บททั้งหมดของ ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ: บทที่ 21 - บทที่ 30

"ชายารอง""ฮองเฮาตั้งใจไว้แล้วว่า ชายารองคนนี้จะต้องปรนนิบัติเจ้าได้ไม่มีบกพร่อง"ฮ่องเต้สนับสนุนอีกแรง ลี่หยางอยากจะบอกเหลือเกินว่าแม้จะตายลงตอนนี้เขาก็ไม่ต้องการใคร จะหาวิธีเช่นไรในการปฏิเสธ"เจ้ายังหนุ่มแน่นเรื่องแบบนี้น่าเห็นใจไม่น้อย สมัยฝ่าบาทยังอายุเท่าเจ้ามีสามตำหนักอีกทั้งสนมมากมาย แม้จะเป็นแค่องค์ชายแต่ก็จำเป็นที่จะต้องใส่ใจเรื่องผู้สืบสกุล"ลี่หยางก้มหน้านิ่ง คนเดียวที่คิดถึงตอนนี้คือหว่านหนิง“ถึงแม้ลี่หยางต้องสิ้นลมลงในตอนนี้ ก็ไม่รับชายารอง”ฮ่องเต้โต๊ะตบดังลั่น แต่ ฮองเฮาที่คาดการณ์ไว้แล้วกลับนิ่งเฉย ปล่อยให้ฮ่องเต้แสดงความไม่พอใจที่ลี่หยางขัดบัญชาฮองเฮา“เจ้าห้า..แยกแยะไม่ออกหรือไรว่าสิ่งไหนควรทำ สิ่งไหนไม่ควรทำ”“ลี่หยางขอบพระทัยฝ่าบาทและฮองเฮาที่ทรงห่วงใย แต่เรื่องนี้ลี่หยางจำต้องให้ หว่านหนิงช่วยตัดสินใจ ในเมื่อนางแต่งเข้าตำหนักร้อยดาวแล้วนางเองก็เป็นเจ้าของตำหนักร้อยดาวกึ่งหนึ่ง”“เจ้าเกรงกลัวนางถึงเพียงนั้นเชียวหรือ”ฮองเฮาพูดเพื่อให้ฮ่องเต้ไม่พอใจในตัวหว่านหนิง“แต่เดิมลี่หยาง ไม่เคยมีใครสนใจ โดดเดี่ยวอยู่ภายในตำหนักร้อยดาวเพียงลำพังมาบัดนี้ นางเสียสละตัวนางเข้ามาอยู

“เป็นธรรมดาไท่จือมิใช่แต่เพียงตำแหน่งไท่จือเท่านั้นที่สูงส่งความรักของฝ่าบาทก็สูงส่งและได้รับไปมากกว่าองค์ชายทั้งหลาย องค์ชายต้องหาทางให้ฝ่าบาท เห็นใจและสงสารจนยกฮุ่ยเชียนให้องค์ชาย ฝ่าบาทเป็นคนที่ค่อนข้างขี้สงสาร”องค์ชายสิบสี่มองหว่านหนิงอย่างไม่เชื่อสายตาชายาของพี่ห้าคนนี้จะด้วยหวังดีหรือหวังร้าย ทั้งเขาและนางก็ได้รับผลประโยชน์ไปด้วยกันทั้งสองฝ่าย แต่จะว่าไปเป็นเขาที่ได้รับผลประโยชน์มากกว่านาง ทำไมนางถึงยอมง่ายดาย หากจะมองเพียงผิวเผินก็คงเป็นเพราะความหึงหวงตามนิสัยผู้หญิงจึงวางแผนการเสียรัดกุมเช่นนี้ แน่แล้วว่าวันนั้นนางเห็นฮุ่ยเชียนเข้ามาในตำหนักจันทราของเขา“ลี่จาง ข้าเข้ามาก่อนเจ้ามีสิ่งที่จะขอเสด็จพ่อก่อนเจ้า”“พี่แปดเชิญท่านก่อนเลย ลี่จางไว้ให้ท่านทูลเสด็จพ่อให้เรียบร้อยก่อน”ลี่กวงยิ้มอย่างผู้ชนะ ที่เห็นลี่จางยอมให้เขา“เสด็จพ่อ นางกำนัลข้างกายเสด็จแม่ (เรียกว่าเสด็จแม่ แต่ฮองเฮาไม่ใช่แม่ของลี่กวง ลี่กวงเป็นลูกของนางสนมคนโปรดอีกคนแต่ถูกฮองเฮานำมาเลี้ยงไว้ตามธรรมเนียมทำให้ใกล้ชิดกับฮ่องเต้และเป็นหนึ่งในสององค์ชายนอกจากองค์ชายสิบสี่ที่ฮ่องเต้รัก) ฮุ่ยเชียนลูกถูกใจนางยิ่งนัก”ฮ่อง

