เด็กมันร้าย - 73 ไม่น่าเชื่อใจ

มันผิดตั้งแต่ฉันคิดที่จะเปิดประตูให้เขาเข้ามาแล้วแหละ แผนถึงได้พังแบบนี้ไง

“จะไปไหน?” ไม่ถามเปล่า ตุลค่อย ๆ เดินมาใกล้ฉันเรื่อย ๆ

“จะไปไหนมันก็เรื่องของพี่ ทำไมต้องบอกด้วยล่ะ”

“ถามว่า จะ ไป ไหน” ครั้งนี้เขากัดฟันถามเสียงแข็ง ใครบ้างจะไม่กลัว ยิ่งเจอสายตาดุดันแบบนั้นจ้องมองอีก

ก่อนหน้านี้เขายังสับสนกับตัวเอง ตอนนี้ไม่เป็นแบบนั้นแล้วรึไง พอฉันถอยก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าสำคัญงั้นเหรอ

“พี่ซื้อคอนโดไว้ก็เลยเก็บเสื้อผ้าจะย้ายไปอยู่คอนโด” ที่พูดไปแค่หาข้ออ้าง แต่เหมือนอีกคนจะไม่เชื่อ

“ทำไมไม่พูดความจริง”

“…” ฉันเม้มปากถอยหลังหนีเพราะเราสองคนอยู่ใกล้กันเกินไปแล้ว

“ถ้ายอมให้ไปแล้วจะกลับมาไหม จะไปนานแค่ไหน จะกลับมาเมื่อไหร่ แล้วเรื่องของเรามันยังเป็นเหมือนเดิมอยู่ใช่ไหม” คนตรงหน้าถามเสียงสั่นดวงตาคู่นั้นมันเริ่มแดงก่ำขึ้นเรื่อย ๆ

“ไปไม่นานหรอกเดี๋ยวพี่ก็กลับ” ฉันตอบคล้ายกำลังปลอบใจเขาอยู่

“ไปด้วยได้ไหม” สีหน้าของเขาเริ่มงอแงเหมือนเด็ก

“จะไปได้ยังไง…” ยังพูดไม่จบเสียงของตุลก็แทรกขึ้นมา “เพราะไม่อยากเจอหน้าสินะถึงได้คิดหนีไปไกล ๆ”

“ถ้าตุลไม่ลังเลตั้งแต่แรกพี่คงไม่อยากหนีไปไหนหรอก” พอพูดฉั