เข้าสู่ระบบแชร์
โดนเล่นงาน
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-17 21:36:34บทที่เกี่ยวข้อง
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ โดนเล่นงาน
แต่สีหน้ายังคงเก็บงำบางอย่างไว้"ฝานกงกงกลับมาพร้อมจดหมายฉบับร่าง ยื่นส่งจดหมายให้ฮ่องเต้สีหน้าของฮ่องเต้เรียบเฉยไม่อาจคาดเดาอารมณ์ความรู้สึก หว่านหนิงกำมือของลี่หยางอย่างปลอบใจ"ฉบับนี้ก็มิได้มีการสั่งให้ปล่อยตัวแต่อย่างใดไท่จือเจ้าว่าอย่างไร""เสด็จพ่อ คนของลูกอาจมีใครที่พยายามจะหาผลประโยชน์จึงได้กระทำเรื่องแบบนี้โดยพลการลูกกลับไปตั้งใจสอบสวนคนที่เกี่ยวข้องทั้งหมด""หว่านหนิงเจ้าดูเสียหน่อย"ฝานกงกงนำจดหมายฉบับร่างมาให้เปรียบเทียบกัน หว่านหนิงคลี่จดหมายทั้งสองฉบับ"มีผู้เปลี่ยนอักษร ลายมือของหว่านหนิงมีหนักเบาขอฝ่าบาททอดพระเนตร" หยิบพู่กันมาตวัดเป็นประโยคเดียวกันนั้น ฮ่องเต้โบกมือเหมือนจะบอกว่าไม่ต้องแล้ว"ข้าเข้าใจแล้วอาจเป็นอย่างที่ไท่จือพูด คนของไท่จือมีให้ใช้สอยมากมายอาจมีสักคนที่นอกแถว ไท่จือคราวหลังจะทำการสิ่งใดตรวจสอบเสียให้ดีก่อน""เสด็จพ่อสั่งสอนถูกแล้ว ลูกวู่วามเกินไป ครั้งนี้พี่ห้าต้องมาถูกกล่าวหาอีกทั้งพระชายาของพี่ห้าก็ต้องวุ่นวายไปด้วย เรื่องบ้านเมืองไม่ใช่หน้าที่ที่หญิงงามเช่นชายาพี่ห้าจะต้องกังวล เอาเวลาไปแต่งตัวสวยๆ รอพี่ห้าที่ตำหนักจะดีเสียกว่า ครั้งนี้พี่ห้าคงไม่ถ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-19ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ไร้ผู้แย่งชิง
"หว่านหนิง"หว่านหนิงเงยหน้าจากผ้าที่กำลังเย็บให้ลี่หยางลี่หยางวิ่งมากอดหว่านหนิงแนบอกนิ่งนาน เหมือนกับกลัวว่าหว่านหนิงจะหลุดลอยไปจากมือ"องค์ชายเป็นอะไรไป"หว่านหนิงสัมผัสได้ถึงอารมณ์เศร้าสร้อยนั้น"เจ้าไม่โกรธข้าใช่ไหม"น้ำเสียงเศร้าสร้อย"หว่านหนิง เข้าใจองค์ชายดีเพคะ"กระชับออ้อมกอดแนบแน่น"เจ้าคราวหลังอย่าทำแบบนี้อีก ข้ากลัว.. กลัวเหลือเกิน"หว่านหนิงยิ้มบางๆ"องค์ชาย ทุกอย่างที่องค์ชายเผชิญเป็นสิ่งที่หว่านหนิงจะไม่แยแสไม่ได้"แววปีติเกิดขึ้นที่แววตาเฉยชานั้น"ไท่จือไม่ใช่คนที่เจ้าจะต่อกรด้วยได้ เสด็จพ่อก็ใช่คนที่อ่านใจได้เช่นกัน ถึงเสด็จพ่อจะรู้อยู่แก่ใจหรือเจ้าจะมีหลักฐานเอาผิดไท่จือ แต่ไท่จือก็คือลูกเสด็จพ่อและยังเป็นลูกที่ยอมยกตำแหน่งไท่จือให้ เจ้าคิดว่าตำแหน่งไท่จือมีไว้เพื่ออะไรกัน ไท่จือกว่าจะเป็นได้ไม่ได้ง่ายและรักษาตำแหน่งไว้ยากยิ่งกว่าสิ่งใด ฉะนั้นไม่ว่าตัวเขาเองหรือเสด็จพ่อที่เพียงจะยืนยันว่าตัดสินใจถูกในการเลือกไท่จือก็จะพยายามช่วยให้ไท่จืออยู่ในตำแหน่งให้ได้"หว่านหนิงพอจะเข้าใจ แต่คิดไม่ถึงว่าฮ่องเต้จะปกป้องไท่จือจนมองข้ามความผิดของไท่จือได้"หว่านหนิงเข้าใจแล้ว องค์ชายกั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-19ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ รอบคอบ
