“หว่านหนิง ยังไม่ทันได้มีสิ่งใดรองท้องเห็นที่ต้องอำลาเพียงแค่นี้”
ตัดบทเอาเสียดื้อๆไม่จำเป็นต้องเสวนาให้มากความในเมื่อคนผู้นี้ไม่ได้มีผลต่อการใช้ชีวิตในตำหนักร้อบดาวของหว่านหนิง
“เดี๋ยว”
มือใหญ่ฉุดมือบางไว้ หว่านหนิงเหลือบตามองมือใหญ่ ค่อยๆแกะมันออกไป ขันทีข้างกายไท่จือกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ เกรงว่าไท่จือจะทำสิ่งใดโดยพลการจนทำให้เกิดเรื่องราววุ่นวาย ตามมาทีหลัง
“ไท่จือ หว่านหนิงเพิ่งแต่งเข้าตำหนักร้อยดาว ไท่จือมีอะไรเชิญพูดตรงๆ ”เหลือบตามองมือใหญ่ที่จับอยู่ที่ข้อแขน
“ข้า..กำลังต้องการใครสักคน มาเดินชมสวนเป็นเพื่อนในเช้านี้”สายตาจงใจสื่อความหมายบางอย่าง
“เกรงว่าจะไม่เหมาะนักห้องหับในตำหนักร้อยดาวรกเรื้อ หว่านหนิงเห็นทีต้อง ทำความสะอาดเสียยกใหญ่เช่นนั้นคงไม่อาจซุกตัว”
พูดความจริงเพื่อหลบหลีก เหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่าไม่ได้สนใจไท่จือมากไปกว่าการทำความสะอาดตำหนักร้อยดาวหรืออีกความหมายก็คือการทำงานหนักสำคัญกว่าตำแหน่งของเล่นของไท่จือหว่านหนิงพร้อมที่จะทนทุกข์ดีกว่าต้องไปเดินเล่นกับไท่จือ
“ลี่หยาง...พี่ห้า ยึดครองตำหนักร้อยดาวมาแต่ต้นและไม่ยอมให้ใครเข้าออก”หว่านหนิงขมวดคิ้วจะเชื่อดีไหม
“เช่นนั้นไท่จือโปรด ให้หว่านหนิงไปเถิดตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไร”
เอาน้ำเย็นเข้าลูบ ทำให้ไท่จือยังไม่ละความพยายาม
“ตำหนักร้อยดาวไม่มีคนเสวย ลี่หยางก็ถูกสั่งให้ออกมาเสวยข้างนอก หากเจ้าไม่ถือสาตำหนักบูรพาของข้า ยกเครื่องเสวยหลายเวลาครบครันคาวหวาน”
หว่านหนิงยิ้มประสานมือย่อตัวลงช้าๆยิ้มเยือกเย็น
“หว่านหนิงทูลลา”ลี่กวงมองตามสุดสายตา ใบหน้างดงามยังติดตรึงใจ
“ทำไมข้าไม่เจอนางก่อนที่เสด็จพ่อจะประทานนางให้เขา”
พึมพำเบาๆด้วย นิสัยส่วนตัวของลี่กวงเป็นที่รู้ดีในวังหลวง
หว่านหนิงมาถึงห้องเครื่องที่กำลังโกลาหลในการจัดเครื่องเสวยในเวลากลางวัน โชคดีอาจได้ของกินให้พอได้อิ่มท้องเช่นนั้นหรือนึกถึงคำพูดประโยคสุดท้ายของลี่หยาง ในเมื่อเป็นชายาขององค์ชายเช่นไรจึงต้องลำบากถึงเพียงนี้
“นายหญิง เสี่ยวไถอาสาไปเตรียมอาหารให้”น้ำเสียงจริงใจ
“ที่เขาเตรียมไว้เล่า”
หว่านหนิงถามกลับในเมื่อเห็นว่ามีหลายคนช่วยกันจัดเตรียมเครื่องเสวยคาวหวานมากมายไว้สำหรับเครื่องเสวยตอนกลางวัน
“อาหารพวกนั้นสำหรับตำหนักต่างๆ ไม่มีของตำหนักร้อยดาว”
