วันนี้หว่านหนิงไม่ได้ลุกไปทำอาหารก็ในเมื่อลี่หยางกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขนแน่น ไม่ยอมให้ลุกออกจากแท่นนอนอิงไถยกเครื่องเสวยฝีมือนางที่พอจะครูพักลักจำมาจากนายหญิงได้บ้างลี่หยางคีบผักส่งเข้าปากเคี้ยว“อีกไม่กี่วันจะถึงเทศกาลปีใหม่ ทุกปีข้าต้องอยู่ในตำหนักเพียงลำพัง ปีนี้เจ้าอยากกลับไปเยี่ยมท่านแม่ของเจ้าหรือไม่”หว่านหนิงยิ้ม“องค์ชาย อยากเจอท่านแม่ของข้าขึ้นมาแล้วหรือไร”ใบหน้าเรียบเฉยตามแบบของเขา“ความจริงข้าเสียมารยาท น่าจะไปยกน้ำชาเสียหน่อย ไหนๆก็แต่งลูกสาวของท่านมาแล้ว”“ไม่จำเป็นต้องเป็นเทศกาล เราก็ไปเยี่ยมท่านแม่ได้”หว่านหนิงออกความเห็น“หลายวันก่อนเจ้าส่งทั้งโถและแจกันไปยังตระกูลจงของเจ้า หากเราไปเยี่ยมมารดาของเจ้าต้องนำของที่มีค่ากว่านั้นไป”องค์ชายช่างรอบคอบกลัวว่าหว่านหนิงจะน้อยหน้าคนอื่น บรรดาสนมที่ฝ่าบาทโปรดปรานมีเพียงเสด็จแม่ขององค์ชายที่ได้ของพระราชทานเยอะสุดแต่องค์ชายกลับนำของเหล่านั้นเก็บไว้ในห้องเสียห้องหนึ่งในตำหนักร้อยดาว และจนป่านนี้ยังไม่มีใครรู้ว่าเอาลูกกุญแจไปซ่อนไว้ไหน ในตอนนั้นคนทั้งวังหลวงต่างเกรงกลัวเรื่องเล่าในคืนเดือนมืด เรื่องวิญญาณของสนมจินเฟยที่มักจะเข้ามากล่
Read More