All Chapters of ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ: Chapter 41 - Chapter 50

“องค์หญิงเก้าครั้งนี้พ่อได้ส่งราชสาสน์เชิญแคว้นต่างๆ ร่วมยินดีในการกลับมาของเจ้า หวังว่าวันนั้นหว่านหนิงของพ่อจะงดงามที่สุด”“เสด็จพ่อหว่านหนิง ส่งของให้ตามคำสั่งของท่านแม่เรียบร้อยแล้ว รอเพียงจะได้กลับไปดูแลท่านแม่""ข้าละเลยเจ้า เป็นเพราะข้ากับมารดาของเจ้าเราต่างคนต่างไม่เข้าใจกัน"ภาพความทรงจำเก่าๆ …หวานหวงลู่งดงามแรกแย้มรางอ้อนแอ้นอรชร ดวงตาแข็งกร้าวจมูกเชิดหยิ่ง ถูกส่งมาสานสัมพันธ์ในตำแหน่งสนมเอกของฟงฉาน ที่ตอนนั้นด้วยทั้งเขาและหว่านหวงลู่ต่างเป็นคนที่มีทิฐิสูง หว่านหวงลู่นางมักจะพูดว่า...นางคือตัวประกัน…."เสด็จพ่อข้ารับรู้เรื่องราว ของท่านแม่กับท่านน้อยเหลือเกิน""นางจากไปไม่ร่ำลา และข้าเองแม้จะรักนางเพียงใดแต่ไม่เคยสารภาพสิ่งที่อยู่ในใจ แม่ของเจ้าเป็นเช่นนกอิสระ นางเบื่อการอยู่ในระเบียบกฎเกณฑ์อีกทั้งข้าไร้หนทางปกป้องนางจากคนในวังหลวงแห่งนี้""ในเมื่อท่านรักท่านแม่ ทำไมไม่ตามท่านแม่กลับมา""ข้าอ่อนแอเกินไปและกลัวคำปฏิเสธของนางจะทำให้ใจสลาย ไม่สู้หลอกตัวเองตลอดมาว่าสักวันแม่ของเจ้าจะกลับมาและอภัยให้ข้า""ท่านแม่ต้องแต่งเข้าตระกูลจง เพียงเพราะบัญชาของฮ่องเต้แคว้นจ้าว""ข้าส่งคน

เจ้าเฟยเหยียนในอาภรณ์พรางตัวลักลอบออกนอกเขตวังหลวง เป็นธรรมดาในวังหลวง ..มีคนของเจ้าก็ต้องมีคนของข้า.. แทรกซึมอยู่ในตำหนักต่างๆคนของเจ้าเฟยเหยียนอยู่ในหลายตำหนักคนของฮอวเฮาก็อยู่ในหลายตำหนักเช่นกันเจ้าเฟยเหยียนจำต้องส่งข่าวให้กับลี่หยางและลี่เจินเรื่องที่องค์ชายสิบสี่และ ฮองเฮาหมายมาดไว้จะจริงเท็จแค่ไหนเห็นต้องเสี่ยงดู หากจะบอกกล่าวกับฮ่องเต้โดยตรงเกรงว่า เรื่องที่อาจเกิด..จะไม่เกิดขึ้น ไม่แน่ใจว่าฮ่องเต้จะเชื่อในตัวเจ้าเฟยเหยียนเพียงใดห้องบรรทมฮ่องเต้แคว้นจ้าว"ฝานกงกง ม้าเร็วส่งข่าวดีเรื่องสงครามกับแคว้นหาน ว่าไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน ครั้งนี้ถือเสียว่าเป็นโชคของเราที่ไม่ต้องสูญเสียกำลังพลมากมาย หากแต่แคว้นหานให้หวังอ๋องและต้าหวัง อยู่ร่วมงานเฉลิมฉลองต้อนรับการกลับมาขององค์หญิงเก้าของแคว้นหาน ห่วงแต่ลี่หยางคงร้อนรุ่มไม่น้อย ด้วยใจทั้งดวงอยู่ที่ตระกูลจงกับชายาหว่านหนิง ท่านคิดเห็นเช่นไร""องค์ชายแต่เดิมไม่เคยเที่ยวเตร่ ไม่เคยเมามัวในหญิงงามคนใด หากวันนี้ต้องอยู่ไกลกับพระชายาเชื่อว่าก็ยังไม่เปลี่ยนใจรอคอยที่จะได้กลับมาพบพระชายาแน่นอน""องค์อันฝูนางร้องขอให้ข้าส่งลี่หยางไปรบเพื่อให้ได้