หว่างหนิงถอนใจยาวเอาเข้าจริงลำบากกว่าที่คิดเสียอีก
“ไม่เป็นไร ข้าหาเองได้”
เดินเข้าไปข้างในสายตานับสิบคู่ไม่ได้เป็นมิตรอย่างที่อยากให้เป็น แต่หว่านหนิงรู้แล้วว่าอาจเจออะไรที่แย่กว่านี้ ในเมื่อลี่หยางโดดเดี่ยว หว่านหนิงก็คงไม่ต่างกัน
หยิบผักและหมูมาลงมือหั่น เตรียมสำหรับผัดไม่จำเป็นต้องให้ใครทำหว่านหนิงใช้ชีวิตแบบนี้งานบ้านงานเรือนไม่เคยบกพร่อง อิงไถกับกุ้ยอิงมองอย่างชื่นชมในความเรียบง่ายของหว่านหนิง
ใช้เวลาทำอาหารเพียงครู่เดียวก็ได้ผัดผักหอมกรุ่น คิดขึ้นได้ว่าองค์ชายห้าจะเสวยที่ไหน เวลานี้ก็ใกล้ได้เวลาเสวยกลางวันแล้ว อิงไถยกถาดมาวาง หว่านหนิงตักผัดผักฝีมือของตัวเองลงบนถาด ตักข้าวใส่ถ้วยจนพูนพยักหน้าให้อิงไถ
“ยกไปให้องค์ชายห้าแล้วค่อยกลับมาที่ตำหนักร้อยดาว”ทอดเสียงอ่อนโยนไม่ได้ออกคำสั่งอย่างที่อิงไถคิดไว้
อิงไถยิ้ม นับว่ามีมิตรไมตรีไม่น้อยสาวใช้นิสัยใช้ได้สองคน เหมือนกับถูกคัดสรรมาให้หว่านหนิงโดยเฉพาะนับว่าสวรรค์มีตา กุ้ยอิงถือถาดผัดผักกับข้าวสามจานตามหว่านหนิงไปที่ตำหนักร้อยดาว
อิงไถยกถาดอาหารยืนรอหน้าตำหนักใหญ่ของฮ่องเต้ กลิ่นผัดผักร้อนๆหอมน่ากิน ลี่หยางเหลือบตามองอิงไถ
“องค์ชาย พระชายาให้นำมาให้ท่าน”
ใบหน้าเฉยชาไร้ความรู้สึกแต่ก็ยอมรับเอามาถือไว้โดยดี ฮ่องเต้เดินมายืนเอามือไพล่หลังมอง ลี่หยางนั่งลงกินเครื่องเสวยฝีมือหว่านหนิง
“ลูกคนนี้ จะรักก็ไม่ได้จะเกลียดก็ไม่อาจทำ”
ฮ่องเต้พูดเปรยๆ ต่อหน้าขันทีข้างกายฝานกงกงที่อมยิ้ม
“รักไม่ให้ใครรู้ เกลียดยามที่มีคนเห็นเช่นนั้นถึงจะทำให้องค์ชาย...ไม่เป็นที่เกลียดชังยิ่งไปกว่านี้”ฮ่องเต้ถอนหายใจยาวเหยียด
เย็นมากแล้ว หว่านหนิงทำความสะอาดตำหนักร้อยดาวยังไม่ถึงครึ่งของส่วนที่เหลือ ตำหนักใหญ่กว้างขวางแทบจะไร้ประโยชน์เมื่อผู้ครอบครองเป็นคนที่ไร้ซึ่งอำนาจเช่นองค์ชายห้าลี่หยางตำหนักจึงถูกปล่อยปะเช่นเดียวกับผู้ครอบครอง
“พระชายา เหนื่อยมากแล้วให้เสี่ยวไถกับเสี่ยวกุ้ยจัดการให้ ระหว่างนี้ไปแช่น้ำรอองค์ชายกลับมาจะดีกว่า”
โอ้หากจะเป็นอย่างนั้นคงจะดีไม่น้อย แต่ตอนนี้ไม่อาจทำได้ ในเมื่ออาหารเย็นก็ไม่มี ความคิดสะดุดลงเมื่อฝานกงกงเดินนำบวนของเหล่าขันทีและนางกำนัลเข้ามาเป็นแถวยาวเหยียด
“จงหว่านหนิงชายาองค์ชายห้า รับราชโองการรรร”
หว่านหนิงรีบเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อน เดินมาคุกเข่าตรงหน้าขันทีข้างกายฮ่องเต้ฝานกงกง
“ด้วย ฝ่าบาททรงตระหนักเรื่องการใช้ชีวิตในตำหนักร้อยดาว และเห็นว่าเจ้าจะต้องทำอาหารเองลำบากเดินทางระหว่างห้องเครื่องให้เกิดความวุ่นวายจึงได้พระราชทานเครื่องครัวและ มีบัญชาให้จัดห้องสำหรับทำเครื่องเสวยที่นี่เป็นกรณีพิเศษ ทุกเช้าบัญชาให้ห้องเครื่องนำวัตถุดิบเช่นเดียวกับที่ทำเครื่องเสวยแบ่งมาให้ตำหนักร้อยดาว จงหว่านหนิงรับราชโองการรรร”
“ขอบพระทัยฝ่าบาท”
หว่านหนิงก้มศีรษะจรดพื้น อย่างไรถึงเรียกว่ามีโชคเช่นนี้ใช่หรือไม่
เอื้อมมือรับราชโองการมาถือไว้ เครื่องครัวและวัตถุดิบมากมายถูกลำเลียงเข้ามาวางในตำหนักร้อยดาว
“ต่อไปพระชายาก็ไม่ต้องลำบากไปหาของกินที่ห้องเครื่องอีกแล้ว”
ฝานกงกงเหมือนจะรู้ความเคลื่อนไหวของหว่านหนิงดี
“หว่านหนิง ขอบคุณกงกงที่เมตตา”ย่อกายลงน้อยๆ ฝานกงกงประสานมือรับการเคารพ
“หากจะขอบคุณข้าน้อย พระชายานำคำขอบคุณไปกล่าวกับองค์ชายจะดีกว่า”
ยิ้มจริงใจที่หว่านหนิงไม่คิดว่าจะได้พบเจอที่นี่
เครื่องเสวยเย็นที่เป็นการร่วมแรงร่วมใจของทั้งหว่านหนิงอิงไถและกุ้ยอิง สำเร็จลุล่วงง่ายดาย เครื่องเสวยวางอยู่เต็มโต๊ะที่ถูกจัดเรียงอย่างสวยงาม
ลี่หยาง เดินถือหมวกเข้ามาในตำหนัก ภายในสะอาดสะอ้าน แจกันมีดอกไม้ ฝุ่นจับเกรอะกรังหายไป หน้าต่างถูกเปิดอ้าออกรับลมเสียงกระดิ่งลมแว่วมาเบาๆ กลิ่นพิสุทธิ์จนเผลอสูดลมหายใจเข้าลึกๆรู้สึกสดชื่นอย่างที่สุด
“องค์ชาย เครื่องเสวยพร้อมแล้ว”
หว่านหนิงในชุดเสื้อผ้ามอมแมม ยังไม่ทันอาบน้ำชำระร่างกายแต่ทว่าใบหน้ามอมแมมกับน่ามองไปอีกแบบ หากเป็นผู้อื่นคงเผลอยิ้ม แต่ลี่หยางหาเหมือนคนอื่นไม่ คิ้วดกขมวดเข้ากัน
ก้าวขาเข้าไปข้างในใบหน้ายังเรียบเฉย โต๊ะเสวยถูกจัดเตรียมพร้อมไว้แล้วเขานั่งลงบนเก้าอี้ ยกถ้วยข้าวร้อนๆ ขึ้นมาพุ้ยใส่ปากไม่มีคำชมแม้ว่ารสชาติอาหารจะถูกปากเหมือนเมื่อกลางวันไม่มีผิด
“ของในห้องเครื่องมีจำกัด”
เหมือนจะบอกว่าไม่ควรหยิบมาโดยพล เป็นการตำหนิกลายๆอย่างนั้นหรือ
“ฝ่าบาท มีบัญชาให้ข้าทำเครื่องเสวยสำหรับองค์ชายที่นี่ได้ และยังแบ่งวัตถุดิบเช่นเดียวกับที่ทำเครื่องเสวยมาในทุกวัน”หว่านหนิงอธิบาย
“คงเกรงว่า.. พระชายาจะไปวุ่นวายในห้องเครื่องเช่นเมื่อกลางวัน”หว่านหนิงยิ้ม นอกจากไม่ชมแล้วยังว่ากล่าวได้อีก
“ท่านยอมอด แต่ข้าไม่”
พูดตามที่คิดไม่ได้โกรธเคืองคำว่ากล่าวนั้น คิดว่าคงจบเพียงเท่านั้นแต่..
