บทที่ 19

แม่ลูกสกุลฉางสีหน้าเปลี่ยนไป

ฉางหรูเยว่แววตากะพริบพร้อมกับเอ่ยว่า “ท่านพี่ อาไฉออกจากจวนสกุลหนิงไปแล้วเจ้าค่ะ”

“อะไรกัน? เกิดเรื่องขึ้นเมื่อใด? ทำไมข้าไม่รู้?”

“ท่านพี่ ท่านอย่าเพิ่งร้อนใจ... อาไฉต้องการไปเอง เขาอายุมากแล้ว ขาแข้งเดินเหินลำบาก เขาคิดจะไปเอง ข้าก็ห้ามเขาไม่ได้ ทำได้ก็แค่ปล่อยเขาไป เขาเพิ่งจะออกไปเมื่อบ่ายวันนี้เจ้าค่ะ”

หนิงจื้อหมิงขมวดคิ้ว “ไม่ใช่พวกเจ้าไล่เขาไปหรอกหรือ?”

หนิงเม่ารีบเอ่ยขึ้น “ท่านพ่อ อาไฉต้องการไปเองจริง ๆ...ท่านแม่พยายามรั้งเขาไว้ แต่เขายืนกรานที่จะไป”

“ก่อนออกไป ท่านแม่ยังให้เงินเขาไปบางส่วนด้วย”

หนิงจื้อหมิงเหลือบมองหนิงเม่า พร้อมถอนหายใจ และก้มลงจิบน้ำชา...ทันใดนั้น เขาก็หยุดชะงัก และเงยหน้าขึ้นมองไปทางหนิงเม่า

เหตุใดเสื้อคลุมบนตัวหนิงเม่าถึงดูคุ้นตานัก?

หนิงจื้อหมิงพยายามนึกว่าเคยเห็นเสื้อคลุมนี้ที่ใด?

ทันใดนั้นใบหน้าของเขาพลันซีดเผือดราวกับกระดาษ ร่างกายสั่นเทาไปทั้งตัว มือกลับยิ่งสั่นจนถ้วยน้ำชาในมือหล่นลงพื้นจนแตกกระจาย

เขาลุกขึ้นยืนทันที และจ้องมองหนิงเม่า “เสื้อคลุมบนตัวเจ้าได้มาจากที่ใด?”

หนิงเม่ารู้สึกผิดขึ้นมาทันที รีบมองไปทางฉ