เข้าสู่ระบบแชร์
ปลดไท่จือ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-08 11:15:44บทที่เกี่ยวข้อง
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ความหลังครั้งกระโน้น
“องค์หญิงเก้าครั้งนี้พ่อได้ส่งราชสาสน์เชิญแคว้นต่างๆ ร่วมยินดีในการกลับมาของเจ้า หวังว่าวันนั้นหว่านหนิงของพ่อจะงดงามที่สุด”“เสด็จพ่อหว่านหนิง ส่งของให้ตามคำสั่งของท่านแม่เรียบร้อยแล้ว รอเพียงจะได้กลับไปดูแลท่านแม่""ข้าละเลยเจ้า เป็นเพราะข้ากับมารดาของเจ้าเราต่างคนต่างไม่เข้าใจกัน"ภาพความทรงจำเก่าๆ …หวานหวงลู่งดงามแรกแย้มรางอ้อนแอ้นอรชร ดวงตาแข็งกร้าวจมูกเชิดหยิ่ง ถูกส่งมาสานสัมพันธ์ในตำแหน่งสนมเอกของฟงฉาน ที่ตอนนั้นด้วยทั้งเขาและหว่านหวงลู่ต่างเป็นคนที่มีทิฐิสูง หว่านหวงลู่นางมักจะพูดว่า...นางคือตัวประกัน…."เสด็จพ่อข้ารับรู้เรื่องราว ของท่านแม่กับท่านน้อยเหลือเกิน""นางจากไปไม่ร่ำลา และข้าเองแม้จะรักนางเพียงใดแต่ไม่เคยสารภาพสิ่งที่อยู่ในใจ แม่ของเจ้าเป็นเช่นนกอิสระ นางเบื่อการอยู่ในระเบียบกฎเกณฑ์อีกทั้งข้าไร้หนทางปกป้องนางจากคนในวังหลวงแห่งนี้""ในเมื่อท่านรักท่านแม่ ทำไมไม่ตามท่านแม่กลับมา""ข้าอ่อนแอเกินไปและกลัวคำปฏิเสธของนางจะทำให้ใจสลาย ไม่สู้หลอกตัวเองตลอดมาว่าสักวันแม่ของเจ้าจะกลับมาและอภัยให้ข้า""ท่านแม่ต้องแต่งเข้าตระกูลจง เพียงเพราะบัญชาของฮ่องเต้แคว้นจ้าว""ข้าส่งคน
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ความหลังครั้งกระโน้น
“องค์หญิงเก้าครั้งนี้พ่อได้ส่งราชสาสน์เชิญแคว้นต่างๆ ร่วมยินดีในการกลับมาของเจ้า หวังว่าวันนั้นหว่านหนิงของพ่อจะงดงามที่สุด”“เสด็จพ่อหว่านหนิง ส่งของให้ตามคำสั่งของท่านแม่เรียบร้อยแล้ว รอเพียงจะได้กลับไปดูแลท่านแม่""ข้าละเลยเจ้า เป็นเพราะข้ากับมารดาของเจ้าเราต่างคนต่างไม่เข้าใจกัน"ภาพความทรงจำเก่าๆ …หวานหวงลู่งดงามแรกแย้มรางอ้อนแอ้นอรชร ดวงตาแข็งกร้าวจมูกเชิดหยิ่ง ถูกส่งมาสานสัมพันธ์ในตำแหน่งสนมเอกของฟงฉาน ที่ตอนนั้นด้วยทั้งเขาและหว่านหวงลู่ต่างเป็นคนที่มีทิฐิสูง หว่านหวงลู่นางมักจะพูดว่า...นางคือตัวประกัน…."เสด็จพ่อข้ารับรู้เรื่องราว ของท่านแม่กับท่านน้อยเหลือเกิน""นางจากไปไม่ร่ำลา และข้าเองแม้จะรักนางเพียงใดแต่ไม่เคยสารภาพสิ่งที่อยู่ในใจ แม่ของเจ้าเป็นเช่นนกอิสระ นางเบื่อการอยู่ในระเบียบกฎเกณฑ์อีกทั้งข้าไร้หนทางปกป้องนางจากคนในวังหลวงแห่งนี้""ในเมื่อท่านรักท่านแม่ ทำไมไม่ตามท่านแม่กลับมา""ข้าอ่อนแอเกินไปและกลัวคำปฏิเสธของนางจะทำให้ใจสลาย ไม่สู้หลอกตัวเองตลอดมาว่าสักวันแม่ของเจ้าจะกลับมาและอภัยให้ข้า""ท่านแม่ต้องแต่งเข้าตระกูลจง เพียงเพราะบัญชาของฮ่องเต้แคว้นจ้าว""ข้าส่งคน
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ อย่าเพิ่งเจอกันเลย
