เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 80
บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 81
ลู่เจาหลิงก้าวไปข้างหน้าอีกสองก้าว แทบจะถึงเบื้องหน้าของลู่หมิงใบหน้าดังกล่าวเข้ามาใกล้เขามากขนาดนี้อย่างกระทันหัน ทำให้หัวใจของลู่หมิงกระสับกระส่าย ก้าวถอยออกไปโดยไม่รู้ตัว“หรือเจ้ายังอยากตีข้าด้วย?”เมื่อจำได้ว่าลู่เจาหลิงเคยตบลู่เจาอวิ๋นมาก่อน ลู่หมิงรู้สึกว่าเป็นได้ที่นางอาจจะลงมือจริงๆตอนนี้เขาโทษท่านพ่อท่านแม่ของเขาเล็กน้อย ตอนอยู่ชนบททำไมถึงไม่อบรมสั่งสอนยัยเด็กบ้าคนนี้ให้ดีนะ?ลู่เจาหลิงคือเห็นว่าลู่หมิงแปลกเล็กน้อยแม้ว่านางจะไม่สามารถทำนายให้ตัวเองและญาตินัก แต่บนตัวของลู่หมิงก็ถูกปกคลุมไปด้วยชั้นของความคลุมเครือ ซึ่งไม่เลือนรางเท่ากับญาติทางสายเลือดโดยตรงเฉกเช่นคนประเภทลู่ฮูหยิน นางบอกได้โดยตรงว่านางไม่ใช่ญาติทางสายเลือดแต่ลู่หมิง...ลู่เจาหลิงมักรู้สึกว่า มีบางอย่างที่น่าสงสัยบนตัวลู่หมิงอาจเป็นเพราะจิตวิญญาณของนางยังไม่ได้รวมเข้ากับร่างกายของนางอย่างสมบูรณ์ และเดิมก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว พลังวิญญาณได้สูญสลายหมดในเวลานั้น ตอนนี้หยิบยืมไอสีม่วงทองจิ้นอ๋องเพื่อเกิดใหม่ จึงยังห่างไกลที่จะฟื้นฟูความสามารถที่มีในช่วงรุ่งโรจน์รอนางฟื้นตัวได้บ้างแล้ว ค่อยมาด
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 82
คู่หมั้นของนางคือจิ้นอ๋อง ลู่หมิงเองก็ไม่กล้าที่จะรบกวนอีกฝ่าย ช่างดีเหลือเกินในเรื่องนี้ นางต้องขอบคุณจิ้นอ๋อง“เจ้าลูกอกตัญญู!” ลู่หมิงโกรธจัด“พรุ่งนี้เจ้าจะต้องไปร่วมงานเลี้ยงคัดลอกพระธรรมของท่านหญิงฉางหนิง หากเจ้าไปทำเสียหน้าที่นั่น ชื่อเสียงของจิ้นอ๋องก็จะถูกเจ้าทำลายโดยเช่นกัน ถึงเวลานั้นเจ้าก็คอยดูว่าเขาจะไว้ชีวิตเจ้าหรือไม่! เจ้าอย่าคิดว่าได้รับพระราชทานงานแต่งก็คือตะตะปูบนกระดานไปแล้ว งานแต่งงานครั้งนี้ถึงจะมั่นใจเก้าในสิบส่วนแล้วก็ตาม ข้าจะบอกอะไรเจ้าให้นะ หากชื่อเสียงของเจ้าฉาวโฉ่ ฮ่องเต้ก็ทรงสามารถถอดถอนงานแต่งครั้งนี้ได้เช่นกัน!”ลู่หมิงนึกถึงลูกเตะที่จิ้นอ๋องเตะในวันนี้ ก็รู้สึกสั่นสะท้านเล็กน้อยถ้าหากว่าพรุ่งนี้ลู่เจาหลิงออกไปแล้วถูกผู้คนจำนวนมากหัวเราะเยาะ เช่นนั้นจิ้นอ๋องจะเอาคืนจากตัวเขาไหม?“ข้าจะหาคนมาสอนมารยาทต่างๆ ให้แก่เจ้า เจ้าต้องตั้งใจเรียนรู้ให้ดี! นอกจากนี้ ในเมืองหลวงสามารถพบเจอกับขุนนางที่มีตำแหน่งบรรดาศักดิ์สูงกว่าข้าอย่างง่ายดาย หากเจ้ายังอวดดีอหังการเช่นนี้ ล่วงเกินผู้อื่นเข้า ข้าไม่สามารถช่วยเจ้าได้หรอกนะ!”หลังจากกล่าวคำเหล่านี้จบ เขาไม่อยาก
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 83
