Semua Bab ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ: Bab 31 - Bab 40

"องค์ชายห้าลี่หยาง และองค์ชายสิบสองลี่เจินถวายพระพรฝ่าบาท"ฮ่องเต้แคว้นเหว่ย จ้องใบหน้าหล่อเหลาและแววตามุ่งมั่นของลี่หยางด้วยความพึงพอใจ พลางคิดในใจคนผู้นี้นะหรือจะมาพร้อมกับดวงพิฆาตผู้อื่น ในเมื่อใบหน้าราวเทพสรรค์ลักษณะเปิดเผยอ่อนโยนและไม่มีท่าทีโอ้อวด หนำซ้ำกิริยาเหมือนกับถูกฝึกมาอย่างดี"ลุกขึ้นเถิดองค์ชายทั้งสองข้าได้ฟังเรื่องราวขององค์ชายห้าจากปากของอันฝูมาไม่น้อย เมื่อพบจึงได้รู้ว่าอันฝูกล่าวไม่ผิดแม้แต่น้อย"อันฝูยิ้ม"ขอบพระทัยฝ่าบาทในการนี้ลี่เจินก็นับว่ามากความสามารถไม่น้อยฮ่องเต้จึงวางใจให้คุมทัพร่วมกันกับข้า"ฮ่องเต้แคว้นเหว่ยขมวดคิ่วเหตุใดต้องเรียก ฮ่องเต้แคว้นจ้าวที่เป็นบิดาว่าฮ่องเต้น่าจะเรียกว่าเสด็จพ่อเสียมากกว่า"ข้าคงต้องหาโอกาสตอบแทน คงต้องคิดหาทางว่าสิ่งใดเหมาะที่จะตอบแทนบุญคุณฮ่องเต้แคว้นจ้าวกับองค์ชายทั้งสอง""ฝ่าบาทไม่ต้องทรงกังวลไป ในครั้งนี้แคว้นจ้าวกับแคว้นเหว่ยได้ประโยชน์ร่วมกันไม่ถือว่าเป็นบุญคุณเพียงแค่ร่วมใจกำจัดแคว้นหานผู้รุกรานก็ถือดีมากแล้วลำพังแคว้นใดแคว้นหนึ่งคงไม่สามารถเอาชนะผู้รุกรานอย่างแคว้นหานได้แน่""อย่างไรก็ต้องถือเป็นบุญคุณหากแคว้นจ้าวปฏิเสธก

อันฝู เปิดปะตูห้องของลี่หยางแทรกตัวเข้าไปภายใน ลี่เจินเมามายเสียงหัวเราะดังลั่นอยู่ที่งานเลี้ยงฉลอง ลี่หยางนอนหลับสนิทบนแท่นนอน ผ้าแพรคลุมกายบางเบาถูกปลดลงกองไว้บนพื้น เท้าเปลือยเปล่าเย็นเฉียบดึงผ้าห่มสอดร่างเปลือยเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับลี่หยางบนแท่นนอน มือบางกอดรอบเอวหนา ลี่หยางสะดุ้งสุดตัวผุดลุกขึ้นคว้ากระบี่ข้างแท่นนอนออกมา ชักกระบี่ออกจากฝักแม้แสงไฟจะสลัวแต่สิ่งที่เขาเห็นชัดเจนเหลือเกินเพียงพริบตากระบี่จ่ออยู่ที่คอหอยของอันฝู ที่ผุดลุกขึ้นนั่งคว้าผ้าห่มคลุมร่างเปลือยไว้ กลืนน้ำลายลงคอยากเย็น เหลือบมองปลายกระบี่ที่จ่ออยู่ที่คอหอย สะท้อนแสงวาววับ“องค์ชาย”“ออกไป”กระบี่ยังอยู่ที่คอหอย“แต่ องค์ชายอันฝูคิดว่าองค์ชายต้องการเพื่อน”สายตาดุดันน่ากลัวที่สุดเท่าที่อันฝูเคยเห็นมาแม้ใบหน้าจะน่ามองเพียงใดแต่สายตากลับน่ากลัวอย่างที่สุด“ออกไป”พูดคำเดิม“องค์ชายอันฝู ยอมพาตัวเองเข้ามาข้างในนี้ต้องอาศัยความกล้าเพียงใด”“เจ้าจะออกไปดีดีและมิตรภาพของเรายังไม่สั่นคลอน เพราะข้าจะถือว่าเจ้าไม่ได้ตั้งใจดูถูกข้า แต่หากข้าเรียกคนของข้าเข้ามาลากตัวเจ้าไปเราคงไม่อาจ ญาติดีกันได้อีกเมื่อเสร็จศึกครั้งนี้

