บททั้งหมดของ คุณชายสี่เจ้าสำราญ: บทที่ 11 - บทที่ 20

หนิงจื้อหมิงเห็นหนิงเฉินนิ่งเงียบ จึงคิดว่าคำพูดของตนโน้มน้าวใจของหนิงเฉินได้ถึงอย่างไรเขาก็เป็นแค่เด็ก เกลี้ยกล่อมสักหน่อยก็คงดีขึ้น“เฉินเอ๋อร์ ช่วงนี้เจ้าได้พบเจอผู้ใดหรือไม่?”หนิงเฉินชะงักอยู่ครู่หนึ่ง ไม่รู้เพราะสาเหตุใด“ท่านเสนาบดี ตั้งแต่ข้ามาอยู่จวนสกุลหนิง ข้าก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหน...ช่วงนี้ถ้าไม่ป่วยก็บาดเจ็บหนัก จะพบเจอสักกี่คน? ไม่ทราบว่าท่านเสนาบดีกำลังถามถึงใคร?”หนิงจื้อหมิงยิ่งเกิดความสงสัย นี่ก็เป็นสิ่งที่เขาไม่เข้าใจเช่นกันหนิงเฉินแทบไม่ค่อยได้ออกจากจวน แล้วจะรู้จักกับฮ่องเต้ได้อย่างไร?หนิงจื้อหมิงก็ไม่กล้าถามออกมาตามตรง แค่พูดอย่างกำกวมว่า “ข้าไม่ได้หมายถึงคนในจวน แต่หมายถึงคนแปลกหน้า? ”หนิงเฉินยิ้มเยาะ: “คนในจวนยังรู้จักไม่หมด จะไปรู้จักคนอื่นได้ที่ไหนกัน?” หนิงจื้อหมิงยิ่งแปลกใจ แต่เขาก็ไม่กล้าถามออกมาตรง ๆหนิงเฉินมองเขาและพูดว่า “ท่านเสนาบดี ในเมื่อท่านไม่อนุญาตให้ข้าออกจากจวน...แต่มีเรื่องหนึ่งที่ข้าต้องสืบหาให้ถึงที่สุด”“เรื่องอะไร?”“หนิงกานชิงเงินข้าไปร้อยตำลึง”หนิงจื้อหมิงขมวดคิ้ว “เจ้าเอาเงินร้อยตำลึงมาจากที่ใด?”“ท่านอย่าสนใจเรื่องนี

เมื่อเห็นเทียนเสวียนและแม่ทัพผู้เฒ่าเฉินพออกพอใจ หนิงเฉินจึงอาศัยจังหวะเหมาะนี้พูดขึ้นว่า:“ท่านลุง วันนี้ท่านอยากจะซื้อบทกวีหรือไม่? ข้าจะคิดให้ท่านในราคาถูกเลย”ฮ่องเต้ทรงหัวเราะออกมา “บอกข้ามาก่อน เหตุใดหนึ่งเดือนเจ้าถึงไม่ออกมา”หนิงเฉินยิ้มอย่างขมขื่น “ข้าถูกคนทำร้ายจนซี่โครงหักสองซี่ นอนอยู่บนเตียงเป็นเดือน...ส่วนเงินที่ข้าได้รับจากการขายบทกวีครั้งก่อนก็ถูกชิงไป เสื้อผ้าชุดใหม่ของข้าก็ถูกชิงไปด้วยเช่นกัน”สีหน้าของฮ่องเต้เริ่มหม่นคล้ำแม่ทัพเฉินยิ่งโมโหหนัก “ผู้ใดทำ? แผ่นดินสงบร่มเย็นใต้พระบาทของโอรสสวรรค์ ยังมีผู้ใดกล้ากำเริบเสิบสานเช่นนี้?”“หลันซิง บอกข้ามาว่าผู้ใดทำ ข้าจะจัดการให้เจ้าเอง”หนิงเฉินซาบซึ้งใจ คนแปลกหน้ายังปฏิบัติกับเขาดีกว่าคนสกุลหนิงเสียอีก“ช่างเถอะ มันเป็นความผิดของข้าที่ร่างกายนี้ใช้การไม่ได้ ไม่มีอาหารให้กินอิ่มท้องไม่มีเสื้อผ้าอุ่น ๆ ให้ใส่ บวกกับเพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บหนัก ร่างกายนี้จึงอ่อนแอนัก!”หนิงเฉินถือโอกาสขายความเวทนา หวังว่าต่อไปเมื่อเทียนเสวียนซื้อบทกวี จะให้ราคาสูง ๆ เพราะเห็นแก่ความน่าสงสารของเขา แม้ว่าเม่ทัพผู้เฒ่าเฉินจะมีเกียรติยศ

