All Chapters of ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท: Chapter 51 - Chapter 60

ตอนนี้ ลู่หมิงกำลังเสียใจอย่างมากแต่ดูเหมือนเสียใจไปก็ไร้ประโยชน์ ในอดีตนั้น เป็นเพราะเขาไม่รู้ว่าสิ่งของอยู่บนตัวของลู่เจาหลิง! หากเขารู้ จะรอถึงเวลานี้ค่อยส่งคนไปรับนางจากชนบทได้อย่างไร?“ผู้ใดจะรู้ว่านางไปทำหายไว้ที่ใดกัน? แม้แต่ตัวนางเองก็นึกไม่ออก” ลู่ฮูหยินมองผู้เป็นสามี “ท่านพี่ จะหาของสิ่งนั้นไปทำไมหรือเจ้าคะ?”ราวกับนึกสิ่งใดขึ้นมาได้ ดวงตาของนางสว่างวาบในทันที คว้าแขนของลู่หมิงไว้อย่างไม่คาดคิด “หรือตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตัวนี้มีค่ามาก? เป็นของวิเศษที่ประเมินค่าไม่ได้หรือ?”ลู่หมิงสะบัดมือของนางทิ้ง กล่าวอย่างอารมณ์เสียว่า “ฝันเฟื่องสิ่งใดกัน?”“อย่างนั้นเหตุใดท่านจึงให้ความสนใจกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตัวนั้นนักเล่า?” ลู่ฮูหยินมองเขาอย่างสงสัย “ประเดี๋ยวก่อน ท่านพี่ ท่านบอกมาตามตรง ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบนั่นคงมิได้สลักเป็นรูปนังสารเลวนั่นหรอกใช่ไหม? ที่ท่านรีบร้อนเอามันกลับมาเช่นนี้ เพราะคิดจะใช้ดูต่างหน้านังคนที่ตายไปแล้วนั่นใช่หรือเปล่า?”ทันใดนั้น ลู่หมิงถูกนางทำให้โมโหจนทนไม่ไหวขึ้นมา“เจ้ากำลังพูดบ้าอะไรกัน? อีกอย่าง ข้าบอกแล้วมิใช่หรือ ว่าไม่อนุญาตให้พูดถึงคนผู้นั

ที่พ่อบ้านกล่าวคำนี้ออกมา เต็มไปด้วยเจตนาร้ายอย่างแท้จริงหญิงสาวผู้หนึ่งออกจากบ้านไปรอบหนึ่ง เมื่อกลับมาก็ถูกประเมินด้วยคำว่า ‘ฝีเท้าซวนเซไร้เรี่ยวแรง?’แต่ลู่หมิงผู้เป็นบิดา เมื่อได้ยินคำนี้ไม่เพียงไม่ตำหนิพ่อบ้าน แต่เพลิงโทสะที่มีต่อลู่เจาหลิง กลับลุกโชนจนไหม้ไปถึงยอดกระหม่อมแทน“ให้นังลูกสารเลวนั่นไสหัวมาให้ข้าที่นี่เดี๋ยวนี้!”ข้ารับใช้หนุ่มที่อยู่ด้านข้าง รีบกล่าวอย่างหัวไวทันทีว่า “ข้าน้อยจะไปเองขอรับ”นี่ก็คือบุตรชายของพ่อบ้านนามหูต้าลี่ตอนที่หูต้าลี่วิ่งออกไป ก็เห็นลู่เจาหลิงกำลังจะมุ่งหน้าไปทางหอทิงหน่วนพอดี สาวใช้ทั้งสองคนของนาง คนหนึ่งประคองนาง ส่วนอีกคนกำลังอุ้มกล่องไม้อยู่จากลักษณะเฉพาะของกล่องไม้นั้น แค่ดูก็รู้ว่าจะต้องใส่แท่งเงินไว้อย่างแน่นอนหูต้าลี่เบิกตากว้าง ไม่หรอกกระมัง? ที่คุณหนูรองออกไปข้างนอกในครานี้ หรือยังหาเงินแท่งกลับมาได้อีกเป็นกล่องด้วย?“คุณหนูรอง นายท่านให้ท่านไปที่โถงหน้าขอรับ!” หูต้าลี่วิ่งเข้าไปที่เบื้องหน้าของพวกนางทันที จากนั้นก็ขวางทางของพวกนางไว้ส่วนสายตาของเขาก็กลอกไปมาขณะมองไปยังกล่องไม้ที่ชิงเป่าอุ้มไว้ไม่หยุดจะต้องใส่แท่งเงินไ