ลี่หยางกับอันฝูจากไปฮ่องเต้ถอนใจยาว"ข้ารู้ดีฝานกงกง เจ้าห้าหมดศรัทธาในตัวข้าเพียงใด""ฝ่าบาทองค์ชายเป็นลูก สิ่งไหนดีที่สุดฝ่าบาทไม่ลังเลที่จะทำองค์ชายต้องเข้าใจ""ตามที่ข้าบัญชาให้มีการแต่งตั้งตงผินให้รั้งตำแหน่งแม่ทัพแทนแม่ทัพฉี ก็อาจทำให้เจ้าสิบสี่ลี่จางไม่พอใจเช่นกัน"ฝานกงกงยิ้ม"ข้ารู้แก่ใจดี มีแต่เจ้าห้าที่ไม่เคยคิดแย่งชิงจึงไม่เคยรับรู้ว่าไท่จือกับเจ้าสิบสี่แย่งชิงบุตรีของแม่ทัพฉีเพราะเหตุใด""องค์ชายห้าไม่พูดถึงเรื่องชายรองอีกเลยตั้งแต่วันที่ปฏิเสธฝ่าบาทกับฮองเฮา ไม่ยินดียินร้ายกับเรื่องที่ฝ่าบาทประทานบุตรีของใต้เท้าฉีให้องค์ชายสิบสี่ แต่กลับกลายเป็นไท่จือที่เคียดแค้นองค์ชายสิบสี่เหลือกำลัง แต่การที่ฝ่าบาทแต่งตั้งแม่ทัพคนใหม่ก็ทำให้ลดความบาดหมางในทั้งสององค์ชาย กระสุนนัดเดียวได้นกสองตัวองค์ชายสิบสี่แม้จะพูดว่าชอบพอกับบุตรีใต้เท้าฉีแต่เบื้องลึก ก็หวังให้ใต้เท้าฉีสนับสนุนไม่น้อย""ไท่จือดูเหมือนฉลาดกับแสดงสิ่งที่โง่เขลาออกมา เจ้าสิบสี่แม้จะทำเหมือนคนบ้าคลั่งในความรักแต่อย่าคิดว่าข้าไม่รู้เรื่องราวในตำหนักจันทราของเขาที่แอบซุกซ่อนนางกำนัลเสียมากมายไม่แพ้ไท่จือ แต่กลับทำตัวน่าสงสา