“คิดว่า แกล้งข้าได้หรือ”เมื่อ เปิดมือบางออกใบหน้างามที่อยู่ตรงหน้าทำเอาลี่หยางเบิกตากว้าง ขยับเอวกดกระแทกร่างใหญ่ลงไปเหมือนแกล้ง“ทำไมมันคับอย่างนี้”หว่านหนิงอายจนหน้าแดง เรื่องแบบนี้มาพูดเหมือนกับถามสารทุกข์สุกดิบ ช่างไร้เดียงสา หว่านหนิงขำจนแทบกลั้นหัวเราะไม่ไหว อย่างนี้แสดงว่าอ่านตำรากามสูตรยังไม่จบ เผลอหัวเราะเสียงใส“เป็น องค์ชายที่ต้องหาคำตอบเองมิใช่หรือ”ซุกหน้ากับอกหลบตาคมที่จ้องมองด้วยสายตากรุ้มกริ่มหวานหยด สมองอันชาญฉลาดประมวลผลได้ว่าเป็นเพราะ เขาไม่ได้อยู่ปรนเปรอนางเสียนานกระนั้นหรือ จึงคงความคับแน่นชวนตื่นเต้นเหมือนในครั้งแรกก็ไม่ปาน“อย่างนี้เห็นทีต้องทำให้มันเหมือนเดิม คาดว่าคืนนี้เจ้าคงออกไปไหนไม่ได้ อีกทั้งยังไม่ได้นอนทั้งคืนเป็นแน่ ข้อหาลักลอบเข้ามาหาสามียามที่กำลังหิวกระหายเช่นนี้”กระซิบที่ข้างหูเบา ๆ หว่านหนิงยิ้มเขินอาย ลี่หยางไม่รอช้าปล่อยให้เวลาผ่านไปเสียเปล่าขยับเอวเร่งจังหวะเร็วรี่กลีบบุปผาแย้มเยิ้มชื่นฉ่ำเหมือนต้องน้ำทิพย์จากสวรรค์ที่ไหลหลั่งชโลมกลีบบุปผาที่แล้งน้ำมานาน เกลียวลิ้นหมุนวนเติมความหวานให้กลีบบุปผาที่พร้อมจะแย้มกลีบอ้าเสียงหอบเหนื่อยจนแทนลืมหายใจ

