All Chapters of (ผัว) เด็กมันร้าย BAD LOVE : Chapter 81 - Chapter 90

ตุลพยายามหยุดร้องไห้แต่เหมือนมันจะเป็นเรื่องยากสำหรับเขา ตอนนี้เขาทำเสียบรรยากาศหมดแล้ว จะกินข้าวยังรู้สึกว่ามันกลืนไม่ลงคอ “ขอโทษ เดี๋ยวไปล้างหน้าก่อนนะกินข้าวไปก่อนเลยไม่ต้องรอ” พูดจบตุลก็รีบลุกขึ้นเดินไป ส่วนฉันก็วางช้อนกระทบจาน ใครมันจะไปมีอารมณ์กินข้าว พรุ่งนี้แล้วที่ต้องหลุดพ้น ฉันเอาแต่ห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ให้หวั่นไหว ผ่านไปประมาณยี่สิบนาทีได้ตุลก็เดินกลับมา ดวงตาสองข้างของเขาแดงก่ำ เส้นผมเปียกชุ่มน้ำเล็กน้อยและมีหยดน้ำไหลตกลงมาบนใบหน้า คงเพิ่งล้างหน้ามา “กินอิ่มแล้วใช่ไหม”“อื้อ” “เดี๋ยวเก็บจานไปล้างให้” เขาเริ่มเก็บจานไปที่ครัว ใครจะไปคิดว่าจะได้มาเจอตุลในเวอร์ชั่นนี้ ทั้งทำอาหาร หุงข้าว เก็บจานให้ ล้างจานให้ ในขณะที่ตุลกำลังล้างจานอยู่ในครัว ฉันก็นั่งเหม่อมองดวงอาทิตย์ที่ค่อย ๆ ลับขอบฟ้า จู่ ๆ ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีผ้าผืนหนึ่งคลุมมาบนไหล่ ก่อนจะหันไปแล้วเห็นว่าเป็นตุล “อากาศเริ่มเย็นแล้วเอาผ้าคลุมไว้เดี๋ยวจะเป็นหวัด” “เป็นคนดีจังเลยนะ ทีเจอกันแรก ๆ ไม่เห็นจะดีกับพี่แบบนี้” “ไม่ต้องมาย้อน” ตอนนี้ตุลคงปรับอารมณ์ของตัวเองได้แล้ว เพราะเขาดูอารมณ์ดีขึ้น “มานั่งตักได้ไห

Talk ตุล เหตุการณ์เมื่อคืน หลังจากที่ผมจูบกับลิลและเธอดึงสติของตัวเองกลับมาได้ เธอรีบหนีผมเข้าไปนอน มันทำให้ผมรู้ว่าตัวเองไม่อยากเสียเธอไปมากขนาดไหน ผมไม่อยากพาเธอกลับกรุงเทพ อยากยื้อเวลาเอาไว้ไปเรื่อย ๆ ไม่คิดว่าการง้อเมียมันจะเป็นเรื่องยากขนาดนี้ ผมตัดสินใจทำในสิ่งที่ผิดอีกครั้งเพราะอยากยื้อเวลาให้เธอที่นี่ไปเรื่อย ๆ แผนของผมก็คือเข้าไปอาบน้ำเย็นในห้องน้ำและออกมานั่งตากน้ำค้างที่หน้าบ้าน พอตัวเริ่มแห้งก็เข้าห้องน้ำเอาน้ำราดตัวอีก อย่างที่เคยบอกว่าผมไม่ค่อยถูกกับน้ำเย็นเพราะปกติอาบน้ำอุ่น ที่ทำแบบนี้ก็เพราะอยากให้ตัวเองป่วย ถ้าผมไม่สบายก็จะสามารถยื้อเอาไว้ได้อีกหลายวัน ในที่สุดผมก็ทำสำเร็จ!! ผมมีอาการตัวร้อนปวดหัวหนักตัวลุกไม่ขึ้น มันอาจจะแลกมาด้วยความทรมาน สิ่งที่ผมเกลียดที่สุดคือการป่วย เพราะผมไม่ชอบให้ตัวเองอ่อนแอ แต่ป่วยมันก็ดีไปอีกแบบเพราะผมสามารถอ้อนเมียได้ ตอนนี้ผมกำลังมองลิลที่กำลังเช็ดตัวให้ แววตาของเธอบ่งบอกว่าเป็นห่วงมากขนาดไหน แต่เธอใจแข็งไม่ยอมให้อภัยผมสักที “มือเบาจัง” ผมบอกเสียงแหบพร่าแล้วยิ้มจาง ๆ แต่ถูกสายตาของคนตัวเล็กมองค้อนกลับมา “ต้องแก้ผ้าหรือเปล่า จะได