หนิงเฉินจ้องมองทั้งสองคนด้วยสายตาเยือกเย็นทว่าหนิงซิ่งและหนิงเม่ากลับจ้องมองเสื้อคลุมขนสัตว์บนตัวของหนิงเฉินพวกเขาต่างจากหนิงเฉิน ตั้งแต่วัยเยาว์ก็ได้กินอาหารเลิศรสและมีอาภรณ์สวยหรู ดังนั้นแค่มองก็รู้ทันทีว่าเสื้อคลุมตัวนั้นมีราคาแพง“หนิงเฉิน เสื้อคลุมขนสัตว์บนตัวเจ้าได้มาจากที่ใด?”หนิงเม่าตะโกนถาม คราวก่อนพี่ชายของเขาชิงเงินหนิงเฉินไปร้อยตำลึง หนิงเฉินยังไม่กล้าปริปากเลยเขาจ้องไปที่เสื้อคลุมขนสัตว์ของหนิงเฉินหนิงเฉินเอ่ยอย่างเฉยเมยว่า: “เกี่ยวอะไรกับท่าน?”“เจ้ามันลูกนอกคอก ไม่มีคนอบรมสั่งสอน หยาบคายไร้การศึกษา ข้าเป็นพี่สามของเจ้า ข้าถามเจ้า แต่ดูท่าทีของเจ้าสิ?“หนิงเฉิน หลายวันก่อนท่านแม่จัดหาเสื้อคลุมขนสัตว์ให้ข้า ข้ายังไม่ทันได้ใส่ก็ถูกคนขโมยไปแล้ว...ที่แท้ก็เป็นเจ้าที่ขโมยมา”หนิงเม่าตัดสินใจใช้แผนเดิมอีกครั้ง“โจรในบ้านระวังยากเสียจริง หนิงเฉิน...เจ้าลูกนอกคอกนิสัยเลวทราม เจ้าหัวขโมย ยังไม่คืนเสื้อคลุมให้พี่สามเจ้าอีกรึ? หากท่านพ่อรู้เรื่องนี้ เจ้าไม่ตายก็ต้องถูกถลกหนัง”หนิงซิ่งพูดสนับสนุนหนิงเฉินขี้เกียจอธิบาย หากพวกเขาอยากจะเล่นงานใครก็ย่อมหาข้ออ้างได้เส