ลู่เจาหลิงรู้สึกว่าพวกเขาช่างน่าขำจริงๆแท้ที่จริงแล้วนางยังไม่รู้ว่า เดิมทิ้งนางไว้ในชนบทนานนับสิบปี และปล่อยให้นางทนรับการทรมานต่างๆ ไปก็พอแล้ว เหตุใดยังต้องรับนางกลับมาอีก?และเมื่อรับนางกลับมาแล้ว ยังมาปฏิบัติต่อนางด้วยท่าทีเช่นนี้อีก ช่างไม่กลัวว่าจะก่อศัตรูขึ้นมาเลยจริงๆลู่เจาหลิงจะรู้ได้อย่างไรว่า พวกลู่หมิงคิดว่าไม่ว่าพวกเขาจะมีท่าทีอย่างไร ลู่เจาหลิงก็เป็นเพียงเด็กสาวตัวน้อยที่อะไรก็ไม่รู้ อะไรก็ทำไม่เป็นคนหนึ่ง ที่ไม่อาจหนีรอดไปจากฝ่ามือของพวกเขาได้เลยก็แค่มดปลวกตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งเท่านั้น มีค่าพอให้พวกเขาต้องเสแสร้งเพื่อเอาใจนางที่ใดกัน?เดิมที่ลู่หมิงคิดคือ เมื่อนังเด็กน่าตายนี่เข้ามาในเมืองหลวงแล้ว ก็จะต้องทำตามที่เขาสั่งทุกประการ ประเภทสั่งให้ไปทางตะวันออกก็ไม่กล้าไปทางตะวันตกแบบนั้น ถ้ากล้าต่อต้านขึ้นมาจริงๆ ก็จับนางขังไว้ในห้องเก็บฟืนให้อดสักสองมื้อ ทุกปัญหาก็จะหมดไปแล้วผู้ใดจะรู้ว่าเรื่องราวจะเกิดการพลิกผันเช่นนี้?เริ่มจากตอนแรกที่จิ้นอ๋องเป็นผู้ส่งนางกลับมา จากนั้นก็มีท่านหมอฝู่มาเยือนถึงจวนเพื่อตรวจรักษาให้ด้วยตัวเองอีก แล้วยังยื่นมือเข้ามาแทรกแซงเรื่องที่พั

พ่อบ้านใบหน้าซีดขาว พลางพาบุตรชายออกไปหาหมอลู่หมิงรู้สึกปวดศีรษะขึ้นมาอย่างกะทันหัน เมื่อหันกลับไปเห็นลู่ฮูหยินกับยายจินมีสีหน้าท่าท่างราวกับเห็นผี จึงอดที่จะอารมณ์เสียไม่ได้“ยายจิน หากบาดเจ็บก็ไปอยู่ที่บ้านเสีย!”เห็นนางเป็นแบบนั้น ลู่หมิงรู้สึกว่าอัปมงคลนัก“ท่านพี่” ลู่ฮูหยินจับมือของเขาไว้ในทันที “ยายจินบอกว่า ลู่เจาหลิงเมื่อครู่นั่นไม่เหมือนกับคนที่นางรับมาจากชนบทเลยเจ้าค่ะ!”ลู่หมิงตะลึงงัน “ไม่เหมือนที่ใดกัน?”“นิสัยไม่เหมือนกันเลยสักนิด ยายจิน เจ้าพูดสิ!” ลู่ฮูหยินรีบให้ยายจินพูดให้ชัดเจนโดยไวยายจินจึงเล่าเรื่องที่ลู่เจาหลิงเป็นเช่นไรระหว่างที่ไปรับนางกลับมาก่อนหน้านี้จนหมด นางยืนกรานว่าลู่เจาหลิงที่นางไปรับกลับมา ไม่กล้าขึ้นเสียงกับลู่หมิงอย่างแน่นอนเมื่อลู่หมิงฟังจบ ก็พลันขมวดคิ้ว“ข้าจำได้ว่าตอนที่นางเกิด มีปานเล็ก ๆ สีแดงอ่อนรูปพระจันทร์เสี้ยวอยู่ที่ข้อเท้าข้างขวา”ลู่ฮูหยินลุกขึ้นยืนในฉับพลัน “ข้าจะให้คนไปตรวจดูเจ้าค่ะ”ไปดูข้อเท้าสักหน่อย น่าจะไม่ใช่เรื่องยาก!“อย่าทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่จนเกินไป ในช่วงที่งานไว้ทุกข์ของไท่ซ่างหวงยังไม่เรียบร้อยดี หากก่อเรื

ถ้าหากเรื่องสัญญาหมั้นหมายขององค์ชายรองกับลู่เจาอวิ๋นคือเรื่องจริง มิใช่ว่าในภายภาคหน้าลู่เจาอวิ๋นจะมีองค์ชายรองคอยสนับสนุนหรอกหรือ? เช่นนั้นจะยิ่งอยากรังแกคุณหนูของพวกนางมากขึ้นหรือไม่?ชิงเป่ากลัดกลุ่มอยู่เล็กน้อยแต่ก็ไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะปกป้องคุณหนูหรือไม่“สิ่งของพวกนี้สำหรับพี่หญิงรองงั้นหรือ?” ลู่เจาเยว่เดินเข้ามา พลางมองไปที่ชิงอินและชิงเป่า“สำหรับคุณหนูของพวกเราเจ้าค่ะ” ชิงอินกล่าว“จิ้นอ๋องมอบให้กระนั้นหรือ?”“ชิ่งหมัวมัวแห่งจวนท่านอ๋องเป็นคนมอบให้เจ้าค่ะ”ชิงอินทำได้เพียงพูดตามความจริงเท่านั้น ที่สำคัญคือพวกนางไม่สามารถตัดสินใจแทนท่านอ๋องได้ถึงอย่างไรนี่ก็ไม่ใช่ของที่ท่านอ๋องมอบให้จริง ๆ ลู่เจาเยว่กลอกตา พลางเหลือบมองไปที่สิ่งของพวกนั้นอีกครั้ง“พี่หญิงรองเล่า? ไม่ออกมารับของขวัญหรือ?” นางพูดพลางจะเดินเข้าไปเคาะประตูชิงเป่ารีบมาห้ามนางไว้ทันที“คุณหนูของพวกเรายังพักผ่อนอยู่เจ้าค่ะ” ห้ามรบกวน“แต่ว่าชิ่งหมัวมัวส่งของขวัญมามากมายถึงเพียงนี้ นางไม่ลุกออกมารับทั้งไม่มากล่าวคำขอบคุณ หากว่าแพร่งพรายออกไป ผู้อื่นจะว่าเอาได้ว่าบิดามารดาของพวกข้าไม่สั่งสอน!”ลู่เจาเย