LOGINShare
บทที่ 53
Last Updated:
2024-11-26 13:59:11Related chapters
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 54
จากนั้น นางก็เลี่ยงเศษกระเบื้องเข้าไป“นายท่าน นี่เกิดสิ่งใดขึ้นหรือเจ้าคะ? เหตุใดจึงได้ทะเลาะกันขึ้นมาเล่า?”“นังลูกสารเลว! เมื่อครู่เจ้าว่าอย่างไรนะ?” ลู่หมิงทั้งตกใจทั้งโมโห ชี้นิ้วไปที่ลู่เจาหลิง ไม่กล้าเชื่อหูตนเองแม้แต่น้อย“หากมิใช่เพราะใต้เท้าลู่กินอุจจาระเข้าไป แล้วเหตุใดยามเอ่ยวาจาจึงได้เหม็นคละคุ้งเช่นนี้เล่า?” ลู่เจาหลิงมองเขาอย่างเย็นชา“เจ้า เจ้า! ข้าเป็นพ่อของเจ้า! กลับมาสองสามวันแล้ว เจ้ายังไม่เคยเรียกข้าว่าบิดาเลยสักครั้ง!”“เพราะข้าเกรงว่าท่านจะอายุสั้นน่ะสิ” ลู่เจาหลิงส่งเสียงหึทีหนึ่งคิดอยากจะเป็นบิดาของนาง? เขาก็คู่ควรหรือ?ลู่หมิงถูกไม่กี่ประโยคทำให้โมโหหัวเหวี่ยงขึ้นมา“เจ้าไปที่ใดมา?”เขาสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามสะกดเพลิงโทสะลง คิดจะทำให้ตนเองใจเย็นลงเสียหน่อย“เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้ท่านมาสนใจ พวกท่านสนใจตัวเองก็พอแล้ว” สายตาของลู่เจาหลิงย้ายไปยังยายจินที่ยืนอยู่ด้านข้างยายแก่คนนี้ ไม่ใช่คนที่ไปรับคนจากชนบทหรือ?เมื่อเผชิญกับสีหน้าตื่นตะลึงของนางอีกครั้ง เพียงครู่เดียวลู่เจาหลิงก็เข้าใจขึ้นมา น่าจะเป็นเพราะลู่ฮูหยินสังเกตเห็นว่ามีบางสิ่งไม่ถูกต้อ
Last Updated : 2024-11-26ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 55
ลู่เจาหลิงรู้สึกว่าพวกเขาช่างน่าขำจริงๆแท้ที่จริงแล้วนางยังไม่รู้ว่า เดิมทิ้งนางไว้ในชนบทนานนับสิบปี และปล่อยให้นางทนรับการทรมานต่างๆ ไปก็พอแล้ว เหตุใดยังต้องรับนางกลับมาอีก?และเมื่อรับนางกลับมาแล้ว ยังมาปฏิบัติต่อนางด้วยท่าทีเช่นนี้อีก ช่างไม่กลัวว่าจะก่อศัตรูขึ้นมาเลยจริงๆลู่เจาหลิงจะรู้ได้อย่างไรว่า พวกลู่หมิงคิดว่าไม่ว่าพวกเขาจะมีท่าทีอย่างไร ลู่เจาหลิงก็เป็นเพียงเด็กสาวตัวน้อยที่อะไรก็ไม่รู้ อะไรก็ทำไม่เป็นคนหนึ่ง ที่ไม่อาจหนีรอดไปจากฝ่ามือของพวกเขาได้เลยก็แค่มดปลวกตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งเท่านั้น มีค่าพอให้พวกเขาต้องเสแสร้งเพื่อเอาใจนางที่ใดกัน?เดิมที่ลู่หมิงคิดคือ เมื่อนังเด็กน่าตายนี่เข้ามาในเมืองหลวงแล้ว ก็จะต้องทำตามที่เขาสั่งทุกประการ ประเภทสั่งให้ไปทางตะวันออกก็ไม่กล้าไปทางตะวันตกแบบนั้น ถ้ากล้าต่อต้านขึ้นมาจริงๆ ก็จับนางขังไว้ในห้องเก็บฟืนให้อดสักสองมื้อ ทุกปัญหาก็จะหมดไปแล้วผู้ใดจะรู้ว่าเรื่องราวจะเกิดการพลิกผันเช่นนี้?เริ่มจากตอนแรกที่จิ้นอ๋องเป็นผู้ส่งนางกลับมา จากนั้นก็มีท่านหมอฝู่มาเยือนถึงจวนเพื่อตรวจรักษาให้ด้วยตัวเองอีก แล้วยังยื่นมือเข้ามาแทรกแซงเรื่องที่พั
Last Updated : 2024-11-26ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 56