เจ้าเฟยเหยียนในอาภรณ์พรางตัวลักลอบออกนอกเขตวังหลวง เป็นธรรมดาในวังหลวง ..มีคนของเจ้าก็ต้องมีคนของข้า.. แทรกซึมอยู่ในตำหนักต่างๆคนของเจ้าเฟยเหยียนอยู่ในหลายตำหนักคนของฮอวเฮาก็อยู่ในหลายตำหนักเช่นกันเจ้าเฟยเหยียนจำต้องส่งข่าวให้กับลี่หยางและลี่เจินเรื่องที่องค์ชายสิบสี่และ ฮองเฮาหมายมาดไว้จะจริงเท็จแค่ไหนเห็นต้องเสี่ยงดู หากจะบอกกล่าวกับฮ่องเต้โดยตรงเกรงว่า เรื่องที่อาจเกิด..จะไม่เกิดขึ้น ไม่แน่ใจว่าฮ่องเต้จะเชื่อในตัวเจ้าเฟยเหยียนเพียงใดห้องบรรทมฮ่องเต้แคว้นจ้าว"ฝานกงกง ม้าเร็วส่งข่าวดีเรื่องสงครามกับแคว้นหาน ว่าไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน ครั้งนี้ถือเสียว่าเป็นโชคของเราที่ไม่ต้องสูญเสียกำลังพลมากมาย หากแต่แคว้นหานให้หวังอ๋องและต้าหวัง อยู่ร่วมงานเฉลิมฉลองต้อนรับการกลับมาขององค์หญิงเก้าของแคว้นหาน ห่วงแต่ลี่หยางคงร้อนรุ่มไม่น้อย ด้วยใจทั้งดวงอยู่ที่ตระกูลจงกับชายาหว่านหนิง ท่านคิดเห็นเช่นไร""องค์ชายแต่เดิมไม่เคยเที่ยวเตร่ ไม่เคยเมามัวในหญิงงามคนใด หากวันนี้ต้องอยู่ไกลกับพระชายาเชื่อว่าก็ยังไม่เปลี่ยนใจรอคอยที่จะได้กลับมาพบพระชายาแน่นอน""องค์อันฝูนางร้องขอให้ข้าส่งลี่หยางไปรบเพื่อให้ได้
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ภูเขาดาบทะเลเพลิง
หว่านหนิงวิ่งลัดเลาะอย่างชำนาญเส้นทางแต่ ความไวของลี่หยางก็ไม่เป็นรอง ร่างบางคุ้นตาหายลับเข้าไปในตำหนักใหญ่ ลี่หยางพุ่งทะยานตามเข้าไปองครักษ์เสื้อแพรสองสามนาย ใช้ทวนในมือกางกั้นไว้“องค์ชายภายในเป็นตำหนักขององค์หญิงเก้า”ลี่หยางขมวดคิ้ว ใครเล่นตลกกันแน่ในเมื่อร่างบางคุ้นตานั้นเขาไม่มีทางจำผิดอย่างแน่นอน ถอยห่างออกมาเดินกลับมายังทางที่จากมาหว่านหนิงถอนหายใจแอบมองลี่หยางและองครักษ์ ที่คอยสกัดกั้นลี่หยางไว้มองใบหน้าของลี่หยางแล้วอดที่จะสงสารไม่ได้“องค์หญิงน้ำอุ่นจัดเตรียมไว้แล้วองค์หญิงจะอาบน้ำเลยไหมเพคะ”ความคิดสะดุดลงแค่นั้น หว่านหนิงเดินเข้าไปข้างในสาวใช้เปลื้องผ้าให้ หว่านหนิงยิ้มอ่อนโยน“เจ้าไปพักผ่อนเถอะ ข้าจัดการทุกอย่างเอง ข้า..ไม่คุ้นชินกับการมีคนทำให้”“แต่”“ไม่มีแต่ เสด็จพ่อไม่มีทางรู้หากข้าไม่แพร่งพราย ดึกมากแล้วเจ้าไปนอนเสียเถอะ พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญต้องตื่นแต่เช้าเตรียมตัว”สาวใช้ย่อตัวก่อนจะ ออกไปเงียบๆ ปิดประตูลงเบาๆหว่านหนิงแกะเชือกรัดเอวออกช้าๆ ปล่อยให้อาภรณ์ที่ห่มคลุมร่างกายร่วงหลุดลงไปกองกับพื้นเผยให้เห็นร่างขาวราวหยกเนื้อดี หย่อนปลายเท้าลงในอ่างไม้ใส่น้ำอุ่นนอนหงาย อ
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ สำเร็จ2
หว่านหนิงกับรู้สึกว่าวันนี้ลี่หยางช่างอ่อนโยน หรือเริ่มจะเรียนรู้บ้างแล้วว่าครั้งไหนสมควรเร่งเร้าครั้งไหนสมควรอ่อนโยน ร่างบางสั่นสะท้านใต้ร่างใหญ่ที่กอดรัดไว้แน่น“เจ้า ...จะทิ้งข้าไปไหมองค์หญิงเก้า”หว่านหนิงกอดตอบลี่หยาง แม้จะภายนอกดูเข้มแข็งในภายในใจของเขาช่างเปราะบาง“องค์ชาย เชื่อใจในหว่านหนิง แม้ตายไม่มีทางเปลี่ยนใจ” ลี่หยางยิ้ม ขยับเอวขึ้นลง อ่อนโยนนุ่มนวลพาหว่านหนิงล่องลอยสู่สวรรค์ ด้วยความหวานฉ่ำโอบล้อมรอบกายทั้งสองคนมิเพียงแต่สัญญาเพียงลมปาก แต่คนเช่นลี่หยางต้องการสิ่งที่ยืนยันว่าในคำพูดนั้นจะไม่เป็นเพียงสัญญาปากเปล่า หว่านหนิงบรรจงจูบที่แก้มเบาๆ ลี่หยางดึงร่างบางมากอดไว้แน่นเหมือนคนไร้ซึ่งความอบอุ่น แต่เมื่อมีสิ่งยึดเหนี่ยว ยิ่งทำให้ไม่อาจปล่อยมือจากสิ่งนั้น หว่านหนิงสะท้อนใจเหลือเกิน การถูกโดดเดี่ยวมักทำให้จิตใจเปราะบางหว่านหนิงจำต้องช่วยเยียวยา เพื่อให้คนผู้หนึ่งเป็นคนที่สมบูรณ์ทั้งกายใจเลิกหวาดระแวงน้อยเนื้อต่ำใจเสียที งานเฉลิมฉลองยิ่งใหญ่นั้นเป็นสิ่งที่ฟงฉานตั้งใจมอบให้หว่านหนิงโดยเฉพาะฟงฉานนั่งอยู่บนบัลลังก์สูงสุด หว่านหนิงนั่งไม่ห่างนัก อาคันตุกะจากต่างแคว้น ต่างนำข
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ลาก่อนลี่กวง1
ดอกเหมยเบ่งบาน ลี่หยางนั่งมองสายน้ำทอดยาวสุดสายตาเพียงลำพัง ฝานกงกงเดินมาข้างหลัง“องค์ชาย ได้เวลาฝึกวรยุทธ์แล้ว”“กงกง ข้าไม่เข้าใจเหตุใดข้าต้องฝึกปรือวรยุทธ์ทั้งๆ ที่ตำแหน่งไท่จือก็เป็นของ ลี่กวง อีกทั้งฝ่าบาทมีทั้งท่านและเหล่าองครักษ์คอยดูแลปกป้อง”ฝานกงกงยิ้ม“ แม้ว่าเสด็จพ่อขององค์ชายจะมีคนคุ้มกันมากมาย แต่สักวันองค์ชายจะใช้มันป้องกันตัวเอง”“ข้าไม่คิดดิ้นรน หากใครจะปองร้ายข้ายอมพร้อมที่จะตาย”“สักวันองค์ชายจะ พบคนที่อยากปกป้อง”คำพูดนั้นยังก้องอยู่ในหัว คนที่อยากปกป้อง ฝานกงกงพูดไม่ผิดแม้จะน้อยใจฉีกวนลี่เพียงใด แต่ตอนนี้ลี่หยางกับขบฟันจนเป็นสันนูน เมื่อฝานกงกงส่งข่าวเรื่องลี่จางก่อกบฏ ฉีกวนลี่ถูกกักบริเวณให้อยู่เยี่ยงนักโทษ หว่านหนิงรับกระดาษแผ่นเล็กมาคลี่ออกอ่าน คิ้วสองข้างขมวดเข้าหากัน เอื้อมมือจับที่ไหล่ของลี่หยางอย่างปลอบใจ“องค์ชาย ต้องเร่งเดินทางเสียแล้ว” ลี่หยางหันมองหน้าหว่านหนิง เขาคาดผิดไม่คิดว่าหว่านหนิงจะพูดเช่นนี้ หากเป็นคนอื่นคงปลอบประโลมเขาโดยการพูดว่าองค์ชายอย่าได้กังวล แต่นี่คำพูดของหว่านหนิง เสมือนเข้ามานั่งอยู่ในใจเขา หว่านหนิงร้อนใจไม่ต่างจากเขาแม้แต่น้อย“เจ้า
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ลาก่อนลี่กวง2
