บททั้งหมดของ (ผัว) เด็กมันร้าย BAD LOVE : บทที่ 41 - บทที่ 50

หลังจากส่งตุลแล้วฉันก็ขับรถกลับมาที่บ้าน เดินเข้าบ้านมาก็เจอพ่อก่อนเลย “พ่อกำลังเลือกดูโรงแรมเอาไว้จัดงานหมั้นให้ ลูกอยากจะเลือกดูด้วยตัวเองหรือเปล่า” “พ่ออยากได้แบบไหนก็เลือกไปเลยค่ะ หนูขอตัวขึ้นห้องก่อนนะคะ” “อย่าลืมล่ะว่าอาทิตย์หน้าต้องไปลองชุด”“ไม่ลืมค่ะ”พ่อถอนหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นอาการของฉันเหมือนอยากจะพูดอะไรต่อแต่สุดท้ายพ่อก็ไม่พูด #ภายในห้อง ไนท์ส่งร้านมาให้ฉันเลือกว่าจะไปร้านไหน เขาส่งมาสามร้าน ฉันตัดสินใจโทรถามแพรว่าตุลชอบไปดื่มร้านไหนและร้านที่ไนท์ส่งมาให้เลือกเขาเคยไปหรือเปล่า เพราะแฟนของแพรเป็นเพื่อนของตุล ฉันว่าเขาคงจะรู้ดีจึงโทรถามดีกว่ามานั่งเดาส่ง ๆ หลังจากวางสายฉันก็ได้ข้อสรุปมาว่าตุลมีร้านที่ชอบไปดื่มประจำกับเพื่อน ส่วนสามร้านที่ไนท์ส่งมาเขาเคยไปสองร้านอีกหนึ่งร้านไม่เคยไป เพราะฉะนั้นฉันจะไปร้านที่ตุลไม่เคยไปทำไมฉันต้องคิดอะไรมากมายขนาดนี้ก็ไม่รู้ กริ๊ง~ สายเรียกเข้า ฉันที่กำลังแต่งตัวอยู่เดินมาหยิบโทรศัพท์ พอเห็นว่าเป็นเบอร์ของตุลก็นึกแปลกใจที่ช่วงนี้เขาโทรมาหาฉันบ่อย ในขณะที่กำลังลังเลว่าจะรับสายดีหรือเปล่า สายเรียกเข้าก็ตัดไป ก่อนที่ไนท์จะโทรมาฉั

#อู่ซ่อมรถ ฉันยอมกลับมาคุยที่อู่เพราะว่าอยากจะเคลียร์จริง ๆ อยากเคลียร์ทุก ๆ เรื่อง พอลงจากรถฉันก็เดินมานั่งที่โต๊ะหินอ่อน นั่งลงแล้วตุลก็เดินมาหยุดใกล้ ๆ “ไปคุยในห้อง”“คุยตรงนี้ก็ได้” “ไม่ได้ต้องไปคุยในห้อง” “พี่จะคุยตรงนี้เท่านั้น” ฉันยกมือขึ้นกอดอกแล้วยื่นคำขาดโดยไม่ยอมมองหน้าเขา ได้ยินเสียงคนที่ยืนอยู่พ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะนั่งกระแทกลงตรงที่นั่งข้าง ๆ ครั้งนี้ฉันหันมองตุลด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจัง “พี่อยากให้ตุลคิดเยอะ ๆ นะ เรื่องหมั้น มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ ตอนนี้เราสองคนยังถอนตัวได้แต่ถ้าเราหมั้นกันแล้วมันยากที่จะถอยนะ” “…” ตุลเมินหน้าหนีทั้งที่ตอนนี้ฉันกำลังจริงจังอยู่ “ตุลเองก็มีผู้หญิงคนอื่นไปเรื่อย ๆ จะให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ จะให้พี่จมอยู่กับคำว่าชอบตุลไปแบบนี้จนถึงเมื่อไหร่”“ตุลก็รู้นี่ว่าพี่คิดยังไง ในเมื่อไม่รักไม่ชอบเราควรจบทุกอย่างได้แล้ว พี่อยากพักแล้วตุล พี่เหนื่อยมามากแล้วจริง ๆ” “ลองคิดดูสิถ้าต้องเป็นแบบนี้ไปจนถึงวันที่เราแต่งงานแล้วมีลูกด้วยกัน เราจะตอบคำถามลูกว่ายังไงถ้าพ่อไปทางแม่ไปทาง” ตอนนี้ฉันนั่งคุยคนเดียวราวกับไม่มีใครอยู่