“พี่รอง ทำเช่นนี้ก็เท่ากับปล่อยเจ้าลูกนอกคอกนั่นไปหรือ?” หนิงเม่าจ้องมองแผ่นหลังของหนิงเฉิน และพูดจาชั่วร้าย หนิงซิ่งเอ่ยว่า “ไม่รู้ว่าช่วงนี้ท่านพ่อเป็นเช่นไร? อยู่ ๆ ก็มีท่าทีต่อหนิงเฉินเปลี่ยนไปจากเดิม หากเราทำร้ายหนิงเฉิน ไม่แน่ว่าอาจจะถูกท่านพ่อตำหนิ ”“เรื่องสำคัญกว่านั้นคือ พี่ใหญ่ต้องเข้าวังไปสอบหน้าพระที่นั่งในวันพรุ่งนี้ อย่าให้เรื่องนี้ส่งผลต่อเขาเลย”หนิงเม่าพยักหน้า ลูบคลำเสื้อคลุมขนสัตว์บนตัว เอ่ยขึ้นด้วยความสงสัยว่า “เจ้าคิดว่าเจ้าลูกนอกคอกผู้นั้นได้เสื้อคลุมตัวนี้มาจากที่ใด? ปกคอน่าจะเป็นขนจิ้งจอก” ขนตรงส่วนที่อยู่ต่ำลงมาจากลำคอของจิ้งจอก เป็นส่วนที่อุ่นที่สุด ล้ำค่ามาก และมีราคาแพงหนิงซิ่งแค่นเสียงเย็นชา “จะต้องขโมยมาจากคนอื่นแน่นอน ลูกนอกคอกก็คือลูกนอกคอก ไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน ก่อนจะถูกตามตัวให้มาอยู่ที่นี่ก็เคยทำอาชีพขอทานมาก่อน เรื่องลักเล็กขโมยน้อยถือเป็นเรื่องปกติ” อีกด้านหนึ่ง หนิงเฉินพาอาไฉมาส่งที่หน้าประตูจวนเขาแอบยัดเงินให้อาไฉสี่ตำลึง ตนเก็บไว้หนึ่งตำลึง เพื่อไว้ใช้ยามจำเป็น “คุณชายสี่ สิ่งนี้...สิ่งนี้บ่าวรับไม่ได้”“รับไปเถอะ หากเจ้าไม่รั

หนิงซิ่งกับหนิงเม่าตกใจกลัวจนวิญญาณแทบหลุดจากร่างฉางหรูเยว่ก็ตกใจกลัวเช่นกัน สีหน้าซีดเผือด...แต่ขณะเดียวกันก็ตระหนักถึงความร้ายแรงของปัญหานางเป็นคนที่ร่วมเรียงเคียงหมอนกับหนิงจื้อหมิง ไม่มีใครจะเข้าใจบุรุษผู้นี้ดีไปกว่านางหนิงจื้อหมิงรู้จักควบคุมลมปราณ น้อยครั้งนักจะเกิดอารมณ์โมโห...แต่ในเวลานี้เขากลับควบคุมตัวเองไม่ได้ นั่นแสดงว่าเสื้อคลุมตัวนี้มีที่มาไม่ธรรมดา“ซิ่งเอ๋อร์ เม่าเอ๋อร์ พูดความจริงมา”เสื้อคลุมตัวนี้พวกเขาชิงมาจากหนิงเฉิน หากเกิดเรื่องขึ้นจริง ก็แค่โยนความรับผิดชอบทั้งหมดให้กับเขาหนิงเม่าพูดด้วยความกลัวจนตัวสั่น:“ท่านพ่อใจเย็นก่อน เสื้อคลุมตัวนี้หนิงเฉินมอบให้ข้า”ในสมองของหนิงจื้อหมิงมึนงง!วันนี้หนิงเฉินออกไปข้างนอก จากนั้นยังนำเสื้อคลุมตัวนี้กลับมา ส่วนเขากลับถูกฮ่องเต้เรียกไปว่ากล่าวตักเตือนนั่นหมายความว่าวันนี้หนิงเฉินออกไปพบฮ่องเต้ และฮ่องเต้ก็ทรงมอบเสื้อคลุมตัวนี้ให้กับเขาเขายังคิดไม่ออกว่าเหตุใดฮ่องเต้ทรงดีกับหนิงเฉินถึงเพียงนี้?แต่สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือเจ้าลูกโง่สองคนนี้ชิงของพระราชทานมา และยังสวมลงบนตัวด้วยหนิงเฉินจะมอบให้เขาได้อย่างไร?