All Chapters of ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท: Chapter 71 - Chapter 80

ท่านหมอฝู่เริ่มเล่าเรื่องตระกูลหลินกับนางขึ้นมา“ตระกูลหลินถือว่าเป็นตระกูลขุนนาง หลินหรงเป็นรุ่นหลังที่โดดเด่นที่สุดของครอบครัวสายหลัก ตอนที่เขาหนุ่ม ๆ ได้ถูกไท่ซ่างหวงในตอนนั้นส่งไปยังเมืองจิงจ้าว เมื่อครั้งเป็นเจ้าเมืองก็ตัดสินคดีได้เฉียบขาด อีกทั้งเที่ยงธรรมไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งสิ้น จนมีชื่อเสียงอย่างมากในปีนั้นขอรับ”ชิงอินเอ่ย “ใต้เท้าหลิน หลินหรง บ่าวก็จำได้เหมือนกันเจ้าค่ะ”ท่านหมอฝู่พยักหน้าเล็กน้อย และเอ่ยอีกว่า “ภายหลังเพราะคดีเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับใครบางคน ส่วนรายละเอียดของเหตุการณ์พวกเราไม่ทราบและไม่ให้พูดมากด้วย อย่างไรก็ตาม หลังจากครั้งนั้นหลินหรงก็ถูกลดตำแหน่งและส่งไปยังเขตยากจนในพื้นที่ห่างไกล โดยรับตำแหน่งเป็นผู้ว่าการเขต”ถูกลดตำแหน่งแล้วหรือ“หลังจากอู๋ซื่อฮูหยินของหลินหรงมาหาข้า ฝู่ซุ่นก็ไปสืบมาว่าหลินหรงสร้างผลงานมากมายเมื่ออยู่ต่างแดนในช่วงสิบปีมานี้ แถมยังปราบโจรด้วย ครั้งนี้กลับเมืองหลวงมาเพื่อรายงานผลการปฏิบัติงาน และบอกว่าหากไม่มีอะไรผิดพลาด อาจจะได้อยู่ในเมืองหลวงต่อ”“อีกอย่างอู๋ซื่อท่านนั้น บ้านเดิมของนางเป็นคนรวยในเมืองหลวงและมีเงินทองมาก

ชิงอินกับชิงเป่าขมวดคิ้วแน่น สามร้อยเหวินหรือ?ตระกูลลู่ยากจนขนาดนี้เชียว?“ข้าถามคือของเจ้า” ลู่เจาหลิงกลับไม่ได้เดินตามรอยของลู่เจาอวิ๋นเลยเจาลู่อวิ๋นแอบกัดฟันกรอดเหตุใดนังเด็กบ้านี่ถึงได้หลอกยากเช่นนี้?ลู่เจาหัวเป็นบุตรสาวอนุ ไม่ได้คลานออกมาจากครรภ์ของมารดานาง จะให้มากได้อย่างไร? “เพราะว่าข้ามักจะมีงานเลี้ยง ต้องพบปะเหล่าองค์หญิงกับบุตรสาวชนชั้นสูงอยู่บ่อย ๆ และยังเป็นตัวแทนหน้าตาของตระกูลลู่ ดังนั้นท่านแม่จึงให้ข้ามากขึ้นอีกนิดหน่อย”ลู่เจาหลิงยิ้ม “ดังนั้นเท่าใดเล่า?”ตอนนี้นางอารมณ์ดีจริง ๆ แค่หนึ่งเรื่องยังถามตั้งหลายรอบ หากเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน นางไม่เคยถามเป็นครั้งที่สอง “เดือนละหนึ่งตำลึง และเสื้อผ้าแปดชุดต่อปี” ลู่เจาอวิ๋นยังคงกัดฟันแล้วตอบนางเป็นบุตรสาวคนโตนะ!นางหมั้นหมายกับองค์ชายรอง!นางเป็นสหายที่ดีกับท่านหญิงฉางหนิง!และนางก็เป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวงเช่นกัน ดังนั้นแน่นอนว่านางจะเหมือนกับลู่เจาหัวไม่ได้“เช่นนั้น ข้าอยู่บ้านนอกมาสิบปี สิ่งเหล่านี้ควรจะต้องชดเชยคืนให้ข้าใช่หรือไม่?”ลู่เจาหลิงหยุดลงครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอย่างชัดเจนม

ยังไงเสีย เมื่อถึงเวลาก็ให้ลู่เจาหลิงเป็นตัวตลกเสียให้พอแล้วกัน“ได้ ข้าไป” ลู่เจาหลิงเห็นด้วย“จริงหรือ? ดีเลย ถึงเวลานั้นน้องหญิงรองก็นั่งรถม้าของข้าไปด้วยกัน”“แต่ว่าข้าจะไม่ไปจนกว่าเจ้าจะได้เงินสองร้อยตำลึงที่เหลือ” ลู่เจาหลิงเปลี่ยนเรื่องแล้วกลับคำพูดอีกครั้ง“…”ในที่สุดลู่ฮูหยินก็กัดฟันด้วยความเคียดแค้น ส่งเงินอีกสองร้อยตำลึงไปให้ลู่เจาหลิงอย่างเจ็บปวดใจนางแทบจะโกรธอัดอั้นตายแล้วเมื่อลู่หมิงกลับมาถึงในตอนค่ำ นางก็ฟ้องทันที“นังเด็กบ้านั่นช่างเป็นคนมองอะไรตื้นๆ พอกลับมาแทบรอไม่ไหวที่จะขูดรีดไถเงินทันที อย่างกับยากไร้ ยากจนข้นแค้น!”วันนี้ลู่หมิงถูกชิงฝูโหวดุต่อว่าอย่างหนักอีกแล้ว และชิงฝูโหวยังลั่นวาจากับเขาด้วยว่า พอหลังจากเสร็จสิ้นพระราชพิธีพระบรมศพของไท่ซ่างหวง จะต้องไปเรียกร้องความยุติธรรมที่ตระกูลลู่อย่างแน่นอนเขากลับมาด้วยความคับแค้นใจอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ได้มายินเรื่องนี้อีก รู้สึกโกรธมากจนหน้าเขียว“ให้แล้วก็ให้ไป! ตอนนี้ให้นางไป พอถึงเวลาก็ให้นางคายออกมาไม่ขาดแม้แต่แดงเดียว! อย่างนาง เจ้าคิดว่านางไม่กล้าให้จิ้นอ๋องไปเอ่ยเรื่องนี้กับฝ่าบาทจริงๆ หรือ? เจ้าคงไม่รู