ตอนนี้ทั้งฉันและตุลต่างเอาแต่จ้องหน้ากัน เขาเดินไปนั่งลงบนเตียงก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ “ใส่เสื้อผ้าดี ๆ” ครั้งนี้น้ำเสียงที่เอ่ยบอกนั้นเย็นลงกว่าเมื่อครู่ “อื้อ” ฉันพยักหน้าก่อนจะหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่โดยมีสายตาของตุลจับจ้องมองอยู่ตลอดเวลา “ไม่หันมองทางอื่นบ้างเหรอ?” เพราะความเขินอายทำให้ฉันต้องถามออกไป ท่ามกลางความเงียบสักพักตุลก็ตอบ “ตรงนี้มันน่ามองมากกว่า” เขาพูดขณะที่สายตาจับจ้องมองเรือนร่างของฉัน ตอบมาแบบนี้จะไม่ให้เขินได้ยังไงล่ะ ฉันไม่ลงไปนอนดิ้นที่พื้นก็ดีแล้ว “เลิกเรียนกี่โมงเหรอ” ฉันหาเรื่องคุยเพื่อไม่ให้ตัวเองเขินเขาไปมากกว่านี้ “บ่าย” “เลิกเรียนแล้วจะไปไหน” “เมื่อคืนที่พูดหมายความแบบนั้นจริง ๆ” แทนที่จะตอบคำถามแต่เขากลับหยิบยกเรื่องเมื่อคืนมาพูด ทำเอาฉันไปต่อไม่เป็น “ทำไมถึงเงียบ?” พอเห็นว่าฉันเงียบเขาก็เลิกคิ้วถาม “จะให้พี่พูดอะไรต่อล่ะ ตอนนี้มันเหมือนฝันอยู่เลย” ฉันยกมือขึ้นมาจับหน้าตัวเองเบา ๆ ก่อนที่ตุลจะลุกขึ้นมายืนประจันหน้าแล้วมองนิ่ง ๆ จู่ ๆ เขาก็กดริมฝีปากลงมาบดขยี้ริมฝีปากของฉันโดยไม่ทันได้ตั้งตัว แต่เพียงแค่ครู่เดียวก็ถอนจูบออก “ไม่ใช่ความฝัน” พูดจบ

ด้วยนิสัยที่ฉันมักจะยอมให้ตุลทุก ๆ ครั้ง ไม่ว่าจะเรื่องอะไร ครั้งนี้ก็เหมือนกัน… ฉันยอมเขา เสื้อผ้าของฉันและตุลหลุดออกไปจากร่างกายทีละชิ้น ๆ ในตอนนี้เราทั้งคู่เปลือยเปล่า ริมฝีปากหนาก้มลงมาตะโบมดูดเลียหน้าอกทั้งสองเต้าสลับกันพร้อมกับใช้มือบีบเคล้น เสียงหายใจของเราทั้งคู่มันดังขึ้นมาเรื่อย ๆ บ่งบอกถึงความต้องการที่มันพลุ่งพล่านในร่างกายตอนนี้ ตุลลากไล้ริมฝีปากขึ้นมาที่ซอกคอ เขาขบเม้มแล้วกัดเบา ๆ ก่อนจะขยับเลื่อนขึ้นมาที่ใบหู ลิ้นสากตวัดเลียใบหูของฉันจนเปียกชุ่มปิดท้ายด้วยการงับเบา ๆ แล้วลากไล้ริมฝีปากมาที่พวงแก้ม เขาค่อย ๆ พรมจูบอย่างนุ่มนวลไปจนทั่วใบหน้าของฉัน “พี่ขอทำให้ตุลได้ไหม” กว่าจะรวบรวมความกล้าเพื่อขออะไรแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็อยากลองทำให้เขาดูสักครั้ง “อยากทำ?” ตุลขมวดคิ้ว เขาคงไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ แล้วก็ไม่เคยขอร้องให้ฉันทำ“อ… อื้อ” หลังจากพยักหน้าตอบ ตุลก็ผละตัวขึ้นเปลี่ยนท่าเป็นนอนหงาย แก่นกายใหญ่ที่ไร้เครื่องป้องกันสวมใส่มันผงาดได้ที่ ฉันค่อย ๆ เอื้อมมือมาจับเจ้าความใหญ่ยาว แน่นอนว่ามือเล็ก ๆ จะไปกำมันรอบได้ยังไงไม่มีทาง แก่นกายขนาดใหญ่ตรงหน้าทำให้ฉันอึ้

ตอนนี้กันกับผู้ชายคนนั้นกำลังจะชกต่อยกันแล้ว ฉันไม่มีกระจิตกระใจจะห้ามหรืออะไร ตอนนี้ฉันรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งตามกลุ่มเพื่อนของตุลไป ฉันวิ่งมาทั้งที่สั่นไปทั้งตัว พอเห็นภาพตุลที่นอนหมดสติมันก็เริ่มทำอะไรไม่ถูกอีกครั้ง ฉันนั่งลงข้าง ๆ ร่างของตุล จากนั้นก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง “อึก~ อย่าเป็นอะไรนะ”“คนบ้า อึก~ พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ลงแข่ง มันอันตรายทำไมไม่ฟังกันบ้าง อึก~” หัวใจดวงน้อยมันถูกแบบอัดแน่น ใจจะขาดอยู่แล้วตอนนี้ เพื่อนของตุลรีบโทรเรียกรถพยาบาล ส่วนฉันก็ร้องไห้กับร่างที่หมดสติของตุลจนตาบวม #โรงพยาบาล ฉันกับเพื่อนของตุลนั่งรอที่หน้าห้องฉุกเฉิน ตุลได้รับบาดเจ็บที่กระดูกแขนและขาต้องได้เข้าเฝือก เขาปลอดภัย ตั้งแต่ที่สนามแข่งจนมาถึงตอนนี้ก็ยังไม่หยุดร้องไห้ “กูจะไปจัดการพวกมัน” กันพูดขึ้นอย่างคับแค้นใจ“มึงใจเย็นก่อนไอ้กัน เรื่องนี้กูว่าพ่อไอ้ตุลคงตัดการแน่ ๆ มึงก็รู้ว่าพ่อมันโหด ไอ้พวกนั้นคงไม่รอด”คำพูดของเพื่อนอีกคนทำให้กันเริ่มสงบสติอารมณ์ได้ ระหว่างที่คุยกันอลันกับแพรก็มา “ลิลแกโอเคไหม” แพรรีบเดินมานั่งลงข้าง ๆ แล้วดึงฉันไปกอด กอดของเพื่อนยิ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิม “