All Chapters of ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ: Chapter 51 - Chapter 60

“ทำไมถึงไม่ตัดรากถอนโคนเสียให้หมด”สวี่เยียนฮองเฮาเอ่ยปากถาม ลี่จาง“เสด็จแม่ บางอย่างที่มันค้างคาในใจลุกมาแสนนาน”ฮองเฮาหลบตามองพื้นคล้าายคนสำนึกผิด ภาพความทรงจำเก่าๆ องครักษ์ข้างกาย ที่นอนร่วมแท่นนอนคืนแล้วคืนเล่าจนสร้างความสุขสมทดแทนความรักความต้องการที่ฉี่กวนลี่มัวแต่เอาเวลาทั้งหมดไปทุ่มเทให้กับการจากไปของสนมจินเฟย นานหลายปีไม่ใส่ใจสนมนางในหรือแม้แต่ฮองเฮา ที่ยังไม่ผ่านพ้นวัยสาวไปเลยด้วยซ้ำจนในที่สุดเกิดเรื่องน่าอับอายขึ้น ความสนุกชั่วครั้งคราวก็ทำให้ลี่จางถือกำเนิดขึ้นมา แต่ความลับทั้งหมดถูกฝังไปพร้อมผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาของลี่จาง ความลับยังเป็นความลับต่อไป หากไม่มีคนผู้หนึ่งซึ่งแม้แต่สวี่เยียนเองยังไม่รู้ว่าเป็นใคร จงใจส่งจดหมายข่มขู่ในค่ำคืนหนึ่งจดหมายนั้นตกอยู่ในมือของลี่จางภายในกระท่อมร้าง เปล่าเปลี่ยวชายป่า“ฮองเฮาข้าน้อยจัดการผู้ที่เกี่ยวข้องจนหมดแล้ว เห็นทีต้องเร้นกายไปสักพักหนึ่ง”สวีเยียนยิ้มหวานหยด เหลือบตามองคนพูด“ดีมากเจ้าไม่เคยทำให้ข้าผิดหวังไม่ว่าจะเป็นการฆ่าวางเพลิงสนมจินเฟย หรือการกำจัดเสี้ยนหนามพวกนี้ ข้าไม่รู้จะตอบแทนเจ้าเช่นไรดี”รินสุราในจอก กระดกลงคอ รวด

“องค์ชายท่านเป็นไท่จือตั้งแต่อยู่ในครรภ์พระสนมแล้ว เวลานี้ถึงเวลาที่องค์ชายจะทวงทุกอย่างคืน ฝ่าบาทไม่เคยลังเลที่จะมอบมันให้แก่องค์ชายหากองค์ชายเข้มแข็งเหมือนในวันนี้ พิสูจน์ให้ฮองเฮาเห็นว่าท่านไม่ได้อ่อนแอตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาฮองเฮาพยายามตอกย้ำว่าองค์ชายไม่เหมาะสมกับตำแหน่งไท่จือ ฝ่าบาทจึงพยายามกดดันองค์ชายให้กลายเป็นผู้ที่เข้มแข็ง และฮองเฮายังยัดเยียดดวงพิฆาตให้องค์ชายอย่างหน้าไม่อาย ใช้โอกาสนี้จัดการคนชั่วให้ฝ่าบาทมอบตำแหน่งไท่จือให้องค์ชายด้วยความเต็มใจและเหมาะสม อย่าให้ฝ่าบาทรอนาน เพราะฝ่าบาทแต่เดิมไท่จือภายในใจของฝ่าบาทมีแต่องค์ชายเท่านั้น”ฝานกงกง ช่วยพูดอีกแรง ลี่หยางรู้สึกว่าที่ผ่านมาเขามองฉีกวนลี่ผิดไป“เสื้อคลุมมังกรนั่นอยู๋ในห้องหนังสือตำหนักร้อยดาว ด้านหลังเป็นห้องลับสามารถ ผ่านเข้าไปยังนอกเขตวังหลวงได้ หว่านหนิงเข้าไปสำรวจทางลับตั้งแต่เข้ามาอยู่ในตำหนักร้อยดาวใหม่ๆ ไม่คิดว่าจะได้ใช้มัน หว่านหนิงหวังว่าองค์ชายจะออกจากเงามืดของตำหนักร้อยดาวได้เสียที” หว่านหนิงรู้ว่ายามนี้สามีต้องการกำลังใจและ คำพูดปลุกใจไม่น้อย“ กลับไปวางแผนการเสียใหม่หว่านหนิงและฝ่าบาทรอการช่วยเหลือจากองค์

“ละทิ้งความโกรธเกลียดไม่ได้ เจ้าจะมีความสุขได้เช่นไร”“ฝ่าบาทเดิมทีตำแหน่งฮองเฮาต้องได้ความรักมากกว่าผู้ใด แต่ฝ่าบาทกลับละเลยมอบความรักให้แต่จินเฟยเพียงคนเดียว แล้วจะให้สวีเยียนยิ้มและเป็นสุขได้อีกหรือ เช่นนั้นข้าจำต้องหาความสุขเพียงลำพัง”กระซิบเบาๆ ข้างหูหัวหน้าขันทีออกมายืนด้านหน้า ตรงช่องทางเดินที่สองข้างขนาบซ้ายขวาด้วยเหล่าขุนนาง“พิธีเริ่มได้….”ฉีกวนลี่เชิดหน้านั่งตัวตรง“บัดนี้ถึงเวลา ข้าฉีกวนลี่จะประกาศอาณัติจากสวรรค์ แม้จะรวดเร็วไปบ้างแต่เมื่อเป็นลิขิตจากสวรรค์จึงไม่อาจทัดทาน”เหล่าขุนนางต่างซุบซิบบ้างก็สงสัยว่ามีเรื่องใดกันที่เป็นอาณัติสวรรค์บ้างก็บอกเล่าสิ่งที่ระแคะระคายมาเมื่อไม่นานมานี้นอกกำแพงเมือง ลี่เจินและฝานกงกง ยืนอยู่หน้าประตูวัง และทหารที่ติดตามหลายร้อยคนเสียงอื้ออึงโกลาหล กระบี่ในมือปัดป้องลูกดอกที่ถูกยิงลงมาจากกำแพงเมือง ทหารหลายนายกำลังใช้เครื่องทุ่นแรงกระทุ้งบานประตูใหญ่ให้เปิดออก การบาดเจ็บล้มตายหลีกเลี่ยงไม่ได้แต่ทหารแปดกองธงหาได้มีแค่เพียงหยิบมือจำนวนมากมายคณานับกองหน้าล้มตายก็มีกองหนุนเข้ามาเสริม เลือดไหลนองพื้นดั่งสายน้ำสวีถงนำองครักษ์เสื้อแพรช่วยกันต้า

“สวีเยียน เชื่อข้าเถอะ ลี่จางคือลูกของเราเป็นเจ้าสิบสี่ เจ้าคิดหรือว่าหากเขาไม่ใช่ลูกข้าข้ายังจะให้เขามีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้หรือ ข้าไม่ไว้ใจเจ้าแต่ทว่าเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ เลือดของเจ้าสิบสี่ถูกนำมาพิสูจน์ความเป็นพ่อลูกกับข้าตั้งแต่ลืมตามาดูโลกคิดหรือไรว่าหากข้ารู้ว่าเขาไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของข้าแล้วเขาจะมีชีวิตยืนยาวเพียงนี้”ลี่จางทรุดกายลงกับพื้นก้มหน้าร้องไห้เหมือนคนเสียสติ เสียงร้องโหยหวน ด้วยดวงใจที่แหลกสลาย ลี่เจินเข้าไปพยุงแต่ลี่จางกลับสะบัดตัวหนี ภาพตรงหน้า สะเทือนใจไม่น้อย ฮองเฮาสวีเยียนเองก็ไม่ต่างจากลี่จาง ทรุดกายลงกับพื้นหมดเรี่ยวแรงดวงตาเหม่อลอยพร่ำพูดแต่คำพูดเดิมๆ“ไม่จริง ไม่จริง ไม่ใช่ ไม่จริง”น้ำตาไหลนองเต็มตาแต่ปราศจากเสียงสะอื้นฉีกวนลี่หลับตาลงช้าช้าไล่หยาดน้ำตา ให้ไหลคืนลงในอกกล้ำกลืนอย่างที่สุด หากจะโทษใครสักคน ให้โทษตัวเขาที่มีใจเดียวรักมั่นแต่จินเฟยคนเดียวไม่มีสายตาไว้มองใคร ความรักนั้นยังถูกถ่ายทอดไปยังลี่หยางรักเขายิ่งแแก้วตาทำทุกวิถีทางให้ลี่หยางรอดพ้นเงื้อมมือฮองเฮา แม้จะแสร้งไม่รักแต่กลับซ่อนไม่มิด หันมองลี่หยาง ที่จับตัวหวานหนิงมาสำรวจว่าบาดเจ็บตรงไหนห

“ข้า..ข้า..ข้ากำลังจะเป็นพ่อเจ้าได้ยินไหม ลูกของเรา”หว่านหนิงยิ้มบางๆ ยกมือขึ้นลูบที่ท้องอย่างทะนุถนอมตอนที่55ยอม"เจ้าเป็นสิ่งมีค่าที่สุดเท่าที่ข้าเคยมีบัดนี้กับให้สิ่งมีค่าที่สุดแกข้าเพิ่มเติม อย่างนี้จะไม่ให้รักเจ้าได้อย่างไร"กอดประคองหว่านหนิงแน่น"ท่านพี่ท่านกับลูกก็คือสิ่งเดียวที่ข้าหวงแหนที่สุด"ลี่หยางกลับพูดน้อยลงกว่าเดิม เขามีเรื่องให้ทำมากมายแต่รอยยิ้มกลับเพิ่มมากขึ้น เฝ้ามองหว่านหนิงทุกอย่างก้าว จะนั่งหรือเดินต้องคอยประคอง ดังกลัวว่าจะหกล้ม“กุ้ยอิงกับอิงไถต่อแต่นี้อย่าให้ไท่จือเฟยทำงานใดใดในตำหนักร้อยดาว พวกเจ้าต้องมั่นดูแลอย่าให้ไท่จือเฟยต้องลงมือทำสิ่งใดไม่อย่างนั้นข้าคงต้องสั่งลงโทษเจ้าทั้งสอง อีกไม่นานข้าจะหานางกำนัลที่ไว้ใจได้สักหลายคนหน่อยมาคอยดูแล ไท่จือเฟย”หว่านหนิงยิ้ม“ข้าให้หมอหลวงส่งยาบำรุงที่ดีที่สุดมาที่ตำหนักร้อยดาวข้าตั้งใจเคี่ยวยาให้เจ้าด้วยตัวเอง”“ท่านพี่จะทรงลำบากไปไย”“เพื่อเจ้า เรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ เมื่อเทียบกับสิ่งที่เจ้าทำเพื่อข้าอีกทั้งยังอุ้มท้องลูกของข้า ทนลำบากอยู่หลายเดือนเรื่องที่ข้าทำจึงถือว่าเล็กน้อยเหลือเกิน”"อีกอย่างข้าเห็นท่าน หาซื้อผ