LOGINShare
บทที่ 31
Last Updated:
2024-10-29 11:49:10Related chapters
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 32
ดูเหมือนนางจะมิได้ใส่ใจต่อความโมโหของลู่ฮูหยินแม้แต่น้อย “หากท่านไม่พูดข้าก็ลืมไปแล้ว ในเมื่อข้ากลับสู่จวนสกุลลู่แล้ว เงินตามกฎที่ควรมอบให้ข้าในแต่ละเดือน เสื้อผ้าสี่ฤดู และเงินเดือนของสาวใช้ ยังมีถ่าน ใบชา และของใช้จิปาถะในเรือนพวกนั้น เหตุใดยังไม่เห็นคนส่งมาเลยเล่า?” ลู่ฮูหยินคิดไม่ถึงว่านางจะมีความกล้ามาทวง ในดวงตามีประกายเยียบเย็นวาบผ่าน ทว่าทันใดนั้นก็นึกถึงสิ่งที่ลู่หมิงกำชับนางไว้ขึ้นมา “ในเมื่อเจ้าต้องการพูดถึงเรื่องพวกนี้ เช่นนั้นข้าก็จะมาคำนวณกับเจ้า จะได้ไม่ต้องมาคิดว่าหลายปีนี้ ที่บ้านล้วนติดค้างเจ้า” ลู่เจาหนิงมองนาง ส่งสัญญาณให้นางพูดต่อไป “ตอนนั้น ที่ส่งเจ้ากลับชนบท เป็นเพราะนักพรตบอกว่าชะตาของเมืองหลวงแข็งกล้าเกินไป ดวงชะตาเจ้าอ่อนแอเกินไปไม่อาจต้านรับ หากรั้งอยู่ในเมืองหลวงอาจสิ้นชีพแต่ยังเยาว์วัย นี่ล้วนทำไปเพื่อเจ้าทั้งนั้น” ลู่ฮูหยินมองสำรวจนาง ด้วยสีหน้าท่าทางเยาะหยัน “พูดตรงๆ ก็คือ ในเมื่อชะตาอาภัพก็ต้องเลี้ยงแบบตกยาก” คุณหนูชะตาอาภัพ? แม้ชิงอินจะไม่รู้สิ่งใด แต่นางมักรู้สึกว่า ลู่เจาหลิงดูแล้วเป็นผู้ที่มีวาสนาชัดๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเวลานี้ นางได
Last Updated : 2024-10-29ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 33
ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบนั่น ก็คือของที่ลู่เจาหลิงฝังไว้ที่หลังเขาในชนบทชิ้นนั้น “ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบอะไรกัน?” ลู่เจาหลิงไม่ได้แสดงอะไรบนใบหน้า นางพูดอย่างไม่ใส่ใจแค่ประโยคเดียวว่า “ไม่รู้ทำหายไปที่ใดตั้งนานแล้ว” พวกเขาอยากได้ นางก็ต้องไม่ให้อยู่แล้ว ถึงนางจะไม่รู้ว่าที่แท้แล้วของในตุ๊กตากระเบื้องเคลือบคืออะไรกันแน่ก็ตาม “ว่าอย่างไรนะ? หายไปแล้ว?” เสียงของลู่ฮูหยินพลันบาดแหลมขึ้นมาทันที “ตอนนั้นเจ้ารักถนอมขนาดตอนนอนก็ต้องกอดไว้ แล้วเจ้าจะทำมันหายได้?” ความทรงจำตอนเด็กของยัยหนูน้อยที่น่าสงสารนั่นเลือนรางมาก นางก็จำไม่ได้ว่าตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตัวนั้นมีที่มายังไง นั่นเป็นตุ๊กตารูปสาวน้อย ตัวคนมีความสวยงามอ่อนโยน ตัวกระเบื้องเป็นสีขาวที่เนื้อละเอียดอย่างมาก นอกจากจะไร้ตำหนิโดยสิ้นเชิงแล้ว ยังค่อนข้างหนักด้วย แต่หากออกแรงเขย่าจะสามารถได้ยินว่า ภายในคลับคล้ายจะมีบางสิ่งอยู่ หลายปีนั้น คนตระกูลลู่ที่อยู่ในชนบทต่างก็พยายามหาวิธีมาแย่งหรือขโมยตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตัวนั้น เด็กน้อยแซ่ลู่ที่น่าสงสารคิดว่าตนเองคงรักษามันไว้ไม่ได้ จึงแอบฝังมันไว้ที่หลังเขา จากนั้นบอกคนบ้านเดิมสกุลลู่ว