“องค์ชายตั้งใจไว้ชีวิตชายาขององค์ชายแปดจริงหรือ”ขันทีข้างกายถามขึ้นเบาๆ“ใครบอก เสด็จแม่เคียดแค้นนางถึงขนาดนั้น ตัดรากถอนโคนรอประหารพร้อมกันกับเหล่าบรรดาชายาของพี่แปดและคนในตระกูลจง พรุ่งนี้ข้าจะสอบสวนเรื่องชายาพี่ห้าและมารดาของนางว่าหายไปไหน หรือว่าไหวตัวทันทั้งสองคนเกรงว่าจะเป็นหนามทิ่มแทงเราในภายหลัง ชายาพี่ห้าเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว”ดวงตามุ่งร้ายอย่างที่สุด หากจะนั่งบัลลังก์เขาต้องกำจัดเสี้ยนหนามให้หมดไปเสียก่อนจึงจะสบายใจคนอย่างลี่จางไม่มีทางตีงูให้หลังหักไปอย่างแน่นอน งูพวกนั้นต้องตายเสียสิ้นจึงจะพอใจเขา“ใจข้าหวังลึกๆ อยากให้เจ้าตามไปเหมือนเมื่อครั้งตามข้ามาที่ชายแดนแคว้นหาน แต่ห่วงว่าเจ้าจะเกิดอันตราย”ลี่หยางผลักร่างบางออกช้าๆ ก้มลงหมายจูบสั่งลา แต่หว่านหนิงกลับเอี้ยวตัวหลบ“อายองค์ชายสิบสอง” ลี่หยางยิ้มยีวน หว่านหนิงไม่เข้าใจว่าพักนี้ทำไม เอารอยยิ้มแบบนี้มาใช้บ่อย อาศัยที่เผลอใช้ริมฝีปากอุ่นประกบริมฝีปากของหว่านหนิงสอดมือเข้าที่ท้ายทอย ตรึงศีรษะไว้แน่นบดจูบเร่าร้อนไม่สนใจสายตาผู้ใด หว่านหนิงเขินจนหน้าแดง ลี่หยางผลักร่างบางเข้าไปหลบที่ต้นไม้ใหญ่ใช้ตัวของเขาบดบังสายตาผู้อื่นไว้ ไม
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ยากจะต่อกร
“รู้แล้วเสด็จพ่อทำเช่นไร ท่านก็หมางเมินท่านไม่พูด แต่กลับยิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลง หากเสด็จพ่อเพียงเอ่ยปากตักเตือนเสด็จแม่กับข้าด้วยความหวังดี ไม่เย็นชาเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา นั่นก็เท่าเสด็จพ่อแแสดงความใส่ใจและหวังดีกับเราสองแม่ลูกด้วยความจริงใจ แต่เสด็จพ่อกลับละเลยเรา ทุกอย่างพุ่งเป้าไปที่ลี่หยางนำเขามารับใช้ใกล้ชิด ให้โอกาสหรือแม้แต่ชายายังเลือกหญิงที่จะช่วยเชิดชูฉุดดึงเขา เขายิ่งเปล่งแสงดุจเพชรกล้า”เหตุใดไม่โทษตัวเอง เหตุใดโง่งมเช่นนั้นคนอย่างลี่จาง จะต้องรักเขาเช่นไรเขาถึงจะรู้สึกว่าคนผู้นั้นรัก“เจ้ามีฮองเฮาคอยส่งเสริมคนทั้งวังคอยตามใจ ลี่หยางไม่มีผู้ใดหากเจ้าเป็นเช่นเขาคงเคียดแค้นชักกระบี่สังขารข้าตั้งแต่ถือกระบี่เป็นแล้ว”“ข้าไม่ต้องการให้เสด็จพ่อตาย แต่อยากให้ท่านผิดหวังและรู้ว่า บัลลังก์ที่เสด็จพ่อ ตั้งใจมอบให้ลี่หยางนั้น กลับทำให้เขาต้องมาตายอยู่แทบเท้าเสด็จพ่อ”สะบัดชายเสื้อไปด้วยความโมโหก็ในเมื่อรักและห่วงเพียงนั้น สิ่งที่จะทรมานที่สุดก็คือเห็นคนที่รักตายต่อหน้าโดยที่ช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลยลี่หยางเดินทางจนถึงเขต วังหลวงได้อย่างปลอดโปร่งไม่มีการคุ้มกันไม่มีการเฝ้าเวรยามลี
บทล่าสุด
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ตบท้าย
เกี้ยวสีแดงถูกหามส่งเข้าวังในตอนเย็นย่ำวันหนึ่ง หว่านหวงลู่รู้ดีว่าไม่ต้องมาส่งหว่านหนิง สิ่งที่หว่านหนิงต้องการคือการเข้าไปในตำหนักร้อยดาวแบบเงียบๆ ก็ในเมื่อลี่หยางมิได้เป็นที่สนใจ และไม่ได้มีพิธีรีตองอะไร“คุณหนู ข้าเห็นทีต้องกลับแล้วเช่นกัน ท่านนั่งรออยู่ในห้องบรรทมขององค์ชายห้า เพียงครู่คาดว่า องค์ชายคงเสด็จในไม่ช้าเพราะมิได้มีการเลี้ยงฉลอง งานแต่งอย่างที่ควรจะเป็น “แม่สื่อที่มีหน้าที่เดินนำเกี้ยว ตามธรรมเนียมเอ่ยขึ้นเมื่อมาถึงตำหนักร้อยดาว“ท่านป้ากลับไปเถิดข้าทำใจไว้แล้ว ว่าต้องเป็นแบบนี้ หลายอย่างไม่เกินคาดหมายนัก”แม่สื่อยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะถอยออกไปทันทีหว่านหนิงยืนนิ่งหน้าตำหนักรกร้างไม่มีการเลี้ยงฉลองไม่มีแม้กระทั่งการคารวะบรรพบุรุษ หรือญาติผู้ใหญ่มีเพียงส่งตัวหว่านหนิงเข้ามาในตำหนักร้อยดาวเพียงลำพัง“ท่านแม่ หว่านหนิงจะพยายามให้ถึงที่สุด”สูดลมหายใจเข้าลึกๆผลักบานประตูเข้าไปช้าๆ ภาพเบื้องหน้าคนผู้หนึ่งในอาภรณ์สีแดงรูปร่างสูงโปร่ง แต่ซูบผอมปากคอคิ้วคางแม้จะรับกับใบหน้าคิ้วดกดำผิวขาวจนกลายเป็นซีด ริมฝีปากบางแต่ทว่าซีดขาว หากมีสีเลือดกว่านี้ บุรุษผู้นี้อาจจะนับได้ว่าหล่อเหลาเราเ
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ จบ
หว่านหนิงในอาภรณ์เต็มพระยศในแบบของฮองเฮา ยืนเคียงข้างลี่หยางฮ่องเต้รูปงามแต่ใจเดียวสมกันราวกิ่งทองใบหยกมือข้างขวาถูกมือของลี่หยางเกาะกุมไว้ จุดธูปเทียนบูชาสวรรค์และบรรพบุรุษ เตรียมที่จะขึ้นนั่งบัลลังก์มังกร ฉีกวนลี่ยืนอยู่ข้างหน้าสวมมงกุฎสีทองอร่ามลงบนศีรษะของลี่หยาง“นับแต่นี้เจ้าคือฮ่องเต้แคว้นจ้าวองค์ใหม่ ลี่หยางฮ่องเต้พ่อหวังว่าเจ้าจะทำนุบำรุงศาสนาและปกป้องดูแลราษฎรดุจลูกหลานของเจ้า”ฝานกงกง ยื่นตราประทับของฮ่องเต้ ให้ฉี่กวนลี่ที่มอบมันให้กับลี่หยางหน้ามุขสูง ทั้งสองคนลี่หยางและหว่านหนิงยืนเคียงข้างกันเสียงแซ่ซ้องจากราษฎรดังไปทั่วลานกว้าง ลี่หยางยิ้มกว้าง ชีวิตเขาแม้ผ่านความลำเค็ญมากมายเพียงใดแต่เมื่อมองย้อนกลับไปกลับคิดว่ามันเป็นเพียงเรื่องราวที่เป็นบทเรียนสอนใจเท่านั้นต่อจากนี้ ชีวิตขององค์ชายห้าผู้อับเฉามีพร้อมแล้วซึ่งความสุขและครอบครัวในวันนั้นลี่หยางนั่งซุกอยู่ในมุมมืด เดียวดายเหน็บหนาวความมืดปกคลุมไปทั่วบริเวณท้องไส้ปั่นป่วนด้วยความหิว ในคืนไหว้พระจันทร์ที่หลายคนต่างสนุกสนาน แต่เขากลับเดียวดาย ครึ่งหลับครึ่งตื่นเด็กหญิงตัวอ้วนป้อมยกมืออุ่นขึ้นลูบใบหน้าเบาๆ แล้ววางขนมไหว้พระ
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ วันที่หิมะหยุดโปรยปราย
ลี่หยาง สืบเสาะหาสมุนไพรนานาชนิดมาบำรุงร่างกายให้หว่านหนิงทั้งสมุนไพรสำหรับช่วยให้การคลอดไหลลื่น และสุมนไพรบำรุงร่างกายทั้งทารกในครรภ์และตัวหว่านหนิงเอง อาหารทุกอย่างล้วนถูกลี่หยางชิมเสียก่อน ท่องจำเรื่องราวอาหารคาวหวานที่หว่านหนิงกินว่าสิ่งใดทำให้แพ้ท้อง สิ่งไหนที่หว่านหนิงไม่ชอบ วันว่าง ก็จะฝึกการนั่งการนอนและการหายใจ ตำราต่างๆ มากมายนำมากองรวมกัน ลี่หยางใช้เวลาทั้งหมดในการอ่านตำราเกี่ยวกับการตั้งครรภ์“ลี่เจินส่งสาสน์เรื่องการสถาปนาฮ่องเต้ของเแค้วนเหว่ย”“ส่งของกำนัลยังแคว้นเหว่ย ความจริงข้าอยากให้ไท่จือเดินทางเข้าร่วมงานพิธีในครั้งนี้ หากแต่ไท่จือเฟยใกล้จะคลอดเต็มที คงไม่เหมาะนักที่จะให้ไท่จือเดินทางแรมเดือน”“ฝานกงกง อาสาเดินทางนำของกำนัล ร่วมแสดงความยินดีกับองค์ชายสิบสองลี่เจิน”ฉีกวนลี่พยักหน้าเห็นด้วย“ลูกคิดว่ารอให้ไท่จือเฟยคลอดองค์ชาย จึงจะส่งสาสน์ให้ลี่เจินและอันฝูร่วมเฉลิมฉลองแสดงความยินดีอีกครั้ง ลูกเองก็คิดถึงลี่เจินไม่น้อยอยู่ต่างแคว้นต้องปรับตัว คงลำบากมากหน่อย”“ลี่เจินไม่นานก็จะขึ้นนั่งบัลลังก์ เป็นเขาที่จัดการบางอย่างได้ดีกว่าที่ข้าคิดไว้”ฉีกวนลี่ชื่นชมลี่เจิน ออกนอก
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ค่อนข้างเสียใจ
"หญิงผู้หนึ่งที่ยอมแต่งกับองค์ชายที่มีดวงพิฆาตไม่สนใจเสียงร่ำลืออีกทั้งพยายามฉุดดึงและสร้างองค์ชายที่แข็งแกร่งยอมทนลำบากเพื่อรอวันที่สวยงามวันที่ฟ้าสดใส แต่เมื่อวันนั้นมาถึงกลับต้องถูกปล่อยให้เดียวดายในตำแหน่งที่สูงส่ง"องครักษ์วิ่งเข้ามาข้างใน"ฝ่าบาทไท่จือเฟยเป็นลมหมดสติ อยู่ข้างๆ ที่ไท่จือคุกเข่าอยู่"ฉีกวนลี่ลุกขึ้นยืน ฝานกงกงถลาออกไปด้านนอกพบลี่หยางกำลังเขย่าร่างไร้สติของหว่านหนิง ปากก็ร้องเรียกหาหมอหลวง หยาดฝนยังโปรยปรายไม่หยุดลี่หยางและหว่านหนิงเปียกปอนร่มที่ถือมาถูกกางกันฝนให้ลี่หยางแต่ตัวเองยอมเปียกฝน ลี่หยางพยายามจะลุกขึ้นยืนทั้งที่ปวดหัวเข่าเพราะคุกเข่าอยู่เสียนาน"พาไท่จือเฟยเข้าไปข้างในตำหนักก่อน"ฉีกวนลี่พูดขึ้นดังๆ ลี่หยางมองสบตาฉีกวนลี่สายตาเจ็บซ้ำ ฝานกงกงช่วยพยุงทั้งสองคนให้ลุกขึ้นพาเข้าไปด้านใน"ตามหมอหลวง"ฉี่กวนลี่ออกคำสั่งด้วยเสียงอันดังฝานกงกง เตรียมอาภรณ์ชุดใหม่ให้ลี่หยาง"ให้ห้องเครื่องต้มน้ำขิงแล้วนำมาที่นี่ทันที"ตำหนักฮ่องเต้บังเกิดความวุ่นวายไม่น้อย หมอหลวงถือหลวมยาเข้ามา ลี่หยางถลาเข้าไปข้างๆหว่านหนิง"ไท่จือเฟยเป็นอย่างไรบ้าง แล้วลูกของข้าล่ะ"ฉีกวนลี่หันขวั
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ยอม
“ข้า..ข้า..ข้ากำลังจะเป็นพ่อเจ้าได้ยินไหม ลูกของเรา”หว่านหนิงยิ้มบางๆ ยกมือขึ้นลูบที่ท้องอย่างทะนุถนอมตอนที่55ยอม"เจ้าเป็นสิ่งมีค่าที่สุดเท่าที่ข้าเคยมีบัดนี้กับให้สิ่งมีค่าที่สุดแกข้าเพิ่มเติม อย่างนี้จะไม่ให้รักเจ้าได้อย่างไร"กอดประคองหว่านหนิงแน่น"ท่านพี่ท่านกับลูกก็คือสิ่งเดียวที่ข้าหวงแหนที่สุด"ลี่หยางกลับพูดน้อยลงกว่าเดิม เขามีเรื่องให้ทำมากมายแต่รอยยิ้มกลับเพิ่มมากขึ้น เฝ้ามองหว่านหนิงทุกอย่างก้าว จะนั่งหรือเดินต้องคอยประคอง ดังกลัวว่าจะหกล้ม“กุ้ยอิงกับอิงไถต่อแต่นี้อย่าให้ไท่จือเฟยทำงานใดใดในตำหนักร้อยดาว พวกเจ้าต้องมั่นดูแลอย่าให้ไท่จือเฟยต้องลงมือทำสิ่งใดไม่อย่างนั้นข้าคงต้องสั่งลงโทษเจ้าทั้งสอง อีกไม่นานข้าจะหานางกำนัลที่ไว้ใจได้สักหลายคนหน่อยมาคอยดูแล ไท่จือเฟย”หว่านหนิงยิ้ม“ข้าให้หมอหลวงส่งยาบำรุงที่ดีที่สุดมาที่ตำหนักร้อยดาวข้าตั้งใจเคี่ยวยาให้เจ้าด้วยตัวเอง”“ท่านพี่จะทรงลำบากไปไย”“เพื่อเจ้า เรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ เมื่อเทียบกับสิ่งที่เจ้าทำเพื่อข้าอีกทั้งยังอุ้มท้องลูกของข้า ทนลำบากอยู่หลายเดือนเรื่องที่ข้าทำจึงถือว่าเล็กน้อยเหลือเกิน”"อีกอย่างข้าเห็นท่าน หาซื้อผ
