บทที่ 86

เนื่องจากเส้นทางกลับเมืองหลวงอยู่ห่างไกล วันนั้นก็เป็นหนึ่งวันที่ปกติในการเดินทาง ดังนั้นก่อนหน้านี้อู๋ซื่อจึงลืมเสียสนิท จนกระทั่งลู่เจาหลิงบอกว่าไม่มีทางอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน นางจึงจะนึกถึงครั้งนั้นขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“นอกโรงเตี๊ยมหลังนั้นเป็นถนนสายหลักของตำบล ตอนนั้นบนถนนยังพอมีคนอยู่บ้าง และข้างถนนก็มีแผงขายของเล็กๆ อยู่หลายร้าน ข้าก็ไม่ได้คิดมาก แค่กำชับนางอย่าไปไกล และให้เสี่ยวเหอตามนางไปด้วย เยียนหรานเชื่อฟังตลอด ก็ไม่ได้ออกไปนานนัก ผ่านไปครู่เดียวก็กลับมาแล้ว”

ตอนนั้นหลินเยียนหรานกลับไป ก็ไม่ได้บอกพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้น

ไม่นานเสี่ยวเหอก็มา

นางเป็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณสิบสองสิบสามปี หน้ากลมตาโต เพียงแต่ตอนนี้ดวงตาบวมแดงเล็กน้อย คาดว่าเพราะเป็นห่วงคุณหนูของตัวเองจึงร้องไห้

นางมองเห็นทุกคนมองมาที่ตัวเอง จึงประหม่าเล็กน้อย

ลู่เจาหลิงกวักมือให้นาง “เจ้ามานี่ซิ”

“นี่คือคุณหนูรองลู่” อู๋ซื่อกล่าว “นางถามอะไร เจ้าก็ตอบตามความจริง”

“เจ้าค่ะ” เสี่ยวเหอเดินไปที่ตรงหน้าลู่เจาหลิง แล้วคำนับนาง

ลู่เจาหลิงมองนางแวบหนึ่ง “หลายวันนี้เจ้าไม่ค่อยสบายกระมัง? มักจะรู้สึกหนาว?”

เสี่ยวเห