พวกนางไม่ได้แตะต้องอะไรเลยนี่นาลู่หมิงและคนอื่น ๆ ก็ตกใจเช่นเดียวกัน“ต้าลี่ นี่เจ้ากำลังทำอันใดกัน?”“นายท่าน มือของข้าเจ็บเหลือเกิน อ๊าก ข้าเจ็บจะตายอยู่แล้วขอรับ!” หูต้าลี่ร้องครวญครางไม่หยุด จนเหงื่อเย็น ๆ ไหลออกมาตอนนี้ราวกับว่ามีเข็มนับพันเล่มแทงมาที่แขนของเขา และเข็มแต่ละเล่มก็เจาะไปถึงกระดูกแขนของเขากำลังห้อยลงมา ส่วนแขนอีกข้างเดิมทีก็ไม่กล้าสัมผัสใด ๆ อยู่แล้วพ่อบ้านกำลังมองดูบุตรชายที่อยู่ในสภาพเช่นนี้อย่างตกตะลึง หลังจากดึงสติกลับมาได้ เขาก็รีบพุ่งออกไป แล้วจับที่แขนของหูต้าลี่ คิดจะดึงแขนเสื้อของเขาขึ้นเพื่อดูว่าเกิดอันใดขึ้นกันแน่ผลก็คือ พอเขาจับไปที่มือของหูต้าลี่ หูต้าลี่ก็ร้องครวญครางไม่หยุด และร้องอย่างน่าเวทนามากขึ้นเรื่อย ๆ “ท่านพ่อ ท่านพ่อ! ท่านอย่าจับนะ ข้าเจ็บจะตายอยู่แล้ว…”พ่อบ้านชักมือกลับอย่างรวดเร็ว อยากจะจับแต่ก็ไม่กล้าจับ ร้อนรนอย่างหนัก“นี่มันเกิดอันใดขึ้น? เจ็บปวดแบบใดกัน?”“เจ็บจะตายอยู่แล้ว มือข้าจะใช้การไม่ได้แล้ว!” หูต้าลี่เจ็บเสียจนทรุดตัวลงกับพื้น น้ำมูกน้ำตาไหลออกมา“นายท่าน ฮูหยิน นี่ นี่จะทำอย่างไรดีขอรับ? นายท่านกับฮูหยินได้โป
Last Updated : 2024-11-26ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 57
พ่อบ้านใบหน้าซีดขาว พลางพาบุตรชายออกไปหาหมอลู่หมิงรู้สึกปวดศีรษะขึ้นมาอย่างกะทันหัน เมื่อหันกลับไปเห็นลู่ฮูหยินกับยายจินมีสีหน้าท่าท่างราวกับเห็นผี จึงอดที่จะอารมณ์เสียไม่ได้“ยายจิน หากบาดเจ็บก็ไปอยู่ที่บ้านเสีย!”เห็นนางเป็นแบบนั้น ลู่หมิงรู้สึกว่าอัปมงคลนัก“ท่านพี่” ลู่ฮูหยินจับมือของเขาไว้ในทันที “ยายจินบอกว่า ลู่เจาหลิงเมื่อครู่นั่นไม่เหมือนกับคนที่นางรับมาจากชนบทเลยเจ้าค่ะ!”ลู่หมิงตะลึงงัน “ไม่เหมือนที่ใดกัน?”“นิสัยไม่เหมือนกันเลยสักนิด ยายจิน เจ้าพูดสิ!” ลู่ฮูหยินรีบให้ยายจินพูดให้ชัดเจนโดยไวยายจินจึงเล่าเรื่องที่ลู่เจาหลิงเป็นเช่นไรระหว่างที่ไปรับนางกลับมาก่อนหน้านี้จนหมด นางยืนกรานว่าลู่เจาหลิงที่นางไปรับกลับมา ไม่กล้าขึ้นเสียงกับลู่หมิงอย่างแน่นอนเมื่อลู่หมิงฟังจบ ก็พลันขมวดคิ้ว“ข้าจำได้ว่าตอนที่นางเกิด มีปานเล็ก ๆ สีแดงอ่อนรูปพระจันทร์เสี้ยวอยู่ที่ข้อเท้าข้างขวา”ลู่ฮูหยินลุกขึ้นยืนในฉับพลัน “ข้าจะให้คนไปตรวจดูเจ้าค่ะ”ไปดูข้อเท้าสักหน่อย น่าจะไม่ใช่เรื่องยาก!“อย่าทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่จนเกินไป ในช่วงที่งานไว้ทุกข์ของไท่ซ่างหวงยังไม่เรียบร้อยดี หากก่อเรื
Last Updated : 2024-11-26ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 58
