เด็กมันร้าย - 79 อย่าร้องไห้สิ

เมื่อตกลงแล้ว นับตั้งแต่ตอนนี้ไปจนถึงเข้านอนสถานะของฉันกับตุลจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

“เป็นแฟนกันหอมแก้มได้ไหม?”

“อื้อ” พอพยักหน้าตอบตุลก็ยื่นริมฝีปากมาจุ๊บที่แก้มฉันเบา ๆ ก่อนจะพูดต่อ “หอมกลับคืนสิ”

“สัญญานะว่าจะพากลับกรุงเทพจริง ๆ” ฉันถามน้ำให้แน่ใจอีกครั้ง

“จริง”

พอได้คำตอบที่ชัดเจนฉันก็เขย่งเท้ายื่นเอาริมฝีปากขึ้นมาสัมผัสที่พวงแก้มของตุลอย่างแผ่วเบา นั่นทำให้เขาพอใจจนยิ้มออกมาแก้มแทบปริ

“แล้วทำอย่างอื่นได้อีกไหม?”

“ยกเว้นเรื่องบนเตียง” ฉันรู้ว่าเขาต้องการอะไรจึงรีบขัด ก่อนจะเอาดอกไม้มาจากมือเขา “ขอบคุณนะดอกไม้สวยมากเลย พี่ชอบ ^_^”

ในเมื่อตอนนี้เราเล่นบทเป็นแฟนกันฉันก็ต้องชอบทุกอย่างที่เขาให้ ใช่ไหมล่ะ

“ไปเดินเล่นที่ไร่ไหม ที่นี่ปลูกผลไม้เอาไว้หลายอย่างเลยนะ”

“อื้อไปสิ ^_^” ฉันยิ้มหวานให้เขา แต่แววตาคู่นั้นที่มองมากลับเศร้าหมอง เป็นคนต้องการแบบนี้เองแท้ ๆ ทำไมถึงเศร้ากันล่ะ

ตุลจับมือฉันพาเดินไปยังสวนที่ปลูกผลไม้ ที่นี่เงียบสงบไม่มีคนเลย คงเป็นเพราะไม่ใช่ฤดูเก็บเกี่ยวผลไม้ด้วย

“อีกไกลไหมพี่ปวดขาแล้วนะ” ฉันเริ่มงอแงเพราะเดินมาตั้งนานก็ยังไม่ถึงสักที

“ขี่หลังไหม?”

“ไม่เอาพี่ตั