All Chapters of ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ: Chapter 11 - Chapter 20

ตำหนักฮองเฮา"ลี่หยางไม่น่าเชื่อว่าจะกลับมาทำให้ฝ่าบาทโปรดปรานได้อีกครั้ง""ตำแหน่งไท่จือแต่งตั้งไปแล้วยากจะสั่นคลอน อีกทั้งไท่จือมีขุนนางสนับสนุนมากมาย""จะวางใจก็ไม่ได้ ไท่จือหละหลวมระยะนี้ทำตัวเสเพลอีกทั้งฝ่าบาทตอนนี้มีข้อเปรียบเทียบ"ฮองเอาวิเคาระห์ตามเนื้อผ้า"ลี่หยางลำพังเขาเห็นจะยาก ตั้งแต่แต่งชายาเข้าตำหนักมา นางทำสิ่งที่พลิกผันไม่น่าเชื่อ นับว่านางหลักแหลมไม่น้อย""ฝ่าบาทก็คงมองเห็นหลายอย่างในตัวนางจึงให้นางแต่งกับลี่หยางที่ไม่ได้เรื่องคนนั้น"ฮองเฮาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างหากลี่จิ้นยังอยู่ตำแหน่งรัชทายาทย่อมต้องเป็นของเขาแน่นอนหลายปีผ่านมา"องค์ชายสามกับองค์ชายห้าจมน้ำ ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยที"เสียงตะโกนดังลั่นไปทั่วบริเวณทหารองครักษ์วิ่งวุ่นวายเสียงกระโดดลงน้ำตูมตาม ฮองเฮารีบรุดไปทันที ทหารองครักษ์ช่วยลี่หยางขึ้นมาบนบก ลี่จิ้นยังหาไม่เจอแม้จะระดมกำลังช่วยกันงมหาลี่จิ้นก็ยังไม่พบ"เพิ่มการค้นหา เร่งค้นหาองค์ชายสามให้พบ" จนกระทั่งเวลาผ่าน ร่างไร้สติของลี่จิ้นถูกอุ้มขึ้นมาจากน้ำ"องค์ชายสาม...เสียชีวิตแล้ว"ฮองเฮาทรุดลงกับพื้นน้ำตานองหน้าเลือดเนื้อเชื้อไขเพียงคนเดียว"พวกเจ้าสมควร

"หว่านหนิง"หว่านหนิงเงยหน้าจากผ้าที่กำลังเย็บให้ลี่หยางลี่หยางวิ่งมากอดหว่านหนิงแนบอกนิ่งนาน เหมือนกับกลัวว่าหว่านหนิงจะหลุดลอยไปจากมือ"องค์ชายเป็นอะไรไป"หว่านหนิงสัมผัสได้ถึงอารมณ์เศร้าสร้อยนั้น"เจ้าไม่โกรธข้าใช่ไหม"น้ำเสียงเศร้าสร้อย"หว่านหนิง เข้าใจองค์ชายดีเพคะ"กระชับออ้อมกอดแนบแน่น"เจ้าคราวหลังอย่าทำแบบนี้อีก ข้ากลัว.. กลัวเหลือเกิน"หว่านหนิงยิ้มบางๆ"องค์ชาย ทุกอย่างที่องค์ชายเผชิญเป็นสิ่งที่หว่านหนิงจะไม่แยแสไม่ได้"แววปีติเกิดขึ้นที่แววตาเฉยชานั้น"ไท่จือไม่ใช่คนที่เจ้าจะต่อกรด้วยได้ เสด็จพ่อก็ใช่คนที่อ่านใจได้เช่นกัน ถึงเสด็จพ่อจะรู้อยู่แก่ใจหรือเจ้าจะมีหลักฐานเอาผิดไท่จือ แต่ไท่จือก็คือลูกเสด็จพ่อและยังเป็นลูกที่ยอมยกตำแหน่งไท่จือให้ เจ้าคิดว่าตำแหน่งไท่จือมีไว้เพื่ออะไรกัน ไท่จือกว่าจะเป็นได้ไม่ได้ง่ายและรักษาตำแหน่งไว้ยากยิ่งกว่าสิ่งใด ฉะนั้นไม่ว่าตัวเขาเองหรือเสด็จพ่อที่เพียงจะยืนยันว่าตัดสินใจถูกในการเลือกไท่จือก็จะพยายามช่วยให้ไท่จืออยู่ในตำแหน่งให้ได้"หว่านหนิงพอจะเข้าใจ แต่คิดไม่ถึงว่าฮ่องเต้จะปกป้องไท่จือจนมองข้ามความผิดของไท่จือได้"หว่านหนิงเข้าใจแล้ว องค์ชายกั