บอกว่าจะไปหยิบของบางอย่าง รอชิงอินออกมาจากจวนจิ้นอ๋อง ก็นั่งรถม้าของจวนจิ้นอ๋องกลับไปอีกครั้งจวนอ๋องยังส่งสาวใช้สองสามคนมาช่วยนำสิ่งของเข้าไปส่งที่หอทิงหน่วนด้วยคนของสกุลลู่ไม่กล้าขวางไว้ลู่เจาหลิงกลับนอนหลับอยู่ตลอด ยังไม่ตื่นขึ้นมาเมื่อลู่เจาอวิ๋นกับพี่น้องคนอื่น ๆ ได้ยินเรื่องนี้ ต่างก็อดรนทนไม่ไหวต้องมาดูก็มองเห็นสาวใช้แต่กายงดงามเดินเรียงรายกันเข้าไป ในมือต่างก็กำลังถือสิ่งของบางอย่างผ้าแพรต่วนมันวาวสีสันสดใสสามพับ กล่องใส่เครื่องประทินโฉมงามวิจิตร เครื่องประดับศีรษะประดับประดาด้วยอัญมณีสองชุด เสื้อคลุมสีขาวบริสุทธิ์อันอ่อนนุ่มหนึ่งตัว เตาแกะสลักอย่างงดงามสองเตา เชิงเทียนหนึ่งคู่ และคันฉ่องสำริดหนึ่งอันถึงแม้สิ่งของเหล่านี้จะเป็นสิ่งของที่สามารถใช้ได้ในชีวิตประจำวัน ไม่ใช่สมบัติล้ำค่าอันใด ทว่าการแกะสลัก วัสดุ และรูปแบบนั้น เพียงแค่มองดูก็รู้แล้วว่าไม่ธรรมดาถึงอย่างไรสกุลลู่ก็ไม่มีทางใช้ของที่วิจิตรงดงามและมีราคาเช่นนี้ได้อยู่แล้วยังมีแพรต่วนพวกนั้นอีก แค่มองดูก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ของที่จะหาซื้อได้ตามร้านขายผ้าด้านนอกได้ตามใจสิ่งของเหล่านั้นกำลังผ่านหน้าบรรดาพี่น้
Last Updated : 2024-11-26ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 59
ถ้าหากเรื่องสัญญาหมั้นหมายขององค์ชายรองกับลู่เจาอวิ๋นคือเรื่องจริง มิใช่ว่าในภายภาคหน้าลู่เจาอวิ๋นจะมีองค์ชายรองคอยสนับสนุนหรอกหรือ? เช่นนั้นจะยิ่งอยากรังแกคุณหนูของพวกนางมากขึ้นหรือไม่?ชิงเป่ากลัดกลุ่มอยู่เล็กน้อยแต่ก็ไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะปกป้องคุณหนูหรือไม่“สิ่งของพวกนี้สำหรับพี่หญิงรองงั้นหรือ?” ลู่เจาเยว่เดินเข้ามา พลางมองไปที่ชิงอินและชิงเป่า“สำหรับคุณหนูของพวกเราเจ้าค่ะ” ชิงอินกล่าว“จิ้นอ๋องมอบให้กระนั้นหรือ?”“ชิ่งหมัวมัวแห่งจวนท่านอ๋องเป็นคนมอบให้เจ้าค่ะ”ชิงอินทำได้เพียงพูดตามความจริงเท่านั้น ที่สำคัญคือพวกนางไม่สามารถตัดสินใจแทนท่านอ๋องได้ถึงอย่างไรนี่ก็ไม่ใช่ของที่ท่านอ๋องมอบให้จริง ๆ ลู่เจาเยว่กลอกตา พลางเหลือบมองไปที่สิ่งของพวกนั้นอีกครั้ง“พี่หญิงรองเล่า? ไม่ออกมารับของขวัญหรือ?” นางพูดพลางจะเดินเข้าไปเคาะประตูชิงเป่ารีบมาห้ามนางไว้ทันที“คุณหนูของพวกเรายังพักผ่อนอยู่เจ้าค่ะ” ห้ามรบกวน“แต่ว่าชิ่งหมัวมัวส่งของขวัญมามากมายถึงเพียงนี้ นางไม่ลุกออกมารับทั้งไม่มากล่าวคำขอบคุณ หากว่าแพร่งพรายออกไป ผู้อื่นจะว่าเอาได้ว่าบิดามารดาของพวกข้าไม่สั่งสอน!”ลู่เจาเย
Last Updated : 2024-11-26ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 60
