บททั้งหมดของ ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท: บทที่ 81 - บทที่ 90

ลู่เจาหลิงก้าวไปข้างหน้าอีกสองก้าว แทบจะถึงเบื้องหน้าของลู่หมิงใบหน้าดังกล่าวเข้ามาใกล้เขามากขนาดนี้อย่างกระทันหัน ทำให้หัวใจของลู่หมิงกระสับกระส่าย ก้าวถอยออกไปโดยไม่รู้ตัว“หรือเจ้ายังอยากตีข้าด้วย?”เมื่อจำได้ว่าลู่เจาหลิงเคยตบลู่เจาอวิ๋นมาก่อน ลู่หมิงรู้สึกว่าเป็นได้ที่นางอาจจะลงมือจริงๆตอนนี้เขาโทษท่านพ่อท่านแม่ของเขาเล็กน้อย ตอนอยู่ชนบททำไมถึงไม่อบรมสั่งสอนยัยเด็กบ้าคนนี้ให้ดีนะ?ลู่เจาหลิงคือเห็นว่าลู่หมิงแปลกเล็กน้อยแม้ว่านางจะไม่สามารถทำนายให้ตัวเองและญาตินัก แต่บนตัวของลู่หมิงก็ถูกปกคลุมไปด้วยชั้นของความคลุมเครือ ซึ่งไม่เลือนรางเท่ากับญาติทางสายเลือดโดยตรงเฉกเช่นคนประเภทลู่ฮูหยิน นางบอกได้โดยตรงว่านางไม่ใช่ญาติทางสายเลือดแต่ลู่หมิง...ลู่เจาหลิงมักรู้สึกว่า มีบางอย่างที่น่าสงสัยบนตัวลู่หมิงอาจเป็นเพราะจิตวิญญาณของนางยังไม่ได้รวมเข้ากับร่างกายของนางอย่างสมบูรณ์ และเดิมก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว พลังวิญญาณได้สูญสลายหมดในเวลานั้น ตอนนี้หยิบยืมไอสีม่วงทองจิ้นอ๋องเพื่อเกิดใหม่ จึงยังห่างไกลที่จะฟื้นฟูความสามารถที่มีในช่วงรุ่งโรจน์รอนางฟื้นตัวได้บ้างแล้ว ค่อยมาด

หลินเยียนหรานรู้สึกว่าร่างกายของนางหนักอึ้งไปทั้งตัวแต่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานางก็มีสติอยู่บ้าง นางได้ยินเสียงร้องไห้ของท่านแม่ตลอด นางรู้สึกกระวนกระวายใจอยากจะฟื้นขึ้นมา ในที่สุดวันนี้นางก็สามารถลืมตาขึ้นมาได้อู๋ซื่อเห็นขนตาของนางขยับเล็กน้อยก่อนจู่ๆ หัวใจของนางก็กระดอนขึ้นมาถึงลำคอ รีบโน้มตัวเข้าหา "เยียนหราน?"หลินเยียนหรานลืมตาขึ้น แต่วิสัยทัศน์ของนางยังคงพร่ามัวในตอนแรก“ท่านพี่ เยียนหรานฟื้นแล้ว!” อู๋ซื่อน้ำตาไหลพราก จับมือบุตรสาวไว้ “เยียนหราน เยียนหราน ข้าคือท่านแม่ เจ้าได้ยินไหม?”“ท่านแม่...” หลินเยียนหรานส่งเสียงเรียกออกมา เสียงของนางอ่อนแอราวกับลูกแมวทว่าเพียงเช่นนั้น ทั้งอู๋ซื่อและหลินหรงก็ร้องไห้ออกมาอย่างตื้นตันหลินหรงที่เป็นถึงบุรุษก็เช็ดน้ำตาของเขาอย่างแข็งขันเช่นกัน“เยียนเอ๋อร์ ข้าคือท่านพ่อ…”“ท่านพ่อ…” หลินเยียนหรานก็เรียกออกมาเช่นกันในขณะนี้ ความพร่ามัวตรงหน้านางก็หายไปในที่สุด ในที่สุดนางก็สามารถมองเห็นสถานการณ์ตรงหน้าได้ชัดเจน“ท่านหมอฝู่ นางฟื้นขึ้นมาแล้วก็ถือว่าหายดีแล้วใช่หรือไม่?” หลินหรงรีบถามท่านหมอฝู่ท่านหมอฝู่มองดูดวงตาของหลินเยียนห