“ยิ่งมากคนก็ยิ่งวุ่นวายเดิมทีข้าอยู่เพียงลำพัง ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ เป็นอย่างนี้ฮองเฮาจะคิดว่าเจ้ามากเรื่อง”
จะบอกว่าให้ระวังตัวอย่างนั้นหรือ หว่านหนิงนิ่งไม่ต่อความก็ในเมื่อรู้สึกเหมือนคำพูดนั้นต้องการตักเตือนด้วยความจริงใจ
ลี่หยางกินได้มากกว่าทุกวัน หว่าหนิง ช่วยกุ้ยอิงกับอิงไถเก็บโต๊ะเสวย
จากนั้นหว่านหนิงเตรียมน้ำอุ่นสำหรับอาบ ใส่ในถังไม้น้ำอุ่นกำลังพอดี ตั้งใจถอดเสื้อผ้าให้ ตามแบบของภรรยาที่ดี
“เจ้าก็ไปอาบน้ำเสียเถิด เหนื่อยมาทั้งวัน”
ถอดเสื้อรุ่มร่ามออกเผยให้เห็นผิวเนื้อขาวซีดแต่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้าม หว่านหนิงหลุบตามองพื้นแล้วรีบออกจากห้องน้ำไป ใจเต้นโครมคราม อีกคนหย่อนตัวลงไปในน้ำจนมิดหัวนอนนิ่งอยู่ใต้น้ำปล่อยความคิดมากมายวิ่งวน รู้สึกประหลาดกับหว่านหนิง เหมือนกับกำแพงความโดดเดี่ยวทั้งหมดถูกทลายลงไป
แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองจำต้องพูดมากกว่าที่ผ่านมา
บนแท่นนอนเดียวกันกลิ่นกายสาวหอมยวนใจลี่หยางใจไหวเอนแต่ยังนอนนิ่งจนเกือบจะเป็นตะคลิว ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ด้วยไม่เคยชิดใกล้หญิงใดมาก่อน หว่านหนิงก็นอนลืมตาโพลง วันนี้ก็คงหมือนคืนที่ผ่านมา ไร้ซึ่งการร่วมหอ"องค์ชาย ถ้าต้องไปยกน้ำชาให้ฮองเฮา แล้วผ้าปูก็ๆๆๆ ไม่มีรอยเลือด"อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น ในเมื่อเขาเป็นที่น่ารังเกียจแล้วยังทำให้หว่านหนิงต้องอับอาย หากใครรู้เข้าว่าไม่มีการร่วมหอมิต้อง ถูกประณามเช่นนั้นหรือ"ไม่มีใครใส่ใจ ..เพียงนั้น ไม่มีใครสนใจเรื่องราวของข้า.. จะร่วมหอกับเจ้าหรือไม่ ไม่มีใครใส่ใจ"น้ำเสียงขาดหายไปในลำคอ"แต่ ข้าแต่งเข้าตำหนักร้อยดาวสองคืนแล้ว"เหมือนจะย้ำว่าเป็นคืนที่สองแล้ว"เจ้าต้องการเช่นนั้นหรือ"คำพูดเฉยชาไร้อารมณ์ความรู้สึกเหมือนกำลังพูดถึงเรื่องทั่วๆ ไปอย่างเช่นเสื้อที่จะสวมสีอะไรหรือวันนี้จะกินอะไรดี หว่านหนิงเสียอีกที่หน้าแดงไปถึงหูพลิกร่างใหญ่ขึ้นคร่อมเล็กไว้ บางอย่างในกายกระตุ้นเตือน แต่เขากลับไม่รู่ว่าจะต้องปฏิบัติตัวเช่นไรถึงจะถูกใจหว่านหนิง ตำรากามสูตรก็มีแต่เพียงรูป ไม่เคยได้ร่ำเรียนหรือเที่ยวเตร่เหมือนองค์ชายอื่นหว่านหนิงนั้นเล่าถึงจะเคยเรียนรู้
