หว่านหนิงดันอกกว้างพาตัวเองออกมาจากอ้อมกอดลี่กวงเดินเข้ามาข้างในอย่างถือวิสาสะทันได้ เห็นหว่านหนิงในอ้อมกอดของลี่หยางพอดี“พี่ห้าหมั่นเติมความหวานเช่นนี้ด้วยหรือ”ลี่หยางหน้าแดงด้วยความโกรธหาใช่ความอาย“ถวายพระพรไท่จือ" หว่านหนิงย่อกาย ลี่หยางหันมองหน้าหว่านหนิงเหมือนจะบอกว่ารู้ได้อย่างไรว่าลี่กวงคือองค์รัชทายาท“ป่วยหรือ ข้าเห็นขันทีตำหนักร้อยดาวหอบยามา”สายตาเย้ยหยัน เหมือนจะบอกว่าอย่ารีบหาย รีบๆ ตายไปเสียกระนั้น“องค์ชาย ตัวร้อนจับไข้หว่านหนิงเลยช่วยป้อนยา องค์ชายเป็นคนไม่ชอบรสขมหว่านหนิงจึงจำเป็นต้องใช้ปากป้อนตามประสาสามีภรรยา”ลี่หยางไม่เข้าใจว่าทำไมหว่านหนิงต้องอธิบายวิธี ป้อนยาแบบนั้นให้ลี่กวงฟังด้วย หว่านหนิงตั้งใจบอกให้ลี่กวงรู้ว่าลี่หยางเป็นที่รักแววตาลุกโชนด้วยความอิจฉา“ข้าคงต้องยืมวิธีนี้ไปป้อนยากับไท่จือเฟยบ้าง เห็นจะดีไม่น้อย”หว่านหนิงยิ้ม“หากคนผู้นั้นไม่ดื้อดึงก็คงไม่ต้องใช้วิธีนี้ องค์ชายห้าหากเชื่อฟังหว่านหนิงสักนิดก็คง จะไม่ต้องให้ป้อนกัน”ยิ้มเอียงอาย ไท่จือคิดว่ารอยยิ้มช่างน่ามองไม่น้อยแต้ลี่หยางกลับคิดว่านางจงใจยิ้มให้ลี่กวงหรือไร"ไท่จือท่านมีธุระอันใด""ข
“กงกง”ลี่หยางยืนอยู่ในตำหนักของฮ่องเต้ ข้างหน้าฝานกงกง“องค์ชาย มีเรื่องใดให้ฝานกงกง รับใช้” ประสานมือคารวะอ่อนน้อม“ข้า (อายจนหน้าแดง) ....ต้องการตำรากามสูตร..”ฝานกงกงอมยิ้ม เอ็นดูบุรุษหนุ่มตรงหน้าไม่น้อยก็ในเมื่อไม่มีโอกาสได้เที่ยวเตร่พบปะใคร วันๆ ต้องรับใช้ฮ่องเต้ทำงานเยี่ยงขันที“เช่นไร ที่ผ่านมาไม่ดีพอ พระชายาตำหนิองค์ชายมาหรือไร”เผลอยิ้มด้วยความอายเมื่อแย้มยิ้มใบหน้ากลับสว่างสดใส หล่อเหลากว่าบรรดาองค์ชายทั้งหลายด้วยพระมารดา ใบหน้างดงามราวกับเทพีสวรรค์จึงส่งต่อมายังลี่หยางได้ไม่ยากนัก“ข้ากับนาง..ข้ากับนางเรา..เรา”ฝานกงกงโบกมือห้าม"ตำรากามสูตรอยู่ที่ห้องหนังสือข้างในสุดขอให้ทรงพระสำราญ”ฝานกงกง เดินถอยออกมาอดยิ้มไม่ได้ลี่หยางรีบสาวเท้ายังห้องหนังสือ ชั้นในสุดรีบค้นหาตำราที่ต้องการ ตำรากามสูตรเล่มหนาถูกวางไว้บนชั้นเด่นสะดุดตา“ฮะแฮ่ม”ลี่หยางถือตำราอยู่ในมือตกใจจนทำตำราร่วงลงพื้น คนมาใหม่ก้มหยิบมาเปิดดูสีหน้ายิ้มแย้ม ในบรรดาพี่น้องเจ้าสิบสองนับว่าไม่เคยรังแกเขาเลยเพราะเป็นองค์ชายจากสนมสามัญชนจึงมักเป็นฝ่ายถูกรังแก แต่เขาก็สามารถเอาตัวรอดด้วยความหลักแหลมของเขาเอง“โอ้ น้องสิบสอ