หลินเยียนหรานรู้สึกว่าร่างกายของนางหนักอึ้งไปทั้งตัวแต่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานางก็มีสติอยู่บ้าง นางได้ยินเสียงร้องไห้ของท่านแม่ตลอด นางรู้สึกกระวนกระวายใจอยากจะฟื้นขึ้นมา ในที่สุดวันนี้นางก็สามารถลืมตาขึ้นมาได้อู๋ซื่อเห็นขนตาของนางขยับเล็กน้อยก่อนจู่ๆ หัวใจของนางก็กระดอนขึ้นมาถึงลำคอ รีบโน้มตัวเข้าหา "เยียนหราน?"หลินเยียนหรานลืมตาขึ้น แต่วิสัยทัศน์ของนางยังคงพร่ามัวในตอนแรก“ท่านพี่ เยียนหรานฟื้นแล้ว!” อู๋ซื่อน้ำตาไหลพราก จับมือบุตรสาวไว้ “เยียนหราน เยียนหราน ข้าคือท่านแม่ เจ้าได้ยินไหม?”“ท่านแม่...” หลินเยียนหรานส่งเสียงเรียกออกมา เสียงของนางอ่อนแอราวกับลูกแมวทว่าเพียงเช่นนั้น ทั้งอู๋ซื่อและหลินหรงก็ร้องไห้ออกมาอย่างตื้นตันหลินหรงที่เป็นถึงบุรุษก็เช็ดน้ำตาของเขาอย่างแข็งขันเช่นกัน“เยียนเอ๋อร์ ข้าคือท่านพ่อ…”“ท่านพ่อ…” หลินเยียนหรานก็เรียกออกมาเช่นกันในขณะนี้ ความพร่ามัวตรงหน้านางก็หายไปในที่สุด ในที่สุดนางก็สามารถมองเห็นสถานการณ์ตรงหน้าได้ชัดเจน“ท่านหมอฝู่ นางฟื้นขึ้นมาแล้วก็ถือว่าหายดีแล้วใช่หรือไม่?” หลินหรงรีบถามท่านหมอฝู่ท่านหมอฝู่มองดูดวงตาของหลินเยียนห
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 84
“เยียนหราน ลูกสาวคนดีของแม่ ไม่เป็นไร จะต้องหายดี จะต้องหายดี…”หลินเยียนหรานตัวสั่นเทาดูเหมือนว่าตอนนี้คงจะถามไม่ได้ความอะไรหลินหรงปาดน้ำตาแล้วเชิญท่านหมอฝู่ออกไปคุยข้างนอก“ท่านหมอฝู่ ตาและมือทั้งคู่ของบุตรสาวข้า จะรักษาได้หรือไม่?”หากรักษาไม่ได้ แม้นางจะฟื้นแล้ว แต่นางก็ไม่สามารถออกไปข้างนอกพบปะผู้คนได้เลยด้วยรูปลักษณ์ของนางแบบนั้น ออกไปข้างนอกถูกคนเห็นเข้า ก็คงจะมองว่านางเป็นสัตว์ประหลาด เยียนหรานเองก็คงจะสติแตกและภายภาคหน้าจะจัดหาคู่ครองได้อย่างไร?ชีวิตนี้ของนางคงจะพังทลายไปหมดแล้วท่านหมอฝู่ถอนหายใจ "หลายวันมานี้ข้าเองก็ได้ค้นคว้าอาการป่วยของนางโดยตลอด ทว่าตอนนี้ข้าไม่มีหนทางเลยจริงๆ"ทักษะทางการแพทย์ของเขาสามารถป้องกันไม่ให้หลินเยียนหรานแย่ลงเท่านั้น แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะทำให้มือที่กลายเป็นเช่นนั้นแล้วฟื้นสภาพเดิมได้เลยส่วนลูกตาสีแดงเลือด เขายังต้องศึกษาเพิ่มเติม ฝังเข็มรอบดวงตา ประคบร้อนที่ดวงตา คงต้องลองดูทุกวิธี แต่เขาก็ไม่มั่นใจเพราะดวงตาของหลินเยียนหราน เขาก็ไม่สามารถบอกได้ว่าอะไรเป็นเพราะสาเหตุใดถึงเป็นเช่นนี้“เช่นนั้น เช่นนั้นควรทำอย่างไรดี? ขอท่านห
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 85
