บทที่ 35  

หลังจากที่ท่านหมอฝู่ออกจากที่พักของลู่เจาหลิงในคราก่อน ก็คิดถึงคำถามของนางอยู่ตลอดว่า

ช่วงนี้ได้ไปเยือนสถานที่แปลก หรือใกล้ชิดของประหลาดใดหรือไม่

ทว่าเขายังคงนึกไม่ออก

กระทั่งยามนี้ ที่จู่ๆ หลานชายเกิดปวดหัวอย่างรุนแรงขึ้นมา ท่านหมอฝู่จึงนึกได้ในฉับพลัน

หลายวันก่อน ฝู่เฉิงและเหล่าสหายหนุ่มรุ่นเยาว์ออกไปเล่นกันนอกเมือง แล้วเก็บรากไม่แกะสลักจากคูน้ำได้รูปหนึ่ง ของสิ่งนั้นไม่รู้ว่าใครเป็นผู้สลักและไม่รู้ว่าผู้ใดทำตกไว้ที่นั่น ทว่าฝู่เฉิงคิดว่ารากไม้สลักนั่นแกะได้ไม่เลว จึงเก็บมันกลับมาด้วย

ในครอบครัวก็มีเพียงท่านหมอฝู่ที่ชื่นชอบของประเภทนี้ ดังนั้นเมื่อฝู่เฉิงนำรากไม้สลักกลับมาก็นำมาให้เขาดูแล้ว

ในเวลานั้น ท่านหมอฝู่ผู้เฒ่ารับของไปพิจารณาอย่างละเอียดครู่หนึ่ง เมื่อตัดประเด็นว่าไม้ชิ้นนั้นไม่มีกลิ่นที่ดึงดูดแมลง หรือเป็นอันตรายต่อร่างกายของมนุษย์ ก็คืนมันให้ฝู่เฉิงไป

ในเมื่อเด็กชอบ เช่นนั้นก็เก็บไว้เล่นเถิด

นี่คือสิ่งของประหลาดที่เขากับฝู่เฉิงสัมผัสเช่นเดียวกันในช่วงนี้

เมื่อนึกเรื่องนี้ได้ ท่านหมอฝู่ก็หันศีรษะไปอย่างรวดเร็วทันที จากนั้นก็เห็นรากไม้สลักรูปนั้นวางอยู่บนชั้