บททั้งหมดของ ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท: บทที่ 31 - บทที่ 40

เมื่อลู่เจาหลิงกลับถึงหอทิงหน่วน ก็นำอาหารในตะกร้าอาหารออกมา ยังมีรังนกตุ๋นพุทราแดงในถ้วยปิดฝาอีกสี่ถ้วย และของว่างที่ดูประณีตสวยงามอีกหกจาน นอกจากนี้ ยังมีนมถั่วเหลืองหวานในหม้อดินเผาอีกด้วย “เจ้านายสกุลลู่พวกนี้ กินของไม่เลวเลยจริงๆ” นางก็ไม่เกรงใจ ตัวเองกินรังนกไปสองถ้วยกับขนมอีกสองจาน ส่วนที่เหลือยกให้ชิงอินกับชิงเป่า หลังชิงอินนำคนไปทิ้งไว้ที่เรือนค้าทาส ก็ให้พ่อค้าทาสไปรับสัญญาขายตัวของต้าชุนจากลู่ฮูหยิน เชื่อว่าหลังจากเรื่องนี้แล้ว คนในครัวพวกนั้น คงจะรู้จักระวังพฤติกรรม เก็บหัวเก็บหางกันบ้างแล้ว “คุณหนู ป้ายหยกชิ้นนั้นจำนำได้ห้าสิบตำลึงเจ้าค่ะ!” ชิงเป่าก็กลับมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน นางนำขนมจากร้านขึ้นชื่อกลับมาด้วยสามกล่อง จากนั้นส่งถุงผ้าใบหนึ่งให้ลู่เจาหลิง ตอนที่ชิงเป่าไปโรงรับจำนำ เมื่อผู้จัดการร้านของโรงรับจำนำเห็นป้ายหยกชิ้นนั้น ดวงตาก็เป็นประกายเล็กน้อยขึ้นมา กล่าวว่าแม้ป้ายหยกชิ้นนี้จะไม่ใช่ของหายาก และเนื้อหยกจะจัดอยู่เพียงระดับกลางก็ตาม แต่เขารู้สีกว่าประกายหยกมีความอ่อนโยนมาก ทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกชื่นชอบ ผู้จัดการร้านยังถึงกับบอกความจริงกับนางด้วยว่า

ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบนั่น ก็คือของที่ลู่เจาหลิงฝังไว้ที่หลังเขาในชนบทชิ้นนั้น “ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบอะไรกัน?” ลู่เจาหลิงไม่ได้แสดงอะไรบนใบหน้า นางพูดอย่างไม่ใส่ใจแค่ประโยคเดียวว่า “ไม่รู้ทำหายไปที่ใดตั้งนานแล้ว” พวกเขาอยากได้ นางก็ต้องไม่ให้อยู่แล้ว ถึงนางจะไม่รู้ว่าที่แท้แล้วของในตุ๊กตากระเบื้องเคลือบคืออะไรกันแน่ก็ตาม “ว่าอย่างไรนะ? หายไปแล้ว?” เสียงของลู่ฮูหยินพลันบาดแหลมขึ้นมาทันที “ตอนนั้นเจ้ารักถนอมขนาดตอนนอนก็ต้องกอดไว้ แล้วเจ้าจะทำมันหายได้?” ความทรงจำตอนเด็กของยัยหนูน้อยที่น่าสงสารนั่นเลือนรางมาก นางก็จำไม่ได้ว่าตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตัวนั้นมีที่มายังไง นั่นเป็นตุ๊กตารูปสาวน้อย ตัวคนมีความสวยงามอ่อนโยน ตัวกระเบื้องเป็นสีขาวที่เนื้อละเอียดอย่างมาก นอกจากจะไร้ตำหนิโดยสิ้นเชิงแล้ว ยังค่อนข้างหนักด้วย แต่หากออกแรงเขย่าจะสามารถได้ยินว่า ภายในคลับคล้ายจะมีบางสิ่งอยู่ หลายปีนั้น คนตระกูลลู่ที่อยู่ในชนบทต่างก็พยายามหาวิธีมาแย่งหรือขโมยตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตัวนั้น เด็กน้อยแซ่ลู่ที่น่าสงสารคิดว่าตนเองคงรักษามันไว้ไม่ได้ จึงแอบฝังมันไว้ที่หลังเขา จากนั้นบอกคนบ้านเดิมสกุลลู่ว

หลังจากที่ท่านหมอฝู่ออกจากที่พักของลู่เจาหลิงในคราก่อน ก็คิดถึงคำถามของนางอยู่ตลอดว่า ช่วงนี้ได้ไปเยือนสถานที่แปลก หรือใกล้ชิดของประหลาดใดหรือไม่ ทว่าเขายังคงนึกไม่ออก กระทั่งยามนี้ ที่จู่ๆ หลานชายเกิดปวดหัวอย่างรุนแรงขึ้นมา ท่านหมอฝู่จึงนึกได้ในฉับพลัน หลายวันก่อน ฝู่เฉิงและเหล่าสหายหนุ่มรุ่นเยาว์ออกไปเล่นกันนอกเมือง แล้วเก็บรากไม่แกะสลักจากคูน้ำได้รูปหนึ่ง ของสิ่งนั้นไม่รู้ว่าใครเป็นผู้สลักและไม่รู้ว่าผู้ใดทำตกไว้ที่นั่น ทว่าฝู่เฉิงคิดว่ารากไม้สลักนั่นแกะได้ไม่เลว จึงเก็บมันกลับมาด้วย ในครอบครัวก็มีเพียงท่านหมอฝู่ที่ชื่นชอบของประเภทนี้ ดังนั้นเมื่อฝู่เฉิงนำรากไม้สลักกลับมาก็นำมาให้เขาดูแล้ว ในเวลานั้น ท่านหมอฝู่ผู้เฒ่ารับของไปพิจารณาอย่างละเอียดครู่หนึ่ง เมื่อตัดประเด็นว่าไม้ชิ้นนั้นไม่มีกลิ่นที่ดึงดูดแมลง หรือเป็นอันตรายต่อร่างกายของมนุษย์ ก็คืนมันให้ฝู่เฉิงไป ในเมื่อเด็กชอบ เช่นนั้นก็เก็บไว้เล่นเถิด นี่คือสิ่งของประหลาดที่เขากับฝู่เฉิงสัมผัสเช่นเดียวกันในช่วงนี้ เมื่อนึกเรื่องนี้ได้ ท่านหมอฝู่ก็หันศีรษะไปอย่างรวดเร็วทันที จากนั้นก็เห็นรากไม้สลักรูปนั้นวางอยู่บนชั้