อู๋ซื่อเคยพบกับลู่เจาหลิงมาก่อน ดังนั้นนางจึงรีบไปต้อนรับทันทีที่เห็นนางแม้ว่าหลินหรงจะเคยได้ยินนางพูดถึง แต่เมื่อได้พบเห็น เขาก็ยังรู้สึกตกใจเล็กน้อยเขาดูอายุเพิ่งจะสิบห้าหรือสิบหกปี และผอมมาก มีแต่ใบหน้าของนางที่ดูโดดเด่นเป็นพิเศษ ดวงตาทั้งคู่ที่นิ่งสงบแต่สดใสท่านหมอฝู่ถึงกับชื่นชมเด็กผู้หญิงเช่นนี้มากเป็นพิเศษ จนความอยากรู้อยากเห็นของหลินหรงที่มีต่อลู่เจาหลิงถึงระดับหนึ่ง“คุณหนูรองลู่ ท่านมาแล้วหรือ? ขอร้องท่านช่วยตรวจดูลูกสาวข้าทีเถอะ เห็นนางเป็นเยี่ยงนี้ ใจข้ารู้สึกเหมือนถูกมีดกรีดจริงๆ…”อู๋ซื่อร้องไห้จับมือของลู่เจาหลิงแทบจะคุกเข่าลงให้นางแล้วลู่เจาหลิงพยุงนางไว้แน่น“หลินฮูหยิน อย่าได้กังวล ให้ข้าดูหน่อยเถิด”ว่าแล้วก็แปลก เพียงคำพูดที่เรียบง่ายประโยคเดียวของลู่เจาหลิงกลับสามารถปลอบใจอู๋ซื่อได้ในทันที“คุณหนูรองลู่ ข้าชื่อหลินหรง” หลินหรงเห็นว่าภรรยาของตนแต่เดิมที่แทบจะอกแตกตาย แต่นางก็สงบลงด้วยคำพูดประโยคเดียวของลู่เจาหลิง ในใจรู้สึกขอบคุณเล็กน้อย ก้าวไปข้างหน้าคำนับอย่างเคร่งขรึมเขาก็ไม่กล้าดูถูกเด็กสาวที่อายุคล้ายกับบุตรสาวของเขาลู่เจาหลิงเหลือบมองเขาด้วย
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 86
เนื่องจากเส้นทางกลับเมืองหลวงอยู่ห่างไกล วันนั้นก็เป็นหนึ่งวันที่ปกติในการเดินทาง ดังนั้นก่อนหน้านี้อู๋ซื่อจึงลืมเสียสนิท จนกระทั่งลู่เจาหลิงบอกว่าไม่มีทางอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน นางจึงจะนึกถึงครั้งนั้นขึ้นมาอย่างกะทันหัน“นอกโรงเตี๊ยมหลังนั้นเป็นถนนสายหลักของตำบล ตอนนั้นบนถนนยังพอมีคนอยู่บ้าง และข้างถนนก็มีแผงขายของเล็กๆ อยู่หลายร้าน ข้าก็ไม่ได้คิดมาก แค่กำชับนางอย่าไปไกล และให้เสี่ยวเหอตามนางไปด้วย เยียนหรานเชื่อฟังตลอด ก็ไม่ได้ออกไปนานนัก ผ่านไปครู่เดียวก็กลับมาแล้ว”ตอนนั้นหลินเยียนหรานกลับไป ก็ไม่ได้บอกพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นไม่นานเสี่ยวเหอก็มานางเป็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณสิบสองสิบสามปี หน้ากลมตาโต เพียงแต่ตอนนี้ดวงตาบวมแดงเล็กน้อย คาดว่าเพราะเป็นห่วงคุณหนูของตัวเองจึงร้องไห้นางมองเห็นทุกคนมองมาที่ตัวเอง จึงประหม่าเล็กน้อยลู่เจาหลิงกวักมือให้นาง “เจ้ามานี่ซิ”“นี่คือคุณหนูรองลู่” อู๋ซื่อกล่าว “นางถามอะไร เจ้าก็ตอบตามความจริง”“เจ้าค่ะ” เสี่ยวเหอเดินไปที่ตรงหน้าลู่เจาหลิง แล้วคำนับนางลู่เจาหลิงมองนางแวบหนึ่ง “หลายวันนี้เจ้าไม่ค่อยสบายกระมัง? มักจะรู้สึกหนาว?”เสี่ยวเห
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 87