หว่านหนิงกับรู้สึกว่าวันนี้ลี่หยางช่างอ่อนโยน หรือเริ่มจะเรียนรู้บ้างแล้วว่าครั้งไหนสมควรเร่งเร้าครั้งไหนสมควรอ่อนโยน ร่างบางสั่นสะท้านใต้ร่างใหญ่ที่กอดรัดไว้แน่น“เจ้า ...จะทิ้งข้าไปไหมองค์หญิงเก้า”หว่านหนิงกอดตอบลี่หยาง แม้จะภายนอกดูเข้มแข็งในภายในใจของเขาช่างเปราะบาง“องค์ชาย เชื่อใจในหว่านหนิง แม้ตายไม่มีทางเปลี่ยนใจ” ลี่หยางยิ้ม ขยับเอวขึ้นลง อ่อนโยนนุ่มนวลพาหว่านหนิงล่องลอยสู่สวรรค์ ด้วยความหวานฉ่ำโอบล้อมรอบกายทั้งสองคนมิเพียงแต่สัญญาเพียงลมปาก แต่คนเช่นลี่หยางต้องการสิ่งที่ยืนยันว่าในคำพูดนั้นจะไม่เป็นเพียงสัญญาปากเปล่า หว่านหนิงบรรจงจูบที่แก้มเบาๆ ลี่หยางดึงร่างบางมากอดไว้แน่นเหมือนคนไร้ซึ่งความอบอุ่น แต่เมื่อมีสิ่งยึดเหนี่ยว ยิ่งทำให้ไม่อาจปล่อยมือจากสิ่งนั้น หว่านหนิงสะท้อนใจเหลือเกิน การถูกโดดเดี่ยวมักทำให้จิตใจเปราะบางหว่านหนิงจำต้องช่วยเยียวยา เพื่อให้คนผู้หนึ่งเป็นคนที่สมบูรณ์ทั้งกายใจเลิกหวาดระแวงน้อยเนื้อต่ำใจเสียที งานเฉลิมฉลองยิ่งใหญ่นั้นเป็นสิ่งที่ฟงฉานตั้งใจมอบให้หว่านหนิงโดยเฉพาะฟงฉานนั่งอยู่บนบัลลังก์สูงสุด หว่านหนิงนั่งไม่ห่างนัก อาคันตุกะจากต่างแคว้น ต่างนำข

“องค์ชายตั้งใจไว้ชีวิตชายาขององค์ชายแปดจริงหรือ”ขันทีข้างกายถามขึ้นเบาๆ“ใครบอก เสด็จแม่เคียดแค้นนางถึงขนาดนั้น ตัดรากถอนโคนรอประหารพร้อมกันกับเหล่าบรรดาชายาของพี่แปดและคนในตระกูลจง พรุ่งนี้ข้าจะสอบสวนเรื่องชายาพี่ห้าและมารดาของนางว่าหายไปไหน หรือว่าไหวตัวทันทั้งสองคนเกรงว่าจะเป็นหนามทิ่มแทงเราในภายหลัง ชายาพี่ห้าเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว”ดวงตามุ่งร้ายอย่างที่สุด หากจะนั่งบัลลังก์เขาต้องกำจัดเสี้ยนหนามให้หมดไปเสียก่อนจึงจะสบายใจคนอย่างลี่จางไม่มีทางตีงูให้หลังหักไปอย่างแน่นอน งูพวกนั้นต้องตายเสียสิ้นจึงจะพอใจเขา“ใจข้าหวังลึกๆ อยากให้เจ้าตามไปเหมือนเมื่อครั้งตามข้ามาที่ชายแดนแคว้นหาน แต่ห่วงว่าเจ้าจะเกิดอันตราย”ลี่หยางผลักร่างบางออกช้าๆ ก้มลงหมายจูบสั่งลา แต่หว่านหนิงกลับเอี้ยวตัวหลบ“อายองค์ชายสิบสอง” ลี่หยางยิ้มยีวน หว่านหนิงไม่เข้าใจว่าพักนี้ทำไม เอารอยยิ้มแบบนี้มาใช้บ่อย อาศัยที่เผลอใช้ริมฝีปากอุ่นประกบริมฝีปากของหว่านหนิงสอดมือเข้าที่ท้ายทอย ตรึงศีรษะไว้แน่นบดจูบเร่าร้อนไม่สนใจสายตาผู้ใด หว่านหนิงเขินจนหน้าแดง ลี่หยางผลักร่างบางเข้าไปหลบที่ต้นไม้ใหญ่ใช้ตัวของเขาบดบังสายตาผู้อื่นไว้ ไม

“เหตุใดต้องทำถึงขนาดนั้นด้วย” ลี่เจินอดไม่ได้ที่จะแสดงความไม่พอใจลี่จางที่เขาคิดว่าเป็นเพียงน้องเล็กสุดไม่มีพิษสงเที่ยวเล่นไปวันๆ สิ่งที่ทำไปเพียงเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์“ เจ้าเฟยเหยียนเปิดโปงเรื่องที่ฮองเฮาส่งคนเข้าค้นตำหนักร้อยดาวขององค์ชายห้า แต่ไม่เจอของมีค่าสักชิ้นสร้างความอัยอาย และเหมือนกับตั้งตัวเป็นศัตรูกับ ฮองเฮาและลี่เจินจนออกนอกหน้า อีกทั้งชายาเฟยเหยียนนางหลบออกนอกเมืองหมายส่งข่าวให้องค์ชายทั้งสองก่อนที่ลี่จางจะก่อกบฏ แต่ถูกจับได้เสียก่อน องค์ชายทั้งสอง ต้องระวังตัวให้จงหนักองค์ชายลี่จางหมายจะปลิดชีพท่านทั้งสองที่เป็นหอกข้างแคร่ และหนามยอกอก”“เข้าไปค้นในตำหนักร้อยดาวแล้วทำไมไม่พบของมีค่า”ลี่เจินอดสงสัยไม่ได้ก็ในเมื่อรู้ทั้งรู้ว่าสิ่งของมีค่าของสนมจินเฟยมีมากมาย จะถูกใครยักย้ายถ่ายเทรวดเร็วปานนั้น“สิ่งของมีค่าทั้งหมด อยู่ที่ตระกูลจงแต่จนป่านนี้ยังไม่มีใครรู้ว่าอยู่ที่ไหนจะ มีเพียงคนผู้เดียวที่จะตอบคำถามได้คืออาหญิงหว่านหวงลู่ ซึ่งบัดนี้นางก็หายตัวไป ข้าน้อยเองเพิ่งจะทราบก็ก่อนวันที่จะมีการก่อกบฏ ฝ่าบาทอยู่ๆก็อยากพบอาหญิงหว่านหวงลู่ขององค์ชายจึงให้ฝานกงกงออกไปส่งข่าวแต่ไม่