“แล้วตั้งแต่นั้นมา ก็มีเสียงร่ำลือเรื่องดึกดื่นได้ยินเสียงคร่ำครวญของ พระสนมมารดาขององค์ชาย หรือบางทีก็มักมีคนเห็นเงาวูบวาบ”กุ้ยอิงพูดที่ขึ้นด้วยท่าที หวาดกลัว หว่านหนิงขมวดคิ้วลี่หยาง ฟุบหน้าลงบนโต๊ะร่างอักษรหลับสนิท ฮ่องเต้และขันทีข้างกายฝานกงกงเดินเข้ามาพร้อมกัน“คนหนุ่มเพิ่งจะแต่งชายาเข้ามาในตำหนักเมื่อคืนคงจะอดนอน เอาเบาะมา”ฝานกงกงรีบไปหยิบเบาะมาจากแท่นบรรทม ฮองเต้ยกคอของลี่หยางขึ้นเบาๆ สอดเบาะไปรองศีรษะไว้ให้อย่างอ่อนโยน“ปล่อยเขานอนไปให้พอ ห้ามใครปลุก”ฝานกงกงยิ้ม รวบเก็บกระดาษม้วนไว้ให้อย่างเรียบร้อย ก่อนจะปิดห้องปล่อยให้ลี่หยางหลับอยู่ตรงนั้น ก็จะไม่อดนอนได้อย่างไรในเมื่อทั้งคืนใจเต้นตุมๆต่อมๆตลอดคืน ทั้งหักห้ามใจด้วยบางครั้งก็อยากจะลองแต่อีกใจก็ไม่กล้าตำหนักร้อยดาวฮองเฮาในอาภรณ์เต็มยศสวยสง่า แม้อายุจะล่วงเลยไปวัยกลางคนแล้วก็ตาม เดิน เข้ามาในเขตตำหนักร้อยดาวที่สะอาดสะอ้าน ต้นไม้ใบหญ้าผลิดอกออกใบเขียวชอุ่ม ด้วยมีคนดูแลรดน้ำใส่ปุ๋ย นางกำนัลเดินตามเข้ามาถึงแปดคนข้างละสี่คนแทบจะไม่ต้องเดินเองด้วยซ้ำไป“ฮองเฮาเสด็จจจจ” หว่านหนิง อิงไถกับกุ้ยอิง รีบเดินมาประสานมือคุกเข่าตรงห
นึกว่าวันนี้จะกล้ากว่าเมื่อวานใบหน้าที่เคยเรียบเฉยซีดขาวบัดนี้กลับมีสีแดงระเรื่อเหมือนเด็กสาว“องค์ชาย หว่านหนิงออกไปก่อนแล้วองค์ชายค่อยไปอาบน้ำ”“ข้าไม่อาบแล้ว”พาตัวเองออกจากผ้าม่านลืมเสียสนิทว่าเปลือยอยู่ พอโผล่ออกมาก็นึกได้ หว่านหนิงเขินเหมือนกันจึงหลับตาเสีย ใจลี่หยางเต้นแรงยิ่งกว่ากลองศึก หว่านหนิงพาตัวเองออกมาจากห้องน้ำคนอะไรไม่ประสาเรื่องแบบนี้บ้างเลยหรือ หว่านหนิงอมยิ้มนึกขำ“เสี่ยวกู้ดูแลองค์ชายอย่างไรกันถึงให้องค์ชายอาบน้ำเพียงลำพัง”หว่านหนิงแก้เก้อโดยการว่ากล่าวเสี่ยวกู้ที่ยืนเก้กังอยู่ตรงนั้น“องค์ชายบอกไม่คุ้นชินกับการปรนนิบัติ พระชายาโปรดอภัย”หว่านหนิงถอนหายใจ ชีวิตที่ผ่านมาคงเคยชินแต่การใช้ชีวิตลำพังลี่หยางหย่อนตัวลงในน้ำ ทอดถอนหายใจยาวเหยียด นางเป็นภรรยาทำไมเขาถึงต้องเขินอายขนาดนั้นด้วยเครื่องเสวยเย็นรสชาติถูกปากอีกตามเคย