วันนี้หว่านหนิงไม่ได้ลุกไปทำอาหารก็ในเมื่อลี่หยางกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขนแน่น ไม่ยอมให้ลุกออกจากแท่นนอนอิงไถยกเครื่องเสวยฝีมือนางที่พอจะครูพักลักจำมาจากนายหญิงได้บ้างลี่หยางคีบผักส่งเข้าปากเคี้ยว“อีกไม่กี่วันจะถึงเทศกาลปีใหม่ ทุกปีข้าต้องอยู่ในตำหนักเพียงลำพัง ปีนี้เจ้าอยากกลับไปเยี่ยมท่านแม่ของเจ้าหรือไม่”หว่านหนิงยิ้ม“องค์ชาย อยากเจอท่านแม่ของข้าขึ้นมาแล้วหรือไร”ใบหน้าเรียบเฉยตามแบบของเขา“ความจริงข้าเสียมารยาท น่าจะไปยกน้ำชาเสียหน่อย ไหนๆก็แต่งลูกสาวของท่านมาแล้ว”“ไม่จำเป็นต้องเป็นเทศกาล เราก็ไปเยี่ยมท่านแม่ได้”หว่านหนิงออกความเห็น“หลายวันก่อนเจ้าส่งทั้งโถและแจกันไปยังตระกูลจงของเจ้า หากเราไปเยี่ยมมารดาของเจ้าต้องนำของที่มีค่ากว่านั้นไป”องค์ชายช่างรอบคอบกลัวว่าหว่านหนิงจะน้อยหน้าคนอื่น บรรดาสนมที่ฝ่าบาทโปรดปรานมีเพียงเสด็จแม่ขององค์ชายที่ได้ของพระราชทานเยอะสุดแต่องค์ชายกลับนำของเหล่านั้นเก็บไว้ในห้องเสียห้องหนึ่งในตำหนักร้อยดาว และจนป่านนี้ยังไม่มีใครรู้ว่าเอาลูกกุญแจไปซ่อนไว้ไหน ในตอนนั้นคนทั้งวังหลวงต่างเกรงกลัวเรื่องเล่าในคืนเดือนมืด เรื่องวิญญาณของสนมจินเฟยที่มักจะเข้ามากล่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-21ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ สนมจินเฟย
“ดีไม่น้อย แต่หากฮองเฮาจะช่วยเมตตาสั่งให้หยุดโบยเขาก่อน ไม่เช่นนั้นเสี่ยวกู้คงตายในตำหนักคุนหนิงนี้แน่”“เช่นไรข้าถึงต้องฟังคำพูดของเจ้า”“การทำให้ผู้อื่นได้รับทุกข์เข็ญอาจนำมาซึ่งความเคียดแค้นแสนสาหัส แม้เขาจะไม่สามารถทวงแค้นได้ ทว่าความผิดบาปในใจยังอยู่กับเราชั่วกาล”ขณะนั้นเองที่สายตาเหลือบไปเห็นปิ่นปักผมของพระมารดาของลี่หยางบนศีรษะของหว่านหนิงปิ่นปักผมของพระสนมจินเฟย ดวงตากลับเหลือกถลน“หยุดโบยรอจนกว่าฝ่าบาทจะเป็นผู้ตัดสิน”ฮองเฮาสั่งเสียงกร้าว กุ้ยอิงกับอิงไถพยุงเสี่ยวกู้ลุกขึ้น พาเดินกลับตำหนักร้อยดาว หว่านหนิงงงงันไม่น้อยเมื่อกี้ยังเสียงแข็งเรื่องที่จะโบยเสี่ยวกู้จนหมดลมหายใจ แล้วทำไมถึงเปลี่ยนใจง่ายดายหรือแค่เพียงคำพูดของหว่านหนิงก็ทำให้เปลี่ยนใจได้“พระชายา ขอบคุณพระชายาที่เมตตาเสี่ยวกู้”“หมาป่ากับลูกแกะเขาก็มักจะหาเรื่อง หากให้เจ้าผิดเจ้าก็ต้องผิด ยาที่ห้องของข้า เสี่ยวไถเจ้าไปนำมันมาทาแผลที่หลังให้เสี่ยวกู้”อิงไถรีบรุดไปทันที“พระชายาไม่จำเป็นต้องดีกับเสี่ยวกู้ขนาดนี้ก็ได้”“เราทั้งหมดลงเรือลำเดียวกันแล้ว เป็นครอบครัวเดียวกันหากข้าตายพวกเจ้าจะรอดได้อย่างไร หรือหากพวกเจ้าตายข
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-21ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ใกล้แล้ว
