อบ้างฮะ!!!” พ่อพูดเสียงดังด้วยท่าทางที่หัวเสียมาก ๆ “ไ

ฝ่ามือหนาเริ่มซุกซนบีบเคล้นหน้าอกของฉันพร้อมกับริมฝีปากหนาที่จูบหนัก ๆ “อื้อ~” ฉันร้องท้วงในลำคอและดิ้นแรง ๆ แต่ถูกกดทับเอาไว้จึงหนีไปไหนไม่ได้ ผ่านไปครู่หนึ่งริมฝีปากก็ยอมถอนจูบออกไป ก่อนจะเปลี่ยนมาซุกไซร้ที่ซอกคอแทน “ตุลถ้าทำแบบนี้เราจะแต่งตัวไม่ทันนะ” “เพราะฉะนั้นต้องรีบทำใช่ไหม” “มะ… ไม่ใช่ ปล่อยนะ!! ถ้าทำต่ออย่าคิดว่าจะเจอหน้าพี่อีก” เหมือนคำขู่ของฉันมันไร้ประโยชน์เพราะคนด้านบนเริ่มเลื่อนฝ่ามือมาดึงกางเกงของฉันลงจนพ้นเรียวขา ก่อนจะจัดการถอดกางเกงของตัวเอง เรียวขาสองข้างของฉันถูกจับให้อ้าออกกว้าง ๆ ก่อนที่แก่นกายใหญ่จะถูขึ้นลงช้า ๆ แล้วค่อย ๆ สอดใส่เข้ามา จากที่ดิ้นฉันก็หยุดนิ่งทันทีเพราะรู้ว่าหนีไม่ได้แล้ว เมื่อเห็นว่าฉันหยุดนิ่งตุลก็หยัดตัวขึ้น เขามองหน้าฉันครู่หนึ่งโดยที่ไม่ได้พูดอะไร และฉันก็เป็นฝ่ายพูดก่อน“นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายของเรา” สิ้นสุดคำพูดของฉันเสียงทุ้มก็ตอบกลับทันควัน “มันไม่มีทางเป็นครั้งสุดท้าย” เอวสอบเริ่มทำงานกระแทกความเป็นชายเสียดสีร่องแคบถี่ขึ้นตามจังหวัดและเริ่มมีเสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นเรื่อย ๆ พอเห็นว่าฉันนอนนิ่งตุลก็ใช้นิ้วใหญ่แตะลงมาบนติ่งเกส

#ภายในบ้าน ตอนแรกฉันคิดว่ามีคนอยู่แต่พอเข้ามาบ้านมันเงียบและวังเวง แถมมองไปรอบ ๆ บริเวณนี้ไม่มีบ้านหลังอื่นตั้งอยู่เลย ยิ่งทำให้บรรยากาศวังเวงคูณสองขึ้นไปอีก “นอนห้องนั้นนะ”“อ่ะ” ฉันสะดุ้งกับเสียงพูด ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่หันมาเจอตุล ถึงจะไม่อยากอยู่กับเขาแต่ตอนนี้การมีเขาอยู่ใกล้ ๆ มันทำให้สบายใจมากที่สุด “กลัวผีขนาดนั้น?”“เปล่าไม่ได้กลัว” ฉันพยายามแสดงท่าทางให้ปกติที่สุด “ให้พี่นอนห้องนั้นใช่ไหม” “หมายถึงเราสองคนนอนห้องนั้นต่างหาก” พูดจบเขาก็ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ “ทำไมต้องนอนห้องเดียวกันด้วยในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว” “เพิ่งหมั้นไม่ทันไรจะมาพูดว่าไม่ได้เป็นอะไรกันแบบนี้ เสียใจฉิบ!!” ดูก็รู้ว่าความเสียใจของเขามันเป็นแค่การแสดง “ห้ามตามมานะ” ฉันเหนื่อยที่จะพูดแล้วจริง ๆ อยากพักแล้วพรุ่งนี้ค่อยคิดหาวิธีว่าจะเอายังไงต่อ “บ้านหลังนี้มีห้องนอนแค่ห้องเดียว” พอฉันจะเดินเข้าห้องตุลก็พูดขัดขึ้น ทำให้ต้องชะงัก บ้านหลังนี้เป็นบ้านชั้นเดียวสไตล์โมเดิร์น ไม่น่าเชื่อว่าจะมีห้องนอนเพียงแค่ห้องเดียว เมื่อไม่เชื่อฉันจึงใช้สายตากวาดมองไปรอบ ๆ บ้าน ทำให้เริ่มหวั่นใจเพราะนอกจากห้องโ