ชิงอินขวางอยู่หน้าประตู แล้วยื่นมือมาขวางลู่เจาเยว่ไว้เช่นกันทว่าลู่เจาเยว่เหมือนกับสิงโตตัวน้อยที่กราดเกรี้ยวอย่างไรอย่างนั้น กำปั้นตีเท้าถีบ ทั้งยังอ้าปากมากัดอีกด้วย“ข้าจะให้ท่านแม่เอาพวกเจ้าไปขายที่หอนางโลม!”ลู่เจาอวิ๋นและลู่เจาหัวที่อยู่ด้านข้าง ร้อนรนดั่งมดที่อยู่บนกระทะร้อน ๆ ท่าทางราวกับไม่รู้ว่าจะห้ามปรามอย่างไรดี“ลู่เจาหัว เจ้ารีบตบนางเร็วเข้า!” ลู่เจาเยว่กรีดร้องประกายเย็นชาแวบผ่านในดวงตาของลู่เจาหัว ทันใดนั้นก็มีเสียงโน้มน้าวดังขึ้นมาอย่างร้อนรน “พอแล้ว หยุดตีได้แล้ว พี่หญิงสาม พวกนางคือสาวใช้ที่จวนท่านอ๋องส่งมานะเจ้าคะ เชื่อฟังแค่คำพูดของพี่หญิงรองเท่านั้น…”คำพูดนี้ราวกับน้ำมันที่ราดลงบนกองเพลิงลู่เจาเยว่ที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟยิ่งเพิ่มความริษยามากขึ้น นังบ้านนอกที่มาจากชนบทอย่างลู่เจาหลิง มีสิทธิ์อันใดถึงได้รับความสำคัญจากจิ้นอ๋อง?“จิ้นอ๋องไม่ต้องการพวกนางทั้งสองคน ถึงได้นำมาทิ้งไว้กับนังบ้านนอกอย่างลู่เจาหลิงอย่างไรเล่า! เจ้าตบนางเสีย! มิเช่นนั้นข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้เช่นกัน!”ลู่เจาเยว่กรีดร้องโวยวายลู่เจาหัวกลืนไม่เข้าคายไม่ออก หากนางตกอยู่ในเหตุการณ์เช่น
Last Updated : 2024-11-26ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 61
พระชายาขององค์ชายรองในอนาคตเมื่อลู่เจาอวิ๋นได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็เคร่งขรึมลงคนสกุลลู่ต่างก็เชื่อมั่นในสัญญาหมั้นหมายนี้ ทว่าในความเป็นจริง องค์ชายรองไม่ยินยอมให้พวกเขาเปิดเผย เอาแต่บอกว่าโอกาสยังไม่อำนวยตอนนี้นางอายุสิบเจ็ดปีแล้ว ว่ากันตามหลักก็ถึงวัยที่ควรจะออกเรือนได้แล้ว ทว่าตอนนี้กลับต้องมารอโอกาสที่องค์ชายรองกล่าวถึงถึงแม้ในยามที่มีนางปัญหาแล้วไปหาองค์ชายรอง เขาจะเต็มใจช่วยเหลือก็ตาม ทว่านี่มิใช่สิ่งที่นางต้องการ สิ่งที่นางต้องการก็คือการได้เป็นพระชายาขององค์ชายรองอย่างเปิดเผยเมื่อได้ยินลู่เจาหลิงกล่าวเช่นนี้ ก็ราวกับมีมีดกำลังกรีดแทงอยู่ที่หัวใจของนาง“พี่หญิงใหญ่ ไยท่านจึงไม่พูดเล่า?”ลู่เจาเยว่เห็นนางเอาแต่เงียบ ก็อดไม่ได้ที่จะผลักนางลู่เจาหัวรีบพยุงลู่เจาอวิ๋น “พี่หญิงสาม ไยท่านถึงได้ผลักพี่หญิงใหญ่เล่า? พี่หญิงใหญ่เป็นคนอ่อนโยนและใจดี จะต่อสู้กับพี่หญิงรองจริง ๆ ได้อย่างไรกัน พี่หญิงรองลำบากอยู่ที่ชนบทนับสิบปี เพิ่งจะกลับมาได้ไม่นาน พวกเราก็ถือเสียว่ายอมให้นางไปเถิดเจ้าค่ะ”“เจ้ารีบไปให้พ้นเสีย!” ลู่เจาเยว่จ้องนางเขม็ง“ผู้ใดต้องการให้เจ้ามาไกล่เกลี่ยมั่วซั
Last Updated : 2024-11-26
Latest chapter
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 100
