LOGINShare
บทที่ 25
Related chapters
คุณชายสี่เจ้าสำราญ บทที่ 26
หอมหรสพ สำนักเริงรมย์ ย่านโคมแดงแบบนี้ ในฐานะคนยุคปัจจุบัน หนิงเฉินก็สนใจมากแต่หนิงเฉินปฏิเสธคำเชิญจากใจที่เปี่ยมด้วยมิตรภาพ โดยอ้างว่าตนเองอายุยังน้อยประการแรก แพงเกินไป แม้คนอื่นจะเลี้ยง แต่ต่อไปเขาจำเป็นต้องเลี้ยงคืนเป็นการตอบแทนแน่นอนประการที่สอง เล็กเกินไป…เขาหมายถึงอายุเขาถือว่ายังเด็กยังเล็กคุยสัพเพเหระกับพวกเขาครู่หนึ่งแล้ว หนิงเฉิงก็แบกท่อนซุงขึ้น ออกวิ่งอีกครั้งเวลาเที่ยง แม่ทัพผู้เฒ่าเฉินตระเตรียมงานเลี้ยงร่ำสุราหนิงเฉินดื่มเป็นเพื่อนแม่ทัพผู้เฒ่าเฉินอยู่หลายจอกเทคโนโลยีการหมักเหล้าในยุคนี้ยังไม่พัฒนาพอ ดีกรีเหล้าจึงไม่สูงนักตกบ่าย หนิงเฉินฝึกกำลังต่อเขาต้องทำให้ตัวเองแข็งแรงขึ้นมาให้เร็วที่สุดความมุมานะของหนิงเฉินนั้น ทำให้บรรดาทหารพากันสรรเสริญไม่หยุดก่อนกลับ แม่ทัพผู้เฒ่าเฉินยังมอบยาหลายห่อให้หนิงเฉินด้วย บอกว่ากลับไปแล้ว ให้ใส่ในถังอาบน้ำตอนจะอาบน้ำ สามารถช่วยกระตุ้นการไหลเวียนของเลือด ลดอาการเลือดคั่ง บรรเทาอาการปวดเมื่อยกล้ามเนื้อหนิงเฉินกล่าวขอบคุณแล้ว ถือห่อยาเหล่านั้นกลับจวนสกุลหนิงขณะนี้เขาก็ปวดเมื่อยทั้งตัวจริง ๆ เหมือนถูกคนกระทืบมายกใหญ่
คุณชายสี่เจ้าสำราญ บทที่ 27
แต่ว่า หนิงกานดวงดีนักในราชสำนักมีอยู่คำหนึ่ง เข้าฮั่นหลินก่อน ค่อยเข้าทำเนียบเสนาบดีมีมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายกับหนิงจื้อหมิงปูทางให้ ต่อไปหนิงกานต้องขึ้นสู่ตำแหน่งใหญ่ได้สบาย ๆ แน่หนิงเฉินส่ายหัว ทิ้งเรื่องนี้ไป ไม่คิดถึงมันอีก…อาหารหอจ้วงหยวน เขาก็เคยกินแล้วครั้งสองครั้งเมื่อกลับถึงห้อง พักผ่อนครู่หนึ่งแล้ว หนิงเฉินก็ให้คนเตรียมน้ำร้อนเขานำยาที่แม่ทัพผู้เฒ่าเฉินให้ใส่ลงไปในน้ำ แช่น้ำอาบอย่างสบายอารมณ์จนถึงกลางดึก หนิงเฉินหลับแล้ว กลับต้องตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโหวกเหวกจากด้านนอกหนิงจื้อหมิงและคนอื่น ๆ กลับมาแล้วได้ยินพวกเขาพูดอ้อแอ้ ก็รู้ว่าดื่มหนักมา!หนิงเฉินพลิกตัว นอนต่อ…พรุ่งนี้ยังต้องไปจวนแม่ทัพอีกแต่นอนได้ไม่นาน ประตูห้องก็ถูกเคาะดังอย่างกับฟ้าผ่าหนิงเฉินตกใจตื่น“หนิงเฉิน เปิดประตู รีบเปิดประตูเร็ว!”ฟังเสียงก็รู้ว่าเป็นหนิงกานจากนั้นก็เป็นเสียงหนิงเม่า: “หนิงเฉิน ข้ารู้นะว่าเจ้าอยู่ข้างใน เปิดประตูเร็ว…ไม่งั้นข้าถีบประตูละนะ?”เดิมทีหนิงเฉินไม่อยากสนใจ แต่ว่ารำคาญจริง ๆ จึงลงจากเตียงไปเปิดประตู“พวกท่านบ้าหรือไง? ดึก ๆ ดื่น ๆ ไม่หลับไม่นอน”หนิงเม่าดื่มจน
คุณชายสี่เจ้าสำราญ บทที่ 28