ใบหน้าคมคายโน้มลงมาซุกซอกคอพร้อมกับใช้ริมฝีปากหยักขบเม้มผิวอ่อนจนรู้สึกเจ็บจี๊ดเบา ๆ ทั้งที่รู้ว่ามันต้องเป็นรอยแดงแน่ ๆ ทว่าฉันกลับครวญครางออกมาอย่างพึงพอใจ “หอมจัง” “อื้อ” มือหนาดึงผมของฉันเบา ๆ เพื่อให้ใบหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่ปลายจมูกโด่งจะค่อย ๆ ไล้ผิวจากบริเวณซอกคอไต่ขึ้นมายังพวงแก้มและจบที่ใบหู ลมหายใจอุ่น ๆ ถูกพ่นเข้ามาข้างในชวนให้ซ่านสยิวจนต้องห่อตัวเกร็งฝ่ามือใหญ่เลื่อนมาบีบเคล้นหน้าอกสองข้างเบา ๆ ก่อนจะสอดล้วงมือเข้ามาในสาบเสื้อเพื่อสัมผัสผิวเนื้ออ่อนนุ่ม ปลายนิ้วเฉียดโดนยอดถันผ่าน ๆ ทำเอาขนอ่อนตามร่างกายลุกชูชัน ใจฉันอยากผลักเขาออกแทบแย่ แต่เรี่ยวแรงกลับน้อยนิดเหลือเกิน “ขอถอดเสื้อได้ไหม?” ตุลกระซิบขอเสียงกระเส่าข้างใบหู ในเวลานี้รู้สึกว่าเสียงของเขามันมีเสน่ห์จนฉันเคลิบเคลิ้มหนักกว่าเดิม มันไม่ใช่การขอเพื่อรอฟังคำตอบ แต่เป็นการขอเพื่อกระตุ้นอารมณ์ ชายเสื้อของฉันถูกถกขึ้นมากองเอาไว้บนเนินหน้าอก สายตาของตุลคู่นั้นหื่นกามมากกว่าฉันที่ถูกวางยาเสียอีก ริมฝีปากหนาก้มลงงับปลายจุกไว้ในโพรงปากอุ่น ก่อนจะตะโบมดูดกลืนเม็ดไตที่แข็งสู้ลิ้นอย่างหื่นกระหายราวกับอดอยากมานานจน

Talk ตุลผมเดินหน้าสลดออกมาข้างนอกห้อง ที่คิดไว้ในหัวมันไม่ใช่แบบนี้เลย จินตนาการของผมไม่คิดว่าลิลจะโกรธมากขนาดนี้ แถมผมยังไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อีก คงจะนิสัยเหมือนเด็กอย่างที่เธอว่า แค่พูดเรื่องท้องเธอก็คิดจะหาพ่อใหม่ให้ลูก ใครบ้างจะไปควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ ตอนนี้ผมได้แต่มานั่งรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำเมื่อวาน ไม่น่าทำอะไรบ้า ๆ แบบนั้นลงไป ผมคงต้องตั้งรับใหม่พยายามง้อให้มากกว่าการบังคับ ผ่านไปสองชั่วโมง ไม่เห็นลิลออกมาจากห้อง เธอคงจะเกลียดและไม่อยากมองหน้าผมจริง ๆ ก็อก ๆ เสียงของผมที่ยืนเคาะประตูห้องอยู่ “ลิล ออกมากินข้าวได้แล้วจะโกรธจนไม่ยอมกินข้าวแบบนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพนะ” ปกติผมไม่คิดจะเป็นห่วงใครมากกว่าตัวเอง ไม่คิดจะพูดเสียงสองเสียงสามอ่อนนุ่มแบบนี้กับใคร พอต้องมาง้อเมียอะไรที่ไม่เคยทำก็ได้ทำ“ลิลครับ…”“ไม่หิว!! ไม่กิน!!” เสียงที่ตอบกลับมาดังลั่นทำให้ผมรู้ว่าเธอยังโกรธมากขนาดไหน “เดี๋ยวจะปวดท้องเอานะ”“แล้วยังไงไม่เกี่ยวอะไรกันสักหน่อย ไม่ต้องมาเคาะประตูห้องอีกนะรำคาญ!!” ผมถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะเดินกลับมานั่งโซฟาที่เดิม สายตามองเหม่อลอยไปยังประตูห้องของลิลตลอดเวลา