Last Updated : 2024-10-29ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 34
ลู่เจาหลิงหัวเราะ “เจ้าก็ไม่กลัวถูกลือออกไปว่าหยิ่งผยองเอาแต่ใจจนชื่อเสียงเสียหายหรือไร!” “ไม่กลัวน่ะสิ ตอนนี้ข้าได้รับสมรสพระราชทานจากฝ่าบาทให้แต่งกับจิ้นอ๋องแล้ว ไม่ต้องกลัวจะไม่มีผู้ใดมาทาบทามเสียหน่อย” ลู่เจาหลิงตอบกลับโดยไม่ต้องคิดแม้แต่น้อย ลู่ฮูหยินถูกนิสัยห่ามๆ ของนางทำให้โมโหจนระเบิดแล้ว นางกัดฟันกล่าวว่า “หากจิ้นอ๋องเกิดได้ยินขึ้นมาเล่า…” ลู่เจาหลิงขัดจังหวะของนาง “อ้อ เรื่องนั้นก็ไม่ต้องรบกวนให้ท่านเป็นห่วงแล้ว จิ้นอ๋องทรงชอบท่าทางเย่อหยิ่งเอาแต่ใจของข้าที่สุดเลยล่ะเจ้าค่ะ” อุ๊บ อีกนิดเดียว ชิงอินก็เกือบหัวเราะออกมาแล้ว นี่จริงหรือ? ทว่าเมื่อเห็นคุณหนูใช้ท่าทีกวนๆ กล่าวคำพูดพวกนี้ออกมา นางก็รู้สึกว่าน่าสนใจอย่างมาก คุณหนูช่างไม่เหมือนบรรดาคุณหนูสูงศักดิ์คนอื่นในเมืองหลวงจริงๆ “เหตุใดเจ้าจึงได้ไร้ยางอายเช่นนี้?” ลู่ฮูหยินพูดอย่างไม่อยากเชื่อ “เหตุใดจึงพูดว่าบุรุษพึงใจไม่พึงใจเจ้าออกมาจากปากได้” นี่ยังรู้จักสงวนตัวอยู่หรือไม่? “จิ้นอ๋องยังโปรดให้ข้าพูดคำว่าชอบบ่อยๆ ด้วย” ลู่เจาหลิงยักคิ้วให้นาง “เขาชอบข้า ข้าชอบเขา ท่านอิจฉาหรือ?” ที่ด้านหลังภูเขาจำลอ
Last Updated : 2024-10-29ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 35
หลังจากที่ท่านหมอฝู่ออกจากที่พักของลู่เจาหลิงในคราก่อน ก็คิดถึงคำถามของนางอยู่ตลอดว่า ช่วงนี้ได้ไปเยือนสถานที่แปลก หรือใกล้ชิดของประหลาดใดหรือไม่ ทว่าเขายังคงนึกไม่ออก กระทั่งยามนี้ ที่จู่ๆ หลานชายเกิดปวดหัวอย่างรุนแรงขึ้นมา ท่านหมอฝู่จึงนึกได้ในฉับพลัน หลายวันก่อน ฝู่เฉิงและเหล่าสหายหนุ่มรุ่นเยาว์ออกไปเล่นกันนอกเมือง แล้วเก็บรากไม่แกะสลักจากคูน้ำได้รูปหนึ่ง ของสิ่งนั้นไม่รู้ว่าใครเป็นผู้สลักและไม่รู้ว่าผู้ใดทำตกไว้ที่นั่น ทว่าฝู่เฉิงคิดว่ารากไม้สลักนั่นแกะได้ไม่เลว จึงเก็บมันกลับมาด้วย ในครอบครัวก็มีเพียงท่านหมอฝู่ที่ชื่นชอบของประเภทนี้ ดังนั้นเมื่อฝู่เฉิงนำรากไม้สลักกลับมาก็นำมาให้เขาดูแล้ว ในเวลานั้น ท่านหมอฝู่ผู้เฒ่ารับของไปพิจารณาอย่างละเอียดครู่หนึ่ง เมื่อตัดประเด็นว่าไม้ชิ้นนั้นไม่มีกลิ่นที่ดึงดูดแมลง หรือเป็นอันตรายต่อร่างกายของมนุษย์ ก็คืนมันให้ฝู่เฉิงไป ในเมื่อเด็กชอบ เช่นนั้นก็เก็บไว้เล่นเถิด นี่คือสิ่งของประหลาดที่เขากับฝู่เฉิงสัมผัสเช่นเดียวกันในช่วงนี้ เมื่อนึกเรื่องนี้ได้ ท่านหมอฝู่ก็หันศีรษะไปอย่างรวดเร็วทันที จากนั้นก็เห็นรากไม้สลักรูปนั้นวางอยู่บนชั้
Last Updated : 2024-10-29ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 36
