เด็กมันร้าย - 46 ถ้าไม่คิดจะลืม…

ผ่านไปครึ่งเขาก็ยังเงียบ จะรู้บ้างไหมว่าการที่เขาขอเวลาแต่เป็นแบบนี้ทันทำให้เสียความรู้สึกขนาดไหน

“ก็ไม่ได้ยุ่งขนาดนั้น” ในที่สุดเขาก็ยอมพูด

“ไม่ได้ยุ่งขนาดนั้น? แล้วถ้าตอนนี้ไนท์โทรมาสาบานไหมว่าจะไม่แย่งโทรศัพท์ไป” เป็นอีกครั้งที่ตุลเงียบ ใช่สิเพราะเขาทำไม่ได้

“ไม่อยากทะเลาะ”

“ถ้าไม่อยากทะเลาะก็ให้พี่กลับบ้าน”

“ไม่ให้กลับ”

แขนของฉันถูกลากให้เดินเซมาที่เตียง ตุลนั่งลงบนเตียงก่อนจะรั้งให้ฉันนั่งลงบนตักแกร่งของตัวเองพร้อมกับใช้วงแขนคล้องเอวเอาไว้แบบหลวม ๆ

ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดคำ ๆ หนึ่งออกไป

“ถ้าไม่คิดจะลืมคนในใจก็ไม่ควรมาขอเวลาจากพี่นะตุล”

ใบหน้าคมคายซบลงมาที่แผ่นหลังของฉันพร้อมกับพ่นลมหายใจร้อนผ่าวออกมา แล้วตอบ “ไม่ใช่แบบนั้น”

“ไม่ใช่แบบนั้นคืออะไร แค่พี่จับโทรศัพท์ยังถูกจ้องเขม็งขนาดนั้น พี่เป็นคนนะมีความรู้สึก ที่ผ่านมายังทำให้พี่เสียความรู้สึกไม่พออีกหรือไง”

“ทำไมผู้หญิงถึงชอบคิดเยอะแบบนี้วะ!” ตุลสบถเบา ๆ เขารู้สึกหงุดหงิดที่ฉันเป็นแบบนี้ แต่ผลมันก็มาจากการกระทำของเขานั่นแหละ

“พี่บอกแล้วไงอย่ายื้อเวลา เราควรจบทุกอย่าง” เป็นครั้งที