All Chapters of คุณชายสี่เจ้าสำราญ: Chapter 21 - Chapter 30

“เฉินเอ๋อร์ พ่อเข้าใจเจ้าผิดไป... ตั๋วเงินร้อยตำลึงนี้เป็นของเจ้าจริงๆ” “และเสื้อคลุมขนสัตว์ตัวนี้ด้วย พี่สามของเจ้าแค่ล้อเล่นกับเจ้าเล่น ไม่มีทางจะเอาของเจ้าไปจริง ๆ หรอก” หนิงจื้อหมิงยื่นเสื้อคลุมให้ พร้อมกับวางตั๋วเงินใบหนึ่งไว้ ซึ่งก็คือใบที่หนิงกานเคยแย่งไป หนิงเฉินไม่ได้รับไว้ แต่กลับมองพวกเขาด้วยสายตาแปลก ๆ... คนพวกนี้หัวกระแทกประตูมาหรืออย่างไร? ของที่แย่งไป กลับเอามาคืนให้เขาเฉย ๆ “พวกเจ้าตัวดีทั้งสาม ยังไม่รีบขอโทษน้องสี่อีก?” หนิงจื้อหมิงหันไปตะคอก พวกหนิงกานทั้งสามคนแสดงสีหน้าไม่พอใจ โดยเฉพาะหนิงซิ่งและหนิงเม่า ที่เกลียดจนอยากจะบีบคอหนิงเฉินให้ตายได้...เพราะไอ้ลูกนอกสมรสคนนี้ทำให้พวกเขาสองคนต้องโดนตีไปสองรอบในวันนี้ แต่เพราะคำพูดของหนิงจื้อหมิง พวกเขาจึงไม่กล้าขัด หนิงกานพูดด้วยสีหน้ามืดมนว่า “น้องสี่ วันนั้นพี่ใหญ่แค่ล้อเจ้าเล่นเอง ถ้าเจ้าได้รับบาดเจ็บ พี่ใหญ่ต้องขอโทษเจ้าด้วย หวังว่าเจ้าจะไม่ถือสา” ฟนิงเฉินมองเขาด้วยความเย้ยหยันในใจ เล่นหรือ? ข้าเจ็บจนต้องนอนเตียงเป็นเดือน แล้วเจ้ามาบอกว่าแค่เล่นหรือกัน? แต่เขายังไม่เข้าใจว่าเจ้าพวกนี้คิดจะทำ

“ไม่นึกเลยว่าเราจะได้พบคุณชายหลันตัวเป็น ๆ” “ไม่นึกว่าคุณชายหลันจะอายุน้อยขนาดนี้ แต่กลับสร้างสรรค์ผลงานที่ยิ่งใหญ่ได้ เก่งมากจริง ๆ!” “มาเร็ว ทุกคนมาขอบคุณคุณชายหลันพร้อมกัน!” ชายหนุ่มร่างกายบึกบึนหลายสิบคนล้อมหนิงเฉินไว้ พวกเขาพร้อมใจกันประสานมือคำนับ แล้วพูดขึ้นพร้อมกันว่า “ขอบคุณคุณชายหลัน!” หนิงเฉินรู้สึกกระอักกระอ่วนจนเท้าจิกพื้น วิธีการขอบคุณนี้ช่างพิเศษเกินไปแล้ว “ทุกคนไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้...ข้าเพียงแค่เคารพนับถือแม่ทัพผู้เฒ่าเฉิน เลยแต่งบทกวีนั้นขึ้นมา” หนิงเฉินพึ่งพูดจบ ก็มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้น “พวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน? เขาปฏิบัติต่อแขกกันเช่นนี้หรือ?” หนิงเฉินหันไปมองก็พบว่าเป็นแม่ทัพผู้เฒ่าเฉิน ชายวัยกลางคนคนก่อนหน้านี้พูดขึ้นว่า “ท่านแม่ทัพผู้เฒ่า คุณชายหลันได้ใช้บทกวีช่วยคลายปมในใจของท่านแล้ว พวกเราจึงขอบคุณเขาอยู่” “พวกเจ้ากลับไปฝึกเสีย...วิธีขอบคุณแบบนี้ อย่าได้ทำให้เขาตกใจอีก” กลุ่มคนต่างกระจายตัวออกไป ส่วนหนิงเฉินก็รีบเดินเข้าไปคารวะ “หลันซิงขอคารวะแม่ทัพผู้เฒ่าเฉิน!” “ไม่ต้องเกรงใจ!” แม่ทัพผู้เฒ่าเฉินพูดพลางหัวเราะ “บาดแผลหายดีแล้วหรือ?” “ข

