All Chapters of ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท: Chapter 61 - Chapter 70

พระชายาขององค์ชายรองในอนาคตเมื่อลู่เจาอวิ๋นได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็เคร่งขรึมลงคนสกุลลู่ต่างก็เชื่อมั่นในสัญญาหมั้นหมายนี้ ทว่าในความเป็นจริง องค์ชายรองไม่ยินยอมให้พวกเขาเปิดเผย เอาแต่บอกว่าโอกาสยังไม่อำนวยตอนนี้นางอายุสิบเจ็ดปีแล้ว ว่ากันตามหลักก็ถึงวัยที่ควรจะออกเรือนได้แล้ว ทว่าตอนนี้กลับต้องมารอโอกาสที่องค์ชายรองกล่าวถึงถึงแม้ในยามที่มีนางปัญหาแล้วไปหาองค์ชายรอง เขาจะเต็มใจช่วยเหลือก็ตาม ทว่านี่มิใช่สิ่งที่นางต้องการ สิ่งที่นางต้องการก็คือการได้เป็นพระชายาขององค์ชายรองอย่างเปิดเผยเมื่อได้ยินลู่เจาหลิงกล่าวเช่นนี้ ก็ราวกับมีมีดกำลังกรีดแทงอยู่ที่หัวใจของนาง“พี่หญิงใหญ่ ไยท่านจึงไม่พูดเล่า?”ลู่เจาเยว่เห็นนางเอาแต่เงียบ ก็อดไม่ได้ที่จะผลักนางลู่เจาหัวรีบพยุงลู่เจาอวิ๋น “พี่หญิงสาม ไยท่านถึงได้ผลักพี่หญิงใหญ่เล่า? พี่หญิงใหญ่เป็นคนอ่อนโยนและใจดี จะต่อสู้กับพี่หญิงรองจริง ๆ ได้อย่างไรกัน พี่หญิงรองลำบากอยู่ที่ชนบทนับสิบปี เพิ่งจะกลับมาได้ไม่นาน พวกเราก็ถือเสียว่ายอมให้นางไปเถิดเจ้าค่ะ”“เจ้ารีบไปให้พ้นเสีย!” ลู่เจาเยว่จ้องนางเขม็ง“ผู้ใดต้องการให้เจ้ามาไกล่เกลี่ยมั่วซั

ช่วงนี้ชิ่งหมัวมัวเป็นห่วงท่านอ๋องมากนักในช่วงไม่กี่วันที่ไท่ซ่างหวงเสด็จสวรรคตไป นางก็ยิ่งเป็นกังวลเดิมทีคิดว่าอย่างน้อยเมืองหลวงก็ยังมีไท่ซ่างหวงคอยรักษาการณ์ ไท่ซ่างหวงทรงโปรดท่านอ๋อง มีเรื่องอันใดก็สามารถคอยสนับสนุนได้ คิดไม่ถึงเลยว่าพระองค์จะจากไปตอนที่จิ้นอ๋องกลับมาถึงเมืองหลวงได้ไม่นานชิ่งหมัวมัวกังวลอย่างหนัก ต่อจากนี้ไปไม่มีผู้ใดคอยปกป้องจิ้นอ๋องแล้ว เขาต้องทำเช่นไรดีขาของท่านอ๋องต้องทำเช่นไรดีและก็ไม่รู้ว่าเพราะวิตกกังวลเกินไปหรือไม่ หลายคืนมานี้นางถึงได้นอนหลับไม่สนิทเอาเสียเลย เมื่อคืนชิ่งหมัวมัวยังฝันถึงไท่ซ่างหวงอีกด้วยในฝัน ไท่ช่างหวงชี้มือพลางกระทืบเท้ามาทางนางด้วยท่าทีโกรธจัด ราวกับว่ากำลังต่อว่าต่อขานนาง ทว่าหลังจากที่ชิ่งหมัวมัวตื่นขึ้นมาแล้ว ก็นึกไม่ออกเลยว่าพระองค์กำลังต่อว่าอะไรนางอยู่นางตื่นมาแล้วปวดศีรษะอย่างหนัก ไม่ค่อยกระปรี้กระเปร่านางคิดว่าหากวันนี้ตนเองยังนอนหลับไม่สนิทอยู่อีก พรุ่งนี้อาจจะล้มป่วยลงก็เป็นได้ ตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกว่าตนเองมีอาการป่วยเล็กน้อยแล้วตอนกลางคืน ชิ่งหมัวมัวเตรียมตัวจะเข้านอน ก็มองเห็นถุงหอมที่วางไว้บนเสื้อตัวนอกใบนั้