“เจ้า ชื่อฮุ่ยเชียนใช่ไหม”สายตาพึงพอใจยิ้มจนฮุ่ยเชียนเขินอายหลบสายตาโลมเลียนั้นใจเต้นไม่เป็นจังหวะ“เพคะ องค์ชายสิบสี่”“ดีมาก ค่ำนี้เสร็จงานแล้วแวะไปตำหนักข้าเสียหน่อย”ก้มลงกระซิบข้างหู อย่าง บุรุษมากรัก ฮุ่ยเชียนซ่อนความดีใจไว้ภายในส่งสายตาตอบรับแทนคำตอบ ลี่จาง เอามือไพล่หลังแล้วเดินจากไป ใบหน้าเผยรอยยิ้มมีเลศนัยปล่อยให้ฮุ่ยเชียนใจเต้นตูมตามอยู่ตรงนั้น“พระชายา องค์ชายให้คนมาแจ้งกับพระชายาว่าวันนี้ฝ่าบาทให้องค์ชายช่วย อ่านฎีกาถวายดึกหน่อยให้พระชายาเสวยเสียก่อน อย่าปล่อยให้ท้องว่างเกรงว่าพระชายาจะป่วยไข้”หว่านหนิงยิ้ม“อิงไถ เตรียมกล่องอาหาร”อิงไถรีบทำตามคำสั่ง“พระชายาเหตุใดต้องนำเครื่องเสวยไปที่ตำหนักฝ่าบาทด้วย ฝ่าบาทคงไม่ปล่อยให้องค์ชายต้องอดเครื่องเสวยเย็น”“องค์ชายเป็นนายของตำหนักร้อยดาว เครื่องเสวยนี้เราเองก็ตั้งใจทำตามความชอบขององค์ชายอยู่แล้ว หากจะยกไปก็ไม่แปลกองค์ชายคุ้นชินแต่อาหารในตำหนักร้อยดาวคงจะเสวยเครื่องเสวยในห้องเครื่องได้น้อยเพราะไม่ถูกปาก เช่นนั้นเมื่อไม่อิ่ม ท้องไส้ปั่นป่วนถวายงานบกพร่อง”อิงไถกับกุ้ยอิงถึงจะเห็นด้วยก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ รู้ดีว่าพระชายากังวลว่าเครื่อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-25ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ชายาของข้า
กุ้ยอิงกับอิงไถคิดว่าเพียงความเอาใจใส่ต่อองค์ชายห้าลี่หยางแต่หารู้ไม่ว่าหว่านหนิงจงใจปักปิ่นผมและผัดโป๊ยเซียนมาให้ฮ่องเต้ได้ชิม"ผัดโป๊ยเซียนเป็นอาหารที่คนธรรมดาจะไม่สามารถทำให้มันมีรสชาติดีเพียงนี้ได้ ข้าเห็นจะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น เห็นทีต้องให้ชายาเจ้าฝึกสอนนางกำนัลห้องเครื่องให้ทำผัดผัดโป๊ยเซียน ส่งมาเป็นเครื่องเสวย""ฝ่าบาท ในห้องเครื่องมีอาหารเลิศรสมากมาย เช่นไรผัดโป๊ยเซียนจึงถูกปากฝ่าบาททั้งๆที่เป็นอาหารพื้นๆ "หว่านหนิงตั้งใจให้ฮ่องเต้พูดถึงสนมจินเฟย"ผัดโป๊ยเซียน...เป็นเครื่องเสวยที่ จินเฟยมักจะสั่งให้มีอยู่ในบรรดาเครื่องเสวยเป็นประจำ"ลี่หยางเลิกคิ้วสูง ไม่เคยมีสักครั้งที่อยู่ต่อหน้าฮ่องเต้แล้วจะมีการพูดถึงมารดา แม้แต่วันครบรอบวันตายในแต่ละปีลี่หยางต้องนั่งกอดเขาต่อหน้าป้ายวิญญาณเพียงลำพังทุกปี หากจะพูดไปก็เหมือนฮ่องเต้ไม่ใส่ใจเรื่องราวต่างๆ แต่คนที่รู้ดีที่สุดคือฝานกงกงที่ตระหนักว่าฝ่าบาททำท่าทีไม่แยแส เพราะอยากจะกลบฝังความทรงจำที่เลวร้ายนั้นเสีย"ข้า ผิดต่อจินเฟย"อยู่ๆ ก็พูดคำนี้ออกมาหว่านหนิงยิ้ม ลี่หยางก้มหน้านิ่ง"การตายของแม่เจ้าจนป่านนี้ข้ายังไม่สืบหาความจริง ความจริงท
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-25ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ รักข้าไหม