เกรงว่าแม้แต่ประตูวังก็คงเข้าไปไม่ได้ “ไม่ใช่ อย่างไรรอข้ากลับมาค่อยว่ากัน” ท่านหมอฝู่นำของสิ่งนั้นจากไปอย่างเร่งร้อนแล้ว เมื่อคนเฝ้าประตูจวนสกุลลู่เห็นท่านหมอฝู่ ก็รีบเข้าไปต้อนรับเขา “ใต้เท้าของพวกเราเข้าวังไปแล้วขอรับ” เวลานี้ขุนนางทั้งหลายต่างก็เข้าวังไปปรึกษาเรื่องงานพระศพของไท่ซ่างหวง แม้ลู่หมิงจะเป็นเพียงเจ้ากรมที่ทำหน้าที่รับผิดชอบการต้อนรับอาคันตุกะต่างแคว้นคนหนึ่งของกรมพิธีการ และก็เป็นเพราะเรื่องนี้ ทำให้ลู่หมิงไม่มีเวลามาจัดการกับลู่เจาหลิงชั่วคราว “ข้าไม่ได้มาหาใต้เท้าลู่ ข้ามาหาคุณหนูลู่น่ะ” ท่านหมอลู่เกรงว่าคนเฝ้าประตูจะเข้าใจว่าเป็นคุณหนูนางอื่นของสกุลลู่ จึงเสริมอีกประโยคว่า “คุณหนูรองลู่เจาหลิง” คุณหนูสี่สกุลลู่บังเอิญออกมาพอดี เมื่อเห็นท่านหมอฝู่ ก็รีบเข้ามาต้อนรับอย่างตื่นเต้นยินดีเล็กน้อย ครั้งก่อนตอนที่ท่านหมอฝู่มานางไม่อยู่ หลังรู้เข้าก็รู้สึกเสียดายอย่างมาก หากรู้ก่อนก็ไม่ออกไปแล้ว ต้องรู้ว่านางอยากเจอท่านหมอฝู่มาตลอด “ท่านหมอฝู่ ท่านมาหาพี่รองของข้าหรือเจ้าคะ?” แม้ท่านหมอฝู่ร้อนใจอย่างมาก ทว่าเมื่อเห็นแม่นางน้อยท่าทางสง่างามที่อายุราวสิบห้าเ
Last Updated : 2024-10-29ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 37
ลู่เจาหลิงมองไปที่ลู่เจาหัว แต่ไม่นานสายตาก็ย้ายไปที่ท่านหมอฝู่ที่ตามเข้ามาอย่างเร่งร้อน ทันทีที่เห็นลักษณะบนใบหน้าของท่านหมอฝู่ สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปทันที “คุณหนูลู่ ข้ามีเรื่องสำคัญจะขอร้อง!” ทันทีที่ท่านหมอฝู่เห็นนางก็พูดออกมาอย่างร้อนใจ “ไม่ต้องรีบเจ้าค่ะ” ลู่เจาหลิงกล่าวเบาๆ ประโยคหนึ่ง ก็ไม่รู้เพราะเหตุใด เดิมท่านหมอฝู่กำลังร้อนใจอย่างมาก ทว่าเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่สงบมั่นคงของนาง ภายในใจก็รู้สึกสงบลงหลายส่วน ทั้งที่ลู่เจาหลิงเป็นเพียงสาวน้อยที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับหลายชายของเขาเท่านั้น แต่บนร่างของนางกับมีความสงบมั่นคงชนิดหนึ่ง ซึ่งให้ความรู้สึกพึ่งพาได้เป็นอย่างมาก ลู่เจาหัวตกใจอย่างมาก ท่านหมอฝู่ที่แม้แต่ท่านแม่ก็ต้องขอพบอย่างรอคอย เมื่ออยู่ต่อหน้าลู่เจาหลิงกับลดตัวลงเช่นนี้! อีกทั้งยังบอกว่ามีเรื่องขอร้องด้วย! นอกจากเรื่องที่ได้รับสมรสพระราชทานแล้ว ลู่เจาหลิงซึ่งเป็นเด็กสาวอายุเพียงสิบหกปี ที่แท้มีสิ่งใดที่ทำให้ท่านหมอฝู่ถึงกับต้องมาขอร้องถึงเรือนกันแน่ เมื่อคิดถึงจุดนี้ ลู่เจาหัวก็มอบรอยยิ้มที่ดูเป็นเด็กดีอย่างยิ่งให้ลู่เจาหลิง “พี่รอง ข้าคือน้อง
Last Updated : 2024-10-29ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 38
