All Chapters of (ผัว) เด็กมันร้าย BAD LOVE 20+: Chapter 61 - Chapter 70

ฉันกระชากแขนตุลอย่างเอาเรื่องจนคนรอบ ๆ เริ่มหันมามอง ตุลจึงดึงฉันออกมาจากคลับ เขาพามายังรถที่จอดเอาไว้ด้านหน้าร้าน“ขอเหตุผลที่มันฟังขึ้นหน่อยนะ” ฉันสะบัดมือออกแล้วกอดอกจ้องหน้าว่าที่คู่หมั้นเขม็ง “ไอ้กันชวน มาแค่แป๊บเดียวจะกลับแล้ว” จู่ ๆ เขาก็ใช้เสียงอ้อนกับฉัน “ไม่คิดจะบอกกันเลยเหรอ?” “ก็คิดว่ามาแป๊บเดียวไม่ต้องบอกก็ได้” “แป๊บเดียวที่ว่านี่มันกี่ชั่วโมง” “สองชั่วโมง” “ยังไงก็ควรบอกกันหน่อย” มันรู้สึกไม่โอเคจริง ๆ ที่จะไปไหนแล้วเขาไม่ยอมบอก เหมือนว่าฉันไม่ได้สำคัญอะไรเลย “แล้วมากับใคร ทำไมไม่บอก” ครั้งนี้ตุลถามกลับด้วยท่าทางหาเรื่อง “พี่มากับเฮีย ตุลบอกว่าจะนอนก็เลยไม่บอกก่อนและพี่ก็มาแค่แป๊บเดียว” “ถ้างั้นก็หายกัน” “หายกันอะไร?” ฉันขมวดคิ้วกับคำพูดของคนตรงหน้า “ก็ต่างคนต่างไม่บอกว่ามา แปลว่าหายกัน” “แต่นี่คลับเฮียพี่จะมามันก็ไม่แปลก ตุลนัดใครเอาไว้หรือเปล่า?” ฉันเริ่มคิดว่าเขาอาจจะนัดเจอใครบางคนถึงได้แอบมาแบบนี้“ถ้าจะนัดเจอคนอื่นคงไม่มาที่นี่” คำตอบของเขามันยิ่งตอกย้ำความคิดมากของฉัน ทั้งที่เลือกตอบให้สบายใจได้แต่กลับพูดอะไรแบบนี้ออกมา“ดูทำหน้า กำลังคิดมากอีกแล้วใช่ไห

ฉันเดินมาหยุดตรงหน้าของตุลนั่นจึงทำให้สายตาของเขาเปลี่ยนมาโฟกัสฉันแทน“กลับเข้าห้องดีกว่านะ” พูดจบฉันก็จับมือหนาแล้วพาเดินกลับมาในห้องผู้หญิงคนนั้นเขามองอย่างตกใจ ดวงตาคู่นั้นเอาแต่จับจ้องฉันและตุลจนกระทั่งฉันปิดประตูเสียงดังใส่“เรากลับกันเถอะนะตุล พี่ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว” เมื่อเดินมาที่เตียงฉันก็รีบหันมาบอก แต่ทว่าตอนนี้เขากลับยังเหม่อลอย “ตุล!!” ฉันตวาดเรียกชื่อคู่หมั้นเสียงดังจนเขาสะดุ้ง “ว… ว่าไงนะ” เขาไม่ได้ฟังฉันเลยจริง ๆ “ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใครเหรอ?” ทั้งที่รู้อยู่แล้วฉันก็อยากจะถาม อยากรู้ว่าเขาจะตอบความจริงหรือโกหก “รู้อยู่แล้วจะถามทำไม” “รู้สึกยังไงที่เจอเธอ”“ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น”ฉันไม่เชื่อได้ไหมว่าเขาไม่รู้สึกอะไรเลย สายตาที่มองแบบนั้นจะให้เชื่อได้ยังไง “เรากลับกันดีกว่าไหม พี่ไม่สบายใจเลยถ้าต้องอยู่ร่วมกับแฟนเก่าของตุลแบบนั้น” ฉันพยายามใจเย็นไม่โวยวาย เพราะทั้งคู่จบกันไปแค่ไม่อยากให้ต้องเจอหน้ากันแบบนี้ “จะกลับทำไม พ่ออุตส่าห์ตั้งใจอยากให้เราสองคนมาผ่อนคลายก่อนหมั้นนะ” “แล้วจะให้พี่อยู่ร่วมกับผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอ”“ก็ต่างคนต่างอยู่ไง”“ตุลทำได้ไหมล่ะ ต่างค