ก่อนหน้านั้นลี่เจินที่ทำท่าทีขึ้งขังเหมือนผู้คงแก่เรียนหรือปรมาจารย์"พี่ห้าต้องอ่อนโยนกับนาง แบบนี้…"โน้มตัวลี่หยางที่แข็งขืนลงช้าๆ ยื่นหน้า จื่อปากเข้าไปใกล้ๆ ลี่หยางขืนตัวไว้รู้สึกกระอักกระอ่วนใจแต่ลี่เจินไม่สนใจยังตั้งหน้าตั้งตาสอน ดัดเสียงให้ทุ้มเหมือนเสียงของลี่หยาง"ข้ารักเจ้า…."ยื่นปากเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ลี่หยางผลักร่างลี่เจินกระเด็นกระดอน"พี่ห้า ท่านไม่ยอมให้ข้าสอนเช่นนี้แล้วเมื่อไหร่นางจะกล่าวชื่นชมท่านเล่า บุรุษเราคำกล่าวชมในเรื่องแบบนี้นับว่าน่าชื่นชมที่สุด เป็นยอดคนที่เดียว""แค่อธิบาย ไม่ต้องแสดงให้ข้าดูก็ได้"ปัดไหล่ที่โดนลี่เจินจับเหมือนกับมีฝุ่นผง"ไม่ได้เลย เรื่องแบบนี้สำคัญนัก ว่าแต่พี่ห้าบอกว่ายังไม่ถึงขั้นไหนนี่พี่ห้ากับนางถึงขั้นไหนกันแล้ว"ก้มหน้านิ่งไม่กล้าบอกลี่เจิน หน้าแดงถึงใบหู"จูบ""จูบนางแล้วหรือ"น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ ลี่หยางพยักหน้า"นาง ป้อนยาข้า"ลี่เจินส่ายหน้า"อย่างนั้นเขาไม่เรียกว่าจูบ ถึงว่าพี่ห้าถึงต้องหาตำรากามสูตร การจูบต้องออกมาจากใจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ความบังเอิญทำให้ใจสั่นไหวก็จริงแต่ไม่หอมหวานเท่าจูบแบบจงใจ"ผู้เชี่ยวชาญมาเองทีเดียว ก็ล
นอนพักจนรู้สึกว่าสดชื่นไม่น้อยหว่านหนิงใช้เงินส่วนตัวเพราะองค์ชายห้า ไม่ได้มีเงินทองมากมายตั้งแต่เข้ามาอยู่ในตำหนักร้อยดาว เขายังไม่เคยหยิยยื่นให้แม้แต่แดงเดียว ออกเดินทางไปที่ตลาดกับอิงไถ่ตามที่คิดไว้แต่แรกร้านผ้าในตลาดที่ผู้คนในวังหลวงมักแวะเวียนเสมอ เพราะมีทั้งผ้าแพรและผ้าไหม หลากสีสันเก่าใหม่งดงาม จากต่างแคว้นก็มีขาย หว่านหนิงเข้าไปในร้านทันทีไม่รอช้า“นายหญิงวันนี้มีผ้าสวยๆ มากมายลองมาเลือกชมดูก่อน”หว่านหนิงเดินเลือกดูผ้าที่ถูกพับไว้ถูกใจผ้าไหมสีขาวมุก ดูเด่นสะดุดตาใช้มือลูบบนเนื้อผ้าตรวจตราดูความนุ่มของเนื้อผ้าว่าจะระคายเคืองหรือไม่ นึกชอบความนุ่มสบายของมันเจ้าเฟยเยี่ยนไท่จือเฟยที่เดินเข้ามาทีหลัง กลับดึงผ้าผืนนั้นไปถือไว้ในมือ“เถ้าแก่เนี้ยข้าชอบผ้าพับนี้”หว่านหนิงดึงพับผ้าในมือเจ้าเฟยเยียนมาไว้กับตัวจนเจ้าเฟยเยี่ยนเซถลา“ข้าตกลงใจว่าจะเอาผ้าพับนี้ก่อนเจ้า”อิงไถกระตุกชายเสื้อเบาๆ“ถวายพระพรไท่จือเฟย”อิงไถรีบย่อตัวลงช้าๆ“อ๋อ..เจ้า คงเป็นสะใภ้ห้าของลี่หยางตำหนักร้อยดาวใช่หรือไม่ เหตุใดยังไม่คารวะไท่จือเฟยอีกหรือ”ด้วยความที่ไม่เคยเคารพลี่หยางเป็นทุนเดิมอยู่แล้วคำพูดของเจ้าเฟยเห