กระทั่งเล่าถึงตอนที่ลูกชายของเขาให้หมอนกระเบื้องทุบฝู่เฉิงจนสลบ มุมปากของลู่เจาหลิงก็กระตุกเล็กน้อย ไม่กลัวจะทุบจนคนเอ๋อหรือยังไง “ข้าคิดไปคิดมา ของจากภายนอกที่ข้ากับหลานชายสัมผัสร่วมกันในช่วงนี้ ก็คือรากไม้แกะสลักชิ้นนี้!” แม้เขาเป็นหมอมีชื่อ ทว่าโรคเช่นนี้ เขารักษาไม่ได้ ชิงอินกับชิงเป่าต่างก็ชะโงกหน้าไปดูสิ่งของที่วางอยู่บนโต๊ะ เรื่องที่ท่านหมอฝู่พูดมา พวกนางฟังตนงุนงงไปหมด เรื่องพิสดารเช่นนี้ มาหาคุณหนูของพวกนางจะมีประโยชน์หรือ? ลู่เจาหลิงกลับยื่นมือไปเลิกผ้าสีดำผืนนั้นออก “คุณหนูลู่…” ท่านหมอเจ้ากลับมีความพะวงอยู่บ้าง “หากเจ้ารากไม้สลักนี่มีอาถรรพ์ ท่านสัมผัสมันแล้วจะมีอันตรายหรือไม่?” เขามองหญิงสาวร่างผอมบางที่บนศีรษะยังพันแผลอยู่ รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย หากทำร้ายนางเข้าเล่า? “ไม่หรอก” ลู่เจาหลิงตอบเขาประโยคหนึ่ง ตอนนี้นางได้เปิดผ้าสีดำออกแล้ว ที่เข้าสู่สายตา คือรากไม้สลักที่ปกคลุมด้วยไอดำ ราวโครงกระดูกโบราณที่กำจายกลิ่นเหม็นอันเน่าเปื่อยออกมา ทว่านี่เป็นสิ่งที่ลู่เจาหลิงเห็นเพียงคนเดียวเท่านั้น สิ่งที่ชิงอินเห็นคือรูปไม้สลักที่สูงประมาณแจกันดอกไม้ แกะ
Last Updated : 2024-10-29ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 39
ลู่เจาหลิงยกมือกุมหน้าผากด้วยความปวดหัวอยู่บ้าง “มีวิธีส่งจดหมายให้เขาไหม? ข้าจะไปรอเขาที่หน้าประตูวัง ทำให้เขาเสียเวลาไม่นานหรอก” ก็แค่ให้นางได้สัมผัส ดูดพลังสักสองสามทีเท่านั้นเอง พูดไปแล้วก็เป็นเขาที่ติดค้างนาง ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อวานเข้าวังไปช่วยเขา แล้วรั้งพลังชีวิตของไท่ซ่างหวงไว้บางส่วน ตอนนี้นางจะอ่อนแอขนาดนี้หรือไง? ชิงอินและชิงเป่าสบตากันทีหนึ่ง ในใจของสาวใช้ทั้งสองต่างก็อยากรู้อย่างมาก ว่าเหตุใดลู่เจาหลิงจึงต้องพบท่านอ๋องในเวลานี้ให้ได้ แต่พวกนางก็ไม่กล้าถาม “จวนอ๋องจะต้องมีวิธีแน่เจ้าค่ะ” ต่อให้ท่านอ๋องเข้าวังไปแล้ว จวนอ๋องต้องมีวิธีส่งจดหมายเข้าไปแน่ “ชิงอินเจ้าหาคนของจวนอ๋องให้ส่งสารไป ส่วนชิงเป่าเจ้าไปเตรียมการ เพื่อไปรอที่หน้าประตูวังกับข้า” “เจ้าค่ะ” ชิงอินไม่กล้าล่าช้า รีบกลับไปที่จวนอ๋องทันที ชิงเป่าต้องการไปหยิบเสื้อคลุมกันลมให้ลู่เจาหลิงตัวหนึ่ง คุณหนูยังบาดเจ็บอยู่ก็จะออกไปข้างนอก หากลมเกิดแรงขึ้นมาล่ะ ทว่าความคิดนี้เพิ่งผุดขึ้นมา นางก็นึกขึ้นได้ว่า คุณหนูของตนสุดแสนจะจนกรอบ นอกจากเงินที่เพิ่งเก็บกลับมาได้ในวันนี้พวกนั้น บนร่างก็มีเพียงเสื
Last Updated : 2024-10-29
Latest chapter
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 100