เป็นเพราะเขาไม่เคยได้กินของดีหรือว่าของที่กินมีแต่ของเหลือจากตำหนักต่างๆ ที่แอบไปหยิบมาจากห้องเครื่องค่ำคืนหนึ่งในวันครบรอบวันตายของมารดาเขาจุดธูปกลิ่นฟุ้งไปไกล ไม่มี งานครบรอบไม่มีการรำลึกถึง ฮ่องเต้ให้ฝานกงกงนำป้ายชื่อมารดามาวางไว้ในตำหนักให
หว่านหนิงดันอกกว้างพาตัวเองออกมาจากอ้อมกอดลี่กวงเดินเข้ามาข้างในอย่างถือวิสาสะทันได้ เห็นหว่านหนิงในอ้อมกอดของลี่หยางพอดี“พี่ห้าหมั่นเติมความหวานเช่นนี้ด้วยหรือ”ลี่หยางหน้าแดงด้วยความโกรธหาใช่ความอาย“ถวายพระพรไท่จือ" หว่านหนิงย่อกาย ลี่หยางหันมองหน้าหว่านหนิงเหมือนจะบอกว่ารู้ได้อย่างไรว่าลี่กวงคือองค์รัชทายาท“ป่วยหรือ ข้าเห็นขันทีตำหนักร้อยดาวหอบยามา”สายตาเย้ยหยัน เหมือนจะบอกว่าอย่ารีบหาย รีบๆ ตายไปเสียกระนั้น“องค์ชาย ตัวร้อนจับไข้หว่านหนิงเลยช่วยป้อนยา องค์ชายเป็นคนไม่ชอบรสขมหว่านหนิงจึงจำเป็นต้องใช้ปากป้อนตามประสาสามีภรรยา”ลี่หยางไม่เข้าใจว่าทำไมหว่านหนิงต้องอธิบายวิธี ป้อนยาแบบนั้นให้ลี่กวงฟังด้วย หว่านหนิงตั้งใจบอกให้ลี่กวงรู้ว่าลี่หยางเป็นที่รักแววตาลุกโชนด้วยความอิจฉา“ข้าคงต้องยืมวิธีนี้ไปป้อนยากับไท่จือเฟยบ้าง เห็นจะดีไม่น้อย”หว่านหนิงยิ้ม“หากคนผู้นั้นไม่ดื้อดึงก็คงไม่ต้องใช้วิธีนี้ องค์ชายห้าหากเชื่อฟังหว่านหนิงสักนิดก็คง จะไม่ต้องให้ป้อนกัน”ยิ้มเอียงอาย ไท่จือคิดว่ารอยยิ้มช่างน่ามองไม่น้อยแต้ลี่หยางกลับคิดว่านางจงใจยิ้มให้ลี่กวงหรือไร"ไท่จือท่านมีธุระอันใด""ข
“กงกง”ลี่หยางยืนอยู่ในตำหนักของฮ่องเต้ ข้างหน้าฝานกงกง“องค์ชาย มีเรื่องใดให้ฝานกงกง รับใช้” ประสานมือคารวะอ่อนน้อม“ข้า (อายจนหน้าแดง) ....ต้องการตำรากามสูตร..”ฝานกงกงอมยิ้ม เอ็นดูบุรุษหนุ่มตรงหน้าไม่น้อยก็ในเมื่อไม่มีโอกาสได้เที่ยวเตร่พบปะใคร วันๆ ต้องรับใช้ฮ่องเต้ทำงานเยี่ยงขันที“เช่นไร ที่ผ่านมาไม่ดีพอ พระชายาตำหนิองค์ชายมาหรือไร”เผลอยิ้มด้วยความอายเมื่อแย้มยิ้มใบหน้ากลับสว่างสดใส หล่อเหลากว่าบรรดาองค์ชายทั้งหลายด้วยพระมารดา ใบหน้างดงามราวกับเทพีสวรรค์จึงส่งต่อมายังลี่หยางได้ไม่ยากนัก“ข้ากับนาง..ข้ากับนางเรา..