เด็กมันร้าย - 52 ไปซะ

สิ้นสุดคำพูดของไนท์ตุลก็กดตัดสายทิ้ง เขากำโทรศัพท์ในมือแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นที่มือ น่ากลัวว่าโทรศัพท์จะแตกละเอียดคามือเขาจริง ๆ

“เมื่อวานไปหามันที่บ้าน?” ตุลถามเสียงเย็น เขาขบกรามแน่นเอาแต่จ้องหน้า นี่ถ้าลุกขึ้นมาได้ฉันคงเจอกระชากจนแขนหลุดแน่ ๆ

จะนับว่าเป็นความโชคดีของฉันที่เขานอนใส่เฝือกอยู่แบบนี้ก็ได้

“พ… พี่อธิบายได้นะตุล” ฉันบอกเสียงสั่น ค่อย ๆ ถอยห่างไม่กล้าไปยืนใกล้

“ที่มาช้าเพราะมัวแต่ไปอยู่กับมัน?” ตอนนี้ตุลเอาแต่ถาม เป็นคำถามที่เหมือนไม่อยากได้คำตอบจากฉันสักเท่าไหร่

“คงจะมัวแต่ ล่ำ… ลา กัน” เขาเว้นคำพูดที่กำกวมเอาไว้ให้คิดไปถึงไหนต่อไหน ทั้งที่ความจริงมันไม่ได้มีอะไร

“ฟังพี่ก่อนนะตุล”

“ออกไป จะไปไหนก็ไป!!” ตุลตวาดบอก เขาเมินหน้าหนีไม่ยอมรับฟังอะไรจากฉัน

“อย่าเป็นแบบนี้สิ เราพึ่งเริ่มกันเองนะมันจะจบแล้วเหรอ” ฉันถามเสียงสั่นเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรฉันก็ยังไม่อยากให้มันจบแค่นี้

ที่ผ่านมาถึงจะเป็นเวลาแค่สั้น ๆ ที่ตุลดีกับฉัน แต่มันทำให้มีความสุขมากเลยนะ

“ใครที่ทำ? ใครที่โกหก?”

“พี่ขอโทษที่โกหก แต่มันไม่มีอะไรเลยจริง ๆ”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วจะโกหกท