องค์รัชทายาทอายุสิบเจ็ด อายุน้อยกว่าจิ้นอ๋องเพียงสามปีเท่านั้นเพียงแต่องค์รัชทายาทดูแล้วมีกลิ่นอายของความเป็นบัณฑิตค่อนข้างมาก ถึงแม้ว่าจะมีรูปโฉมคล้ายคลึงกับจิ้นอ๋อง ทว่าโครงหน้ากับปลายจมูกของเขาไม่ดุดันเหมือนจิ้นอ๋อง ริมฝีปากก็อวบอิ่มเล็กน้อย มองดูเย็นชาน้อยลง และมีความอ่อนโยนสดใสมากขึ้นฮ่องเต้ปรายตามองเขาแวบหนึ่ง พลางขมวดคิ้ว “เจ้าจะไปทำอันใด? อยู่เฝ้าพระศพที่นี่ เจ้าเป็นถึงองค์รัชทายาท เดิมทีก็ควรจะทำให้ดีกว่าบรรดาพี่ชายของเจ้าอยู่แล้ว ทำตนให้เป็นแบบอย่าง”องค์รัชทายาทเกาะติดจิ้นอ๋องถึงเพียงนี้เชียวหรือ?“โจวเจ๋ออยากไปก็ไป กลับมาค่อยมาเฝ้า” จิ้นอ๋องกลับเอามือมาจับบนแขนของโจวเจ๋อไว้ “ไป”ดูราวกับว่าเขาเพิ่งจะลุกขึ้นและยังยืนไม่ค่อยมั่นคง องค์รัชทายาทจึงรีบประคองให้ดีในทันที“เสด็จพ่อ เมื่อลูกกลับมาจะมาเฝ้าพระศพต่อพ่ะย่ะคะ”ฮ่องเต้แค่นเสียงออกมา จากนั้นกล่าวเสียงดังไปทางเหล่าองค์ชาย “เช่นนั้นเจ้ารองก็ไปด้วยกันเถิด”นัยน์ตาขององค์ชายรองฉายแววแห่งความปิติ รับคำอย่างรวดเร็วแล้วมาด้วยกัน“เสด็จพ่อ กระหม่อมประคองพระองค์นะพ่ะย่ะค่ะ” เขาเดินเข้ามา พลางประคองฮ่องเต้อย่างรวดเร็วใ

อวิ๋นป๋อถูกเสียงดังปลุกจนตื่น หลังจากตื่นขึ้นมาเขาก็ตอบรับไปด้วยพลางสวมเสื้อผ้าไปด้วย ก่อนจะไปเปิดประตูแต่ในช่วงที่เปิดประตูมาเห็นชิ่งหมัวมัวในขณะนั้น จู่ ๆ เขาก็นึกอะไรออก และตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง“เป็นอย่างไรบ้าง?”ชิ่งหมัวมัวถามจบก็มองดูเขา อวิ๋นป๋อดู ๆ ไปแล้ว เหมือนไม่ได้อ่อนแรงขนาดนั้นอวิ๋นป๋อสติกลับคืนมา “เมื่อคืนข้านอนหลับสบายเหลือเกิน”“จริงหรือ?”“จริงสิ” อวิ๋นป๋อพยักหน้าเล็กน้อย และตอนนี้เขาตอบสนองกลับมาแล้ว ชิ่งหมัวมัวก็แค่ตั้งใจเข้ามาดูว่าเขาหลับสบายดีหรือไม่โดยเฉพาะชิ่งหมัวมัวตบหน้าขาไปหนึ่งทีการกระทำแบบสามัญชนเช่นนี้ เมื่อก่อนนางอยู่ในวังคงไม่ทำเป็นแน่ แต่อยู่ในจวนอ๋องมานานหลายปีขนาดนี้ นางก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย“ไอ้หยา! คุณหนูรองลู่ช่างสุดยอดจริงๆ!”เมื่อพูดคำนี้จบ นางก็ยื่นมือออกไป “เจ้าเอาถุงหอมนั่นคืนข้ามา”เวลานี้อวิ๋นป๋อเข้าใจอะไรได้แล้ว จึงจับปากกระเป๋าแน่น “ไม่ใช่มอบให้ข้าหรือ?”ดูเหมือนว่าจะเป็นผลมาจากถุงหอมนั่นจริงๆ!เมื่อวานเขาก็ไม่ได้ดู หรือว่าในนั้นจะบรรจุยาระงับประสาทอะไรไว้?“เอามา! มอบให้อะไรกัน เจ้าฝันไปเถอะ นั่นเป็นสิ่งที่คุณหนูรองลู่มอบให้

หลินหรงเป็นคนที่สังเกตสีหน้าและคำพูดได้ดี เมื่อเห็นท่าทางของท่านหมอฝู่ เขาก็รู้สึกผิดปกติในทันที“ท่านหมอฝู่ บุตรสาวข้าป่วยเป็นอะไรหรือ?”ท่านหมอฝู่ลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยังตัดสินใจเอ่ยตามจริง“บุตรสาวท่านอายุสิบสี่ปีหรือ?”“ใช่เจ้าค่ะ” อู๋ซื่อพยักหน้าอย่างตึงเครียด ทำไมหรือ ตัวเลขอายุนี่หรือว่ามีปัญหาอะไร?“เพียงแต่ตอนนี้นางร่างกายอ่อนแอลง ลมหายใจก็ด้วย และชีพจรก็ราวกับหญิงชราอายุหกสิบ ”เพราะมือคู่นั้นของหลินเยียนหราน ก็คือมือของหญิงชราอย่างไรเล่า“ท่านว่าอย่างไรนะเจ้าคะ?”อู๋ซื่อถูกกระทบกระเทือนอย่างหนัก จนเกือบทรุดลงไปนั่งกับพื้น แต่หลินหรงก็รีบเข้ามาพยุงนางไว้ “ท่านหมอฝู่ นี่มันหมายความว่าเช่นไรหรือ?”ท่านหมอฝู่ขมวดคิ้วแน่น “ก็คือนางแก่ตัวอย่างรวดเร็ว ชีพจรเห็นได้ชัดว่าร่างกายของนางในตอนนี้ดูเหมือนหญิงชราที่อ่อนแอ และแทบจะไม่มีชีวิตชีวาอะไรเลย”เด็กที่เพิ่งจะอายุสิบสี่ปี เดิมทีชีพจรควรเต้นถี่ เพราะการเต้นของหัวใจกับการไหลเวียนเลือดล้วนมีพลังชีวิตในตัวมันเอง อีกอย่าง ผิวหนังกับเลือดเมื่อกดลงไปมันก็จะมีความยืดหยุ่นที่แตกต่างกัน เพียงแต่ผลลัพธ์ที่เขาเพิ่งตรวจสอบ ร่างกายข