เรา”ฝานกงกงโบกมือห้าม"ตำรากามสูตรอยู่ที่ห้องหนังสือข้างในสุดขอให้ทรงพระสำราญ”ฝานกงกง เดินถอยออกมาอดยิ้มไม่ได้ลี่หยางรีบสาวเท้ายังห้องหนังสือ ชั้นในสุดรีบค้นหาตำราที่ต้องการ ตำรากามสูตรเล่มหนาถูกวางไว้บนชั้นเด่นสะดุดตา“ฮะแฮ่ม”ลี่หยางถือตำราอยู่ในมือตกใจจนทำตำราร่วงลงพื้น คนมาใหม่ก้มหยิบมาเปิดดูสีหน้ายิ้มแย้ม ในบรรดาพี่น้องเจ้าสิบสองนับว่าไม่เคยรังแกเขาเลยเพราะเป็นองค์ชายจากสนมสามัญชนจึงมักเป็นฝ่ายถูกรังแก แต่เขาก็สามารถเอาตัวรอดด้วยความหลักแหลมของเขาเอง“โอ้ น้องสิบสอ
ก่อนหน้านั้นลี่เจินที่ทำท่าทีขึ้งขังเหมือนผู้คงแก่เรียนหรือปรมาจารย์"พี่ห้าต้องอ่อนโยนกับนาง แบบนี้…"โน้มตัวลี่หยางที่แข็งขืนลงช้าๆ ยื่นหน้า จื่อปากเข้าไปใกล้ๆ ลี่หยางขืนตัวไว้รู้สึกกระอักกระอ่วนใจแต่ลี่เจินไม่สนใจยังตั้งหน้าตั้งตาสอน ดัดเสียงให้ทุ้มเหมือนเสียงของลี่หยาง"ข้ารักเจ้า…."ยื่นปากเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ลี่หยางผลักร่างลี่เจินกระเด็นกระดอน"พี่ห้า ท่านไม่ยอมให้ข้าสอนเช่นนี้แล้วเมื่อไหร่นางจะกล่าวชื่นชมท่านเล่า บุรุษเราคำกล่าวชมในเรื่องแบบนี้นับว่าน่าชื่นชมที่สุด เป็นยอดคนที่เดียว""แค่อธิบาย ไม่ต้องแสดงให้ข้าดูก็ได้"ปัดไหล่ที่โดนลี่เจินจับเหมือนกับมีฝุ่นผง"ไม่ได้เลย เรื่องแบบนี้สำคัญนัก ว่าแต่พี่ห้าบอกว่ายังไม่ถึงขั้นไหนนี่พี่ห้ากับนางถึงขั้นไหนกันแล้ว"ก้มหน้านิ่งไม่กล้าบอกลี่เจิน หน้าแดงถึงใบหู"จูบ""จูบนางแล้วหรือ"น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ ลี่หยางพยักหน้า"นาง ป้อนยาข้า"ลี่เจินส่ายหน้า"อย่างนั้นเขาไม่เรียกว่าจูบ ถึงว่าพี่ห้าถึงต้องหาตำรากามสูตร การจูบต้องออกมาจากใจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ความบังเอิญทำให้ใจสั่นไหวก็จริงแต่ไม่หอมหวานเท่าจูบแบบจงใจ"ผู้เชี่ยวชาญมาเองทีเดียว ก็ล
นอนพักจนรู้สึกว่าสดชื่นไม่น้อยหว่านหนิงใช้เงินส่วนตัวเพราะองค์ชายห้า ไม่ได้มีเงินทองมากมายตั้งแต่เข้ามาอยู่ในตำหนักร้อยดาว เขายังไม่เคยหยิยยื่นให้แม้แต่แดงเดียว ออกเดินทางไปที่ตลาดกับอิงไถ่ตามที่คิดไว้แต่แรกร้านผ้าในตลาดที่ผู้คนในวังหลวงมักแวะเวียนเสมอ เพราะมีทั้งผ้าแพรและผ้าไหม