All Chapters of คุณชายสี่เจ้าสำราญ: Chapter 31 - Chapter 40

แต่คนตรงหน้าค่อนข้างตัวเล็กและผอมแห้ง สูงกว่านางไม่เท่าไหร่ ท่าทางดูขาดสารอาหารเสวียนเทียนยิ้มพลางเอ่ยว่า “พ่อหนุ่มน้อย เจ้าขาดแคลนเงินเพียงนี้เลยหรือ?”หนิงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คนงานผู้ไร้สิทธิ์ ไร้อำนาจและไร้คนสนับสนุนเช่นข้า แน่นอนว่าต้องหาเงินให้ได้เยอะๆ”ฮ่องเต้เฉวียนชำเลืองมองคุณชายเก้าแวบหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยกับหนิงเฉินว่า “เหลวไหล เจ้ามีความสามารถและมีสติปัญญาปราดเปรื่อง สอบจอหงวนได้ บางทีฝ่าบาทอาจจะทรงอนุญาตให้องค์หญิงเก้าหมั้นหมายกับเจ้า”หนิงเฉินโบกมืออย่างเอือมระอา “ท่านลุง เรื่องนี้จะพูดมั่วซั่วมิได้ หากแพร่สะพัดเข้าหูฝ่าบาท หัวจะหลุดออกจากบ่าเอา”พ่อหนุ่มเอ๋ย แม้ว่าเจ้าคือฝูอ๋อง ก็มิควรพูดเหลวไหล วิพากวิจารณ์ราชวงศ์โดยพลกาล เป็นความผิดขั้นร้ายแรง เจ้าเป็นถึงทายาทเชื้อพระวงศ์ ข้าเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง เจ้าอย่าได้ทำร้ายข้าเลย...หนิงเฉินพูดแขวะอย่างบ้าคลั่งในใจเทียนเสวียนยิ้มพลางพูดว่า “ที่นี่คนกันเองทั้งนั้น พูดสนุก ๆ ไม่เป็นไรหรอก!”“ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยบอกว่าปีนี้เจ้าอายุสิบห้าปีแล้ว ในสามปีจะมีการสอบคัดเลือกขุนนางหนึ่งครั้ง ถึงตอนนั้นเจ้าก็คงจะสิบแปดปี

เวรเอ๊ย...เป็นไปได้อย่างไร?เขานึกถึงความเป็นไปทั้งหมด แต่กลับนึกไม่ถึงว่ากวีบทนี้จะแต่งโดยหนิงกานฮ่องเต้เสวียนมองปฏิกิริยาตอบสนองของหนิงเฉินด้วยความสนใจ“หลันซิง เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าหนิงกานผู้นี้คือใคร?”ข้ารู้อยู่แล้ว คนหน้าเนื้อใจเสือจิตใจเหี้ยมโหด หนิงเฉินพึมพำในใจแต่ท่าทีของเขายังคงนิ่งสงบ และเอ่ยว่า “เมื่อครู่ท่านลุงพูดเองมิใช่หรือ? ว่าเขาคือทั่นฮวาผู้ลงสอบขุนนางในปีนี้”มุมปากของฮ่องเต้เสวียนกระตุกเล็กน้อย เด็กคนนี้เสแสร้งเก่งยิ่งนักทันใดนั้นนัยน์ตาของหนิงเฉินก็หดเล็กลงเขานึกขึ้นได้ คืนก่อนที่จะไปจวนแม่ทัพ เขาตั้งใจจะแต่งกวีให้ท่านแม่ทัพผู้เฒ่าเฉิน แต่หลังจากแต่งไปได้หลายวรรคก็รู้สึกถึงความไม่เหมาะสม....ดูเหมือนในนั้นจะมีกวีบทนี้อยู่ไม่ผิดแน่ เขามั่นใจว่ามี....ยามนั้นเขาเขียนได้แค่สองวรรคเขาเข้าใจแล้ว หลังจากที่แต่งกวีเสร็จ เขาไม่ได้ลบต้นฉบับทิ้ง...เช้าวันที่สองเขาไปจวนแม่ทัพ ยามนั้นหนิงกานน่าจะเข้าไปในห้องของเขาแล้วหลานชายคนนี้ขโมยกวีของเขา มาแก้ไขเป็นของตน ยามสอบหน้าพระที่นั่งเขาได้ถือมันเข้าไปตบตาฮ่องเต้หนิงกานนะหนิงกาน เจ้านำงูพญายมสีนิลมาไว้บนเตียงของข้า