ลู่เจาอวิ๋นถูกพวกนางเยาะเย้ยจนหน้าแดง เบ้าตาก็เริ่มแดงแล้วฐานะของคนเหล่านี้ล้วนสูงกว่านาง และดูถูกนางมาโดยตลอด ถ้าหากไม่ใช่เพราะนางเอาอกเอาใจท่านหญิงฉางหนิงกับเหอเหลียนซิน พวกนางล้วนไม่พอใจนางทั้งๆ ที่นางงดงามกว่าพวกนาง ความสามารถก็เหนือกว่าพวกนาง ชื่อเสียงก็ดีกว่าพวกนาง พวกนางกลับไม่ยอมดีกับนางล้วนเป็นผู้หญิงขึ้ริษยา!แต่ลู่เจาอวิ๋นก็ตีหน้าเศร้าเก่งต่อหน้าคนนอกนางสูดจมูกดังฟืด การแสดงออกบนใบหน้าทั้งน้อยใจและรู้สึกผิด โค้งคำนับพวกนางทีหนึ่ง“เจาอวิ๋นขออภัยทุกท่าน ณ ที่นี้ เพราะน้องหญิงคนนี้ของข้าเพิ่งกลับจากบ้านนอกจริงๆ ท่านพ่อท่านแม่อยากให้นางได้พบกับคุณหนูทุกท่านด้วยความรักและความตั้งใจ เพื่อที่นางจะได้เรียนรู้เรื่องมารยาทและทางโลกบ้าง ข้าจึงพานางมาด้วย”“แต่ข้าก็กลัวดูแลไม่ทั่วถึง จนปล่อยนางไปล่วงเกินทุกท่าน ดังนั้นจึงพาเจาหัวมาด้วยอีกคน ข้าคิดไม่ถึงว่านิสัยของนางจะเถื่อนเช่นนี้ กลับไปข้าจะรายงานท่านพ่อท่านแม่ ให้ท่านพ่อท่านแม่สั่งสอนให้ดีแน่นอน เจาอวิ๋นขอโทษทุกท่านอีกครั้ง”นางลดตัวเช่นนี้ และยังพูดได้ค่อนข้างจริงใจ ประกอบกับไม่ได้ล่วงเกินพวกนาง ต่อไปยังไม่รู้ว่าเหอเหลี
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 99
เหอเหลียนซินเคยเจอสตรีที่ใจกล้าเช่นนี้และยังอวดดีกว่านางเสียเมื่อไร?ในสมองนางเต็มไปด้วยคำพูดเมื่อครู่ของนางนางถูกฮ่องเต้รับแล้วสกุลเหอสูงส่งกว่าราชวงศ์เหอเหลียนซินรู้แล้ว ถ้าหากคำพูดสองประโยคนี้ถูกเผยแพร่ออกไป นางเสียหน้าไม่ว่า พ่อนางต้องลงโทษนางคุกเข่าในศาลบรรพชนแน่!นางโมโหจนร่างกายสั่น พลันเลือดพลุ่งพล่าน ภาพตรงหน้ามืดดับ เป็นลมไปแล้ว“พี่เหอ!”เดิมทีลู่เจาอวิ๋นก็ควงแขนของนางไว้ จึงรีบพยุงนางขึ้นอย่างตื่นตระหนกเด็กรับใช้ทั้งสองของสกุลเหอเพิ่งหายตาลาย ก็มองเห็นคุณหนูของพวกนางเป็นลม จึงรีบเข้าไปพยุงเหอเหลียนซินโดยไม่มีเวลาสนใจลู่เจาหลิงแล้วกู้ฉิงเบิกตากว้าง ฝ่ามือมีเหงื่อเล็กน้อย นางมองไปทางลู่เจาหลิงมีคนตะโกนสิ่งที่นางคิดในใจออกมา…“นางยั่วคุณหนูเหอโมโหจนเป็นลมไปแล้ว!”ลู่เจาหลิงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนางถอนใจเบาๆ กล่าวชัดถ้อยชัดคำ “โทษข้าไม่ได้นะ คุณหนูเหอท่านนี้มีไฟในตับ ความชื้นหนัก มีอาการคลุ้มคลั่งเล็กน้อย วู่วามได้ง่าย อีกทั้งวันนี้หน้าผากนางหมองคล้ำ เห็นได้ชัดว่าตอนออกจากบ้านไปติดไออัปมงคลมา เดิมทีวันนี้ก็จะดวงซวยอยู่แล้ว”ปากที่เพิ่งหุบลงของทุกคน อ้ากว้า
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 98
เดิมทีพ่อก็เป็นรองเสนาบดีกรมกลาโหม ได้รับความไว้วางใจจากฮ่องเต้ ประกอบกับมีการแต่งงานนี้ เป็นการรวมกันของผู้มีอิทธิพลชัดๆในมุมมองของเหอเหลียนซิน แม้แต่ท่านหญิงฉางหนิงก็ต้องให้เกียรตินางสามส่วน นับประสาอะไรกับกู้ฉิงที่อยู่ตรงหน้า?“คุณหนูเหอ เกิดอะไรขึ้น?” มีคนก้าวออกมาอยากเป็นคนกลาง “เมื่อครู่ท่านหญิงกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้องแล้ว ถ้าหากนางออกมาพบว่าวุ่นวายเช่นนี้…”เมื่อได้ยินอีกฝ่ายยกเอาท่านหญิงฉางหนิงมาพูด ในที่สุดเหอเหลียนซินก็ไม่ได้หาเรื่องกู้ฉิงอีกนางถลึงตาใส่ลู่เจาหัวแวบหนึ่ง ปล่อยนางไปก่อนชั่วคราว อย่างไรเสียคนที่นางรังเกียจที่สุดในตอนนี้คือลู่เจาหลิง!