หอมหรสพ สำนักเริงรมย์ ย่านโคมแดงแบบนี้ ในฐานะคนยุคปัจจุบัน หนิงเฉินก็สนใจมากแต่หนิงเฉินปฏิเสธคำเชิญจากใจที่เปี่ยมด้วยมิตรภาพ โดยอ้างว่าตนเองอายุยังน้อยประการแรก แพงเกินไป แม้คนอื่นจะเลี้ยง แต่ต่อไปเขาจำเป็นต้องเลี้ยงคืนเป็นการตอบแทนแน่นอนประการที่สอง เล็กเกินไป…เขาหมายถึงอายุเขาถือว่ายังเด็กยังเล็กคุยสัพเพเหระกับพวกเขาครู่หนึ่งแล้ว หนิงเฉิงก็แบกท่อนซุงขึ้น ออกวิ่งอีกครั้งเวลาเที่ยง แม่ทัพผู้เฒ่าเฉินตระเตรียมงานเลี้ยงร่ำสุราหนิงเฉินดื่มเป็นเพื่อนแม่ทัพผู้เฒ่าเฉินอยู่หลายจอกเทคโนโลยีการหมักเหล้าในยุคนี้ยังไม่พัฒนาพอ ดีกรีเหล้าจึงไม่สูงนักตกบ่าย หนิงเฉินฝึกกำลังต่อเขาต้องทำให้ตัวเองแข็งแรงขึ้นมาให้เร็วที่สุดความมุมานะของหนิงเฉินนั้น ทำให้บรรดาทหารพากันสรรเสริญไม่หยุดก่อนกลับ แม่ทัพผู้เฒ่าเฉินยังมอบยาหลายห่อให้หนิงเฉินด้วย บอกว่ากลับไปแล้ว ให้ใส่ในถังอาบน้ำตอนจะอาบน้ำ สามารถช่วยกระตุ้นการไหลเวียนของเลือด ลดอาการเลือดคั่ง บรรเทาอาการปวดเมื่อยกล้ามเนื้อหนิงเฉินกล่าวขอบคุณแล้ว ถือห่อยาเหล่านั้นกลับจวนสกุลหนิงขณะนี้เขาก็ปวดเมื่อยทั้งตัวจริง ๆ เหมือนถูกคนกระทืบมายกใหญ่

“หนิงเฉิน เจ้า ไอ้ลูกนอกสมรสนี่ กล้าเอาฉี่มาสาดพวกข้าหรือ ข้า…แหวะ…”หนิงเม่ายังพูดไม่จบ ก็คลื่นเหียนขึ้นมาทันที“หนิงเฉิน ข้าเป็นขุนนางที่ราชสำนักแต่งตั้งนะ เจ้ากล้า…ถุย ถุย ถุย….แหวะ…”หนิงกานก็เช่นกัน ยังพูดไม่จบ ก็ทนกลิ่นเหม็นในปากไม่ไหวแล้วจริง ๆ คลื่นเหียนอยู่พักใหญ่หนิงเฉินหัวเราะเย้ยหยันพลางกล่าวว่า: “ข้าช่วยให้พวกท่านสร่างเมาอยู่นี่ไง ไม่ต้องเกรงใจนะ!”“ใช่แล้ว ฉี่เด็กรักษาโรคได้ ถือว่าพวกท่านได้ของดีนะเนี่ย…ก็แค่ช่วงนี้ร้อนใน กลิ่นก็เลยอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไร”หนิงเฉินพูดจบ ก็หันหลังเดินกลับเข้าห้อง เตะกระดูกบนพื้นออกไปหนึ่งที“ของเหล่านี้พวกท่านก็เก็บไว้ดื่มด่ำเองเถอะ” เพียงไม่นาน เสียงปิดประตูปังก็ดังขึ้น“หนิงเฉิน เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้ เจ้ากล้าใช้ของโสโครกเช่นนี้สาดพวกข้าหรือ ข้า…แหวะ…”“ข้าฟ้องท่านพ่อแน่ ให้เจ้ารับผิดชอบผลที่ตามมา แหวะ…”ทั้งสองแหกปากตะโกนด่าอยู่ในลานบ้านกำลังก่นด่าอย่างเมามัน เสียงประตูเอี๊ยดอ๊าดก็ดังขึ้น หนิงเฉินถือโถปัสสาวะเดินออกมา“ด่ามานานแล้ว หิวน้ำแย่เลยสิ? นี่ข้าเตรียมมาให้พวกท่านอีกชุด ดื่มให้ชุ่มคอแล้วด่าต่อนะ”หนิงเฉินทำท่าจะสาดหน

หลังจากตื่นตกใจ แม่ทัพผู้เฒ่าเฉินก็คุมสีหน้า ทำหน้าตาขึงขัง!“หลันซิง งูพญายมสีนิลนี่ ข้าเคยเห็นในเมืองหลวงอยู่ไม่กี่ตัว งูนี่กลับไปโผล่บนเตียงเจ้าได้ เกรงว่ามีคนจงใจเอาไปปล่อยไว้”“เอาอย่างนี้ เจ้าเล่าเหตุการณ์ให้ข้าฟังอย่างละเอียดซิ”หนิงเฉินไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า: “ก็ตอนที่ข้าน้อยกำลังจัดเตียงอยู่ พอเปิดผ้าห่มออก งูพญายมสีนิลตัวนี้ก็พุ่งเข้ามาทางข้าน้อย โชคดีที่ข้าน้อยโต้ตอบไว…มันเลยตายแล้ว ส่วนข้าน้อยยังอยู่”แม้หนิงเฉินจะพูดอย่างสบาย ๆ แต่ทุกคนกลับฟังจนใจสั่นตัวสั่น“คุณชายหลัน เกรงว่ามีคนเจตนาปองร้ายท่าน”“บ้านคุณชายหลันอยู่ที่ใด? ครอบครัวมีกี่คน มีศัตรูที่ไหนหรือไม่? ท่านคิดดูดี ๆ ซิ”ฉีหยวนจงย้ำเตือนประเด็นนี้หนิงเฉินรู้ดีกว่าใคร และยังรู้ด้วยว่าใครคือตัวการเขาไม่พูด เพราะไม่อยากให้แม่ทัพผู้เฒ่าเฉินเดือดร้อนอันที่จริงต่อให้พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะว่าเขาไม่มีหลักฐานยืนยันว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือหนิงกานกับหนิงเม่าหนิงเฉินหัวเราะ กล่าวว่า: “งูพญายมสีนิลไม่ได้เจอง่าย ๆ ในเมืองหลวง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มี อาจจะเลื้อยมาขึ้นเตียงข้าโดยไม่ตั้งใจก็ได้”“คุ