ลู่หมิงจะเป็นบ้าอยู่แล้วจิ้นอ๋องและรัชทายาทก็เดินมาจากด้านหน้าพอดีขุนนางต่างก็เงียบลงทันทีพวกเขาไม่คุ้นเคยกับจิ้นอ๋องที่เติบโตเป็นผู้ใหญ่ แต่หลายคนในที่นี้มีความประทับใจต่อจิ้นอ๋องเมื่อครั้งยังวัยเยาว์อย่างมากนั่นคือนายที่อาศัยความโปรดปรานของไท่ซ่างหวง ข้ามหน้าข้ามตาไม่สนผู้ใดครั้งหนึ่ง หลานชายของอัครมหาเสนาบดีท่านหนึ่งช้อนปลาหลี่เล็กตัวหนึ่งของวัง และตกตายไปโดยตรง ในเวลานั้นไท่ซ่างหวงทรงตรัสแล้วว่า นั่นเพราะเป็นเด็กไม่ตั้งใจ ไม่ถือสาเอาความ แต่จิ้นอ๋องในวัยเยาว์ก็ยัดปลาหลี่น้อยตัวนั้นเข้าปากของเด็กผู้นั้นโดยตรงจนถึงทุกวันนี้เด็กผู้นั้นยังไม่กล้ากินปลาอีกเลยนอกจากนี้ยังมีเสนาบดีท่านหนึ่ง กล่าวว่าพระมารดาของจิ้นอ๋องเมื่อครั้งยังเยาว์วัยเคยประพฤติตนไม่สง่างามพอ จิ้นอ๋องไปนั่งในจวนของพวกเขาเป็นเวลาหนึ่งวัน จับตาดูว่าสมาชิกครอบครัวของพวกเขามีภูมิฐานเพียงใด เสนาบดีทำข้าวตกขณะกินข้าว ผายลมออกมาอย่างไม่ระวัง จิ้นอ๋องก็เกือบล้มล้างตระกูลของเขาแล้วสรุปก็คือปีศาจน้อยจอมวุ่นตนหนึ่งเรื่องราวประมาณเช่นนี้ยังมีอีกมาก ต่อมาจิ้นอ๋องออกจากเมืองหลวง มีคนไม่น้อยต่างพากันถอนหายใจด้วยความ

บนตัวนางยังสวมเสื้อผ้าใหม่ ทั้งพอดีตัวและสง่างาม ต่างจากวันแรกที่นางกลับมาอย่างน่าสังเวชโดยสิ้นเชิงลู่หมิงต้องยอมรับว่า นางเกิดมาหน้าตาดี!นี่ถ้ายังดูแลบำรุงอีก ก็ยังไม่รู้ว่าจะหน้าตาเป็นอย่างไรบ้างหน่ะเป็นไปได้ไหมที่จิ้นอ๋องเป็นคนเหลาะแหละ ถูกใจรูปโฉมของลู่เจาหลิง?“ใต้เท้าลู่ มีสิ่งใดจะมอบให้ข้างั้นหรือ?” ลู่เจาหลิงเลิกคิ้วและมองไปที่ลู่หมิงนางค้นพบว่าบนตัวของลู่หมิงมีมวลไออาญาสิทธิ์อยู่เดิมทีเขามีโชคร้ายอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ในอกของเขามีมวลไออาญาสิทธิ์หนึ่งที่ค่อยๆ กำจัดโชคร้ายออกไป“วันก่อนเพิ่งให้เจ้าสามร้อยตำลึง!” ลู่หมิงโกรธนางขึ้นอีกครั้ง “เจ้าเป็นแค่สตรีและไม่ต้องทำอะไรเลย จะเอาเงินมากมายไว้ในมือทำไมกัน?”“ท่านจะยุ่งเรื่องข้าทำไม? ทำไม ให้ข้าแล้วยังอยากจะเอามันคืนหรือ?” ลู่เจาหลิงเดินออกมา ดวงตาของนางตกไปบนเชือกสีเขียวที่ห้อยไว้บนคอของเขาดูเหมือนว่า เขาได้ห้อยอะไรบางอย่างไว้ลู่หมิงหายใจเข้าลึกๆ และเปลี่ยนหัวข้อ“ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าเจ้าได้พระราชทานสมรสกับจิ้นอ๋องแล้ว จากนี้ไป เมื่อเจ้าออกไปข้างนอก ผู้คนจะมองว่าเจ้าเป็นว่าที่พระชายาของจิ้นอ๋อง ดังนั้นเจ้าต้องจำไว้