บททั้งหมดของ ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ: บทที่ 1 - บทที่ 10

“หว่านหนิง ยังไม่ทันได้มีสิ่งใดรองท้องเห็นที่ต้องอำลาเพียงแค่นี้”ตัดบทเอาเสียดื้อๆไม่จำเป็นต้องเสวนาให้มากความในเมื่อคนผู้นี้ไม่ได้มีผลต่อการใช้ชีวิตในตำหนักร้อบดาวของหว่านหนิง“เดี๋ยว” มือใหญ่ฉุดมือบางไว้ หว่านหนิงเหลือบตามองมือใหญ่ ค่อยๆแกะมันออกไป ขันทีข้างกายไท่จือกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ เกรงว่าไท่จือจะทำสิ่งใดโดยพลการจนทำให้เกิดเรื่องราววุ่นวาย ตามมาทีหลัง“ไท่จือ หว่านหนิงเพิ่งแต่งเข้าตำหนักร้อยดาว ไท่จือมีอะไรเชิญพูดตรงๆ ”เหลือบตามองมือใหญ่ที่จับอยู่ที่ข้อแขน“ข้า..กำลังต้องการใครสักคน มาเดินชมสวนเป็นเพื่อนในเช้านี้”สายตาจงใจสื่อความหมายบางอย่าง“เกรงว่าจะไม่เหมาะนักห้องหับในตำหนักร้อยดาวรกเรื้อ หว่านหนิงเห็นทีต้อง ทำความสะอาดเสียยกใหญ่เช่นนั้นคงไม่อาจซุกตัว”พูดความจริงเพื่อหลบหลีก เหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่าไม่ได้สนใจไท่จือมากไปกว่าการทำความสะอาดตำหนักร้อยดาวหรืออีกความหมายก็คือการทำงานหนักสำคัญกว่าตำแหน่งของเล่นของไท่จือหว่านหนิงพร้อมที่จะทนทุกข์ดีกว่าต้องไปเดินเล่นกับไท่จือ“ลี่หยาง...พี่ห้า ยึดครองตำหนักร้อยดาวมาแต่ต้นและไม่ยอมให้ใครเข้าออก”หว่านหนิงขมวดคิ้วจะเชื่อดีไหม“เช่นนั้นไ

“แล้วตั้งแต่นั้นมา ก็มีเสียงร่ำลือเรื่องดึกดื่นได้ยินเสียงคร่ำครวญของ พระสนมมารดาขององค์ชาย หรือบางทีก็มักมีคนเห็นเงาวูบวาบ”กุ้ยอิงพูดที่ขึ้นด้วยท่าที หวาดกลัว หว่านหนิงขมวดคิ้วลี่หยาง ฟุบหน้าลงบนโต๊ะร่างอักษรหลับสนิท ฮ่องเต้และขันทีข้างกายฝานกงกงเดินเข้ามาพร้อมกัน“คนหนุ่มเพิ่งจะแต่งชายาเข้ามาในตำหนักเมื่อคืนคงจะอดนอน เอาเบาะมา”ฝานกงกงรีบไปหยิบเบาะมาจากแท่นบรรทม ฮองเต้ยกคอของลี่หยางขึ้นเบาๆ สอดเบาะไปรองศีรษะไว้ให้อย่างอ่อนโยน“ปล่อยเขานอนไปให้พอ ห้ามใครปลุก”ฝานกงกงยิ้ม รวบเก็บกระดาษม้วนไว้ให้อย่างเรียบร้อย ก่อนจะปิดห้องปล่อยให้ลี่หยางหลับอยู่ตรงนั้น ก็จะไม่อดนอนได้อย่างไรในเมื่อทั้งคืนใจเต้นตุมๆต่อมๆตลอดคืน ทั้งหักห้ามใจด้วยบางครั้งก็อยากจะลองแต่อีกใจก็ไม่กล้าตำหนักร้อยดาวฮองเฮาในอาภรณ์เต็มยศสวยสง่า แม้อายุจะล่วงเลยไปวัยกลางคนแล้วก็ตาม เดิน เข้ามาในเขตตำหนักร้อยดาวที่สะอาดสะอ้าน ต้นไม้ใบหญ้าผลิดอกออกใบเขียวชอุ่ม ด้วยมีคนดูแลรดน้ำใส่ปุ๋ย นางกำนัลเดินตามเข้ามาถึงแปดคนข้างละสี่คนแทบจะไม่ต้องเดินเองด้วยซ้ำไป“ฮองเฮาเสด็จจจจ” หว่านหนิง อิงไถกับกุ้ยอิง รีบเดินมาประสานมือคุกเข่าตรงห