ลี่จางยิ้มที่มุมปากแต่ลี่หยางงมองด้วยแววตาเหมือนจะฆ่าคนได้"พี่สะใภ้ ท่านก็บอกพี่ห้าไปสิ ว่าเราสองคนแค่ทักทายกัน"พูดเสียงอ่อนลง ซ่อนความเคียดแค้นไว้ภายใน แต่เดิมเขากับลี่หยางไม่เคยญาติดีกันอยู่แล้ว แม้อยู่จะห่างกันหลายปีแต่ไม่เคยให้ความเคารพในฐานะพี่ ลี่หยางสำหรับเขาเป็นเพียง อากาศที่ไร้ตัวตนไม่แม้แต่จะชายตามอง ลี่หยางเองแม้ใบหน้าเขาก้ไม่เคยจะมองด้วยเช่นกัน"ข้า ไม่สนใจว่าเจ้าจะพูดว่าอย่างไร แต่ข้าเชื่อสายตาตัวเองเป็นที่สุด"พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ คว้าข้อมือหว่านหนิงไว้พาเดินออกจากตรงนั้น ลี่จางมองตามด้วยสายตาเคียดแค้น ขันทีมาพยุงให้ลุกขึ้นลี่จางสะบัดแขนอย่างแรงด้วยโทสะ ลี่หยางจ้องหน้าหว่านหนิง"เขาทำอะไรเจ้า หรือเปล่า"ทอดเสียงอ่อนโยน หว่านหนิงส่ายหน้าลี่หยางดึงร่างบางเข้ามากอดแนบอก"หากเขาทำอะไรเจ้า ข้าสาบานเขาต้องตายด้วยน้ำมือข้า"หว่านหนิงกอดตอบ ความรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างประหลาด รู้สึกว่าบุรุษผู้มีใบหน้าและท่าทีเฉยชาคนนี้เริ่มมีหัวใจอ่อนโยนมีความรักความเกลียดขึ้นมาเหมือนคนทั่วไป อย่างที่มารดาอยากให้เขาเป็นแล้ว หว่านหนิงอยากให้เขามีความสุขมิใช่อมทุกข์ชั่วชีวิต อย่างน้อยตอนนี้หว่านหนิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-25ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ฮ่องเฮาประทานชายารอง
ร่างบางสั่นสะท้านใต้ร่างใหญ่สะท้อนขึ้นลงตามแรงขยับตัว ต่างคนต่างผลัดเปลี่ยนกันมอบความสุขสมให้แก่กันความเจ็บปวดหายไปจนสิ้น เหลือแต่ความหวานซาบซ่านไม่มีเบื่อ ลี่หยางกอดร่างบางไม่ยอมปล่อยร่างเปลือยเปล่าของหว่านหนิงหลับใหลภายใต้ผ้าห่มพื้นเดียวกับเขา ชันกายนอนตะแคงมองใบหน้างดงามด้วยความหลงใหลไม่อาจละสายตา คงเป็นสวรรค์ที่ส่งนางมาหาเขา อยากจะจุมพิตไม่มีเบื่อ เกรงว่าจะทำให้คนนอนนอนไม่เต็มตื่นเสียเปล่าไว้ให้นางพักผ่อนเสียเต็มทีค่อยปลุกมาอุ่นเตียงอีกที่ตอนค่อนรุ่ง ตอนนี้แค่นอนมองใบหน้างดงามก็พอท้องฟ้าสดใสในยามเช้าหว่านหนิงสะดุ้งตื่นเพราะถูกปลุกด้วยริมฝีปากอุ่นที่จูบอ่อนโยน เผลอเปลือกตามองลี่หยางในชุดเตรียมพร้อมจะไปถวายงานฮ่องเต้ แต่กลับแวะมาปลุกหว่านหนิงเสียก่อน"เจ้านอนเสียนานหน่อยยังไม่ต้องรีบลุก""ท่านห้า มันสายแล้วฉุดมือลี่หยางให้ลุกจากแท่นนอนคว้าเสื้อคลุมสีฟ้าใสมาบรรจงสวมให้ ลี่หยางใช้แขนสองข้างรวบเอวบางมาชิดเอวหนาของเขากดมันไว้แน่นก้มลงช้าๆ ปล่อยให้ลมหายใจรินรดข้างแก้มเนียนจูบที่ริมฝีปากบางนุ่มบดขยี้ช้าๆแล้วนริมฝีปากออกสุดแสนเสียดาย"มัดจำไว้ก่อน ค่ำนี้ข้าสัญญาจะมาจ่ายให้ครบ"หว่านหนิง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-25
บทล่าสุด
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ตบท้าย