ลู่เจาอวิ๋นถูกพวกนางเยาะเย้ยจนหน้าแดง เบ้าตาก็เริ่มแดงแล้วฐานะของคนเหล่านี้ล้วนสูงกว่านาง และดูถูกนางมาโดยตลอด ถ้าหากไม่ใช่เพราะนางเอาอกเอาใจท่านหญิงฉางหนิงกับเหอเหลียนซิน พวกนางล้วนไม่พอใจนางทั้งๆ ที่นางงดงามกว่าพวกนาง ความสามารถก็เหนือกว่าพวกนาง ชื่อเสียงก็ดีกว่าพวกนาง พวกนางกลับไม่ยอมดีกับนางล้วนเป็นผู้หญิงขึ้ริษยา!แต่ลู่เจาอวิ๋นก็ตีหน้าเศร้าเก่งต่อหน้าคนนอกนางสูดจมูกดังฟืด การแสดงออกบนใบหน้าทั้งน้อยใจและรู้สึกผิด โค้งคำนับพวกนางทีหนึ่ง“เจาอวิ๋นขออภัยทุกท่าน ณ ที่นี้ เพราะน้องหญิงคนนี้ของข้าเพิ่งกลับจากบ้านนอกจริงๆ ท่านพ่อท่านแม่อยากให้นางได้พบกับคุณหนูทุกท่านด้วยความรักและความตั้งใจ เพื่อที่นางจะได้เรียนรู้เรื่องมารยาทและทางโลกบ้าง ข้าจึงพานางมาด้วย”“แต่ข้าก็กลัวดูแลไม่ทั่วถึง จนปล่อยนางไปล่วงเกินทุกท่าน ดังนั้นจึงพาเจาหัวมาด้วยอีกคน ข้าคิดไม่ถึงว่านิสัยของนางจะเถื่อนเช่นนี้ กลับไปข้าจะรายงานท่านพ่อท่านแม่ ให้ท่านพ่อท่านแม่สั่งสอนให้ดีแน่นอน เจาอวิ๋นขอโทษทุกท่านอีกครั้ง”นางลดตัวเช่นนี้ และยังพูดได้ค่อนข้างจริงใจ ประกอบกับไม่ได้ล่วงเกินพวกนาง ต่อไปยังไม่รู้ว่าเหอเหลี
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 99
เหอเหลียนซินเคยเจอสตรีที่ใจกล้าเช่นนี้และยังอวดดีกว่านางเสียเมื่อไร?ในสมองนางเต็มไปด้วยคำพูดเมื่อครู่ของนางนางถูกฮ่องเต้รับแล้วสกุลเหอสูงส่งกว่าราชวงศ์เหอเหลียนซินรู้แล้ว ถ้าหากคำพูดสองประโยคนี้ถูกเผยแพร่ออกไป นางเสียหน้าไม่ว่า พ่อนางต้องลงโทษนางคุกเข่าในศาลบรรพชนแน่!นางโมโหจนร่างกายสั่น พลันเลือดพลุ่งพล่าน ภาพตรงหน้ามืดดับ เป็นลมไปแล้ว“พี่เหอ!”เดิมทีลู่เจาอวิ๋นก็ควงแขนของนางไว้ จึงรีบพยุงนางขึ้นอย่างตื่นตระหนกเด็กรับใช้ทั้งสองของสกุลเหอเพิ่งหายตาลาย ก็มองเห็นคุณหนูของพวกนางเป็นลม จึงรีบเข้าไปพยุงเหอเหลียนซินโดยไม่มีเวลาสนใจลู่เจาหลิงแล้วกู้ฉิงเบิกตากว้าง ฝ่ามือมีเหงื่อเล็กน้อย นางมองไปทางลู่เจาหลิงมีคนตะโกนสิ่งที่นางคิดในใจออกมา…“นางยั่วคุณหนูเหอโมโหจนเป็นลมไปแล้ว!”ลู่เจาหลิงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนางถอนใจเบาๆ กล่าวชัดถ้อยชัดคำ “โทษข้าไม่ได้นะ คุณหนูเหอท่านนี้มีไฟในตับ ความชื้นหนัก มีอาการคลุ้มคลั่งเล็กน้อย วู่วามได้ง่าย อีกทั้งวันนี้หน้าผากนางหมองคล้ำ เห็นได้ชัดว่าตอนออกจากบ้านไปติดไออัปมงคลมา เดิมทีวันนี้ก็จะดวงซวยอยู่แล้ว”ปากที่เพิ่งหุบลงของทุกคน อ้ากว้า
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 98
เดิมทีพ่อก็เป็นรองเสนาบดีกรมกลาโหม ได้รับความไว้วางใจจากฮ่องเต้ ประกอบกับมีการแต่งงานนี้ เป็นการรวมกันของผู้มีอิทธิพลชัดๆในมุมมองของเหอเหลียนซิน แม้แต่ท่านหญิงฉางหนิงก็ต้องให้เกียรตินางสามส่วน นับประสาอะไรกับกู้ฉิงที่อยู่ตรงหน้า?“คุณหนูเหอ เกิดอะไรขึ้น?” มีคนก้าวออกมาอยากเป็นคนกลาง “เมื่อครู่ท่านหญิงกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้องแล้ว ถ้าหากนางออกมาพบว่าวุ่นวายเช่นนี้…”เมื่อได้ยินอีกฝ่ายยกเอาท่านหญิงฉางหนิงมาพูด ในที่สุดเหอเหลียนซินก็ไม่ได้หาเรื่องกู้ฉิงอีกนางถลึงตาใส่ลู่เจาหัวแวบหนึ่ง ปล่อยนางไปก่อนชั่วคราว อย่างไรเสียคนที่นางรังเกียจที่สุดในตอนนี้คือลู่เจาหลิง!