สรุปแล้วฉันก็ต้องโทรไปยกเลิกนัดกับเฮียเพราะตุลไม่ยอมปล่อยให้ออกมาจากห้อง และฉันก็ต้องอยู่กับเขาจนถึงเช้า เช้านี้อาการป่วยของตุลดีขึ้นตัวเขาไม่ร้อนผ่าวมากแบบก่อนหน้านี้ คงเป็นเพราะร่างกายแข็งแรงเลยฟื้นตัวได้เร็วฉันตื่นก่อนคิดว่าจะทำอาหารไว้ให้แล้วกลับบ้าน แต่ที่อู่ไม่มีเครื่องปรุงหรือข้าวเอาไว้ทำอาหารเลย ฉันจึงต้องสั่งข้าวต้มแบบออนไลน์มาให้แทน “พี่สั่งข้าวต้มมาไว้ให้นะ” ฉันเอาถุงวางไว้บนโต๊ะภายในห้องแล้วพูดต่อ “เดี๋ยวต้องกลับบ้านแล้ว พี่บอกให้คนขับรถมารับแล้ว” พอได้ยินว่าจะกลับบ้านตุลที่นอนอยู่บนเตียงก็ทำหน้างอทันที “เช้าอยู่เลยทำไมถึงรีบกลับ”“ถ้าอยากให้อภัยเร็ว ๆ ก็อย่าทำตัวเหมือนเด็กแบบนี้” ฉันดุเขา เดี๋ยวนี้เขาทำนิสัยอย่างกับเด็กไปซะทุกเรื่อง “อืม แล้วจะโทรมาใช่ไหม?” เสียงที่ถามฟังดูแล้วมันทำให้บรรยากาศชวนอึดอัดยังไงชอบกล ไม่รู้ว่าจะดึงดราม่าเพื่ออะไร ฉันก็แค่กลับบ้านโอกาสเขาก็ได้ไปแล้วแท้ ๆ “เดี๋ยวพี่แชตบอกแล้วกัน”“โทรมาไม่ได้เหรอ” “ตุล! อย่างอแงได้ไหมมันน่ารำคาญนะ” “พูดมาดิว่าจะโทร”“อื้อ ๆ โทรก็โทร กลับก่อนแล้วกัน” ฉันเดินออกมาจากอู่เพื่อมาขึ้นรถเพราะคนขับรถจอดรอสักพั

เช้าลืมตาตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอตุลแล้วแต่มีกุหลาบช่อโตวางไว้ข้าง ๆ แทน เมื่อได้เห็นกุหลาบใบหน้าของฉันก็ค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมา ก่อนจะค่อย ๆ ลุกนั่งแล้วจับช่อกุหลาบขึ้นมาใช้จมูกสูดดมกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ เมื่อคืนไม่ได้มีอะไรเกินเลยระหว่างเราสองคน ฉันรู้ดีกว่าตุลต้องอดทนกับความต้องการของตัวเองขนาดไหน เพราะไอ้ตรงนั้นของเขามันแข็งตัวตลอดเวลา “ตื่นแล้วเหรอ” เสียงที่เอ่ยทักขึ้นมาอย่างสดใสทำให้ฉันที่กำลังเชยชมกุหลาบช่องามในมือรีบวางมันลง แต่คงไม่ทันเพราะตอนนี้ตุลกำลังอมยิ้มอยู่ “พี่ต้องกลับบ้านแล้ว” ฉันขยับตัวมานั่งปลายเตียงเตรียมจะลุกขึ้น“หายป่วยแล้วนะ” ไม่พูดเปล่าตุลเดินมาตรงหน้าแล้วนั่งคุกเข่าลง ก่อนจะจับมือฉันมาวางบนหน้าผากของตัวเอง จากนั้นก็ค่อย ๆ ดึงให้ลากผ่านพวงแก้มและมาหยุดที่ซอกคอตัวเขาไม่ร้อนแล้วจริง ๆ สีหน้าก็ดูสดใสขึ้น คนอะไรป่วยแค่ไม่กี่วัน “หายป่วยแล้วยังไง” “อยากไปไหนจะพาไปทุกที่เลย” แววตาของเขาเป็นประกายทุกครั้งที่มองหน้าฉัน“ไม่รู้สิ ตอนนี้ยังไม่มีที่ที่อยากไป” “ต่างประเทศไหม?” “เบื่อต่างประเทศแล้ว” “ต่างจังหวัด”“เราเพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัดนะ” “ถ้ายังไม่รู้ว่าจะไป

ฉันดีดตัวลุกขึ้นแล้วจ้องตุลเขม็งเมื่อรู้ว่าไอ้บทพูดเศร้า ๆ กับดวงตาแดงก่ำเมื่อครู่ เป็นเพียงแค่การแสดงละครของเขา อุตส่าห์เชื่อสนิทใจ ตอนนี้อยากจะทุบเขาแรง ๆ “ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วเมื่อไรจะยอมพูดว่าให้อภัย”“มันสมควรหรือไง”“สมควรสิเมียจ๋า ^_^”“ไม่ต้องมาเรียกเมีย พี่จะกลับบ้าน!!” ยังไม่ทันจะได้ลุกขึ้นตุลก็รั้งแขนเอาไว้ก่อน เขายิ้มแก้มแทบแตกต่างกับฉันที่กำลังหงุดหงิดเพราะโดนหลอก “เมื่อกี้ใครพูดว่าให้อภัย”“คำพูดเป็นโมฆะเพราะถ้ารู้ว่าเป็นแค่การแสดงพี่ไม่… อื้อ~” ริมฝีปากของฉันถูกปิดไม่ให้พูดโดยริมฝีปากของตุล ฉันใช้มือทุบแผงอกแกร่งเพื่อให้เขาหยุด แต่การทำแบบนั้นเขายิ่งจูบหนักขึ้น จากที่ใช้มือทุบ ๆ เรี่ยวแรงมันก็ไม่มีและหยุดนิ่งไปในที่สุด ตุลค่อย ๆ ดันตัวของฉันให้นอนราบลงมาบนเตียง พร้อมกับตัวของเขาที่ขึ้นมาคร่อมเอาไว้ด้านบน ก่อนที่ริมฝีปากจะผละออกไป “ยอมรับความจริงได้สักทีว่าให้อภัยผัวเด็กคนนี้ตั้งนานแล้ว” เขาพูดเหมือนรู้ว่าฉันคิดอะไร และมันก็เป็นความจริงฉันให้อภัยเขามานานแล้ว แค่รู้สึกสับสนกับตัวเองและอยากให้เขาแสดงความจริงใจมากกว่านี้ให้เห็น “พี่โกรธอยู่” “เลิกโกรธได้แล้ว เอาแต่โ