นางเรียกเด็กรับใช้ทั้งสองของตัวเอง “พวกเจ้าไป ให้นางมาคุกเข่าขอโทษข้า!”“เจ้าค่ะ!”เด็กรับใช้ทั้งสองของนางพุ่งพรวดเข้าไปหาลู่เจาหลิงทันทีลู่เจาหัวอุทานอย่างขี้ขลาดทีหนึ่ง และกล่าวเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง “พี่หญิงรอง ท่านรีบหนีไป”ลู่เจาอวิ๋นรีบคว้ามือของเหอเหลียนซิน แสร้งห้ามปราม “พี่เหอ ท่านอย่าไปถือสานางเลย…” แต่ก็ไม่เห็นนางไปห้ามเด็กรับใช้สองคนนั้นแม้คนอื่นก็ไม่ชอบพฤติกรรมที่อวดดีของเหอเหลียนซิน แต่พวกนางไม่รู้จักลู่
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 97
พวกลู่เจาหลิงไม่ถือว่ามาเร็วตอนนี้ในสวนมีคนไม่น้อยแล้วช่วงนี้เป็นปลายฤดูใบไม้ผลิ ไม่ร้อน เย็นสบาย สวนของจวนท่านหญิงปลูกดอกไม้มากมาย บานสะพรั่งสีสันงดงามแต่ตอนนี้ บนพุ่มดอกไม้ถูกประดับด้วยดอกผ้าไหมที่ผูกจากผ้าขาว และต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ มีผ้าโปร่งสีขาวห้อยอยู่ ลอยไปตามสายลมเบาๆสีขาวเหล่านี้ บดบังความงามของดอกไม้ที่บานสะพรั่งเหล่านี้ นี่น่าจะเป็นเจตนาของท่านหญิงฉางหนิง อย่างไรเสีย ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ตรงพื้นที่โล่งกลางสวน มีโต๊ะยาวหลายตัวแบ่งตั้งเป็นสองฝั่ง บนโต๊ะมีพู่กัน น้ำหมึก และกระดาษวางอยู่ถัดจากต้นกล้วยหลายพุ่ม มีศาลาหนึ่งหลัง บนโต๊ะในศาลามีน้ำชาและผลไม้วางอยู่พื้นที่นี้มีเงาจากภูเขาจำลองและต้นไม้ที่อยู่ข้างหน้าสะท้อนลงมาพอดี แต่ยังพอมีช่องว่างให้แสงแดดเล็ดลอดเข้ามาอยู่บ้าง แสงสว่างเพียงพอ และไม่เย็นเกินไปข้างภูเขาจำลองมีถนนเล็กๆ หนึ่งเส้น เดินไปมีบ่อน้ำเล็กๆ ตอนนี้บนผิวของบ่อน้ำมีใบบัวที่เพิ่งงอกออกมาอยู่บ้าง แต่ยังไม่มีกิ่งก้านของดอกยื่นโผล่พ้นผิวน้ำเหล่าคุณหนูที่มาถึงก่อน จับกลุ่มกันตรงนี้สามตรงนั้นสอง มีคนกำลังชมดอกไม้ มีคนกำลังดื่มชา มีคนกำลังอ่านหนังส
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 96
ลู่เจาหลิงไม่ทน หันไปพูดกับลู่เจาอวิ๋นอย่างเย็นชา “ลู่เจาอวิ๋น ถ้าไม่เข้าไปข้าจะไปแล้วนะ”“มาแล้ว” เดิมทีลู่เจาอวิ๋นก็ค่อยสังเกตการเคลื่อนไหวที่ประตูอยู่แล้ว เมื่อเห็นพวกนางสองคนถูกเด็กรับใช้ขวางไว้ นางยิ้มในใจ แต่เมื่อได้ยินว่าลู่เจาหลิงจะไปนางก็รีบมาทันที จะปล่อยให้ลู่เจาหลิงไปได้อย่างไร?“พี่เหอ นี่คือเจาหลิงน้องรองของข้า”นางควงแขนของเหอเหลียนซินไว้ พลางหันไปกล่าวกับลู่เจาหลิง “น้องรอง รีบเรียกพี่เหอเร็ว”เหอเหลียนซินมองไปทางลู่เจาหลิง สายตาเย็นชาเล็กน้อย“ข้าไม่กล้าให้ว่าที่พระชายาจิ้นอ๋องเรียกพี่หรอก”จิ้นอ๋องกลับเมืองหลวง ได้รับพระราชทานสมรส อีกฝ่ายเป็นเด็กบ้านนอกที่ถูกรับกลับมาจากชนบทข่าวนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงแล้วทุกคนต่างตกใจมาก