บทที่ 29

หากเขาถูกเจ้าสิ่งนี้กัดเข้าจริง เกรงว่าจะมีอันตรายถึงชีวิต

หนิงเฉินหน้าถอดสี แววตาเย็นเยียบ

ต้องเป็นฝีมือหนิงกานกับหนิงเม่าแน่นอน

สารเลว ช่างร้ายลึกเสียนี่กระไร

หนิงเฉินไม่ได้รีบร้อนไปหาหนิงกานกับหนิงเม่าแต่อย่างใด

ไม่มีหลักฐาน ไปหาก็เปล่าประโยชน์ พวกเขาไม่มีทางยอมรับแน่

แต่แค้นนี้หนิงเฉินจดจำไว้แล้ว มีโอกาสค่อยคิดบัญชีพวกเขา

หนิงเฉินถือไม้ยันประตู เขี่ยผ้าห่มออกอย่างระมัดระวัง แล้วก็พลิกเบาะรองนอน ตรวจดูอย่างละเอียดหนึ่งรอบ

แม้จะไม่พบสิ่งมีพิษอย่างอื่น แต่หนิงเฉินก็ไม่กล้านอนบนเตียงแล้ว

เขานั่งลงบนเก้าอี้ ห่มเสื้อคลุมขนสัตว์ ฝืนนอนไปทั้งคืน

เมื่อตื่นมาตอนเช้า ก็ปวดเอวปวดหลัง ทรมานยิ่งกว่าฝึกทั้งวัน

แม้แต่อาหารเช้าเขาก็ไม่กิน ตรงไปที่จวนแม่ทัพเลย

ตอนนี้เช้าเกินไปที่จะไปหอจ้วงหยวน จึงไปฝึกกำลังที่จวนแม่ทัพก่อน จะได้ถามแม่ทัพผู้เฒ่าเฉินบางอย่างพอดี

มาถึงจวนแม่ทัพแล้ว

แม่ทัพผู้เฒ่าเฉินกำลังกินอาหารเช้าอยู่

เมื่อเห็นหนิงเฉิน ใบหน้าแม่ทัพผู้เฒ่าเฉินก็เต็มไปด้วยความปลื้มใจ…ความมุมานะของหนิงเฉิน ได้รับการยอมรับจากเขาแล้ว

บรรดาคุณชายในเมืองหลวง มีใครกันที่ตื่นเช้าขนาดนี้ได้? ใ