เสี่ยวเหออุทาน “บ่าวนึกออกแล้ว!”“เจ้ารีบพูดมา!” อู๋ซื่อประหม่ามาก“หลังจากซื้อหญ้าสานเหล่านั้น ท่านยายคนนั้นหยิบถุงหอมใบหนึ่งให้คุณหนู ตอนนั้นนางบอกว่า นั่นเป็นของที่หลานสาวนางทำ ข้างในเป็นยันต์แคล้วคลาดของวัดแถวนั้น เห็นคุณหนูจิตใจดีจึงมอบให้คุณหนู หวังว่าคุณหนูจะเดินทางโดยสวัสดิภาพ ยันต์แคล้วคลาดนั่นไม่เหมือนหญ้าสาน ทำได้ค่อนข้างประณีต คุณหนูเห็นแล้วก็ชอบเช่นกัน ดังนั้นจึงพกติดตัวตลอด”เสี่ยวเหอมองไปทางลู่เจาหลิงอย่างตกใจ “ตอนนั้นคุณหนูบอกว่าจะจ่ายเงิน แต่ท่านยายคนนั้นไม่ยอมรับ นางก็เลยบอกว่าหลานสาวที่น่าสงสารของนางป่วยมาโดยตลอด เห็นคุณหนูร่าเริงสดใสเช่นนี้ก็หวังว่าหลานสาวจะหายดี นางถามคุณหนู ถ้าให้หลานสาวของนางเหมือนกับคุณหนู คุณหนูยินยอมหรือไม่?”แม้เมื่อก่อนไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนี้ แต่ได้เห็นสภาพของหลินเยียนหรานในช่วงที่ผ่านมา และเมื่อครู่ลู่เจาหลิงก็เอาแต่พูดว่าหยิบอะไรมาด้วย อู๋ซื่อกับหลินหรงก็รู้สึกถึงความผิดปกติอยู่บ้าง พวกเขาเริ่มประหม่าแล้ว“ตอนนั้นคุณหนูบอกว่ายินยอม” เสี่ยวเหอมองไปทางลู่เจาหลิงอย่างกลัวๆ “คุณหนูรองลู่ ห้ามบอกว่ายินยอมใช่หรือไม่?”คุณหนูกลายเป็นเช่นน
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 88
เมื่อลู่เจาหลิงพูดสิ่งเหล่านี้ออกมา ร่างกายอู๋ซื่อก็โซเซ เกือบยืนไม่มั่นคง“คุณหนูรองลู่โปรดช่วยเยียนหรานด้วย” นางกล่าวทั้งน้ำตา“การแลกชีวิตเช่นนี้ อีกฝ่ายต้องยินยอมก่อน ดังนั้นนางถามคุณหนูหลินว่ายินดีหรือไม่ คุณหนูหลินยินยอมแล้ว” ลู่เจาหลิงกล่าวหลินหรงกำหมัดแน่น ดวงตาแดงก่ำ “เยียนหรานจะรู้ได้อย่างไรว่ายังมีเรื่องเช่นนี้แอบแฝงด้วย? นางเป็นคนจิตใจดีมาโดยตลอด…”เสี่ยวเหอก็ปิดปากร้องไห้เช่นกัน“เป็นความผิดของบ่าว ถ้าหากตอนนั้นบ่าวห้ามคุณหนูก็คงดี”ท่านหมอฝู่ถอนใจ “นางหนูน้อยอย่างเจ้าจะไปรู้ได้อย่างไร? โทษเจ้าก็ไม่ได้”เมื่อกล่าวจบ เขาหันไปมองลู่เจาหลิงเอ่อ คุณหนูรองลู่ก็โตกว่าเสี่ยวเหอไม่กี่ปี แล้วนางรู้ได้อย่างไร?“หลานสาวของนางเฒ่าคนนั้นไม่ได้ป่วยเป็นโรคทั่วไป สภาพเช่นนี้ น่าจะถูกยันต์อะไรสักอย่างย้อนกลับ”ดังนั้นสิ่งที่อีกฝ่ายฝึกฝนน่าจะเป็นวิชามารหลังจากถูกย้อนกลับ ก็นึกถึงวิธีนี้ทันที อยากย้ายการย้อนกลับไปที่ตัวผู้อื่นไม่ธรรมดาเลยตำบลไป๋เฉิงหรือ? ไว้มีเวลาว่าง บางทีนางสามารถลองไปดูสักหน่อย ถ้าหากคนเช่นนี้ไม่ตาย มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ ยังไม่รู้ว่าจะทำร้ายคนอีกเท่าไรอู
บทล่าสุด
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 100
ลู่เจาอวิ๋นถูกพวกนางเยาะเย้ยจนหน้าแดง เบ้าตาก็เริ่มแดงแล้วฐานะของคนเหล่านี้ล้วนสูงกว่านาง และดูถูกนางมาโดยตลอด ถ้าหากไม่ใช่เพราะนางเอาอกเอาใจท่านหญิงฉางหนิงกับเหอเหลียนซิน พวกนางล้วนไม่พอใจนางทั้งๆ ที่นางงดงามกว่าพวกนาง ความสามารถก็เหนือกว่าพวกนาง ชื่อเสียงก็ดีกว่าพวกนาง พวกนางกลับไม่ยอมดีกับนางล้วนเป็นผู้หญิงขึ้ริษยา!