ลู่เจาหลิงมองไปที่ลู่เจาหัว แต่ไม่นานสายตาก็ย้ายไปที่ท่านหมอฝู่ที่ตามเข้ามาอย่างเร่งร้อน ทันทีที่เห็นลักษณะบนใบหน้าของท่านหมอฝู่ สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปทันที “คุณหนูลู่ ข้ามีเรื่องสำคัญจะขอร้อง!” ทันทีที่ท่านหมอฝู่เห็นนางก็พูดออกมาอย่างร้อนใจ “ไม่ต้องรีบเจ้าค่ะ” ลู่เจาหลิงกล่าวเบาๆ ประโยคหนึ่ง ก็ไม่รู้เพราะเหตุใด เดิมท่านหมอฝู่กำลังร้อนใจอย่างมาก ทว่าเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่สงบมั่นคงของนาง ภายในใจก็รู้สึกสงบลงหลายส่วน ทั้งที่ลู่เจาหลิงเป็นเพียงสาวน้อยที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับหลายชายของเขาเท่านั้น แต่บนร่างของนางกับมีความสงบมั่นคงชนิดหนึ่ง ซึ่งให้ความรู้สึกพึ่งพาได้เป็นอย่างมาก ลู่เจาหัวตกใจอย่างมาก ท่านหมอฝู่ที่แม้แต่ท่านแม่ก็ต้องขอพบอย่างรอคอย เมื่ออยู่ต่อหน้าลู่เจาหลิงกับลดตัวลงเช่นนี้! อีกทั้งยังบอกว่ามีเรื่องขอร้องด้วย! นอกจากเรื่องที่ได้รับสมรสพระราชทานแล้ว ลู่เจาหลิงซึ่งเป็นเด็กสาวอายุเพียงสิบหกปี ที่แท้มีสิ่งใดที่ทำให้ท่านหมอฝู่ถึงกับต้องมาขอร้องถึงเรือนกันแน่ เมื่อคิดถึงจุดนี้ ลู่เจาหัวก็มอบรอยยิ้มที่ดูเป็นเด็กดีอย่างยิ่งให้ลู่เจาหลิง “พี่รอง ข้าคือน้อง

ลู่เจาหลิงยกมือกุมหน้าผากด้วยความปวดหัวอยู่บ้าง “มีวิธีส่งจดหมายให้เขาไหม? ข้าจะไปรอเขาที่หน้าประตูวัง ทำให้เขาเสียเวลาไม่นานหรอก” ก็แค่ให้นางได้สัมผัส ดูดพลังสักสองสามทีเท่านั้นเอง พูดไปแล้วก็เป็นเขาที่ติดค้างนาง ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อวานเข้าวังไปช่วยเขา แล้วรั้งพลังชีวิตของไท่ซ่างหวงไว้บางส่วน ตอนนี้นางจะอ่อนแอขนาดนี้หรือไง? ชิงอินและชิงเป่าสบตากันทีหนึ่ง ในใจของสาวใช้ทั้งสองต่างก็อยากรู้อย่างมาก ว่าเหตุใดลู่เจาหลิงจึงต้องพบท่านอ๋องในเวลานี้ให้ได้ แต่พวกนางก็ไม่กล้าถาม “จวนอ๋องจะต้องมีวิธีแน่เจ้าค่ะ” ต่อให้ท่านอ๋องเข้าวังไปแล้ว จวนอ๋องต้องมีวิธีส่งจดหมายเข้าไปแน่ “ชิงอินเจ้าหาคนของจวนอ๋องให้ส่งสารไป ส่วนชิงเป่าเจ้าไปเตรียมการ เพื่อไปรอที่หน้าประตูวังกับข้า” “เจ้าค่ะ” ชิงอินไม่กล้าล่าช้า รีบกลับไปที่จวนอ๋องทันที ชิงเป่าต้องการไปหยิบเสื้อคลุมกันลมให้ลู่เจาหลิงตัวหนึ่ง คุณหนูยังบาดเจ็บอยู่ก็จะออกไปข้างนอก หากลมเกิดแรงขึ้นมาล่ะ ทว่าความคิดนี้เพิ่งผุดขึ้นมา นางก็นึกขึ้นได้ว่า คุณหนูของตนสุดแสนจะจนกรอบ นอกจากเงินที่เพิ่งเก็บกลับมาได้ในวันนี้พวกนั้น บนร่างก็มีเพียงเสื