ไม่มีใครอยากเชื่อ ขณะเดียวกันก็อยากรู้มาก คุณหนูรองกู้เป็นคนอย่างไร โชคอะไรหล่นทับกันแน่ จึงได้รับความสนใจจากจิ้นอ๋องเหอเหลียนซินก็อยากรู้มากเช่นกันและตอนนี้นางได้เจอลู่เจาหลิงแล้ว หน้าตาเหมือนนางจิ้งจอกอย่างที่คิด เอาเป็นว่านางเห็นแล้วก็รังเกียจเลยลู่เจาเหลียงย่อมมองเจตนาร้ายที่เหอเหลียนซินมีต่อตัวเองออกนางก็ตอบกลับไปอย่างเร
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 95
ชิวจวี๋ประคองลู่เจาอวิ๋นลงรถม้า ไม่ได้สนใจลู่เจาหัวกับลู่เจาหลิงอีกเลยหลังจากลู่เจาหัวลงรถม้า นางคิดแล้วคิดอีก ยื่นมือไปหาลู่เจาหลิง “พี่หญิงรอง ข้าประคองท่าน”“ไม่ต้อง”ลู่เจาหลิงกลับเลี่ยงผ่านมือของนาง ลงจากรถม้าเองลู่เจาหัวทำท่าเสียใจเล็กน้อย หลุบตาปกปิดสายตา“เจาอวิ๋น”มีเสียงตะโกนดังขึ้นจากข้างหน้า แค่ฟังจากเสียงก็เต็มไปด้วยความมั่นใจลู่เจาอวิ๋นประหลาดใจมาก รีบเดินเข้าไปหา“พี่เหอ!”ลู่เจาหัวเห็นผู้มา สีหน้ากลับเปลี่ยนไป ร่างกายสั่นเล็กน้อย นางลืมไปได้อย่างไร ในโอกาสเช่นนี้ เหอเหลียนซินก็มาเช่นกันลู่เจาหลิงเหลือบมองนางแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไรนางมองไปทางผู้มาเห็นรถม้าของอีกฝ่ายก่อน รถม้าคันนั้นดูหรูหรากว่าของสกุลลู่มาก สตรีที่กำลังทักทายลู่เจาอวิ๋นอย่างอย่างสนิทสนม อายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปด ใบหน้าทรงไข่ห่าน คางแหลม หน้าตาค่อนข้างงามเพราะอยู่ระหว่างการไว้ทุกข์ การแต่งกายของนางก็เรียบๆ เช่นกัน สีขาวทั้งชุด มีเพียงปิ่นหยกกับดอกไม้ผ้าเล็กๆ ที่ประณีตไม่กี่ชิ้น สง่างามดั่งดอกบัวที่บริสุทธิ์นางพาเด็กรับใช้มาด้วยสองคน เสื้อของเด็กรับใช้เป็นสีขาวมีกิ่งดอกไม้สีน้ำตาลเล
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 94
นางข่มความโกรธ “น้องหญิงรองหยุดได้แล้ว นี่เป็นถุงหอมที่ผู้อื่นมอบให้ข้า มันมีค่ามาก เครื่องหอมที่อยู่ข้างในก็หาซื้อตามข้างนอกไม่ได้”เครื่องหอมที่อยู่ข้างใน ท่านหญิงฉางหนิงเป็นคนให้นาง เป็นของขวัญที่ทูตต่างแดนนำมาถวายให้ท่านหญิงและองค์หญิงต่างๆ ในวังลู่เจาอวิ๋นได้เครื่องหอมมาแค่นี้ นางก็ภาคภูมิใจมาก ปกติแทบไม่เอาออกมาใช้ ในโอกาสอย่างวันนี้จึงจะยอมนำออกมาใช้ ลู่เจาหลิงกลับให้นางทิ้ง?“กลิ่นเหม็นมาก”ลู่เจาอวิ๋นอดกลั้นความโกรธ และยังคงฝืนยิ้ม คิดใจปลอบนาง “คนทั่วไปอาจจะไม่ชินกับกลิ่นเช่นนี้จริงๆ แต่นี่เป็นเครื่องบรรณาการจากทูตต่างแดน เป็นเครื่องหอมที่มีราคาแพงและหรูหรามาก น้องหญิงรอง ในเมื่อเจ้ามาถึงเมืองหลวงแล้ว เจ้าต้องพยายามปรับรสนิยมให้สูงขึ้น จะชอบแต่พวกเครื่องหอมคุณภาพต่ำไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะถูกหัวเราะเยาะ”“ไร้สาระ”พลันลู่เจาหลิงยื่นมือออกไป กระชากถุงหอมบนกายนางลงมาฉับพลัน เลิกม่านรถก็โยนมันไปที่ข้างคนขับ“ไว้ตรงนั้นก่อน อีกเดี๋ยวเจ้าจะห้อยค่อยห้อย”นางทนไม่ไหวแน่ ถ้าต้องทนดมอยู่ในรถม้าที่แคบเล็กเช่นนี้ตลอดอีกทั้งเกรงว่าส่วนผสมของเครื่องหอมเหล่านี้ค่อนข้างแปลก มีผงกระดู