เกี้ยวสีแดงถูกหามส่งเข้าวังในตอนเย็นย่ำวันหนึ่ง หว่านหวงลู่รู้ดีว่าไม่ต้องมาส่งหว่านหนิง สิ่งที่หว่านหนิงต้องการคือการเข้าไปในตำหนักร้อยดาวแบบเงียบๆ ก็ในเมื่อลี่หยางมิได้เป็นที่สนใจ และไม่ได้มีพิธีรีตองอะไร“คุณหนู ข้าเห็นทีต้องกลับแล้วเช่นกัน ท่านนั่งรออยู่ในห้องบรรทมขององค์ชายห้า เพียงครู่คาดว่า องค์ชายคงเสด็จในไม่ช้าเพราะมิได้มีการเลี้ยงฉลอง งานแต่งอย่างที่ควรจะเป็น “แม่สื่อที่มีหน้าที่เดินนำเกี้ยว ตามธรรมเนียมเอ่ยขึ้นเมื่อมาถึงตำหนักร้อยดาว“ท่านป้ากลับไปเถิดข้าทำใจไว้แล้ว ว่าต้องเป็นแบบนี้ หลายอย่างไม่เกินคาดหมายนัก”แม่สื่อยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะถอยออกไปทันทีหว่านหนิงยืนนิ่งหน้าตำหนักรกร้างไม่มีการเลี้ยงฉลองไม่มีแม้กระทั่งการคารวะบรรพบุรุษ หรือญาติผู้ใหญ่มีเพียงส่งตัวหว่านหนิงเข้ามาในตำหนักร้อยดาวเพียงลำพัง“ท่านแม่ หว่านหนิงจะพยายามให้ถึงที่สุด”สูดลมหายใจเข้าลึกๆผลักบานประตูเข้าไปช้าๆ ภาพเบื้องหน้าคนผู้หนึ่งในอาภรณ์สีแดงรูปร่างสูงโปร่ง แต่ซูบผอมปากคอคิ้วคางแม้จะรับกับใบหน้าคิ้วดกดำผิวขาวจนกลายเป็นซีด ริมฝีปากบางแต่ทว่าซีดขาว หากมีสีเลือดกว่านี้ บุรุษผู้นี้อาจจะนับได้ว่าหล่อเหลาเราเ
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ จบ
หว่านหนิงในอาภรณ์เต็มพระยศในแบบของฮองเฮา ยืนเคียงข้างลี่หยางฮ่องเต้รูปงามแต่ใจเดียวสมกันราวกิ่งทองใบหยกมือข้างขวาถูกมือของลี่หยางเกาะกุมไว้ จุดธูปเทียนบูชาสวรรค์และบรรพบุรุษ เตรียมที่จะขึ้นนั่งบัลลังก์มังกร ฉีกวนลี่ยืนอยู่ข้างหน้าสวมมงกุฎสีทองอร่ามลงบนศีรษะของลี่หยาง“นับแต่นี้เจ้าคือฮ่องเต้แคว้นจ้าวองค์ใหม่ ลี่หยางฮ่องเต้พ่อหวังว่าเจ้าจะทำนุบำรุงศาสนาและปกป้องดูแลราษฎรดุจลูกหลานของเจ้า”ฝานกงกง ยื่นตราประทับของฮ่องเต้ ให้ฉี่กวนลี่ที่มอบมันให้กับลี่หยางหน้ามุขสูง ทั้งสองคนลี่หยางและหว่านหนิงยืนเคียงข้างกันเสียงแซ่ซ้องจากราษฎรดังไปทั่วลานกว้าง ลี่หยางยิ้มกว้าง ชีวิตเขาแม้ผ่านความลำเค็ญมากมายเพียงใดแต่เมื่อมองย้อนกลับไปกลับคิดว่ามันเป็นเพียงเรื่องราวที่เป็นบทเรียนสอนใจเท่านั้นต่อจากนี้ ชีวิตขององค์ชายห้าผู้อับเฉามีพร้อมแล้วซึ่งความสุขและครอบครัวในวันนั้นลี่หยางนั่งซุกอยู่ในมุมมืด เดียวดายเหน็บหนาวความมืดปกคลุมไปทั่วบริเวณท้องไส้ปั่นป่วนด้วยความหิว ในคืนไหว้พระจันทร์ที่หลายคนต่างสนุกสนาน แต่เขากลับเดียวดาย ครึ่งหลับครึ่งตื่นเด็กหญิงตัวอ้วนป้อมยกมืออุ่นขึ้นลูบใบหน้าเบาๆ แล้ววางขนมไหว้พระ
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ วันที่หิมะหยุดโปรยปราย
ลี่หยาง สืบเสาะหาสมุนไพรนานาชนิดมาบำรุงร่างกายให้หว่านหนิงทั้งสมุนไพรสำหรับช่วยให้การคลอดไหลลื่น และสุมนไพรบำรุงร่างกายทั้งทารกในครรภ์และตัวหว่านหนิงเอง อาหารทุกอย่างล้วนถูกลี่หยางชิมเสียก่อน ท่องจำเรื่องราวอาหารคาวหวานที่หว่านหนิงกินว่าสิ่งใดทำให้แพ้ท้อง สิ่งไหนที่หว่านหนิงไม่ชอบ วันว่าง ก็จะฝึกการนั่งการนอนและการหายใจ ตำราต่างๆ มากมายนำมากองรวมกัน