นางเรียกเด็กรับใช้ทั้งสองของตัวเอง “พวกเจ้าไป ให้นางมาคุกเข่าขอโทษข้า!”“เจ้าค่ะ!”เด็กรับใช้ทั้งสองของนางพุ่งพรวดเข้าไปหาลู่เจาหลิงทันทีลู่เจาหัวอุทานอย่างขี้ขลาดทีหนึ่ง และกล่าวเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง “พี่หญิงรอง ท่านรีบหนีไป”ลู่เจาอวิ๋นรีบคว้ามือของเหอเหลียนซิน แสร้งห้ามปราม “พี่เหอ ท่านอย่าไปถือสานางเลย…” แต่ก็ไม่เห็นนางไปห้ามเด็กรับใช้สองคนนั้นแม้คนอื่นก็ไม่ชอบพฤติกรรมที่อวดดีของเหอเหลียนซิน แต่พวกนางไม่รู้จักลู่
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 97
พวกลู่เจาหลิงไม่ถือว่ามาเร็วตอนนี้ในสวนมีคนไม่น้อยแล้วช่วงนี้เป็นปลายฤดูใบไม้ผลิ ไม่ร้อน เย็นสบาย สวนของจวนท่านหญิงปลูกดอกไม้มากมาย บานสะพรั่งสีสันงดงามแต่ตอนนี้ บนพุ่มดอกไม้ถูกประดับด้วยดอกผ้าไหมที่ผูกจากผ้าขาว และต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ มีผ้าโปร่งสีขาวห้อยอยู่ ลอยไปตามสายลมเบาๆสีขาวเหล่านี้ บดบังความงามของดอกไม้ที่บานสะพรั่งเหล่านี้ นี่น่าจะเป็นเจตนาของท่านหญิงฉางหนิง อย่างไรเสีย ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ตรงพื้นที่โล่งกลางสวน มีโต๊ะยาวหลายตัวแบ่งตั้งเป็นสองฝั่ง บนโต๊ะมีพู่กัน น้ำหมึก และกระดาษวางอยู่ถัดจากต้นกล้วยหลายพุ่ม มีศาลาหนึ่งหลัง บนโต๊ะในศาลามีน้ำชาและผลไม้วางอยู่พื้นที่นี้มีเงาจากภูเขาจำลองและต้นไม้ที่อยู่ข้างหน้าสะท้อนลงมาพอดี แต่ยังพอมีช่องว่างให้แสงแดดเล็ดลอดเข้ามาอยู่บ้าง แสงสว่างเพียงพอ และไม่เย็นเกินไปข้างภูเขาจำลองมีถนนเล็กๆ หนึ่งเส้น เดินไปมีบ่อน้ำเล็กๆ ตอนนี้บนผิวของบ่อน้ำมีใบบัวที่เพิ่งงอกออกมาอยู่บ้าง แต่ยังไม่มีกิ่งก้านของดอกยื่นโผล่พ้นผิวน้ำเหล่าคุณหนูที่มาถึงก่อน จับกลุ่มกันตรงนี้สามตรงนั้นสอง มีคนกำลังชมดอกไม้ มีคนกำลังดื่มชา มีคนกำลังอ่านหนังส
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 96
ลู่เจาหลิงไม่ทน หันไปพูดกับลู่เจาอวิ๋นอย่างเย็นชา “ลู่เจาอวิ๋น ถ้าไม่เข้าไปข้าจะไปแล้วนะ”“มาแล้ว” เดิมทีลู่เจาอวิ๋นก็ค่อยสังเกตการเคลื่อนไหวที่ประตูอยู่แล้ว เมื่อเห็นพวกนางสองคนถูกเด็กรับใช้ขวางไว้ นางยิ้มในใจ แต่เมื่อได้ยินว่าลู่เจาหลิงจะไปนางก็รีบมาทันที จะปล่อยให้ลู่เจาหลิงไปได้อย่างไร?“พี่เหอ นี่คือเจาหลิงน้องรองของข้า”นางควงแขนของเหอเหลียนซินไว้ พลางหันไปกล่าวกับลู่เจาหลิง “น้องรอง รีบเรียกพี่เหอเร็ว”เหอเหลียนซินมองไปทางลู่เจาหลิง สายตาเย็นชาเล็กน้อย“ข้าไม่กล้าให้ว่าที่พระชายาจิ้นอ๋องเรียกพี่หรอก”จิ้นอ๋องกลับเมืองหลวง ได้รับพระราชทานสมรส อีกฝ่ายเป็นเด็กบ้านนอกที่ถูกรับกลับมาจากชนบทข่าวนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงแล้วทุกคนต่างตกใจมาก ไม่มีใครอยากเชื่อ ขณะเดียวกันก็อยากรู้มาก คุณหนูรองกู้เป็นคนอย่างไร โชคอะไรหล่นทับกันแน่ จึงได้รับความสนใจจากจิ้นอ๋องเหอเหลียนซินก็อยากรู้มากเช่นกันและตอนนี้นางได้เจอลู่เจาหลิงแล้ว หน้าตาเหมือนนางจิ้งจอกอย่างที่คิด เอาเป็นว่านางเห็นแล้วก็รังเกียจเลยลู่เจาเหลียงย่อมมองเจตนาร้ายที่เหอเหลียนซินมีต่อตัวเองออกนางก็ตอบกลับไปอย่างเร