“ดีไม่น้อย แต่หากฮองเฮาจะช่วยเมตตาสั่งให้หยุดโบยเขาก่อน ไม่เช่นนั้นเสี่ยวกู้คงตายในตำหนักคุนหนิงนี้แน่”“เช่นไรข้าถึงต้องฟังคำพูดของเจ้า”“การทำให้ผู้อื่นได้รับทุกข์เข็ญอาจนำมาซึ่งความเคียดแค้นแสนสาหัส แม้เขาจะไม่สามารถทวงแค้นได้ ทว่าความผิดบาปในใจยังอยู่กับเราชั่วกาล”ขณะนั้นเองที่สายตาเหลือบไปเห็นปิ่นปักผมของพระมารดาของลี่หยางบนศีรษะของหว่านหนิงปิ่นปักผมของพระสนมจินเฟย ดวงตากลับเหลือกถลน“หยุดโบยรอจนกว่าฝ่าบาทจะเป็นผู้ตัดสิน”ฮองเฮาสั่งเสียงกร้าว กุ้ยอิงกับอิงไถพยุงเสี่ยวกู้ลุกขึ้น พาเดินกลับตำหนักร้อยดาว หว่านหนิงงงงันไม่น้อยเมื่อกี้ยังเสียงแข็งเรื่องที่จะโบยเสี่ยวกู้จนหมดลมหายใจ แล้วทำไมถึงเปลี่ยนใจง่ายดายหรือแค่เพียงคำพูดของหว่านหนิงก็ทำให้เปลี่ยนใจได้“พระชายา ขอบคุณพระชายาที่เมตตาเสี่ยวกู้”“หมาป่ากับลูกแกะเขาก็มักจะหาเรื่อง หากให้เจ้าผิดเจ้าก็ต้องผิด ยาที่ห้องของข้า เสี่ยวไถเจ้าไปนำมันมาทาแผลที่หลังให้เสี่ยวกู้”อิงไถรีบรุดไปทันที“พระชายาไม่จำเป็นต้องดีกับเสี่ยวกู้ขนาดนี้ก็ได้”“เราทั้งหมดลงเรือลำเดียวกันแล้ว เป็นครอบครัวเดียวกันหากข้าตายพวกเจ้าจะรอดได้อย่างไร หรือหากพวกเจ้าตายข