หลากสีสันเก่าใหม่งดงาม จากต่างแคว้นก็มีขาย หว่านหนิงเข้าไปในร้านทันทีไม่รอช้า“นายหญิงวันนี้มีผ้าสวยๆ มากมายลองมาเลือกชมดูก่อน”หว่านหนิงเดินเลือกดูผ้าที่ถูกพับไว้ถูกใจผ้าไหมสีขาวมุก ดูเด่นสะดุดตาใช้มือลูบบนเนื้อผ้าตรวจตราดูความนุ่มของเนื้อผ้าว่าจะระคายเคืองหรือไม่ นึกชอบความนุ่มสบายของมันเจ้าเฟยเยี่ยนไท่จือเฟยที่เดินเข้ามาทีหลัง กลับดึงผ้าผืนนั้นไปถือไว้ในมือ“เถ้าแก่เนี้ยข้าชอบผ้าพับนี้”หว่านหนิงดึงพับผ้าในมือเจ้าเฟยเยียนมาไว้กับตัวจนเจ้าเฟยเยี่ยนเซถลา“ข้าตกลงใจว่าจะเอาผ้าพับนี้ก่อนเจ้า”อิงไถกระตุกชายเสื้อเบาๆ“ถวายพระพรไท่จือเฟย”อิงไถรีบย่อตัวลงช้าๆ“อ๋อ..เจ้า คงเป็นสะใภ้ห้าของลี่หยางตำหนักร้อยดาวใช่หรือไม่ เหตุใดยังไม่คารวะไท่จือเฟยอีกหรือ”ด้วยความที่ไม่เคยเคารพลี่หยางเป็นทุนเดิมอยู่แล้วคำพูดของเจ้าเฟยเห
งานคล้ายวันพระราชสมภพของฮ่องเต้ ทั่วหล้ามีการเฉลิมฉลอง ลี่หยางในอาภรณ์สีขาวมุกที่หว่านหนิงตัดเย็บให้ รูปร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลา จนหว่านหนิงอดชื่นชมไม่ได้ คนอะไรจะหน้าตาดีได้ปานนั้น แล้วเหตุใดถึงไร้ผู้คนรักใคร่ได้ปานนี้ การสวมผ้าใหม่ในวันมงคล องค์ชายยังอยากปฏิบัติเหมือนคนทั่วไปแต่จนป่านนี้ยังไม่มีใครส่งข่าวให้ลี่หยางร่วมงานมงคล ที่น่าจะเป็นงานรื่นเริงสำหรับทุกคนในวังหลวง หว่านหนิงกวาดใบไม้รวมกันตรงหน้าตำหนัก หยิบมันมาเผาแกะเปลือกส่งให้สามี อากาศยังคงหนาวเหน็บไม่มีคำใดเอื้อนเอ่ยออกมาคงจะรู้สึกเจ็บซ้ำ จนเกินจะกล่าวคำใด หว่านหนิงเองก็ไม่กล่าวคำใดให้ระคายหูเสียงแซ่ซ้องโห่ร้องจากงานเฉลิมฉลองดังแว่วมาแต่ไกลอิงไถกับกุ้ยอิงหอบอาหารจากงานเลี้ยงมาวางให้ทั้งสองคน ลี่หยางพูดขึ้นเบาๆจนเกือบจะเป็นเสียงกระซิบ“จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อพวกเขา เฉลิมฉลองสนุกสนานแต่เราต้องเร้นกายกินของเหลือที่พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันหายไป”เขาไม่แตะอาหารเหล่านั้น หว่านหนิงครุ่นคิดบางอย่าง ฮ่องเต้เป็นใหญ่ในแผ่นดินเรื่องราวมากมายสามารถจัดการได้ แต่เรื่องภายในกลับไม่สามารถรับมือเสี่ยวกู้ยืนนิ่งรับรู้ถึงความเศร้าหมองนั้น