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 95
ชิวจวี๋ประคองลู่เจาอวิ๋นลงรถม้า ไม่ได้สนใจลู่เจาหัวกับลู่เจาหลิงอีกเลยหลังจากลู่เจาหัวลงรถม้า นางคิดแล้วคิดอีก ยื่นมือไปหาลู่เจาหลิง “พี่หญิงรอง ข้าประคองท่าน”“ไม่ต้อง”ลู่เจาหลิงกลับเลี่ยงผ่านมือของนาง ลงจากรถม้าเองลู่เจาหัวทำท่าเสียใจเล็กน้อย หลุบตาปกปิดสายตา“เจาอวิ๋น”มีเสียงตะโกนดังขึ้นจากข้างหน้า แค่ฟังจากเสียงก็เต็มไปด้วยความมั่นใจลู่เจาอวิ๋นประหลาดใจมาก รีบเดินเข้าไปหา“พี่เหอ!”ลู่เจาหัวเห็นผู้มา สีหน้ากลับเปลี่ยนไป ร่างกายสั่นเล็กน้อย นางลืมไปได้อย่างไร ในโอกาสเช่นนี้ เหอเหลียนซินก็มาเช่นกันลู่เจาหลิงเหลือบมองนางแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไรนางมองไปทางผู้มาเห็นรถม้าของอีกฝ่ายก่อน รถม้าคันนั้นดูหรูหรากว่าของสกุลลู่มาก สตรีที่กำลังทักทายลู่เจาอวิ๋นอย่างอย่างสนิทสนม อายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปด ใบหน้าทรงไข่ห่าน คางแหลม หน้าตาค่อนข้างงามเพราะอยู่ระหว่างการไว้ทุกข์ การแต่งกายของนางก็เรียบๆ เช่นกัน สีขาวทั้งชุด มีเพียงปิ่นหยกกับดอกไม้ผ้าเล็กๆ ที่ประณีตไม่กี่ชิ้น สง่างามดั่งดอกบัวที่บริสุทธิ์นางพาเด็กรับใช้มาด้วยสองคน เสื้อของเด็กรับใช้เป็นสีขาวมีกิ่งดอกไม้สีน้ำตาลเล
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 94
นางข่มความโกรธ “น้องหญิงรองหยุดได้แล้ว นี่เป็นถุงหอมที่ผู้อื่นมอบให้ข้า มันมีค่ามาก เครื่องหอมที่อยู่ข้างในก็หาซื้อตามข้างนอกไม่ได้”เครื่องหอมที่อยู่ข้างใน ท่านหญิงฉางหนิงเป็นคนให้นาง เป็นของขวัญที่ทูตต่างแดนนำมาถวายให้ท่านหญิงและองค์หญิงต่างๆ ในวังลู่เจาอวิ๋นได้เครื่องหอมมาแค่นี้ นางก็ภาคภูมิใจมาก ปกติแทบไม่เอาออกมาใช้ ในโอกาสอย่างวันนี้จึงจะยอมนำออกมาใช้ ลู่เจาหลิงกลับให้นางทิ้ง?“กลิ่นเหม็นมาก”ลู่เจาอวิ๋นอดกลั้นความโกรธ และยังคงฝืนยิ้ม คิดใจปลอบนาง “คนทั่วไปอาจจะไม่ชินกับกลิ่นเช่นนี้จริงๆ แต่นี่เป็นเครื่องบรรณาการจากทูตต่างแดน เป็นเครื่องหอมที่มีราคาแพงและหรูหรามาก น้องหญิงรอง ในเมื่อเจ้ามาถึงเมืองหลวงแล้ว เจ้าต้องพยายามปรับรสนิยมให้สูงขึ้น จะชอบแต่พวกเครื่องหอมคุณภาพต่ำไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะถูกหัวเราะเยาะ”“ไร้สาระ”พลันลู่เจาหลิงยื่นมือออกไป กระชากถุงหอมบนกายนางลงมาฉับพลัน เลิกม่านรถก็โยนมันไปที่ข้างคนขับ“ไว้ตรงนั้นก่อน อีกเดี๋ยวเจ้าจะห้อยค่อยห้อย”นางทนไม่ไหวแน่ ถ้าต้องทนดมอยู่ในรถม้าที่แคบเล็กเช่นนี้ตลอดอีกทั้งเกรงว่าส่วนผสมของเครื่องหอมเหล่านี้ค่อนข้างแปลก มีผงกระดู