อู๋ซื่อเคยพบกับลู่เจาหลิงมาก่อน ดังนั้นนางจึงรีบไปต้อนรับทันทีที่เห็นนางแม้ว่าหลินหรงจะเคยได้ยินนางพูดถึง แต่เมื่อได้พบเห็น เขาก็ยังรู้สึกตกใจเล็กน้อยเขาดูอายุเพิ่งจะสิบห้าหรือสิบหกปี และผอมมาก มีแต่ใบหน้าของนางที่ดูโดดเด่นเป็นพิเศษ ดวงตาทั้งคู่ที่นิ่งสงบแต่สดใสท่านหมอฝู่ถึงกับชื่นชมเด็กผู้หญิงเช่นนี้มากเป็นพิเศษ จนความอยากรู้อยากเห็นของหลินหรงที่มีต่อลู่เจาหลิงถึงระดับหนึ่ง“คุณหนูรองลู่ ท่านมาแล้วหรือ? ขอร้องท่านช่วยตรวจดูลูกสาวข้าทีเถอะ เห็นนางเป็นเยี่ยงนี้ ใจข้ารู้สึกเหมือนถูกมีดกรีดจริงๆ…”อู๋ซื่อร้องไห้จับมือของลู่เจาหลิงแทบจะคุกเข่าลงให้นางแล้วลู่เจาหลิงพยุงนางไว้แน่น“หลินฮูหยิน อย่าได้กังวล ให้ข้าดูหน่อยเถิด”ว่าแล้วก็แปลก เพียงคำพูดที่เรียบง่ายประโยคเดียวของลู่เจาหลิงกลับสามารถปลอบใจอู๋ซื่อได้ในทันที“คุณหนูรองลู่ ข้าชื่อหลินหรง” หลินหรงเห็นว่าภรรยาของตนแต่เดิมที่แทบจะอกแตกตาย แต่นางก็สงบลงด้วยคำพูดประโยคเดียวของลู่เจาหลิง ในใจรู้สึกขอบคุณเล็กน้อย ก้าวไปข้างหน้าคำนับอย่างเคร่งขรึมเขาก็ไม่กล้าดูถูกเด็กสาวที่อายุคล้ายกับบุตรสาวของเขาลู่เจาหลิงเหลือบมองเขาด้วย

เสี่ยวเหออุทาน “บ่าวนึกออกแล้ว!”“เจ้ารีบพูดมา!” อู๋ซื่อประหม่ามาก“หลังจากซื้อหญ้าสานเหล่านั้น ท่านยายคนนั้นหยิบถุงหอมใบหนึ่งให้คุณหนู ตอนนั้นนางบอกว่า นั่นเป็นของที่หลานสาวนางทำ ข้างในเป็นยันต์แคล้วคลาดของวัดแถวนั้น เห็นคุณหนูจิตใจดีจึงมอบให้คุณหนู หวังว่าคุณหนูจะเดินทางโดยสวัสดิภาพ ยันต์แคล้วคลาดนั่นไม่เหมือนหญ้าสาน ทำได้ค่อนข้างประณีต คุณหนูเห็นแล้วก็ชอบเช่นกัน ดังนั้นจึงพกติดตัวตลอด”เสี่ยวเหอมองไปทางลู่เจาหลิงอย่างตกใจ “ตอนนั้นคุณหนูบอกว่าจะจ่ายเงิน แต่ท่านยายคนนั้นไม่ยอมรับ นางก็เลยบอกว่าหลานสาวที่น่าสงสารของนางป่วยมาโดยตลอด เห็นคุณหนูร่าเริงสดใสเช่นนี้ก็หวังว่าหลานสาวจะหายดี นางถามคุณหนู ถ้าให้หลานสาวของนางเหมือนกับคุณหนู คุณหนูยินยอมหรือไม่?”แม้เมื่อก่อนไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนี้ แต่ได้เห็นสภาพของหลินเยียนหรานในช่วงที่ผ่านมา และเมื่อครู่ลู่เจาหลิงก็เอาแต่พูดว่าหยิบอะไรมาด้วย อู๋ซื่อกับหลินหรงก็รู้สึกถึงความผิดปกติอยู่บ้าง พวกเขาเริ่มประหม่าแล้ว“ตอนนั้นคุณหนูบอกว่ายินยอม” เสี่ยวเหอมองไปทางลู่เจาหลิงอย่างกลัวๆ “คุณหนูรองลู่ ห้ามบอกว่ายินยอมใช่หรือไม่?”คุณหนูกลายเป็นเช่นน

มือของลู่เจาหลิงแค่สั่นเบาๆ ยันต์ที่หนีบอยู่ตรงระหว่างนิ้วของนางก็ลุกไหม้ฉับพลันอู๋ซื่อกับเสี่ยวเหอกลั้นไม่อยู่ อุทานออกมาโดยตรงนี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? คุณหนูรองลู่ทำให้กระดาษยันต์ลุกไหม้กลางอากาศได้อย่างไร?หลินหรงกับหมอฝู่นิ่งกว่าเล็กน้อย ขณะที่เสียงกำลังจะหลุดออกจากปาก ก็รีบปิดปากแน่น“คุณหนูรองลู่ระวัง…”อู๋ซื่อก็ยังกลั้นไม่ไหวจนพูดออกมา มองดูเปลวไฟสีส้มนั่นกำลังจะเผาโดนนิ้วมือที่เล็กเรียวของลู่เจาหลิง นางปวดใจแล้วคุณหนูรองลู่เป็นแค่เด็กผู้หญิงที่โตกว่าลูกสาวของนางสองปี“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”ลู่เจาหลิงมองนางแวบหนึ่ง ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย จากนั้นก็โยนกระดาษยันต์ที่ลุกไหม้ลงในกะละมังทองเหลือง“จะส่งกลิ่นเหม็นมาก เปิดหน้าต่างระบายอากาศ”หลินหรงรีบไปเปิดหน้าต่างทันทีทันทีที่เปลวไฟลงไปในกะละมัง ไฟก็ลุกไหม้แรงขึ้นเล็กน้อย แทบจะเกิดเสียงดังฟู่ๆ พริบตานั้นก็ม้วนยันต์แลกชีวิตกับถุงหอมเข้าไป ตอนที่เผาโดนเส้นผมกับเล็บมือ ควันสีดำพวยพุ่ง กลิ่นเหม็นที่น่าขยะแขยงสายหนึ่งอบอวล ทำให้คนคลื่นไส้แม้แต่หมอฝู่ก็ถอยหลังอย่างรู้สึกไม่สบายหลายก้าวดีที่ลู่เจาหลิงเผาของเหล่านี้ที่ข้างป