เด็กมันร้าย - 87 ยอมถอยห่าง…

อุตส่าห์ขู่ว่ายังไม่ให้อภัย แต่คนที่อายุน้อยกว่าก็ไม่ฟัง เขาอุ้มฉันเข้ามาในห้องแล้ววางลงบนเตียง ก่อนจะหันหลังเดินไปล็อกประตู

“นี่เหรอที่สัญญากับพี่ว่าจะอดทน” สิ้นเสียงของฉันตุลก็พูดสวนกลับมา “แล้วใครเป็นคนพูดให้หมดความอดทนก่อน”

“พี่ไม่มีสิทธิ์คิดแบบนั้นรึไง”

“ให้โอกาสแต่ไม่ให้อภัย แล้วจะให้อยู่แบบไม่มีสถานะแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ใครมันจะทนได้ถามจริง”

“ทนไม่ได้ก็ไม่ต้องทนสิ ก็บอกว่าพูดเล่นจะจริงจังทำไม”

“แล้วถ้าพูดแบบนั้นบ้างล่ะ จะโกรธไหม”

“พี่ว่าคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว เอาไว้ใจเย็นกว่านี้แล้วค่อยคุยดีกว่านะ” ฉันลุกขึ้นจากเตียง ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาเดินก็ถูกผลักให้ล้มลงมาบนเตียงอีกครั้ง

“ไม่ให้กลับ”

“เอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ”

ตุลพ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ ก่อนที่เขาจะถอดเสื้อออกแล้วทิ้งลงพื้น จากนั้นก็คร่อมมาบนตัวของฉัน

“จะให้อภัยได้หรือยัง?”

“ไม่! ถ้าคิดจะทำแบบนี้ก็อย่าหวังว่าพี่จะให้อภัย” ฉันเมินหน้าหนี มันหงุดหงิดที่เขาเอาแต่ใจและคิดจะทำเรื่องบนเตียงทั้งที่ฉันไม่เต็มใจ

อุตส่าห์ตอนเช้าอารมณ์ดีแล้วแท้ ๆ เชียว

จู่ ๆ บรรยากาศก็เงียบสงัด ปกติตุลเถียงตอบกลับแต่ครั้งนี้เขาเงียบ ก่อนจะรู้สึกเ