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 93
ชิงเป่าร้อนใจแล้ว“พวกเราต้องตามคุณหนูไป คุณหนูของพวกเรายังบาดเจ็บอยู่!”ก่อนหน้านี้พวกนางเคยได้ยินท่านหมอฝู่กล่าว คุณหนูได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ ที่จริงนับว่าอันตรายถึงชีวิต แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดนางยังสามารถรอดมาได้ชิงเป่าชิงอินก็เป็นคนฝึกยุทธ์เช่นกัน และเคยเห็นบาดแผลของลู่เจาอิง ย่อมรู้ว่าบาดแผลนั่นสาหัสเพียงใด“ข้าอยากพาเจ้าไปด้วยจริงๆ แต่รถม้าไม่พอนั่งแล้ว” ลู่เจาอวิ๋นก็หมดหนทาง นางกล่าวเหมือนเยาะเย้ยตัวเอง “ไม่ใช่ข้าหาเรื่องพวกเจ้า แต่รถม้าจวนเรามันไม่ใหญ่”ชิงเป่ากล่าวทันที “พวกเราเดินไปก็ได้”พวกนางสามารถใช้วิชาตัวเบา“พวกเจ้ามาจากจวนจิ้นอ๋อง น่าจะรู้จักท่านหญิงฉางหนิง ดังนั้นก็น่าจะรู้ว่าจวนท่านหญิงอยู่ที่ไหน ห่างจากที่นี่ไกลมาก ถ้าหากพวกเจ้าเดิน อย่างน้อยก็ต้องเดินครึ่งชั่วยาม”ลู่เจาอวิ๋นกล่าว “ถึงเวลาพวกเจ้ากับน้องหญิงรองไม่ได้เข้าจวนพร้อมกัน ผู้อื่นก็จะหัวเราะเยาะเช่นกัน”เช่นนั้นไม่เท่ากับทำให้ผู้อื่นรู้ว่า รถม้าของสกุลลู่เล็กมาก แม้แต่สาวใช้ก็ไม่พอเบียดหรือ?ชิงอินใจเย็นกว่า คิดวิธีที่เหมาะสมกว่าออก “พวกเราไปเช่ารถม้าไป”“รอพวกเจ้าหารถม้าได้มันก็ไม่ทันแล้ว แต่ว่าถ
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 92
เที่ยวนี้เขาได้เห็นความสามารถของลู่เจาหลิงอีกครั้งชิงอินกอดกล่องในอ้อมแขนไว้ ยังรู้สึกเหมือนนี่ไม่ใช่เรื่องจริงเล็กน้อย ออกจากจวนเที่ยวเดียว คุณหนูก็หาเงินได้อีกห้าพันตำลึงแล้ว ห้าพันตำลึงเลยนะ!สกุลลู่นำเงินออกมาสามร้อยตำลึง ก็ปวดใจเหมือนถูกเฉือนเนื้อ พวกเขาจะคาดคิดได้อย่างไร คุณหนูอาศัยความสามารถของตัวเอง ก็สามารถหาเงินได้ห้าพันตำลึงแล้วนอกจากนี้ยังมีจี้หยกหนึ่งชิ้นกับโสมหนึ่งต้นด้วย แค่ของเหล่านี้ก็มีค่าหลายร้อยตำลึงตกลงสุกุลลู่รู้หรือไม่ว่าคุณหนูเป็นสมบัติลับอย่างไรครั้งนี้ชิงเป่าไม่ได้ตามออกมาด้วย แต่เฝ้าอยู่ที่หอทิงหน่วน นางดูจากเวลา ได้ไปนำอาหารเย็นกลับมาแล้ว ลู่เจาหลิงกลับมาก็ได้กินข้าวเลย“ชิงเป่าคำนวณเวลาได้พอดีเป๊ะ” นางชมไปประโยคหนึ่ง หลังจากนั้นกล่าว “ให้พวกเจ้าคนละห้าตำลึง กลับไปซื้อของที่ตัวเองชอบกิน”ให้เงินพวกนางอีกแล้ว!ชิงเป่าเบิกตากว้าง มองไปทางชิงอินด้วยสายตาตั้งคำถามชิงอินเงียบ แต่เปิดกล่องเหล่านั้นให้นางดู“คุณหนูเก่งจัง…” แม้แต่เสียงตกใจของชิงเป่าก็ลอยเล็กน้อยลู่เจาหลิงยิ้มแล้วยิ้มอีก “พอแล้ว กินข้าวเถอะ”หลังกินข้าว อาบน้ำเสร็จ นางก็กลับมาท