ฮ่องเต้เสวียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “หนิงกานเป็นพี่ชายคนโตของหนิงเฉิน”เฉวียนกงกงตื่นตระหนกในใจ ก่อนจะเอ่ย “ความหมายของฝ่าบาทคือ คุณชายหนิงเป็นคนขั้นเกลากวีบทนี้แทนพี่ชายของเขาอย่างนั้นหรือ?”ฮ่องเต้เสวียนส่งเสียงฮึดฮัดหนึ่งเสียง “หากหนิงเฉินอยากช่วยหนิงกาน กวีบทนี้คงไม่มีทางแต่งให้สองวรรคแรกเป็นวรรณกรรม สองวรรคหลังเพี้ยนเสียงเช่นนี้”สีหน้าของเฉวียนกงกงเปลี่ยนไป “หรือว่าหนิงกานขโมยกวีของคุณชายหนิงเฉิน?”ฮ่องเต้เสวียนยิ้มเยาะอย่างเยือกเย็น โดยไม่กล่าวสิ่งใดอีกเฉวียนกงกงชำเลืองมองสีหน้าของฮ่องเต้เสวียนแวบหนึ่ง แอบไว้ทุกข์ให้หนิงกานอย่างเงียบ ๆ ครู่หนึ่งอยู่ในใจฝ่าบาททรงเกลียดชังผู้ที่ก่อกรรมทำชั่ว แสวงหาชื่อเสียงโดยทางที่มิชอบเป็นที่สุดฮ่องเต้เสวียนพลันกล่าวถาม “เนี่ยเหลียง ที่ข้าให้เจ้าไปสืบเรื่องของคุณชายหนิงเฉินเป็นอย่างไรบ้าง?”เนี่ยเหลียงรีบทูลตอบ “กราบทูลฝ่าบาท ข้าน้อยได้ส่งคนมุ่งหน้าไปยังบ้านเกิดของคุณชายหนิงเฉินแล้ว เชื่อว่าอีกสองสามวันคงจะได้ข่าวคราว”ฮ่องเต้เสวียนตอบ อื้อ คำเดียว เมื่อเดินมาถึงหน้าตำหนักหย่างซินขันทีเล็กคนหนึ่งได้สาวเท้าก้าวเล็กเข้ามาต้อนรับ จา

หนิงเฉินกล่าวพึมพำ “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่นาง”“ไม่ใช่ผู้ใดหรือ?”หนิงเฉินส่ายหน้า เมื่อครู่นี้เขานึกถึงบุตรสาวของฝูอ๋อง แต่ยัยเด็กคนนั้นอายุเพิ่งจะสิบกว่าปี เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นองค์หญิงห้าเขาครุ่นคิด มั่นใจว่าตนไม่รู้จักกับองค์หญิงห้าแน่นอน“เสนาบดีหนิง ข้ามั่นใจว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด...ข้าไม่รู้จักองค์หญิงห้าเลยแม้แต่น้อย”หนิงจื้อหมิงขมวดคิ้ว “ไม่รู้จักจริง ๆหรือ?”“ข้าพูดว่าไม่รู้จักก็คือไม่รู้จัก”“ถ้าอย่างนั้นเหตุใดองค์หญิงห้าถึงต้องลงโทษเจ้า?”หนิงเฉินกล่าวอย่างอารมณ์ไม่ดี “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร?”ไม่แน่ว่าหัวสมองขององค์หญิงห้าอาจจะผิดปกติ สมองฝ่อ...หนิงเฉินแอบแขวะในใจแต่ว่าเขาคิดว่ามีความเป็นไปได้สองอย่างอย่างแรก มีคนล่วงเกินองค์หญิงห้า แล้วแอบอ้างใช้ชื่อของตน ตนถึงได้กลายเป็นแพะรับบาปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยอย่างที่สอง บุตรสาวของฝูอ๋อง นางจะต้องได้เจอกับองค์หญิงห้าอย่างแน่นอน แล้วนำคำพูดพวกนั้นที่ตนแขวะองค์หญิงไปบอกแก่องค์หญิงห้าถ้าหากเป็นอย่างที่สอง ครั้งหน้าได้เจอกับฝูอ๋องจะต้องพูดจากับเขาดี ๆ ...ตกลงกันเอาไว้แล้วว่าจะพูดคุยกันเรื่องทั่วไป จะแทงข้างหลังเ

แน่นอนว่า ยกเว้นตัวข้าเอง...หนิงเฉินพูดต่อในใจรัชทายาทถามด้วยความสงสัย “เจ้าต้องการเงินมากเลยหรือ?”“เหลวไหล ใครไม่ต้องการเงินบ้าง?” หนิงเฉินควักเงินขาด ๆ จำนวนหนึ่งออกมา “ท่านดูสิ นี่คือทั้งหมดที่ข้ามีแล้ว”“เจ้าฝากเงินไว้ที่บิดาของเจ้าห้าร้อยตำลึง อย่าคิดว่าข้าไม่รู้”หนิงเฉินกลอกตามองบน กล่าว “ลูกพี่ ห้าร้อยตำลึงเยอะมากหรือ? คนในครอบครัวข้าตายหมดแล้ว บัดนี้เหลือแค่ตัวข้าเท่านั้น...ข้าต้องซื้อบ้านนะ? บ้านในเมืองหลวงแพงจะตายไป ห้าร้อยตำลึงสามารถซื้อได้แค่บริเวณรอบนอกเท่านั้น”“อีกอย่าง ต่อไปถ้าข้าแต่งงานมีลูกล่ะ? ข้าไม่ต้องจัดเตรียมสินสอดเอาไว้ล่วงหน้าหรือ? คนเช่นข้า ไม่มีเงินแม่นางคนไหนจะยอมแต่งงานกับข้ากัน?”“อะไร ๆ ก็ต้องใช้เงิน เงินห้าร้อยตำลึงนั่นของข้าไม่พอเลยด้วยซ้ำ”รัชทายาทกระตุกมุมปากเล็กน้อยคนในครอบครัวตายหมดแล้ว?ดูท่าหนิงเฉินจะใช้ชีวิตอยู่ในสกุลหนิงอย่างยากลำบาก ไม่อย่างนั้นไม่มีทางพูดออกมาเช่นนี้รัชทายาทกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ด้วยพรสวรรค์ของเจ้า ขอเพียงแค่ก้าวออกมายอมรับว่าตนคือหลันซิง...ไม่รู้ว่าจะมีผู้หญิงมากมายขนาดเท่าไหร่ที่อยากจะแย่งกันแต่งงานกับเจ้า”“อย่า