เด็กมันร้าย - 81

ฉันรีบเอาผ้าห่มคลุมตัวให้ตุลเหมือนเดิม ถึงจะสงสัยในตัวเขามาก ๆ ก็เถอะ แต่วันนี้คงไม่ได้กลับกรุงเทพแล้วแน่ ๆ

“เมื่อวานก็ยังปกติทำไมวันนี้ถึงป่วย” ฉันถามออกไปตามตรง ตุลกรอกตามองดวงตาสองข้างแดงก่ำจนน่ากลัว

“เมื่อคืนนั่งตากน้ำค้างนอกบ้านจนเกือบเช้า แล้วอาบน้ำเย็น บอกแล้วว่าอาบน้ำเย็นไม่ได้ก็ไม่เชื่อ” คำตอบนั้นเหมือนจะกล่าวหาฉันเป็นนัย ๆ ด้วย

ฉันขยับมาใกล้ ๆ ร่างที่นอนสั่นเทา ก่อนจะนั่งลงแล้วยกมือขึ้นทาบบนหน้าผากของเขา

“ตัวร้อนขนาดนี้ควรไปหาหมอนะ”

“ไม่มีรถ” เขาตอบเสียงแหบพร่า หรือว่าจะป่วยจริง ๆ ฉันคงมองในแง่ร้ายมากเกินไป

“ไม่มีรถก็โทรบอกให้คนเอารถมาให้สิ”

“โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณ”

ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ถ้าเป็นแบบนี้ก็ปล่อยให้ช็อกตายไปเลยก็แล้วกัน

“ถ้าอย่างนั้นก็ดูแลตัวเองแล้วกัน หายเมื่อไหร่ก็ไปส่งพี่ที่กรุงเทพด้วย”

“… ลิล”

ฉันรีบหันหลังกลับแล้วเดินเข้ามาในห้องเพราะไม่อยากมองใบหน้าและแววตาของเขานาน ๆ กลัวจะใจอ่อน

แต่พอเข้ามาในห้องแล้วฉันกลับเอาแต่เป็นห่วงคนที่นอนป่วยอยู่ด้านนอก อากาศค่อนข้างเย็นที่นอนก็เป็นแค่โซฟา

เฮ้อ!! ฉันไม่ได้ใจอ่อนสักหน่อย ก็แค่สงสารหรอก

เข้ามาในห้องได้ไม่ถึ