หว่านหนิง น้ำตารื้นขอบตากับคำพูดของลี่หยาง สมกับที่รอคอยสมกับที่ทุ่มเททุกอย่างเพื่อองค์ชายห้าลี่หยางผู้นี้ มารดามักจะพูดเสมอว่า นางเชื่อว่าลี่หยางแตกต่าง และหว่านหนิงจะทำให้เพชรเม็ดนี้จรัสแสงสุกสกาวได้ไม่อยาก ในตอนนี้เองที่หว่านหนิงคิดว่ามารดาพูดถูกอย่างที่สุด“หว่านหนิงเจ้าช่วยพูดกับองค์ชายให้หน่อยจะได้ไหม ข้าชักชอบที่นี่ตำหนักร้อยดาวแห่งนี้ อยากพำนักจนกว่าจะกลับแคว้นเหว่ย”น้ำเสียงออดอ้อน ลี่หยางขมวดคิ้ว“”หว่านหนิงเกรงว่าหว่านหนิงไม่กล้าขัดบัญชาองค์ชาย เพราะที่นี่ตำหนักร้อยดาวองค์ชายเปรียบเหมือนท่านเจ้าบ้าน” ลี่หยางยิ้มมุมปากอันฝูทำสีหน้าผิดหวังก็จะไม่ผิดหวังได้อย่างไรในเมื่อคิดว่าในเมื่อลี่หยางปิดประตูใส่ทางเดียวที่จะเปิดประตูได้คือหว่านหนิงแต่ทุกอย่างคาดการณ์ผิดหมด หว่านหนิงแสร้งทำเป็นไม่กล้าขัดลี่หยาง แต่ความจริงแล้วแม้คนตาบอดยังมองออกว่าลี่หยางเกรงใจหว่านหนิงให้เกียรตินางเพียงใดหากหว่านหนิงเต็มใจเอ่ยปากมีหรือลี่หยางจะไม่ยอม อันฝูเผลอกัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บอาหารเย็นผ่านไป ลี่หยางนอนหนุนตักหว่านหนิงอยู่บนแท่นนอน“ข้ากับเจ้าเราสองคนเห็นที่ต้องหลบเร้นกายออกจากวังหลวงที่วุ่นวายแห่งน

“องค์ชายอย่าถือว่าเป็นบุญคุณ ข้ารักเคารพพี่สาวจินเฟย เกินกว่าจะละเลยท่าน”ลี่หยาง รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้โดดเดี่ยวอย่างที่คิดมาตลอด ตลอดเวลาที่เขาใช้ชีวิตเพียงลำพังในตำหนักร้อยดาว หว่านหวงลู่แวะเวียนไปเยื่ยมเยือนมิได้ขาด เขากลับคิดว่าเป็นเพียงฝันไป และระหว่างนั้นที่เขาคิดว่าไม่เหลือใคร หว่านหวงลู่กลับทุ่มเทเวลาที่มีอยู่สั่งสอนหว่านหนิงเพื่อให้มาเป็นชายาที่สมบูรณ์แบบของเขา ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหว่านหนิงถึงไม่เคยปริปากเรื่องที่จะตอกย้ำความโดดเดี่ยวและความทุกข์เข็ญของเขาเลย นางกลับพยายามที่จะทำให้เขาเห็นว่ามีนางเคียงข้าง และช่วยแก้ไขปัญหาต่างๆ อีกทั้งยังช่วยให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและฝ่าบาทดีขึ้นทำให้องค์ชายที่ไร้ตัวตน กลับกลายมาเป็นหวังอ๋อง“ลี่หยาง มีตาหามีแววน่าจะรู้เสียตั้งนานว่าท่านน้าไม่เคยทอดทิ้ง”หว่านหวงลู่ ปาดน้ำตา“ที่ผ่านมา เรื่องภายในข้าไม่อาจข้องแวะ หากเรื่องนั้นไม่ทำให้องค์ชายถึงแก่ชีวิต ข้ารอเวลาที่หว่านหนิงจะเติบโต พร้อมที่จะดูแลองค์ชายตามคำสัญญา”“ท่านน้าบุญคุณครั้งนี้ลี่หยางซาบซึ้งใจยิ่งนัก ท่านน้าบอกข้ามาจะให้ข้าตอบแทนเช่นไร”“ตอบแทนข้า มีเพียงสิ่งเดียว ท่านต้องรักและดีกับ