แต่ลู่เจาอวิ๋นก็ตีหน้าเศร้าเก่งต่อหน้าคนนอกนางสูดจมูกดังฟืด การแสดงออกบนใบหน้าทั้งน้อยใจและรู้สึกผิด โค้งคำนับพวกนางทีหนึ่ง“เจาอวิ๋นขออภัยทุกท่าน ณ ที่นี้ เพราะน้องหญิงคนนี้ของข้าเพิ่งกลับจากบ้านนอกจริงๆ ท่านพ่อท่านแม่อยากให้นางได้พบกับคุณหนูทุกท่านด้วยความรักและความตั้งใจ เพื่อที่นางจะได้เรียนรู้เรื่องมารยาทและทางโลกบ้าง ข้าจึงพานางมาด้วย”“แต่ข้าก็กลัวดูแลไม่ทั่วถึง จนปล่อยนางไปล่วงเกินทุกท่าน ดังนั้นจึงพาเจาหัวมาด้วยอีกคน ข้าคิดไม่ถึงว่านิสัยของนางจะเถื่อนเช่นนี้ กลับไปข้าจะรายงานท่านพ่อท่านแม่ ให้ท่านพ่อท่านแม่สั่งสอนให้ดีแน่นอน เจาอวิ๋นขอโทษทุกท่านอีกครั้ง”นางลดตัวเช่นนี้ และยังพูดได้ค่อนข้างจริงใจ ประกอบกับไม่ได้ล่วงเกินพวกนาง ต่อไปยังไม่รู้ว่าเหอเหลี
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 99
เหอเหลียนซินเคยเจอสตรีที่ใจกล้าเช่นนี้และยังอวดดีกว่านางเสียเมื่อไร?ในสมองนางเต็มไปด้วยคำพูดเมื่อครู่ของนางนางถูกฮ่องเต้รับแล้วสกุลเหอสูงส่งกว่าราชวงศ์เหอเหลียนซินรู้แล้ว ถ้าหากคำพูดสองประโยคนี้ถูกเผยแพร่ออกไป นางเสียหน้าไม่ว่า พ่อนางต้องลงโทษนางคุกเข่าในศาลบรรพชนแน่!นางโมโหจนร่างกายสั่น พลันเลือดพลุ่งพล่าน ภาพตรงหน้ามืดดับ เป็นลมไปแล้ว“พี่เหอ!”เดิมทีลู่เจาอวิ๋นก็ควงแขนของนางไว้ จึงรีบพยุงนางขึ้นอย่างตื่นตระหนกเด็กรับใช้ทั้งสองของสกุลเหอเพิ่งหายตาลาย ก็มองเห็นคุณหนูของพวกนางเป็นลม จึงรีบเข้าไปพยุงเหอเหลียนซินโดยไม่มีเวลาสนใจลู่เจาหลิงแล้วกู้ฉิงเบิกตากว้าง ฝ่ามือมีเหงื่อเล็กน้อย นางมองไปทางลู่เจาหลิงมีคนตะโกนสิ่งที่นางคิดในใจออกมา…“นางยั่วคุณหนูเหอโมโหจนเป็นลมไปแล้ว!”ลู่เจาหลิงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนางถอนใจเบาๆ กล่าวชัดถ้อยชัดคำ “โทษข้าไม่ได้นะ คุณหนูเหอท่านนี้มีไฟในตับ ความชื้นหนัก มีอาการคลุ้มคลั่งเล็กน้อย วู่วามได้ง่าย อีกทั้งวันนี้หน้าผากนางหมองคล้ำ เห็นได้ชัดว่าตอนออกจากบ้านไปติดไออัปมงคลมา เดิมทีวันนี้ก็จะดวงซวยอยู่แล้ว”ปากที่เพิ่งหุบลงของทุกคน อ้ากว้า
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 98
เดิมทีพ่อก็เป็นรองเสนาบดีกรมกลาโหม ได้รับความไว้วางใจจากฮ่องเต้ ประกอบกับมีการแต่งงานนี้ เป็นการรวมกันของผู้มีอิทธิพลชัดๆในมุมมองของเหอเหลียนซิน แม้แต่ท่านหญิงฉางหนิงก็ต้องให้เกียรตินางสามส่วน นับประสาอะไรกับกู้ฉิงที่อยู่ตรงหน้า?“คุณหนูเหอ เกิดอะไรขึ้น?” มีคนก้าวออกมาอยากเป็นคนกลาง “เมื่อครู่ท่านหญิงกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้องแล้ว ถ้าหากนางออกมาพบว่าวุ่นวายเช่นนี้…”เมื่อได้ยินอีกฝ่ายยกเอาท่านหญิงฉางหนิงมาพูด ในที่สุดเหอเหลียนซินก็ไม่ได้หาเรื่องกู้ฉิงอีกนางถลึงตาใส่ลู่เจาหัวแวบหนึ่ง ปล่อยนางไปก่อนชั่วคราว อย่างไรเสียคนที่นางรังเกียจที่สุดในตอนนี้คือลู่เจาหลิง!นางเรียกเด็กรับใช้ทั้งสองของตัวเอง “พวกเจ้าไป ให้นางมาคุกเข่าขอโทษข้า!”