ภูเขาดาบทะเลเพลิง

หว่านหนิงวิ่งลัดเลาะอย่างชำนาญเส้นทางแต่ ความไวของลี่หยางก็ไม่เป็นรอง ร่างบางคุ้นตาหายลับเข้าไปในตำหนักใหญ่ ลี่หยางพุ่งทะยานตามเข้าไปองครักษ์เสื้อแพรสองสามนาย ใช้ทวนในมือกางกั้นไว้

“องค์ชายภายในเป็นตำหนักขององค์หญิงเก้า”ลี่หยางขมวดคิ้ว ใครเล่นตลกกันแน่ในเมื่อร่างบางคุ้นตานั้นเขาไม่มีทางจำผิดอย่างแน่นอน ถอยห่างออกมาเดินกลับมายังทางที่จากมา

หว่านหนิงถอนหายใจแอบมองลี่หยางและองครักษ์ ที่คอยสกัดกั้นลี่หยางไว้มองใบหน้าของลี่หยางแล้วอดที่จะสงสารไม่ได้

“องค์หญิงน้ำอุ่นจัดเตรียมไว้แล้วองค์หญิงจะอาบน้ำเลยไหมเพคะ”ความคิดสะดุดลงแค่นั้น หว่านหนิงเดินเข้าไปข้างในสาวใช้เปลื้องผ้าให้ หว่านหนิงยิ้มอ่อนโยน

“เจ้าไปพักผ่อนเถอะ ข้าจัดการทุกอย่างเอง ข้า..ไม่คุ้นชินกับการมีคนทำให้”

“แต่”

“ไม่มีแต่ เสด็จพ่อไม่มีทางรู้หากข้าไม่แพร่งพราย ดึกมากแล้วเจ้าไปนอนเสียเถอะ พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญต้องตื่นแต่เช้าเตรียมตัว”สาวใช้ย่อตัวก่อนจะ ออกไปเงียบๆ ปิดประตูลงเบาๆ

หว่านหนิงแกะเชือกรัดเอวออกช้าๆ ปล่อยให้อาภรณ์ที่ห่มคลุมร่างกายร่วงหลุดลงไปกองกับพื้นเผยให้เห็นร่างขาวราวหยกเนื้อดี หย่อนปลายเท้าลงในอ่างไม้ใส่น้ำอุ่นนอนหงาย อ