All Chapters of ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท: Chapter 41 - Chapter 50

อู๋ซื่อมองเสี่ยวเซียงสาวใช้ของตนอย่างประหลาดใจ เรื่องที่เกิดขึ้นในเช้าวันนี้ มีเพียงเสี่ยวเซียงเท่านั้นที่รู้!เสี่ยวเซียงก็ตกใจจนดวงตาเบิกกว้างจนกลมโตเช่นกัน เมื่อเห็นฮูหยินสงสัยตน นางก็ส่งเสียงร้องออกมาตามสัญชาตญาณทันทีว่า “ฮูหยิน บ่าวไม่ได้พูดอะไรเลยนะเจ้าคะ แล้วบ่าวก็ไม่รู้จักคุณหนูท่านนี้ด้วยเจ้าค่ะ!”ผีหลอกหรือ? เพราะเหตุใดกัน เหตุใดคุณหนูลู่ผู้นี้ถึงรู้ได้?พวกนางเห็นปฏิกิริยาตอบสนองของชิงเป่า แม้แต่ชิงเป่าก็มองคุณหนูของตนอย่างตกตะลึงเช่นเดียวกันลู่เจาหลิงหัวเราะเบาๆ ทีหนึ่ง “พูดไปแล้วก็ไม่ได้เป็นเรื่องน่าอัศจรรย์อะไร” นางชี้ไปที่ขาของอู๋ซื่อ “ฮูหยินน่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว แต่ยังมิได้เปลี่ยนรองเท้า บนรองเท้าเปื้อนของสกปรกจำนวนหนึ่ง ส่งกลิ่นออกมาอยู่บ้าง”อู๋ซื่อก้มหน้าลงมองรองเท้าของตน ด้านบนของรองเท้าสีน้ำเงินเข้มที่ปักลวดลายดอกไม้ มีของสกปรกติดอยู่บางส่วนจริงๆ หากไม่ดูให้ละเอียดก็ยังไม่รู้แต่นางก็ไม่ได้กลิ่นนี่นา!จมูกของคุณหนูลู่ผู้นี้ หรือจะเกิดปีจอกัน?“บนร่างของฮูหยินก็ติดไอโรคามาจำนวนหนึ่งเช่นกัน แต่เมื่อดูจากสีหน้าแล้ว สุขภาพของท่านไม่มีปัญหา หากร่างกายของท่าน

“ตอนที่ข้ายังเด็ก ฉินไท่เฟยค่อนข้างใจดี”เขาอธิบายออกมาประโยคหนึ่งอย่างไม่รู้ตัว พูดจบ ตัวเองก็รู้สึกไม่คุ้นเคยอยู่บ้าง ไปพูดเรื่องพวกนี้กับนางทำไมกัน?“เจ้าดูออกได้อย่างไร?”ลู่เจาหลิงจับมือซ้ายของเขาแบออก แล้วใช้นิ้วชี้ลากผ่านกลางฝ่ามือของเขาเบาๆ สองสามครั้งจิ้นอ๋องหดมือเล็กน้อยเมื่อฝ่ามือถูกปลายนิ้วเรียวบางของนางลากผ่านเบาๆ เช่นนี้ ความจั๊กจี้ที่ยากอธิบายสายหนึ่งก็แล่นจากฝ่ามือทะลุเข้าสู่หัวใจเขาไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ใดเช่นนี้มาก่อนเลย ไม่คุ้นชินเกินไปแล้วแต่ไม่รู้เพราะเหตุใด หลังถูกนางลากผ่านเบาๆ ไปสองสามครั้งเช่นนี้ ฝ่ามือที่เดิมเยียบเย็นดุจน้ำแข็งอยู่ตลอดเวลา กลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาหลายส่วน“เจ้าไม่รู้สึกว่าการกระทำนี้ออกจะดูคลุมเครือเกินไปหน่อยหรือ?” จิ้นอ๋องเลิกคิ้วมองนางลู่เจาหลิงค้อนเขาทีหนึ่ง“ท่านคิดว่าข้าเต็มใจหรือ? ไม่ใช่เคยบอกท่านหรือ ว่าครึ่งปีนี้ท่านต้องรักษาความบริสุทธิ์ให้ดี ไม่อย่างนั้นได้ตายเร็วแน่”“ลู่ เจา หลิง” จิ้นอ๋องสีหน้าดำคล้ำทันที ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “ข้ากำลังอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ เจ้ากล่าวเช่นนี้ เห็นข้าเป็นคนเช่นใดกัน?”นอกจากนี้ ฉินไท่เฟยยังเ