งานคล้ายวันพระราชสมภพของฮ่องเต้ ทั่วหล้ามีการเฉลิมฉลอง ลี่หยางในอาภรณ์สีขาวมุกที่หว่านหนิงตัดเย็บให้ รูปร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลา จนหว่านหนิงอดชื่นชมไม่ได้ คนอะไรจะหน้าตาดีได้ปานนั้น แล้วเหตุใดถึงไร้ผู้คนรักใคร่ได้ปานนี้ การสวมผ้าใหม่ในวันมงคล องค์ชายยังอยากปฏิบัติเหมือนคนทั่วไปแต่จนป่านนี้ยังไม่มีใครส่งข่าวให้ลี่หยางร่วมงานมงคล ที่น่าจะเป็นงานรื่นเริงสำหรับทุกคนในวังหลวง หว่านหนิงกวาดใบไม้รวมกันตรงหน้าตำหนัก หยิบมันมาเผาแกะเปลือกส่งให้สามี อากาศยังคงหนาวเหน็บไม่มีคำใดเอื้อนเอ่ยออกมาคงจะรู้สึกเจ็บซ้ำ จนเกินจะกล่าวคำใด หว่านหนิงเองก็ไม่กล่าวคำใดให้ระคายหูเสียงแซ่ซ้องโห่ร้องจากงานเฉลิมฉลองดังแว่วมาแต่ไกลอิงไถกับกุ้ยอิงหอบอาหารจากงานเลี้ยงมาวางให้ทั้งสองคน ลี่หยางพูดขึ้นเบาๆจนเกือบจะเป็นเสียงกระซิบ“จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อพวกเขา เฉลิมฉลองสนุกสนานแต่เราต้องเร้นกายกินของเหลือที่พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันหายไป”เขาไม่แตะอาหารเหล่านั้น หว่านหนิงครุ่นคิดบางอย่าง ฮ่องเต้เป็นใหญ่ในแผ่นดินเรื่องราวมากมายสามารถจัดการได้ แต่เรื่องภายในกลับไม่สามารถรับมือเสี่ยวกู้ยืนนิ่งรับรู้ถึงความเศร้าหมองนั้น
องค์ชายสิบสองพูดขึ้นดังๆ“พี่ห้ากับพระชายาแม้จะไม่ได้มาร่วมอวยพร แต่ดูสิ่งที่พวกเขาทำช่างยิ่งใหญ่เกินใคร”ฮ่องเต้ยิ้ม“ฝานกงกง ตามเจ้าห้ากับชายามาที่นี่เดี๋ยวนี้”ฝานกงกงก้มตัวก่อนจะรีบเร่งออกไปตามลี่หยางที่ตำหนักร้อยดาว“องค์ชายฝ่าบาทมีบัญชาให้องค์ชายและพระชายา เสด็จที่ลานพระราชวัง”หว่านหนิงตรงเข้าขยับเสื้อคลุมสีขาวมุกให้เข้าที่ กุมมือลี่หยางเดินตามฝานกงกงผู้คนนับร้อยที่จ้องมองบุรุษรูปงามในอาภรณ์สีขาวมุกสูงสง่า ก้าวเดินด้วยท่าทีมั่นคงข้างกายร่างบางระหงใบหน้างดงามสมกันราวกิ่งทองใบหยก เดินเคียงคู่กันมาเบื้องหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้“ เจ้าห้าพลุอักษรนั่นสวยเงิมโดดเด่น ข้าไม่เคยคิดว่าใครจะมีความสามารถในการประดิษฐ์พลุอักษรได้ดีเพียงนั้น คงต้องใช้เงินทองมิใช่น้อยในการสร้างสรรค์สิ่งที่เป็นเลิศเช่นนี้”“ทุกอย่างเป็นสิ่งที่...ชายาข้าหว่านหนิงเป็นผู้เตรียมการไว้แม้กระทั่งหม่อมฉันเองยังไม่เคยรู้มาก่อนว่ามี พลุอักษรงดงามเพียงนี้”“ชายาห้าเจ้าทำเช่นไรจึงสามารถสรรหาพลุอักษรมาได้ ในแคว้นของเรายังมีที่ใดที่ข้าไม่เคยรู้ ว่าทำเรื่องเก่งกาจเช่นนี้ได้”“ฝ่าบาททั้งหมดเป็นท่านแม่ ที่แม้เรื่องงานบ้านงานเรือนไม่
