สำเร็จ2

หว่านหนิงกับรู้สึกว่าวันนี้ลี่หยางช่างอ่อนโยน หรือเริ่มจะเรียนรู้บ้างแล้วว่าครั้งไหนสมควรเร่งเร้าครั้งไหนสมควรอ่อนโยน ร่างบางสั่นสะท้านใต้ร่างใหญ่ที่กอดรัดไว้แน่น

“เจ้า ...จะทิ้งข้าไปไหมองค์หญิงเก้า”หว่านหนิงกอดตอบลี่หยาง แม้จะภายนอกดูเข้มแข็งในภายในใจของเขาช่างเปราะบาง

“องค์ชาย เชื่อใจในหว่านหนิง แม้ตายไม่มีทางเปลี่ยนใจ” ลี่หยางยิ้ม ขยับเอวขึ้นลง อ่อนโยนนุ่มนวลพาหว่านหนิงล่องลอยสู่สวรรค์ ด้วยความหวานฉ่ำโอบล้อมรอบกายทั้งสองคนมิเพียงแต่สัญญาเพียงลมปาก แต่คนเช่นลี่หยางต้องการสิ่งที่ยืนยันว่าในคำพูดนั้นจะไม่เป็นเพียงสัญญาปากเปล่า หว่านหนิงบรรจงจูบที่แก้มเบาๆ ลี่หยางดึงร่างบางมากอดไว้แน่นเหมือนคนไร้ซึ่งความอบอุ่น แต่เมื่อมีสิ่งยึดเหนี่ยว ยิ่งทำให้ไม่อาจปล่อยมือจากสิ่งนั้น หว่านหนิงสะท้อนใจเหลือเกิน การถูกโดดเดี่ยวมักทำให้จิตใจเปราะบาง

หว่านหนิงจำต้องช่วยเยียวยา เพื่อให้คนผู้หนึ่งเป็นคนที่สมบูรณ์ทั้งกายใจเลิกหวาดระแวงน้อยเนื้อต่ำใจเสียที

งานเฉลิมฉลองยิ่งใหญ่นั้นเป็นสิ่งที่ฟงฉานตั้งใจมอบให้หว่านหนิงโดยเฉพาะ

ฟงฉานนั่งอยู่บนบัลลังก์สูงสุด หว่านหนิงนั่งไม่ห่างนัก อาคันตุกะจากต่างแคว้น ต่างนำข