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ไร้คำกล่าว
“องค์ชายน้อยอยู่ในครรภ์ของเจ้าแล้วตอนนี้ ข้าจะทูลให้เสด็จพ่อยกเลิกกฎการมีชายารองและแต่งตั้งสนมมากมายให้เกิดเรื่องวุ่นวายเหมือนที่ผ่านมาเสียที”หว่านหนิงซุกหน้าลงบนอกกว้างที่บัดนี้กับอบอุ่นมิได้เย็นชาเหมือนที่ผ่านมา อ้อมกอดที่กระชับแน่นทั้งคืนไม่เขินอายหรือแอบประคองกอดเหมือนเมื่อครั้งแต่งเข้าตำหนักร้อยดาวใหม่ๆ“หว่านหนิงไม่ขอสิ่งใดขอเพียงได้เคียงข้างเช่นนี้ทุกค่ำคืน” หว่านหนิงตกใจใน คำพูดของตัวเองไม่น้อย ก่อนหน้านั้นยังคิดว่าการแต่งเข้าตำหนักร้อยดาวเป็นการตกนรกหรือไร แต่มาวันนี้กลับรู้สึกว่าตำหนักร้อยดาวแห่งนี้เป็นดั่งสวรรค์ เมื่อมีลี่หยางประคองกอดอยู่อย่างนี้ทุกค่ำคืนทั้งคืนหว่านหนิงสวมเสื้อคุลมมังกรสีน้ำเงินเข้มให้ลี่หยาง ใบหน้าหล่อเหลาช่างดูเหมาะกับเสื้อคลุมมังกรเหลือเกิน เหล่าขุนนางราชสำนักคุกเข่าส่งเสียงแซ่ซ้องสรรเสริญ“ไท่จือทรงพระเจริญ พันปี”หว่านหนิงยิ้มอย่างเป็นสุข ลี่หยางหันสบตากับหว่านหนิง ส่งยิ้มกว้างกว่าทุกครั้งที่หว่านหนิงเคยเห็นมา“เจ้าคิดว่าได้อย่างนั้นหรือ การที่เจ้าจะตัดสินใจสิ่งใดโดยใช้ความรู้สึกของตัวเองตัดสิน”“เสด็จพ่อ ฝ่าบาทลูกเห็นทีจะ ขอสละตำแหน่งไท่จือ”หว่านหนิ
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ ขึ้นสวรรค์เสียที
“สวีเยียน เชื่อข้าเถอะ ลี่จางคือลูกของเราเป็นเจ้าสิบสี่ เจ้าคิดหรือว่าหากเขาไม่ใช่ลูกข้าข้ายังจะให้เขามีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้หรือ ข้าไม่ไว้ใจเจ้าแต่ทว่าเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ เลือดของเจ้าสิบสี่ถูกนำมาพิสูจน์ความเป็นพ่อลูกกับข้าตั้งแต่ลืมตามาดูโลกคิดหรือไรว่าหากข้ารู้ว่าเขาไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของข้าแล้วเขาจะมีชีวิตยืนยาวเพียงนี้”ลี่จางทรุดกายลงกับพื้นก้มหน้าร้องไห้เหมือนคนเสียสติ เสียงร้องโหยหวน ด้วยดวงใจที่แหลกสลาย ลี่เจินเข้าไปพยุงแต่ลี่จางกลับสะบัดตัวหนี ภาพตรงหน้า สะเทือนใจไม่น้อย ฮองเฮาสวีเยียนเองก็ไม่ต่างจากลี่จาง ทรุดกายลงกับพื้นหมดเรี่ยวแรงดวงตาเหม่อลอยพร่ำพูดแต่คำพูดเดิมๆ“ไม่จริง ไม่จริง ไม่ใช่ ไม่จริง”น้ำตาไหลนองเต็มตาแต่ปราศจากเสียงสะอื้นฉีกวนลี่หลับตาลงช้าช้าไล่หยาดน้ำตา ให้ไหลคืนลงในอกกล้ำกลืนอย่างที่สุด หากจะโทษใครสักคน ให้โทษตัวเขาที่มีใจเดียวรักมั่นแต่จินเฟยคนเดียวไม่มีสายตาไว้มองใคร ความรักนั้นยังถูกถ่ายทอดไปยังลี่หยางรักเขายิ่งแแก้วตาทำทุกวิถีทางให้ลี่หยางรอดพ้นเงื้อมมือฮองเฮา แม้จะแสร้งไม่รักแต่กลับซ่อนไม่มิด หันมองลี่หยาง ที่จับตัวหวานหนิงมาสำรวจว่าบาดเจ็บตรงไหนห