หว่านหนิงดันอกกว้างพาตัวเองออกมาจากอ้อมกอดลี่กวงเดินเข้ามาข้างในอย่างถือวิสาสะทันได้ เห็นหว่านหนิงในอ้อมกอดของลี่หยางพอดี“พี่ห้าหมั่นเติมความหวานเช่นนี้ด้วยหรือ”ลี่หยางหน้าแดงด้วยความโกรธหาใช่ความอาย“ถวายพระพรไท่จือ" หว่านหนิงย่อกาย ลี่หยางหันมองหน้าหว่านหนิงเหมือนจะบอกว่ารู้ได้อย่างไรว่าลี่กวงคือองค์รัชทายาท“ป่วยหรือ ข้าเห็นขันทีตำหนักร้อยดาวหอบยามา”สายตาเย้ยหยัน เหมือนจะบอกว่าอย่ารีบหาย รีบๆ ตายไปเสียกระนั้น“องค์ชาย ตัวร้อนจับไข้หว่านหนิงเลยช่วยป้อนยา องค์ชายเป็นคนไม่ชอบรสขมหว่านหนิงจึงจำเป็นต้องใช้ปากป้อนตามประสาสามีภรรยา”ลี่หยางไม่เข้าใจว่าทำไมหว่านหนิงต้องอธิบายวิธี ป้อนยาแบบนั้นให้ลี่กวงฟังด้วย หว่านหนิงตั้งใจบอกให้ลี่กวงรู้ว่าลี่หยางเป็นที่รักแววตาลุกโชนด้วยความอิจฉา“ข้าคงต้องยืมวิธีนี้ไปป้อนยากับไท่จือเฟยบ้าง เห็นจะดีไม่น้อย”หว่านหนิงยิ้ม“หากคนผู้นั้นไม่ดื้อดึงก็คงไม่ต้องใช้วิธีนี้ องค์ชายห้าหากเชื่อฟังหว่านหนิงสักนิดก็คง จะไม่ต้องให้ป้อนกัน”ยิ้มเอียงอาย ไท่จือคิดว่ารอยยิ้มช่างน่ามองไม่น้อยแต้ลี่หยางกลับคิดว่านางจงใจยิ้มให้ลี่กวงหรือไร"ไท่จือท่านมีธุระอันใด""ข

ก่อนหน้านั้นลี่เจินที่ทำท่าทีขึ้งขังเหมือนผู้คงแก่เรียนหรือปรมาจารย์"พี่ห้าต้องอ่อนโยนกับนาง แบบนี้…"โน้มตัวลี่หยางที่แข็งขืนลงช้าๆ ยื่นหน้า จื่อปากเข้าไปใกล้ๆ ลี่หยางขืนตัวไว้รู้สึกกระอักกระอ่วนใจแต่ลี่เจินไม่สนใจยังตั้งหน้าตั้งตาสอน ดัดเสียงให้ทุ้มเหมือนเสียงของลี่หยาง"ข้ารักเจ้า…."ยื่นปากเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ลี่หยางผลักร่างลี่เจินกระเด็นกระดอน"พี่ห้า ท่านไม่ยอมให้ข้าสอนเช่นนี้แล้วเมื่อไหร่นางจะกล่าวชื่นชมท่านเล่า บุรุษเราคำกล่าวชมในเรื่องแบบนี้นับว่าน่าชื่นชมที่สุด เป็นยอดคนที่เดียว""แค่อธิบาย ไม่ต้องแสดงให้ข้าดูก็ได้"ปัดไหล่ที่โดนลี่เจินจับเหมือนกับมีฝุ่นผง"ไม่ได้เลย เรื่องแบบนี้สำคัญนัก ว่าแต่พี่ห้าบอกว่ายังไม่ถึงขั้นไหนนี่พี่ห้ากับนางถึงขั้นไหนกันแล้ว"ก้มหน้านิ่งไม่กล้าบอกลี่เจิน หน้าแดงถึงใบหู"จูบ""จูบนางแล้วหรือ"น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ ลี่หยางพยักหน้า"นาง ป้อนยาข้า"ลี่เจินส่ายหน้า"อย่างนั้นเขาไม่เรียกว่าจูบ ถึงว่าพี่ห้าถึงต้องหาตำรากามสูตร การจูบต้องออกมาจากใจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ความบังเอิญทำให้ใจสั่นไหวก็จริงแต่ไม่หอมหวานเท่าจูบแบบจงใจ"ผู้เชี่ยวชาญมาเองทีเดียว ก็ล

งานคล้ายวันพระราชสมภพของฮ่องเต้ ทั่วหล้ามีการเฉลิมฉลอง ลี่หยางในอาภรณ์สีขาวมุกที่หว่านหนิงตัดเย็บให้ รูปร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลา จนหว่านหนิงอดชื่นชมไม่ได้ คนอะไรจะหน้าตาดีได้ปานนั้น แล้วเหตุใดถึงไร้ผู้คนรักใคร่ได้ปานนี้ การสวมผ้าใหม่ในวันมงคล องค์ชายยังอยากปฏิบัติเหมือนคนทั่วไปแต่จนป่านนี้ยังไม่มีใครส่งข่าวให้ลี่หยางร่วมงานมงคล ที่น่าจะเป็นงานรื่นเริงสำหรับทุกคนในวังหลวง หว่านหนิงกวาดใบไม้รวมกันตรงหน้าตำหนัก หยิบมันมาเผาแกะเปลือกส่งให้สามี อากาศยังคงหนาวเหน็บไม่มีคำใดเอื้อนเอ่ยออกมาคงจะรู้สึกเจ็บซ้ำ จนเกินจะกล่าวคำใด หว่านหนิงเองก็ไม่กล่าวคำใดให้ระคายหูเสียงแซ่ซ้องโห่ร้องจากงานเฉลิมฉลองดังแว่วมาแต่ไกลอิงไถกับกุ้ยอิงหอบอาหารจากงานเลี้ยงมาวางให้ทั้งสองคน ลี่หยางพูดขึ้นเบาๆจนเกือบจะเป็นเสียงกระซิบ“จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อพวกเขา เฉลิมฉลองสนุกสนานแต่เราต้องเร้นกายกินของเหลือที่พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันหายไป”เขาไม่แตะอาหารเหล่านั้น หว่านหนิงครุ่นคิดบางอย่าง ฮ่องเต้เป็นใหญ่ในแผ่นดินเรื่องราวมากมายสามารถจัดการได้ แต่เรื่องภายในกลับไม่สามารถรับมือเสี่ยวกู้ยืนนิ่งรับรู้ถึงความเศร้าหมองนั้น