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 93
ชิงเป่าร้อนใจแล้ว“พวกเราต้องตามคุณหนูไป คุณหนูของพวกเรายังบาดเจ็บอยู่!”ก่อนหน้านี้พวกนางเคยได้ยินท่านหมอฝู่กล่าว คุณหนูได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ ที่จริงนับว่าอันตรายถึงชีวิต แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดนางยังสามารถรอดมาได้ชิงเป่าชิงอินก็เป็นคนฝึกยุทธ์เช่นกัน และเคยเห็นบาดแผลของลู่เจาอิง ย่อมรู้ว่าบาดแผลนั่นสาหัสเพียงใด“ข้าอยากพาเจ้าไปด้วยจริงๆ แต่รถม้าไม่พอนั่งแล้ว” ลู่เจาอวิ๋นก็หมดหนทาง นางกล่าวเหมือนเยาะเย้ยตัวเอง “ไม่ใช่ข้าหาเรื่องพวกเจ้า แต่รถม้าจวนเรามันไม่ใหญ่”ชิงเป่ากล่าวทันที “พวกเราเดินไปก็ได้”พวกนางสามารถใช้วิชาตัวเบา“พวกเจ้ามาจากจวนจิ้นอ๋อง น่าจะรู้จักท่านหญิงฉางหนิง ดังนั้นก็น่าจะรู้ว่าจวนท่านหญิงอยู่ที่ไหน ห่างจากที่นี่ไกลมาก ถ้าหากพวกเจ้าเดิน อย่างน้อยก็ต้องเดินครึ่งชั่วยาม”ลู่เจาอวิ๋นกล่าว “ถึงเวลาพวกเจ้ากับน้องหญิงรองไม่ได้เข้าจวนพร้อมกัน ผู้อื่นก็จะหัวเราะเยาะเช่นกัน”เช่นนั้นไม่เท่ากับทำให้ผู้อื่นรู้ว่า รถม้าของสกุลลู่เล็กมาก แม้แต่สาวใช้ก็ไม่พอเบียดหรือ?ชิงอินใจเย็นกว่า คิดวิธีที่เหมาะสมกว่าออก “พวกเราไปเช่ารถม้าไป”“รอพวกเจ้าหารถม้าได้มันก็ไม่ทันแล้ว แต่ว่าถ
ท่านอ๋องผู้ทรงบุญญากับพระชายาจอมเวท บทที่ 92
เที่ยวนี้เขาได้เห็นความสามารถของลู่เจาหลิงอีกครั้งชิงอินกอดกล่องในอ้อมแขนไว้ ยังรู้สึกเหมือนนี่ไม่ใช่เรื่องจริงเล็กน้อย ออกจากจวนเที่ยวเดียว คุณหนูก็หาเงินได้อีกห้าพันตำลึงแล้ว ห้าพันตำลึงเลยนะ!สกุลลู่นำเงินออกมาสามร้อยตำลึง ก็ปวดใจเหมือนถูกเฉือนเนื้อ พวกเขาจะคาดคิดได้อย่างไร คุณหนูอาศัยความสามารถของตัวเอง ก็สามารถหาเงินได้ห้าพันตำลึงแล้วนอกจากนี้ยังมีจี้หยกหนึ่งชิ้นกับโสมหนึ่งต้นด้วย แค่ของเหล่านี้ก็มีค่าหลายร้อยตำลึงตกลงสุกุลลู่รู้หรือไม่ว่าคุณหนูเป็นสมบัติลับอย่างไรครั้งนี้ชิงเป่าไม่ได้ตามออกมาด้วย แต่เฝ้าอยู่ที่หอทิงหน่วน นางดูจากเวลา ได้ไปนำอาหารเย็นกลับมาแล้ว ลู่เจาหลิงกลับมาก็ได้กินข้าวเลย“ชิงเป่าคำนวณเวลาได้พอดีเป๊ะ” นางชมไปประโยคหนึ่ง หลังจากนั้นกล่าว “ให้พวกเจ้าคนละห้าตำลึง กลับไปซื้อของที่ตัวเองชอบกิน”ให้เงินพวกนางอีกแล้ว!ชิงเป่าเบิกตากว้าง มองไปทางชิงอินด้วยสายตาตั้งคำถามชิงอินเงียบ แต่เปิดกล่องเหล่านั้นให้นางดู“คุณหนูเก่งจัง…” แม้แต่เสียงตกใจของชิงเป่าก็ลอยเล็กน้อยลู่เจาหลิงยิ้มแล้วยิ้มอีก “พอแล้ว กินข้าวเถอะ”หลังกินข้าว อาบน้ำเสร็จ นางก็กลับมาท