“หนิงเฉิน เจ้า ไอ้ลูกนอกสมรสนี่ กล้าเอาฉี่มาสาดพวกข้าหรือ ข้า…แหวะ…”หนิงเม่ายังพูดไม่จบ ก็คลื่นเหียนขึ้นมาทันที“หนิงเฉิน ข้าเป็นขุนนางที่ราชสำนักแต่งตั้งนะ เจ้ากล้า…ถุย ถุย ถุย….แหวะ…”หนิงกานก็เช่นกัน ยังพูดไม่จบ ก็ทนกลิ่นเหม็นในปากไม่ไหวแล้วจริง ๆ คลื่นเหียนอยู่พักใหญ่หนิงเฉินหัวเราะเย้ยหยันพลางกล่าวว่า: “ข้าช่วยให้พวกท่านสร่างเมาอยู่นี่ไง ไม่ต้องเกรงใจนะ!”“ใช่แล้ว ฉี่เด็กรักษาโรคได้ ถือว่าพวกท่านได้ของดีนะเนี่ย…ก็แค่ช่วงนี้ร้อนใน กลิ่นก็เลยอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไร”หนิงเฉินพูดจบ ก็หันหลังเดินกลับเข้าห้อง เตะกระดูกบนพื้นออกไปหนึ่งที“ของเหล่านี้พวกท่านก็เก็บไว้ดื่มด่ำเองเถอะ” เพียงไม่นาน เสียงปิดประตูปังก็ดังขึ้น“หนิงเฉิน เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้ เจ้ากล้าใช้ของโสโครกเช่นนี้สาดพวกข้าหรือ ข้า…แหวะ…”“ข้าฟ้องท่านพ่อแน่ ให้เจ้ารับผิดชอบผลที่ตามมา แหวะ…”ทั้งสองแหกปากตะโกนด่าอยู่ในลานบ้านกำลังก่นด่าอย่างเมามัน เสียงประตูเอี๊ยดอ๊าดก็ดังขึ้น หนิงเฉินถือโถปัสสาวะเดินออกมา“ด่ามานานแล้ว หิวน้ำแย่เลยสิ? นี่ข้าเตรียมมาให้พวกท่านอีกชุด ดื่มให้ชุ่มคอแล้วด่าต่อนะ”หนิงเฉินทำท่าจะสาดหน
คุณชายสี่เจ้าสำราญ บทที่ 29
หากเขาถูกเจ้าสิ่งนี้กัดเข้าจริง เกรงว่าจะมีอันตรายถึงชีวิตหนิงเฉินหน้าถอดสี แววตาเย็นเยียบต้องเป็นฝีมือหนิงกานกับหนิงเม่าแน่นอนสารเลว ช่างร้ายลึกเสียนี่กระไรหนิงเฉินไม่ได้รีบร้อนไปหาหนิงกานกับหนิงเม่าแต่อย่างใดไม่มีหลักฐาน ไปหาก็เปล่าประโยชน์ พวกเขาไม่มีทางยอมรับแน่แต่แค้นนี้หนิงเฉินจดจำไว้แล้ว มีโอกาสค่อยคิดบัญชีพวกเขาหนิงเฉินถือไม้ยันประตู เขี่ยผ้าห่มออกอย่างระมัดระวัง แล้วก็พลิกเบาะรองนอน ตรวจดูอย่างละเอียดหนึ่งรอบแม้จะไม่พบสิ่งมีพิษอย่างอื่น แต่หนิงเฉินก็ไม่กล้านอนบนเตียงแล้วเขานั่งลงบนเก้าอี้ ห่มเสื้อคลุมขนสัตว์ ฝืนนอนไปทั้งคืนเมื่อตื่นมาตอนเช้า ก็ปวดเอวปวดหลัง ทรมานยิ่งกว่าฝึกทั้งวันแม้แต่อาหารเช้าเขาก็ไม่กิน ตรงไปที่จวนแม่ทัพเลยตอนนี้เช้าเกินไปที่จะไปหอจ้วงหยวน จึงไปฝึกกำลังที่จวนแม่ทัพก่อน จะได้ถามแม่ทัพผู้เฒ่าเฉินบางอย่างพอดีมาถึงจวนแม่ทัพแล้วแม่ทัพผู้เฒ่าเฉินกำลังกินอาหารเช้าอยู่เมื่อเห็นหนิงเฉิน ใบหน้าแม่ทัพผู้เฒ่าเฉินก็เต็มไปด้วยความปลื้มใจ…ความมุมานะของหนิงเฉิน ได้รับการยอมรับจากเขาแล้วบรรดาคุณชายในเมืองหลวง มีใครกันที่ตื่นเช้าขนาดนี้ได้? ใ
คุณชายสี่เจ้าสำราญ บทที่ 30