ก็นางสงสารบุตรชายนี่นา“คุณหนูลู่จะช่วยเฉิงเอ๋อร์ต่างหาก!” ท่านหมอฝู่โมโหจนหัวใจจะวาย “พวกเจ้าล้วนถอยออกไปให้หมด อย่าได้มาขวางมือขวางเท้าอยู่ตรงนี้!”เมื่อเห็นลูกสะใภ้ยังจะพูดสิ่งใดอีก เขาก็กระทืบเท้า “เหยาซื่อ! ข้าเป็นปู่ของเฉิงเอ๋อร์ หรือข้ายังจะทำร้ายเขาได้อีก?!”แม้แต่คำว่า ‘เหยาซื่อ’ เขาก็ตะโกนเรียกออกมาแล้วฝู่ซุ่นจึงลากภรรยาให้ถอยออกมา จากนั้นสูดหายใจเข้าลึกทีหนึ่ง “ท่านพ่อ แต่ไรมาท่านก็รักเอ็นดูเฉิงเอ๋อร์ พวกเราจะเชื่อฟังท่านขอรับ”แม้ว่าเขาจะไม่เชื่อเด็กสาวที่อยู่เบื้องหน้าเช่นกัน ทว่าเขาก็ได้แต่เชื่อใจผู้เป็นบิดา!“คุณหนูลู่ ท่านโปรดอย่าได้ถือสาพวกเขา ที่พวกเขาเสียมารยาทก็เพราะกำลังร้อนใจเท่านั้น” ท่านหมอฝู่กลัวว่าลู่เจาหลิงจะโมโห แล้วสะบัดมือไม่สนใจแล้วลู่เจาหลิงกลับไม่ได้ใส่ใจลูกชายได้รับความทรมานแบบนี้ คนที่เป็นพ่อแม่จะร้อนใจสงสาร ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้อีกอย่าง เมื่อครู่ก็ไม่ใช่ว่ายังตีไม่โดนมือนางหรือ?ซึ่งถ้าตีโดนก็ต้องว่ากันอีกแบบแล้ว“เพราะเขาสัมผัสกับรากไม้แกะสลักนั่นนานกว่า จึงติดไอมรณะมามากเกินไป ท่านหมอฝู่ หยกที่ให้ท่านเตรียมไว้เล่า”“อยู่นี่!”ก่อน

แต่ท่านหมอฝู่กลับถอนใจอย่างโล่งอก มีความรู้สึกว่า ‘ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ เรื่องจบแบบนี้ก็ดีแล้ว’ ขึ้นมาก็เหมือนกับตัวเขาในครั้งก่อนเพียงแต่ตอนนั้นเขาใช้จี้หยกเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น แต่ครั้งนี้ต้องใช้หมอนหยกใบหนึ่งแทนนี่คงเป็นเพราะช่วงเวลาที่เฉิงเอ๋อร์สัมผัสกับรากไม้แกะสลักรูปนั้นนานกว่ากระมัง บนร่างของเขาจึงถูกอาบย้อมไปด้วยไอมรณะที่มากกว่า“คุณ คุณหนูลู่ นี่เสร็จเรียบร้อยแล้วหรือไม่?” ฝู่ซุ่นถามลู่เจาหลิงพยักหน้า “ร่างกายของฝู่เฉิงอาจอ่อนแออยู่บ้าง หลายวันนี้ให้ออกมาอาบแสงอาทิตย์ยามเที่ยงให้มากหน่อย กินข้าวพักผ่อนให้ดี ผ่านไปไม่กี่วันก็ไม่เป็นไรแล้ว”เหยาหลินรีบพุ่งไปที่ข้างเตียงเพื่อดูฝู่เฉิงทันที“เฉิงเอ๋อร์ เจ้ารู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”ฝู่เฉิงมองไปที่ลู่เจาหลิง น้ำเสียงอ่อนแรง “ท่านแม่ หัวของข้าไม่ปวดแล้วขอรับ เพียงแต่รู้สึกง่วงอยู่บ้าง…”หญิงสาวนางนี้ถึงกับสามารถรักษาเขาได้จริงๆ…เขาอยากจะพูดคุยกับลู่เจาหลิงจริงๆ แต่ยังคงต้านทานความง่วงงุนไม่ไหว เพียงครู่เดียวก็หลับลึกไปแล้ว“เฉิงเอ๋อร์” เหยาหลินกังวลเป็นอย่างมาก“เขาไม่เป็นอะไร เพียงแค่หลับไปเท่านั้น ปล่อยให้เขานอนหลั

ทุกคนต่างรีบรับคำฮูหยินผู้เฒ่าฝู่มองท่านหมอฝู่ จากนั้นก็กระซิบถามว่า “ตาเฒ่า คุณหนูลู่ดูไปแล้วน่าจะอายุไม่เกินสิบสี่สิบห้ากระมัง?”“สิบหก” ท่านหมอฝู่รู้อายุของลู่เจาหลิง“โตกว่าเฉิงเอ๋อร์นิดหน่อย? แต่ก็ไม่เป็นไร โตกว่าหน่อยเป็นเรื่องดี” ฮูหยินผู้เฒ่าฝู่ก็พูดขึ้นอีกว่า “เจ้าว่า หากนางเป็นหลานสะใภ้ของพวกเราจะเป็นอย่างไร? ข้าชอบเด็กคนนี้”“อะไรนะ? เจ้าว่าอะไร?” เพียงพริบตาเดียวท่านหมอฝู่ก็พูดสำเนียงบ้านเกิดออกมาแล้วเขามองภรรยาเฒ่าอย่างตระหนก ถูกนางทำให้ตกใจจนไอออกมาแล้ว“นี่มันท่าทางอะไรของเจ้ากัน? หรือว่าเจ้ารังเกียจคุณหนูลู่? ประตูจวนของหมอเทวดาฝู่เจ้าเข้ายาก มาตรฐานการแต่งเจ้าสาวสูงส่งเหลือแสน?”“แค่กๆ! ยายเฒ่า เจ้ารีบดับความคิดนี่ไปโดยเร็ว อย่าได้ทำร้ายเฉิงเอ๋อร์!”แม้แต่เคราของท่านหมอฝู่ก็กำลังสั่นสะท้านแล้ว “คุณหนูลู่น่ะ เพิ่งจะถูกพระราชทานสมรสไปหมาดๆ!”“พระราชทานสมรส?” ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ประหลาดใจอย่างมาก “เจ้าเด็กบ้าบ้านไหนมาแย่งบุพเพอันดีงามของหลานชายข้ากัน”“แค่กๆ ๆ”ท่านหมอฝู่ไอออกมาเป็นชุดอีกครั้ง“ไอ้เด็กบ้าอะไร จิ้นอ๋อง นั่นเป็นจิ้นอ๋องต่างหาก!”แม้เขาจะมีความสัม