“เจ้าค่ะ!”เด็กรับใช้ทั้งสองของนางพุ่งพรวดเข้าไปหาลู่เจาหลิงทันทีลู่เจาหัวอุทานอย่างขี้ขลาดทีหนึ่ง และกล่าวเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง “พี่หญิงรอง ท่านรีบหนีไป”ลู่เจาอวิ๋นรีบคว้ามือของเหอเหลียนซิน แสร้งห้ามปราม “พี่เหอ ท่านอย่าไปถือสานางเลย…” แต่ก็ไม่เห็นนางไปห้ามเด็กรับใช้สองคนนั้นแม้คนอื่นก็ไม่ชอบพฤติกรรมที่อวดดีของเหอเหลียนซิน แต่พวกนางไม่รู้จักลู่
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 97
พวกลู่เจาหลิงไม่ถือว่ามาเร็วตอนนี้ในสวนมีคนไม่น้อยแล้วช่วงนี้เป็นปลายฤดูใบไม้ผลิ ไม่ร้อน เย็นสบาย สวนของจวนท่านหญิงปลูกดอกไม้มากมาย บานสะพรั่งสีสันงดงามแต่ตอนนี้ บนพุ่มดอกไม้ถูกประดับด้วยดอกผ้าไหมที่ผูกจากผ้าขาว และต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ มีผ้าโปร่งสีขาวห้อยอยู่ ลอยไปตามสายลมเบาๆสีขาวเหล่านี้ บดบังความงามของดอกไม้ที่บานสะพรั่งเหล่านี้ นี่น่าจะเป็นเจตนาของท่านหญิงฉางหนิง อย่างไรเสีย ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ตรงพื้นที่โล่งกลางสวน มีโต๊ะยาวหลายตัวแบ่งตั้งเป็นสองฝั่ง บนโต๊ะมีพู่กัน น้ำหมึก และกระดาษวางอยู่ถัดจากต้นกล้วยหลายพุ่ม มีศาลาหนึ่งหลัง บนโต๊ะในศาลามีน้ำชาและผลไม้วางอยู่พื้นที่นี้มีเงาจากภูเขาจำลองและต้นไม้ที่อยู่ข้างหน้าสะท้อนลงมาพอดี แต่ยังพอมีช่องว่างให้แสงแดดเล็ดลอดเข้ามาอยู่บ้าง แสงสว่างเพียงพอ และไม่เย็นเกินไปข้างภูเขาจำลองมีถนนเล็กๆ หนึ่งเส้น เดินไปมีบ่อน้ำเล็กๆ ตอนนี้บนผิวของบ่อน้ำมีใบบัวที่เพิ่งงอกออกมาอยู่บ้าง แต่ยังไม่มีกิ่งก้านของดอกยื่นโผล่พ้นผิวน้ำเหล่าคุณหนูที่มาถึงก่อน จับกลุ่มกันตรงนี้สามตรงนั้นสอง มีคนกำลังชมดอกไม้ มีคนกำลังดื่มชา มีคนกำลังอ่านหนังส
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 96
ลู่เจาหลิงไม่ทน หันไปพูดกับลู่เจาอวิ๋นอย่างเย็นชา “ลู่เจาอวิ๋น ถ้าไม่เข้าไปข้าจะไปแล้วนะ”“มาแล้ว” เดิมทีลู่เจาอวิ๋นก็ค่อยสังเกตการเคลื่อนไหวที่ประตูอยู่แล้ว เมื่อเห็นพวกนางสองคนถูกเด็กรับใช้ขวางไว้ นางยิ้มในใจ แต่เมื่อได้ยินว่าลู่เจาหลิงจะไปนางก็รีบมาทันที จะปล่อยให้ลู่เจาหลิงไปได้อย่างไร?“พี่เหอ นี่คือเจาหลิงน้องรองของข้า”นางควงแขนของเหอเหลียนซินไว้ พลางหันไปกล่าวกับลู่เจาหลิง “น้องรอง รีบเรียกพี่เหอเร็ว”เหอเหลียนซินมองไปทางลู่เจาหลิง สายตาเย็นชาเล็กน้อย“ข้าไม่กล้าให้ว่าที่พระชายาจิ้นอ๋องเรียกพี่หรอก”จิ้นอ๋องกลับเมืองหลวง ได้รับพระราชทานสมรส อีกฝ่ายเป็นเด็กบ้านนอกที่ถูกรับกลับมาจากชนบทข่าวนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงแล้วทุกคนต่างตกใจมาก ไม่มีใครอยากเชื่อ ขณะเดียวกันก็อยากรู้มาก คุณหนูรองกู้เป็นคนอย่างไร โชคอะไรหล่นทับกันแน่ จึงได้รับความสนใจจากจิ้นอ๋องเหอเหลียนซินก็อยากรู้มากเช่นกันและตอนนี้นางได้เจอลู่เจาหลิงแล้ว หน้าตาเหมือนนางจิ้งจอกอย่างที่คิด เอาเป็นว่านางเห็นแล้วก็รังเกียจเลยลู่เจาเหลียงย่อมมองเจตนาร้ายที่เหอเหลียนซินมีต่อตัวเองออกนางก็ตอบกลับไปอย่างเร