ในขณะที่ร้องไห้ไม่มีแม้แต่คำปลอบใจจากคนที่กอดอยู่ เขานิ่งและเงียบเอาแต่กอดฉันเอาไว้อยู่แบบนั้นจนฉันเริ่มหยุดร้องและตั้งสติ “… ขอโทษแปลว่ายอมรับใช่ไหม ยอมรับว่ายังรักเธอใช่ไหม”“ไม่ถึงขั้นที่ยังรักอยู่ แต่ขอเวลาได้ไหมมาเจอกะทันหันแบบนี้มันตั้งตัวไม่ทันจริง ๆ”“ขอเวลาอีกแล้วเหรอตุล”ฉันถอนหายใจออกมาเพราะความเหนื่อยก่อนจะแกะมือหนาออกแล้วค่อย ๆ หมุนตัวหันมาประจันหน้า “ถ้าพี่ให้เวลากับตุลพี่จะไม่เสียใจใช่ไหม”“อืม” เขาก้มหน้าลงแล้วตอบเบา ๆ เหมือนไม่มีความมั่นใจเลย แต่ฉันกลับเต็มใจจะให้เวลาผู้ชายคนนี้ ฉันแค่คิดว่าถ้าให้เวลาเขาได้ปรับตัวมันคงดีกว่า การที่ฉันดีกับเขามาก ๆ คงทำให้เขาเกรงใจและไม่กล้าที่จะทำผิด“อื้อ พี่จะให้เวลาแต่ต้องห้ามทำให้พี่เสียความรู้สึกอย่างวันนี้อีกนะ”“จะไม่ทำอีก” ตุลเอานิ้วก้อยขึ้นมาชูตรงหน้าเพื่อให้ฉันเอานิ้วของตัวเองไปเกี่ยวกัน “พรุ่งนี้กลับกรุงเทพกันนะ ถ้าอยู่ตรงนี้แล้วไม่สบายใจก็กลับ” ครั้งนี้ตุลเป็นคนชวนกลับด้วยตัวเอง มันยิ่งทำให้ฉันมั่นใจว่าเขากำลังปรับจูนความรู้สึกของตัวเองจริง ๆ “อื้อ ขอบคุณนะที่เลือกจะทำให้พี่สบายใจ” ตุลจูบลงมาบนหน้าผากของฉันแล้วจูงมื

ฉันยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม ก่อนจะเดินผ่านหน้าของตุลออกมาจากห้อง แต่ทว่าเดินได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกรั้งแขนเอาไว้“ปล่อย” สิ้นสุดเสียงฉันก็สะบัดแขนแรง ๆ เพื่อให้หลุดจากการจับกุม แต่ก็ถูกอีกคนบีบรัดแรงขึ้น “พูดแบบนั้นหมายความว่ายังไง อะไรคือเลื่อนงานหมั้น อะไรคือยกเลิก?” เขาจ้องหน้าฉันเขม็งราวกับว่ามีความผิดมากมาย ทั้งที่ไม่ได้ผิดอะไรเลยคนที่ผิดคือเขาต่างหาก “มันก็เป็นอย่างที่ตุลต้องการไม่ใช่เหรอ” ฉันพยายามกลั้นเสียงสะอื้นถึงแม้ว่าตอนนี้หยดน้ำตาจะไหลอาบเปื้อนแก้มสองข้างก็ตาม“มันไม่ใช่แบบนั้น…” เขากำลังจะพูดต่อแต่ฉันขัดขึ้นมาก่อน “แต่สิ่งที่พี่ได้ยินมันทำให้เข้าใจว่าตอนนี้ตุลต้องการอะไร ไม่ใช่แบบนั้นแล้วเป็นแบบไหนเหรอ” “ที่พูดไปยอมรับว่าสับสนแต่ก็ไม่ได้คิดจะยกเลิกงานหมั้นไหมวะ” เขาตอบแบบใส่อารมณ์ทั้งที่ควรจะพูดดี ๆ อีกทั้งแววตาที่ดูเหมือนกำลังหงุดหงิดคู่นั้นมันคืออะไร ฉันทำผิดอะไร“พี่ให้เวลาตุลสับสนมากี่ครั้งแล้ว ถ้าถึงขนาดนี้ยังสับสนอีกแล้วพี่ต้องรอเหรอ ต้องให้เวลาตุลใช่ไหม”“ก็บอกว่าไม่อยากยกเลิกงานหมั้น” “พี่เหนื่อยแล้วตุล ที่ผ่านมาพี่พยายามจีบ พี่พยายามมาตลอด พยายามอยู่ฝ่ายเด

Talk ตุลผมกลับมาที่อู่แทนที่จะกลับบ้าน วันนี้ตั้งใจจะพูดกับลิลดี ๆ แต่พอเห็นว่าเธออยู่กับไอ้นั่นมันก็ทำให้โกรธจนระงับอารมณ์ไม่ได้ ผมยอมรับความผิดที่ตัวเองสับสนเพราะการที่พราวกับมาทำให้ความรู้สึกเก่า ๆ ของผมมันหวนคืนอีกครั้ง เธอคือผู้หญิงที่ผมรักและเป็นผู้หญิงที่ทิ้งผมไปอย่างไม่เหลือเยื่อใย การกลับมาเจอกันอีกครั้งทำให้หัวใจของผมมันเต้นแรง แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกที่อยากจะให้ความสัมพันธ์ของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมก็ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกในตอนนี้ได้ ยอมรับความผิดที่วันนั้นผมคุยกับพราวลับหลังลิล ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าทำแบบนั้นไปทำไม ในหัวมันเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย ผมแค่อยากให้ลิลให้เวลาผมอีกสักนิดเพื่อปรับตัว แต่เธอกลับมาได้ยินสิ่งที่ผมคุยกับไอ้กัน ทุกอย่างที่พูดมันทำให้เธอคิดว่าผมยังมีใจให้คนเก่า และตอนนั้นผมก็ไม่สามารถแสดงความชัดเจนให้เธอมั่นใจได้ หน้ามันชาเมื่อได้ยินคำพูดที่บอกว่าจะยกเลิกงานหมั้น ในหัวของผมคิดแค่ว่าเรื่องแค่นี้ถึงกับจะยกเลิกงานหมั้นเลยหรือไง ทั้งที่ผมก็แค่คุยเท่านั้นไม่ได้กลับไปมีความสัมพันธ์กับแฟนเก่า ผมให้เวลาเธออย่างที่เคยทำเพราะคิดว่าถ้าปล่อยให้เธอกลับบ้า