บทที่ 27

แต่ว่า หนิงกานดวงดีนัก

ในราชสำนักมีอยู่คำหนึ่ง เข้าฮั่นหลินก่อน ค่อยเข้าทำเนียบเสนาบดี

มีมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายกับหนิงจื้อหมิงปูทางให้ ต่อไปหนิงกานต้องขึ้นสู่ตำแหน่งใหญ่ได้สบาย ๆ แน่

หนิงเฉินส่ายหัว ทิ้งเรื่องนี้ไป ไม่คิดถึงมันอีก…อาหารหอจ้วงหยวน เขาก็เคยกินแล้วครั้งสองครั้ง

เมื่อกลับถึงห้อง พักผ่อนครู่หนึ่งแล้ว หนิงเฉินก็ให้คนเตรียมน้ำร้อน

เขานำยาที่แม่ทัพผู้เฒ่าเฉินให้ใส่ลงไปในน้ำ แช่น้ำอาบอย่างสบายอารมณ์

จนถึงกลางดึก หนิงเฉินหลับแล้ว กลับต้องตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโหวกเหวกจากด้านนอก

หนิงจื้อหมิงและคนอื่น ๆ กลับมาแล้ว

ได้ยินพวกเขาพูดอ้อแอ้ ก็รู้ว่าดื่มหนักมา!

หนิงเฉินพลิกตัว นอนต่อ…พรุ่งนี้ยังต้องไปจวนแม่ทัพอีก

แต่นอนได้ไม่นาน ประตูห้องก็ถูกเคาะดังอย่างกับฟ้าผ่า

หนิงเฉินตกใจตื่น

“หนิงเฉิน เปิดประตู รีบเปิดประตูเร็ว!”

ฟังเสียงก็รู้ว่าเป็นหนิงกาน

จากนั้นก็เป็นเสียงหนิงเม่า: “หนิงเฉิน ข้ารู้นะว่าเจ้าอยู่ข้างใน เปิดประตูเร็ว…ไม่งั้นข้าถีบประตูละนะ?”

เดิมทีหนิงเฉินไม่อยากสนใจ แต่ว่ารำคาญจริง ๆ จึงลงจากเตียงไปเปิดประตู

“พวกท่านบ้าหรือไง? ดึก ๆ ดื่น ๆ ไม่หลับไม่นอน”

หนิงเม่าดื่มจน