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 95
ชิวจวี๋ประคองลู่เจาอวิ๋นลงรถม้า ไม่ได้สนใจลู่เจาหัวกับลู่เจาหลิงอีกเลยหลังจากลู่เจาหัวลงรถม้า นางคิดแล้วคิดอีก ยื่นมือไปหาลู่เจาหลิง “พี่หญิงรอง ข้าประคองท่าน”“ไม่ต้อง”ลู่เจาหลิงกลับเลี่ยงผ่านมือของนาง ลงจากรถม้าเองลู่เจาหัวทำท่าเสียใจเล็กน้อย หลุบตาปกปิดสายตา“เจาอวิ๋น”มีเสียงตะโกนดังขึ้นจากข้างหน้า แค่ฟังจากเสียงก็เต็มไปด้วยความมั่นใจลู่เจาอวิ๋นประหลาดใจมาก รีบเดินเข้าไปหา“พี่เหอ!”ลู่เจาหัวเห็นผู้มา สีหน้ากลับเปลี่ยนไป ร่างกายสั่นเล็กน้อย นางลืมไปได้อย่างไร ในโอกาสเช่นนี้ เหอเหลียนซินก็มาเช่นกันลู่เจาหลิงเหลือบมองนางแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไรนางมองไปทางผู้มาเห็นรถม้าของอีกฝ่ายก่อน รถม้าคันนั้นดูหรูหรากว่าของสกุลลู่มาก สตรีที่กำลังทักทายลู่เจาอวิ๋นอย่างอย่างสนิทสนม อายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปด ใบหน้าทรงไข่ห่าน คางแหลม หน้าตาค่อนข้างงามเพราะอยู่ระหว่างการไว้ทุกข์ การแต่งกายของนางก็เรียบๆ เช่นกัน สีขาวทั้งชุด มีเพียงปิ่นหยกกับดอกไม้ผ้าเล็กๆ ที่ประณีตไม่กี่ชิ้น สง่างามดั่งดอกบัวที่บริสุทธิ์นางพาเด็กรับใช้มาด้วยสองคน เสื้อของเด็กรับใช้เป็นสีขาวมีกิ่งดอกไม้สีน้ำตาลเล
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 94
นางข่มความโกรธ “น้องหญิงรองหยุดได้แล้ว นี่เป็นถุงหอมที่ผู้อื่นมอบให้ข้า มันมีค่ามาก เครื่องหอมที่อยู่ข้างในก็หาซื้อตามข้างนอกไม่ได้”เครื่องหอมที่อยู่ข้างใน ท่านหญิงฉางหนิงเป็นคนให้นาง เป็นของขวัญที่ทูตต่างแดนนำมาถวายให้ท่านหญิงและองค์หญิงต่างๆ ในวังลู่เจาอวิ๋นได้เครื่องหอมมาแค่นี้ นางก็ภาคภูมิใจมาก ปกติแทบไม่เอาออกมาใช้ ในโอกาสอย่างวันนี้จึงจะยอมนำออกมาใช้ ลู่เจาหลิงกลับให้นางทิ้ง?“กลิ่นเหม็นมาก”ลู่เจาอวิ๋นอดกลั้นความโกรธ และยังคงฝืนยิ้ม คิดใจปลอบนาง “คนทั่วไปอาจจะไม่ชินกับกลิ่นเช่นนี้จริงๆ แต่นี่เป็นเครื่องบรรณาการจากทูตต่างแดน เป็นเครื่องหอมที่มีราคาแพงและหรูหรามาก น้องหญิงรอง ในเมื่อเจ้ามาถึงเมืองหลวงแล้ว เจ้าต้องพยายามปรับรสนิยมให้สูงขึ้น จะชอบแต่พวกเครื่องหอมคุณภาพต่ำไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะถูกหัวเราะเยาะ”“ไร้สาระ”พลันลู่เจาหลิงยื่นมือออกไป กระชากถุงหอมบนกายนางลงมาฉับพลัน เลิกม่านรถก็โยนมันไปที่ข้างคนขับ“ไว้ตรงนั้นก่อน อีกเดี๋ยวเจ้าจะห้อยค่อยห้อย”นางทนไม่ไหวแน่ ถ้าต้องทนดมอยู่ในรถม้าที่แคบเล็กเช่นนี้ตลอดอีกทั้งเกรงว่าส่วนผสมของเครื่องหอมเหล่านี้ค่อนข้างแปลก มีผงกระดู