หลังจากตื่นตกใจ แม่ทัพผู้เฒ่าเฉินก็คุมสีหน้า ทำหน้าตาขึงขัง!“หลันซิง งูพญายมสีนิลนี่ ข้าเคยเห็นในเมืองหลวงอยู่ไม่กี่ตัว งูนี่กลับไปโผล่บนเตียงเจ้าได้ เกรงว่ามีคนจงใจเอาไปปล่อยไว้”“เอาอย่างนี้ เจ้าเล่าเหตุการณ์ให้ข้าฟังอย่างละเอียดซิ”หนิงเฉินไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า: “ก็ตอนที่ข้าน้อยกำลังจัดเตียงอยู่ พอเปิดผ้าห่มออก งูพญายมสีนิลตัวนี้ก็พุ่งเข้ามาทางข้าน้อย โชคดีที่ข้าน้อยโต้ตอบไว…มันเลยตายแล้ว ส่วนข้าน้อยยังอยู่”แม้หนิงเฉินจะพูดอย่างสบาย ๆ แต่ทุกคนกลับฟังจนใจสั่นตัวสั่น“คุณชายหลัน เกรงว่ามีคนเจตนาปองร้ายท่าน”“บ้านคุณชายหลันอยู่ที่ใด? ครอบครัวมีกี่คน มีศัตรูที่ไหนหรือไม่? ท่านคิดดูดี ๆ ซิ”ฉีหยวนจงย้ำเตือนประเด็นนี้หนิงเฉินรู้ดีกว่าใคร และยังรู้ด้วยว่าใครคือตัวการเขาไม่พูด เพราะไม่อยากให้แม่ทัพผู้เฒ่าเฉินเดือดร้อนอันที่จริงต่อให้พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะว่าเขาไม่มีหลักฐานยืนยันว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือหนิงกานกับหนิงเม่าหนิงเฉินหัวเราะ กล่าวว่า: “งูพญายมสีนิลไม่ได้เจอง่าย ๆ ในเมืองหลวง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มี อาจจะเลื้อยมาขึ้นเตียงข้าโดยไม่ตั้งใจก็ได้”“คุ
คุณชายสี่เจ้าสำราญ บทที่ 31
แต่คนตรงหน้าค่อนข้างตัวเล็กและผอมแห้ง สูงกว่านางไม่เท่าไหร่ ท่าทางดูขาดสารอาหารเสวียนเทียนยิ้มพลางเอ่ยว่า “พ่อหนุ่มน้อย เจ้าขาดแคลนเงินเพียงนี้เลยหรือ?”หนิงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คนงานผู้ไร้สิทธิ์ ไร้อำนาจและไร้คนสนับสนุนเช่นข้า แน่นอนว่าต้องหาเงินให้ได้เยอะๆ”ฮ่องเต้เฉวียนชำเลืองมองคุณชายเก้าแวบหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยกับหนิงเฉินว่า “เหลวไหล เจ้ามีความสามารถและมีสติปัญญาปราดเปรื่อง สอบจอหงวนได้ บางทีฝ่าบาทอาจจะทรงอนุญาตให้องค์หญิงเก้าหมั้นหมายกับเจ้า”หนิงเฉินโบกมืออย่างเอือมระอา “ท่านลุง เรื่องนี้จะพูดมั่วซั่วมิได้ หากแพร่สะพัดเข้าหูฝ่าบาท หัวจะหลุดออกจากบ่าเอา”พ่อหนุ่มเอ๋ย แม้ว่าเจ้าคือฝูอ๋อง ก็มิควรพูดเหลวไหล วิพากวิจารณ์ราชวงศ์โดยพลกาล เป็นความผิดขั้นร้ายแรง เจ้าเป็นถึงทายาทเชื้อพระวงศ์ ข้าเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง เจ้าอย่าได้ทำร้ายข้าเลย...หนิงเฉินพูดแขวะอย่างบ้าคลั่งในใจเทียนเสวียนยิ้มพลางพูดว่า “ที่นี่คนกันเองทั้งนั้น พูดสนุก ๆ ไม่เป็นไรหรอก!”“ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยบอกว่าปีนี้เจ้าอายุสิบห้าปีแล้ว ในสามปีจะมีการสอบคัดเลือกขุนนางหนึ่งครั้ง ถึงตอนนั้นเจ้าก็คงจะสิบแปดปี