ห้องทรงหนังสือฮ่องเต้แคว้นจ้าว“ข้าลี่กวง วันนี้ตั้งใจมาช่วยเสด็จพ่อร่างหนังสือ สายตาเหลือบมองลี่จางที่นั่งฝนหมึกอยู่ในตำแหน่งเดิมของลี่หยาง ฝานกงกงยืนประสานมืออยู่ข้างหน้า แต่ไร้แม้เงาของฮ่องเต้“ อ้าว พี่แปดท่านก็มาหรือไร”“ข้ามาไม่น่าแปลกแต่เจ้าสิเจ้าสิบสี่ ร้อยวันพันปีไม่เคยจะตั้งใจทำสิ่งใด วันนี้ไยมานั่งแทนที่พี่ห้าได้”ยิ้มเย้ยหยัน“พี่ห้าไม่อยู่เสด็จพ่อย่อมเหงาเป็นธรรมดา อีกทั้งยังขาดคนมาช่วยงาน พี่แปดเสียอีกเป็นถึงไท่จือ เรื่องบ้านเมืองควรตั้งใจให้มากกลับเอาเวลาที่เหลือไปทำเรื่องที่ไม่สมควร””นี่เจ้า... เจ้าสิบสี่อย่านึกว่า มีเสด็จแม่ของเจ้าหนุนหลัง อย่างไรเสียตอนนี้คนที่เป็นไท่จือคือข้า”ฝานกงกงขยับตัว อย่างอึดอัด ฮ่องเต้เสด็จออกมาจากด้านในทั้งสองที่กำลังสะกดกลั้นอารมณ์ที่แทบจะระเบิดใส่กัน กลับกลายเป็นก้มหน้า ไม่มีใครเอ่ยปากคำใด“ วันนี้ ทำไม่เจ้าสองคนพร้อมใจเช่นนี้”“เสด็จพ่อ ลี่กวงเห็นว่า ระหว่างนี้พี่ห้าไม่อยู่อาศัยช่วงที่เสด็จพ่อต้องการคนช่วย มาศึกษางานราชสำนัก”“ 555ดี เจ้าสองคนคนหนึ่งเป็นไท่จือคนหนึ่งเป็นองค์ชายสิบสี ของแคว้นจ้าวแม้จะไม่โลดโผน ออกรบได้อย่างเจ้าห้ากับเจ้าส

“ป้ายหยกที่เจ้าถือมานั่น คือสิ่งที่ข้าหวงแหนที่สุด”“หว่านหนิงได้มาจากท่านแม่” ดวงตาไหววูบมีแววเศร้าสร้อยในดวงตา“นาง เป็นท่านแม่เจ้าอย่างนั้นหรือ มิน่าข้าเห็นเจ้าจึงเหมือนเห็นนาง นางมีลูกสาวงดงามเหมือนนางเหลือเกิน”น้ำเสียงเหมือนจะกล้ำกลืนบางอย่างแสร้งยินดี หว่านหนิงยิ้มอย่างเป็นมิตร คนผู้นี้หากมองผิวเผินช่างเป็นคนที่หยิ่งยโสหรือว่าจะสะกดกลั้นความหยิ่งไว้แต่คำพูดบางคำช่างอ่อนโยนจริงใจ“ท่านแม่ให้ข้าหว่านหนิง นำของสิ่งนี้มามอบให้ฝ่าบาทจนถึงมือ”กล่องสีทองใบเล็กถูกส่งให้ขันทีข้างกาย ฟงฉานรับมาเปิดออกช้าๆ ม้วนกระดาษแผ่นเล็กถูกคลี่ออก แววตาสนเท่ห์ปรากฏอยู่ในนั้นในสายตาคมฝ่าบาท การศึกสงครามระหว่างสองแคว้นแต่เดิมเป็นหว่านหวงลู่ที่เป็น ..ตัวประกัน ..มิให้มีการก่อสงครามระหว่างแคว้น เพื่อประชาชนและเพื่อไม่ให้เกิดความเสียหายใหญ่หลวง แม้ฝ่าบาทจะพร่ำพูดเสมอว่าหวงลู่มิใช่ตัวประกัน หากเป็นสิ่งที่ฝ่าบาทไม่อาจเอื้อมคว้า แต่กระนั้นฝ่าบาทก็ทรงปล่อยมือจากหว่านหวงลู่คนนี้ตลอดระยะเวลา 18ปี เราสองคนหลายปีมานี้ต่างคนต่างคงสำนึกผิดบาปที่ทำให้ใจเป็นทุกข์ หวงลู่ไม่รู้ว่าฝ่าบาทจะเศร้าโศกเสียใจหรือไม่ หรืออาจดีใ