ลี่หยางใช้เวลาทั้งหมดในการอ่านตำราเกี่ยวกับการตั้งครรภ์“ลี่เจินส่งสาสน์เรื่องการสถาปนาฮ่องเต้ของเแค้วนเหว่ย”“ส่งของกำนัลยังแคว้นเหว่ย ความจริงข้าอยากให้ไท่จือเดินทางเข้าร่วมงานพิธีในครั้งนี้ หากแต่ไท่จือเฟยใกล้จะคลอดเต็มที คงไม่เหมาะนักที่จะให้ไท่จือเดินทางแรมเดือน”“ฝานกงกง อาสาเดินทางนำของกำนัล ร่วมแสดงความยินดีกับองค์ชายสิบสองลี่เจิน”ฉีกวนลี่พยักหน้าเห็นด้วย“ลูกคิดว่ารอให้ไท่จือเฟยคลอดองค์ชาย จึงจะส่งสาสน์ให้ลี่เจินและอันฝูร่วมเฉลิมฉลองแสดงความยินดีอีกครั้ง ลูกเองก็คิดถึงลี่เจินไม่น้อยอยู่ต่างแคว้นต้องปรับตัว คงลำบากมากหน่อย”“ลี่เจินไม่นานก็จะขึ้นนั่งบัลลังก์ เป็นเขาที่จัดการบางอย่างได้ดีกว่าที่ข้าคิดไว้”ฉีกวนลี่ชื่นชมลี่เจิน ออกนอก
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ค่อนข้างเสียใจ
"หญิงผู้หนึ่งที่ยอมแต่งกับองค์ชายที่มีดวงพิฆาตไม่สนใจเสียงร่ำลืออีกทั้งพยายามฉุดดึงและสร้างองค์ชายที่แข็งแกร่งยอมทนลำบากเพื่อรอวันที่สวยงามวันที่ฟ้าสดใส แต่เมื่อวันนั้นมาถึงกลับต้องถูกปล่อยให้เดียวดายในตำแหน่งที่สูงส่ง"องครักษ์วิ่งเข้ามาข้างใน"ฝ่าบาทไท่จือเฟยเป็นลมหมดสติ อยู่ข้างๆ ที่ไท่จือคุกเข่าอยู่"ฉีกวนลี่ลุกขึ้นยืน ฝานกงกงถลาออกไปด้านนอกพบลี่หยางกำลังเขย่าร่างไร้สติของหว่านหนิง ปากก็ร้องเรียกหาหมอหลวง หยาดฝนยังโปรยปรายไม่หยุดลี่หยางและหว่านหนิงเปียกปอนร่มที่ถือมาถูกกางกันฝนให้ลี่หยางแต่ตัวเองยอมเปียกฝน ลี่หยางพยายามจะลุกขึ้นยืนทั้งที่ปวดหัวเข่าเพราะคุกเข่าอยู่เสียนาน"พาไท่จือเฟยเข้าไปข้างในตำหนักก่อน"ฉีกวนลี่พูดขึ้นดังๆ ลี่หยางมองสบตาฉีกวนลี่สายตาเจ็บซ้ำ ฝานกงกงช่วยพยุงทั้งสองคนให้ลุกขึ้นพาเข้าไปด้านใน"ตามหมอหลวง"ฉี่กวนลี่ออกคำสั่งด้วยเสียงอันดังฝานกงกง เตรียมอาภรณ์ชุดใหม่ให้ลี่หยาง"ให้ห้องเครื่องต้มน้ำขิงแล้วนำมาที่นี่ทันที"ตำหนักฮ่องเต้บังเกิดความวุ่นวายไม่น้อย หมอหลวงถือหลวมยาเข้ามา ลี่หยางถลาเข้าไปข้างๆหว่านหนิง"ไท่จือเฟยเป็นอย่างไรบ้าง แล้วลูกของข้าล่ะ"ฉีกวนลี่หันขวั
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ยอม
“ข้า..ข้า..ข้ากำลังจะเป็นพ่อเจ้าได้ยินไหม ลูกของเรา”หว่านหนิงยิ้มบางๆ ยกมือขึ้นลูบที่ท้องอย่างทะนุถนอมตอนที่55ยอม"เจ้าเป็นสิ่งมีค่าที่สุดเท่าที่ข้าเคยมีบัดนี้กับให้สิ่งมีค่าที่สุดแกข้าเพิ่มเติม อย่างนี้จะไม่ให้รักเจ้าได้อย่างไร"กอดประคองหว่านหนิงแน่น"ท่านพี่ท่านกับลูกก็คือสิ่งเดียวที่ข้าหวงแหนที่สุด"ลี่หยางกลับพูดน้อยลงกว่าเดิม เขามีเรื่องให้ทำมากมายแต่รอยยิ้มกลับเพิ่มมากขึ้น เฝ้ามองหว่านหนิงทุกอย่างก้าว จะนั่งหรือเดินต้องคอยประคอง ดังกลัวว่าจะหกล้ม“กุ้ยอิงกับอิงไถต่อแต่นี้อย่าให้ไท่จือเฟยทำงานใดใดในตำหนักร้อยดาว พวกเจ้าต้องมั่นดูแลอย่าให้ไท่จือเฟยต้องลงมือทำสิ่งใดไม่อย่างนั้นข้าคงต้องสั่งลงโทษเจ้าทั้งสอง อีกไม่นานข้าจะหานางกำนัลที่ไว้ใจได้สักหลายคนหน่อยมาคอยดูแล