คุณชายสี่เจ้าสำราญ บทที่ 32
ฮ่องเต้เฉวียนโบกมือก่อนเอ่ย “เรื่องกวีเดี๋ยวเราค่อยคุยกัน ที่ข้ามาหาเจ้าวันนี้ก็เพราะมีเรื่องอยากถามเจ้า”“ขอแนะนำสักหน่อย สองคนนี้คือบุตรชายและบุตรีของข้า พวกเขาชื่นชมในความสามารถของเจ้า จึงคะยั้นคะยอจะตามข้ามา หวังว่าเจ้าคงไม่ถือสานะ?”“ไม่หรอก ๆ ขอรับ....”ยอดเยี่ยม นี่คือฝูอ๋องน้อยและองค์หญิงน้อย หนิงเฉินเอ่ยไปพลาง มององค์รัชทายาทและองค์หญิงเก้าไปพลาง ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบท่าน! ข้าน้อยชื่อหลันซิง”องค์รัชทายาทคลี่ยิ้มและเอ่ยว่า “ส่วนข้าเสวียนหง ข้าได้ยินชื่อเสียงของเจ้ามานานแล้ว!”ท่านอาชื่อเทียนเสวียน บุตรชายชื่อเสวียนหง ช่างน่าแปลกใจยิ่งนักแต่หนิงเฉินไม่ได้คิดมากองค์หญิงเก้าส่งเสียง หึ และเชิดหน้าเมินชายหนิงเฉินเกิดคำถามในหัว เกิดอะไรขึ้น? บุตรีของท่านลุงดูเหมือนจะไม่ค่อยอยากต้อนรับเขานัก?สีหน้าของเทียนเสวียนอึมครึมเล็กน้อย “ไม่ต้องมากพิธี!”หนิงเฉินคลี่ยิ้มและเอ่ยว่า “ไม่เป็นไร ๆ.....นางยังเด็ก จะเอาแต่ใจบ้างก็เป็นเรื่องปกติ”องค์หญิงเก้ายิ่งฉุนโกรธ ได้แต่พึมพำในใจ เจ้าโตกว่าข้าแค่หนึ่งปี จะวางมาดถือดีไปทำไม?ฮ่องเต้เฉวียนส่ายห
คุณชายสี่เจ้าสำราญ บทที่ 33
เวรเอ๊ย...เป็นไปได้อย่างไร?เขานึกถึงความเป็นไปทั้งหมด แต่กลับนึกไม่ถึงว่ากวีบทนี้จะแต่งโดยหนิงกานฮ่องเต้เสวียนมองปฏิกิริยาตอบสนองของหนิงเฉินด้วยความสนใจ“หลันซิง เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าหนิงกานผู้นี้คือใคร?”ข้ารู้อยู่แล้ว คนหน้าเนื้อใจเสือจิตใจเหี้ยมโหด หนิงเฉินพึมพำในใจแต่ท่าทีของเขายังคงนิ่งสงบ และเอ่ยว่า “เมื่อครู่ท่านลุงพูดเองมิใช่หรือ? ว่าเขาคือทั่นฮวาผู้ลงสอบขุนนางในปีนี้”มุมปากของฮ่องเต้เสวียนกระตุกเล็กน้อย เด็กคนนี้เสแสร้งเก่งยิ่งนักทันใดนั้นนัยน์ตาของหนิงเฉินก็หดเล็กลงเขานึกขึ้นได้ คืนก่อนที่จะไปจวนแม่ทัพ เขาตั้งใจจะแต่งกวีให้ท่านแม่ทัพผู้เฒ่าเฉิน แต่หลังจากแต่งไปได้หลายวรรคก็รู้สึกถึงความไม่เหมาะสม....ดูเหมือนในนั้นจะมีกวีบทนี้อยู่ไม่ผิดแน่ เขามั่นใจว่ามี....ยามนั้นเขาเขียนได้แค่สองวรรคเขาเข้าใจแล้ว หลังจากที่แต่งกวีเสร็จ เขาไม่ได้ลบต้นฉบับทิ้ง...เช้าวันที่สองเขาไปจวนแม่ทัพ ยามนั้นหนิงกานน่าจะเข้าไปในห้องของเขาแล้วหลานชายคนนี้ขโมยกวีของเขา มาแก้ไขเป็นของตน ยามสอบหน้าพระที่นั่งเขาได้ถือมันเข้าไปตบตาฮ่องเต้หนิงกานนะหนิงกาน เจ้านำงูพญายมสีนิลมาไว้บนเตียงของข้า
Latest chapter