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 93
ชิงเป่าร้อนใจแล้ว“พวกเราต้องตามคุณหนูไป คุณหนูของพวกเรายังบาดเจ็บอยู่!”ก่อนหน้านี้พวกนางเคยได้ยินท่านหมอฝู่กล่าว คุณหนูได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ ที่จริงนับว่าอันตรายถึงชีวิต แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดนางยังสามารถรอดมาได้ชิงเป่าชิงอินก็เป็นคนฝึกยุทธ์เช่นกัน และเคยเห็นบาดแผลของลู่เจาอิง ย่อมรู้ว่าบาดแผลนั่นสาหัสเพียงใด“ข้าอยากพาเจ้าไปด้วยจริงๆ แต่รถม้าไม่พอนั่งแล้ว” ลู่เจาอวิ๋นก็หมดหนทาง นางกล่าวเหมือนเยาะเย้ยตัวเอง “ไม่ใช่ข้าหาเรื่องพวกเจ้า แต่รถม้าจวนเรามันไม่ใหญ่”ชิงเป่ากล่าวทันที “พวกเราเดินไปก็ได้”พวกนางสามารถใช้วิชาตัวเบา“พวกเจ้ามาจากจวนจิ้นอ๋อง น่าจะรู้จักท่านหญิงฉางหนิง ดังนั้นก็น่าจะรู้ว่าจวนท่านหญิงอยู่ที่ไหน ห่างจากที่นี่ไกลมาก ถ้าหากพวกเจ้าเดิน อย่างน้อยก็ต้องเดินครึ่งชั่วยาม”ลู่เจาอวิ๋นกล่าว “ถึงเวลาพวกเจ้ากับน้องหญิงรองไม่ได้เข้าจวนพร้อมกัน ผู้อื่นก็จะหัวเราะเยาะเช่นกัน”เช่นนั้นไม่เท่ากับทำให้ผู้อื่นรู้ว่า รถม้าของสกุลลู่เล็กมาก แม้แต่สาวใช้ก็ไม่พอเบียดหรือ?ชิงอินใจเย็นกว่า คิดวิธีที่เหมาะสมกว่าออก “พวกเราไปเช่ารถม้าไป”“รอพวกเจ้าหารถม้าได้มันก็ไม่ทันแล้ว แต่ว่าถ
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 92
เที่ยวนี้เขาได้เห็นความสามารถของลู่เจาหลิงอีกครั้งชิงอินกอดกล่องในอ้อมแขนไว้ ยังรู้สึกเหมือนนี่ไม่ใช่เรื่องจริงเล็กน้อย ออกจากจวนเที่ยวเดียว คุณหนูก็หาเงินได้อีกห้าพันตำลึงแล้ว ห้าพันตำลึงเลยนะ!สกุลลู่นำเงินออกมาสามร้อยตำลึง ก็ปวดใจเหมือนถูกเฉือนเนื้อ พวกเขาจะคาดคิดได้อย่างไร คุณหนูอาศัยความสามารถของตัวเอง ก็สามารถหาเงินได้ห้าพันตำลึงแล้วนอกจากนี้ยังมีจี้หยกหนึ่งชิ้นกับโสมหนึ่งต้นด้วย แค่ของเหล่านี้ก็มีค่าหลายร้อยตำลึงตกลงสุกุลลู่รู้หรือไม่ว่าคุณหนูเป็นสมบัติลับอย่างไรครั้งนี้ชิงเป่าไม่ได้ตามออกมาด้วย แต่เฝ้าอยู่ที่หอทิงหน่วน นางดูจากเวลา ได้ไปนำอาหารเย็นกลับมาแล้ว ลู่เจาหลิงกลับมาก็ได้กินข้าวเลย“ชิงเป่าคำนวณเวลาได้พอดีเป๊ะ” นางชมไปประโยคหนึ่ง หลังจากนั้นกล่าว “ให้พวกเจ้าคนละห้าตำลึง กลับไปซื้อของที่ตัวเองชอบกิน”ให้เงินพวกนางอีกแล้ว!ชิงเป่าเบิกตากว้าง มองไปทางชิงอินด้วยสายตาตั้งคำถามชิงอินเงียบ แต่เปิดกล่องเหล่านั้นให้นางดู“คุณหนูเก่งจัง…” แม้แต่เสียงตกใจของชิงเป่าก็ลอยเล็กน้อยลู่เจาหลิงยิ้มแล้วยิ้มอีก “พอแล้ว กินข้าวเถอะ”หลังกินข้าว อาบน้ำเสร็จ นางก็กลับมาท