ตำหนักฮองเฮา"ลี่หยางไม่น่าเชื่อว่าจะกลับมาทำให้ฝ่าบาทโปรดปรานได้อีกครั้ง""ตำแหน่งไท่จือแต่งตั้งไปแล้วยากจะสั่นคลอน อีกทั้งไท่จือมีขุนนางสนับสนุนมากมาย""จะวางใจก็ไม่ได้ ไท่จือหละหลวมระยะนี้ทำตัวเสเพลอีกทั้งฝ่าบาทตอนนี้มีข้อเปรียบเทียบ"ฮองเอาวิเคาระห์ตามเนื้อผ้า"ลี่หยางลำพังเขาเห็นจะยาก ตั้งแต่แต่งชายาเข้าตำหนักมา นางทำสิ่งที่พลิกผันไม่น่าเชื่อ นับว่านางหลักแหลมไม่น้อย""ฝ่าบาทก็คงมองเห็นหลายอย่างในตัวนางจึงให้นางแต่งกับลี่หยางที่ไม่ได้เรื่องคนนั้น"ฮองเฮาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างหากลี่จิ้นยังอยู่ตำแหน่งรัชทายาทย่อมต้องเป็นของเขาแน่นอนหลายปีผ่านมา"องค์ชายสามกับองค์ชายห้าจมน้ำ ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยที"เสียงตะโกนดังลั่นไปทั่วบริเวณทหารองครักษ์วิ่งวุ่นวายเสียงกระโดดลงน้ำตูมตาม ฮองเฮารีบรุดไปทันที ทหารองครักษ์ช่วยลี่หยางขึ้นมาบนบก ลี่จิ้นยังหาไม่เจอแม้จะระดมกำลังช่วยกันงมหาลี่จิ้นก็ยังไม่พบ"เพิ่มการค้นหา เร่งค้นหาองค์ชายสามให้พบ" จนกระทั่งเวลาผ่าน ร่างไร้สติของลี่จิ้นถูกอุ้มขึ้นมาจากน้ำ"องค์ชายสาม...เสียชีวิตแล้ว"ฮองเฮาทรุดลงกับพื้นน้ำตานองหน้าเลือดเนื้อเชื้อไขเพียงคนเดียว"พวกเจ้าสมควร
แต่สีหน้ายังคงเก็บงำบางอย่างไว้"ฝานกงกงกลับมาพร้อมจดหมายฉบับร่าง ยื่นส่งจดหมายให้ฮ่องเต้สีหน้าของฮ่องเต้เรียบเฉยไม่อาจคาดเดาอารมณ์ความรู้สึก หว่านหนิงกำมือของลี่หยางอย่างปลอบใจ"ฉบับนี้ก็มิได้มีการสั่งให้ปล่อยตัวแต่อย่างใดไท่จือเจ้าว่าอย่างไร""เสด็จพ่อ คนของลูกอาจมีใครที่พยายามจะหาผลประโยชน์จึงได้กระทำเรื่องแบบนี้โดยพลการลูกกลับไปตั้งใจสอบสวนคนที่เกี่ยวข้องทั้งหมด""หว่านหนิงเจ้าดูเสียหน่อย"ฝานกงกงนำจดหมายฉบับร่างมาให้เปรียบเทียบกัน หว่านหนิงคลี่จดหมายทั้งสองฉบับ"มีผู้เปลี่ยนอักษร ลายมือของหว่านหนิงมีหนักเบาขอฝ่าบาททอดพระเนตร" หยิบพู่กันมาตวัดเป็นประโยคเดียวกันนั้น ฮ่องเต้โบกมือเหมือนจะบอกว่าไม่ต้องแล้ว"ข้าเข้าใจแล้วอาจเป็นอย่างที่ไท่จือพูด คนของไท่จือมีให้ใช้สอยมากมายอาจมีสักคนที่นอกแถว ไท่จือคราวหลังจะทำการสิ่งใดตรวจสอบเสียให้ดีก่อน""เสด็จพ่อสั่งสอนถูกแล้ว ลูกวู่วามเกินไป ครั้งนี้พี่ห้าต้องมาถูกกล่าวหาอีกทั้งพระชายาของพี่ห้าก็ต้องวุ่นวายไปด้วย เรื่องบ้านเมืองไม่ใช่หน้าที่ที่หญิงงามเช่นชายาพี่ห้าจะต้องกังวล เอาเวลาไปแต่งตัวสวยๆ รอพี่ห้าที่ตำหนักจะดีเสียกว่า ครั้งนี้พี่ห้าคงไม่ถ