กุ้ยอิงกับอิงไถคิดว่าเพียงความเอาใจใส่ต่อองค์ชายห้าลี่หยางแต่หารู้ไม่ว่าหว่านหนิงจงใจปักปิ่นผมและผัดโป๊ยเซียนมาให้ฮ่องเต้ได้ชิม"ผัดโป๊ยเซียนเป็นอาหารที่คนธรรมดาจะไม่สามารถทำให้มันมีรสชาติดีเพียงนี้ได้ ข้าเห็นจะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น เห็นทีต้องให้ชายาเจ้าฝึกสอนนางกำนัลห้องเครื่องให้ทำผัดผัดโป๊ยเซียน ส่งมาเป็นเครื่องเสวย""ฝ่าบาท ในห้องเครื่องมีอาหารเลิศรสมากมาย เช่นไรผัดโป๊ยเซียนจึงถูกปากฝ่าบาททั้งๆที่เป็นอาหารพื้นๆ "หว่านหนิงตั้งใจให้ฮ่องเต้พูดถึงสนมจินเฟย"ผัดโป๊ยเซียน...เป็นเครื่องเสวยที่ จินเฟยมักจะสั่งให้มีอยู่ในบรรดาเครื่องเสวยเป็นประจำ"ลี่หยางเลิกคิ้วสูง ไม่เคยมีสักครั้งที่อยู่ต่อหน้าฮ่องเต้แล้วจะมีการพูดถึงมารดา แม้แต่วันครบรอบวันตายในแต่ละปีลี่หยางต้องนั่งกอดเขาต่อหน้าป้ายวิญญาณเพียงลำพังทุกปี หากจะพูดไปก็เหมือนฮ่องเต้ไม่ใส่ใจเรื่องราวต่างๆ แต่คนที่รู้ดีที่สุดคือฝานกงกงที่ตระหนักว่าฝ่าบาททำท่าทีไม่แยแส เพราะอยากจะกลบฝังความทรงจำที่เลวร้ายนั้นเสีย"ข้า ผิดต่อจินเฟย"อยู่ๆ ก็พูดคำนี้ออกมาหว่านหนิงยิ้ม ลี่หยางก้มหน้านิ่ง"การตายของแม่เจ้าจนป่านนี้ข้ายังไม่สืบหาความจริง ความจริงท

ร่างบางสั่นสะท้านใต้ร่างใหญ่สะท้อนขึ้นลงตามแรงขยับตัว ต่างคนต่างผลัดเปลี่ยนกันมอบความสุขสมให้แก่กันความเจ็บปวดหายไปจนสิ้น เหลือแต่ความหวานซาบซ่านไม่มีเบื่อ ลี่หยางกอดร่างบางไม่ยอมปล่อยร่างเปลือยเปล่าของหว่านหนิงหลับใหลภายใต้ผ้าห่มพื้นเดียวกับเขา ชันกายนอนตะแคงมองใบหน้างดงามด้วยความหลงใหลไม่อาจละสายตา คงเป็นสวรรค์ที่ส่งนางมาหาเขา อยากจะจุมพิตไม่มีเบื่อ เกรงว่าจะทำให้คนนอนนอนไม่เต็มตื่นเสียเปล่าไว้ให้นางพักผ่อนเสียเต็มทีค่อยปลุกมาอุ่นเตียงอีกที่ตอนค่อนรุ่ง ตอนนี้แค่นอนมองใบหน้างดงามก็พอท้องฟ้าสดใสในยามเช้าหว่านหนิงสะดุ้งตื่นเพราะถูกปลุกด้วยริมฝีปากอุ่นที่จูบอ่อนโยน เผลอเปลือกตามองลี่หยางในชุดเตรียมพร้อมจะไปถวายงานฮ่องเต้ แต่กลับแวะมาปลุกหว่านหนิงเสียก่อน"เจ้านอนเสียนานหน่อยยังไม่ต้องรีบลุก""ท่านห้า มันสายแล้วฉุดมือลี่หยางให้ลุกจากแท่นนอนคว้าเสื้อคลุมสีฟ้าใสมาบรรจงสวมให้ ลี่หยางใช้แขนสองข้างรวบเอวบางมาชิดเอวหนาของเขากดมันไว้แน่นก้มลงช้าๆ ปล่อยให้ลมหายใจรินรดข้างแก้มเนียนจูบที่ริมฝีปากบางนุ่มบดขยี้ช้าๆแล้วนริมฝีปากออกสุดแสนเสียดาย"มัดจำไว้ก่อน ค่ำนี้ข้าสัญญาจะมาจ่ายให้ครบ"หว่านหนิง