ไท่จือเฟย”หว่านหนิงยิ้ม“ข้าให้หมอหลวงส่งยาบำรุงที่ดีที่สุดมาที่ตำหนักร้อยดาวข้าตั้งใจเคี่ยวยาให้เจ้าด้วยตัวเอง”“ท่านพี่จะทรงลำบากไปไย”“เพื่อเจ้า เรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ เมื่อเทียบกับสิ่งที่เจ้าทำเพื่อข้าอีกทั้งยังอุ้มท้องลูกของข้า ทนลำบากอยู่หลายเดือนเรื่องที่ข้าทำจึงถือว่าเล็กน้อยเหลือเกิน”"อีกอย่างข้าเห็นท่าน หาซื้อผ
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ไร้คำกล่าว
“องค์ชายน้อยอยู่ในครรภ์ของเจ้าแล้วตอนนี้ ข้าจะทูลให้เสด็จพ่อยกเลิกกฎการมีชายารองและแต่งตั้งสนมมากมายให้เกิดเรื่องวุ่นวายเหมือนที่ผ่านมาเสียที”หว่านหนิงซุกหน้าลงบนอกกว้างที่บัดนี้กับอบอุ่นมิได้เย็นชาเหมือนที่ผ่านมา อ้อมกอดที่กระชับแน่นทั้งคืนไม่เขินอายหรือแอบประคองกอดเหมือนเมื่อครั้งแต่งเข้าตำหนักร้อยดาวใหม่ๆ“หว่านหนิงไม่ขอสิ่งใดขอเพียงได้เคียงข้างเช่นนี้ทุกค่ำคืน” หว่านหนิงตกใจใน คำพูดของตัวเองไม่น้อย ก่อนหน้านั้นยังคิดว่าการแต่งเข้าตำหนักร้อยดาวเป็นการตกนรกหรือไร แต่มาวันนี้กลับรู้สึกว่าตำหนักร้อยดาวแห่งนี้เป็นดั่งสวรรค์ เมื่อมีลี่หยางประคองกอดอยู่อย่างนี้ทุกค่ำคืนทั้งคืนหว่านหนิงสวมเสื้อคุลมมังกรสีน้ำเงินเข้มให้ลี่หยาง ใบหน้าหล่อเหลาช่างดูเหมาะกับเสื้อคลุมมังกรเหลือเกิน เหล่าขุนนางราชสำนักคุกเข่าส่งเสียงแซ่ซ้องสรรเสริญ“ไท่จือทรงพระเจริญ พันปี”หว่านหนิงยิ้มอย่างเป็นสุข ลี่หยางหันสบตากับหว่านหนิง ส่งยิ้มกว้างกว่าทุกครั้งที่หว่านหนิงเคยเห็นมา“เจ้าคิดว่าได้อย่างนั้นหรือ การที่เจ้าจะตัดสินใจสิ่งใดโดยใช้ความรู้สึกของตัวเองตัดสิน”“เสด็จพ่อ ฝ่าบาทลูกเห็นทีจะ ขอสละตำแหน่งไท่จือ”หว่านหนิ
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ขึ้นสวรรค์เสียที
“สวีเยียน เชื่อข้าเถอะ ลี่จางคือลูกของเราเป็นเจ้าสิบสี่ เจ้าคิดหรือว่าหากเขาไม่ใช่ลูกข้าข้ายังจะให้เขามีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้หรือ ข้าไม่ไว้ใจเจ้าแต่ทว่าเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ เลือดของเจ้าสิบสี่ถูกนำมาพิสูจน์ความเป็นพ่อลูกกับข้าตั้งแต่ลืมตามาดูโลกคิดหรือไรว่าหากข้ารู้ว่าเขาไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของข้าแล้วเขาจะมีชีวิตยืนยาวเพียงนี้”ลี่จางทรุดกายลงกับพื้นก้มหน้าร้องไห้เหมือนคนเสียสติ เสียงร้องโหยหวน ด้วยดวงใจที่แหลกสลาย ลี่เจินเข้าไปพยุงแต่ลี่จางกลับสะบัดตัวหนี ภาพตรงหน้า สะเทือนใจไม่น้อย ฮองเฮาสวีเยียนเองก็ไม่ต่างจากลี่จาง ทรุดกายลงกับพื้นหมดเรี่ยวแรงดวงตาเหม่อลอยพร่ำพูดแต่คำพูดเดิมๆ“ไม่จริง ไม่จริง ไม่ใช่ ไม่จริง”น้ำตาไหลนองเต็มตาแต่ปราศจากเสียงสะอื้นฉีกวนลี่หลับตาลงช้าช้าไล่หยาดน้ำตา ให้ไหลคืนลงในอกกล้ำกลืนอย่างที่สุด หากจะโทษใครสักคน ให้โทษตัวเขาที่มีใจเดียวรักมั่นแต่จินเฟยคนเดียวไม่มีสายตาไว้มองใคร ความรักนั้นยังถูกถ่ายทอดไปยังลี่หยางรักเขายิ่งแแก้วตาทำทุกวิถีทางให้ลี่หยางรอดพ้นเงื้อมมือฮองเฮา แม้จะแสร้งไม่รักแต่กลับซ่อนไม่มิด หันมองลี่หยาง ที่จับตัวหวานหนิงมาสำรวจว่าบาดเจ็บตรงไหนห