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ เหนือกว่า3
“555 ฉีกวนลี่ผู้นี้ ปกป้องใครได้กัน แม้แต่สนมที่รักอย่างเช่นแม่ของเจ้ายังถูกแม่ข้าฮองเฮาส่งคนฆ่าวางเพลิง แม้จะเรียกตัวเองว่าพ่อแต่ปกป้องใครได้กัน เจ้าเองก็รู้ดีนี่ลี่หยางตลอดเวลาเขาเคยปกป้องเจ้าหรือไร”ฉีกวนลี่กัดฟันแน่น ทั้งๆ ที่ระแคะระคายมาบ้างแล้วว่าฮองเฮาเป็นคนส่งคนไปลอบสังหารสนมจินเฟยแต่ครั้งนี้ได้ยินกับหูจึงเกือบระงับความแค้นเคืองไว้ไม่ได้“ความผิดของข้าอย่างเดียว คือปล่อยให้เจ้าสองคนแม่ลูกมีชีวิต อยู่เสียนานคิดว่า อาจจะกลับตัวกลับใจได้”“ข้าเคยบอกแล้วว่าเป็นเพราะท่านฉีกวนลี่ ข้าเคยรักเคยเทิดทูนท่าน เหมือนที่ลูกพึงจะกระทำ หากท่านใส่ใจเราสองคนแม่ลูกสักนิดไม่เฉยชา เราสองคนอาจจะดีกับท่านอย่างจริงใจ”“จะให้ข้าดีกับพวกเจ้าอย่างจริงใจทั้งๆ ที่รู้ว่าฮองเฮาผิดต่อข้าเช่นนั้นหรือ”“เสด็จแม่จะไม่ผิดต่อท่าน หากท่านไม่มัวแต่อาลัยอาวรณ์คร่ำควรญกับการจากไปของสนมจินเฟย เสด็จแม่บอกว่าหัวใจของท่านอยู่ที่สนมจินเฟย ลี่หยางเป็นดั่งแก้วตาในเมื่ออยากให้ท่านตายคงต้องสังหารหัวใจและแก้วตาของท่านเสีย”“ทหารจับพวกมันไปขังไว้พรุ่งนี้ประหารเสียพร้อมกันให้หมด”องครักษ์นับรอยล้อม ลี่หยางและหว่านหนิงที่หันหลังชนกั
ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ เหนือกว่า2
“ละทิ้งความโกรธเกลียดไม่ได้ เจ้าจะมีความสุขได้เช่นไร”“ฝ่าบาทเดิมทีตำแหน่งฮองเฮาต้องได้ความรักมากกว่าผู้ใด แต่ฝ่าบาทกลับละเลยมอบความรักให้แต่จินเฟยเพียงคนเดียว แล้วจะให้สวีเยียนยิ้มและเป็นสุขได้อีกหรือ เช่นนั้นข้าจำต้องหาความสุขเพียงลำพัง”กระซิบเบาๆ ข้างหูหัวหน้าขันทีออกมายืนด้านหน้า ตรงช่องทางเดินที่สองข้างขนาบซ้ายขวาด้วยเหล่าขุนนาง“พิธีเริ่มได้….”ฉีกวนลี่เชิดหน้านั่งตัวตรง“บัดนี้ถึงเวลา ข้าฉีกวนลี่จะประกาศอาณัติจากสวรรค์ แม้จะรวดเร็วไปบ้างแต่เมื่อเป็นลิขิตจากสวรรค์จึงไม่อาจทัดทาน”เหล่าขุนนางต่างซุบซิบบ้างก็สงสัยว่ามีเรื่องใดกันที่เป็นอาณัติสวรรค์บ้างก็บอกเล่าสิ่งที่ระแคะระคายมาเมื่อไม่นานมานี้นอกกำแพงเมือง ลี่เจินและฝานกงกง ยืนอยู่หน้าประตูวัง และทหารที่ติดตามหลายร้อยคนเสียงอื้ออึงโกลาหล กระบี่ในมือปัดป้องลูกดอกที่ถูกยิงลงมาจากกำแพงเมือง ทหารหลายนายกำลังใช้เครื่องทุ่นแรงกระทุ้งบานประตูใหญ่ให้เปิดออก การบาดเจ็บล้มตายหลีกเลี่ยงไม่ได้แต่ทหารแปดกองธงหาได้มีแค่เพียงหยิบมือจำนวนมากมายคณานับกองหน้าล้มตายก็มีกองหนุนเข้ามาเสริม เลือดไหลนองพื้นดั่งสายน้ำสวีถงนำองครักษ์เสื้อแพรช่วยกันต้า