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ เหนือกว่า3
“555 ฉีกวนลี่ผู้นี้ ปกป้องใครได้กัน แม้แต่สนมที่รักอย่างเช่นแม่ของเจ้ายังถูกแม่ข้าฮองเฮาส่งคนฆ่าวางเพลิง แม้จะเรียกตัวเองว่าพ่อแต่ปกป้องใครได้กัน เจ้าเองก็รู้ดีนี่ลี่หยางตลอดเวลาเขาเคยปกป้องเจ้าหรือไร”ฉีกวนลี่กัดฟันแน่น ทั้งๆ ที่ระแคะระคายมาบ้างแล้วว่าฮองเฮาเป็นคนส่งคนไปลอบสังหารสนมจินเฟยแต่ครั้งนี้ได้ยินกับหูจึงเกือบระงับความแค้นเคืองไว้ไม่ได้“ความผิดของข้าอย่างเดียว คือปล่อยให้เจ้าสองคนแม่ลูกมีชีวิต อยู่เสียนานคิดว่า อาจจะกลับตัวกลับใจได้”“ข้าเคยบอกแล้วว่าเป็นเพราะท่านฉีกวนลี่ ข้าเคยรักเคยเทิดทูนท่าน เหมือนที่ลูกพึงจะกระทำ หากท่านใส่ใจเราสองคนแม่ลูกสักนิดไม่เฉยชา เราสองคนอาจจะดีกับท่านอย่างจริงใจ”“จะให้ข้าดีกับพวกเจ้าอย่างจริงใจทั้งๆ ที่รู้ว่าฮองเฮาผิดต่อข้าเช่นนั้นหรือ”“เสด็จแม่จะไม่ผิดต่อท่าน หากท่านไม่มัวแต่อาลัยอาวรณ์คร่ำควรญกับการจากไปของสนมจินเฟย เสด็จแม่บอกว่าหัวใจของท่านอยู่ที่สนมจินเฟย ลี่หยางเป็นดั่งแก้วตาในเมื่ออยากให้ท่านตายคงต้องสังหารหัวใจและแก้วตาของท่านเสีย”“ทหารจับพวกมันไปขังไว้พรุ่งนี้ประหารเสียพร้อมกันให้หมด”องครักษ์นับรอยล้อม ลี่หยางและหว่านหนิงที่หันหลังชนกั
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ เหนือกว่า2
“ละทิ้งความโกรธเกลียดไม่ได้ เจ้าจะมีความสุขได้เช่นไร”“ฝ่าบาทเดิมทีตำแหน่งฮองเฮาต้องได้ความรักมากกว่าผู้ใด แต่ฝ่าบาทกลับละเลยมอบความรักให้แต่จินเฟยเพียงคนเดียว แล้วจะให้สวีเยียนยิ้มและเป็นสุขได้อีกหรือ เช่นนั้นข้าจำต้องหาความสุขเพียงลำพัง”กระซิบเบาๆ ข้างหูหัวหน้าขันทีออกมายืนด้านหน้า ตรงช่องทางเดินที่สองข้างขนาบซ้ายขวาด้วยเหล่าขุนนาง“พิธีเริ่มได้….”ฉีกวนลี่เชิดหน้านั่งตัวตรง“บัดนี้ถึงเวลา ข้าฉีกวนลี่จะประกาศอาณัติจากสวรรค์ แม้จะรวดเร็วไปบ้างแต่เมื่อเป็นลิขิตจากสวรรค์จึงไม่อาจทัดทาน”เหล่าขุนนางต่างซุบซิบบ้างก็สงสัยว่ามีเรื่องใดกันที่เป็นอาณัติสวรรค์บ้างก็บอกเล่าสิ่งที่ระแคะระคายมาเมื่อไม่นานมานี้นอกกำแพงเมือง ลี่เจินและฝานกงกง ยืนอยู่หน้าประตูวัง และทหารที่ติดตามหลายร้อยคนเสียงอื้ออึงโกลาหล กระบี่ในมือปัดป้องลูกดอกที่ถูกยิงลงมาจากกำแพงเมือง ทหารหลายนายกำลังใช้เครื่องทุ่นแรงกระทุ้งบานประตูใหญ่ให้เปิดออก การบาดเจ็บล้มตายหลีกเลี่ยงไม่ได้แต่ทหารแปดกองธงหาได้มีแค่เพียงหยิบมือจำนวนมากมายคณานับกองหน้าล้มตายก็มีกองหนุนเข้ามาเสริม เลือดไหลนองพื้นดั่งสายน้ำสวีถงนำองครักษ์เสื้อแพรช่วยกันต้า
