All Chapters of เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท: Chapter 31 - Chapter 40

“ข้าทำนมข้นหวานจากนมสดพักไว้ในนั้น อีกโถถัดไปเป็นมายองเนส และซอสมะเขือเทศ ที่ข้าอาศัยช่วงเวลาที่แวะมาที่นี่ตามลำพังยามค่ำคืนเตรียมไว้”เจียวหยาทำตาโต“พี่เข่อชิงท่านนี่ขยันเสียจริงแม้ยามค่ำคืนก็ยังแวะมาที่ห้องเครื่องเพื่อเตรียมวัตถุดิบ”อี้เอ่อร์ยักคิ้ว“ข้าบอกพวกเจ้าแล้วยามกลางคืนพี่เข่อชิงมาที่นี่ทุกวัน แต่เสียดายไม่ยอมให้ข้ามาช่วยแล้วแบบนี้อี้เอ่อร์จะได้เคล็ดลับในการทำวัตถุดิบเหล่านี้ไหม”ศรีไพรยิ้มนึกขำ“เอาแบบนี้หากใครอยากได้เคล็ดลับ เตรียมกระดาษกับอะไรสักย่างมาจดในยามบ่ายพี่เข่อชิงจะยอมบอกไม่มีอั้น”“เย่ๆๆๆๆๆ”เสียงโห่ร้องจากสาวๆ อี้เอ่อร์ยิ้มแก้มปริ“พอแล้ว ได้เวลาทำเครื่องเสวยแล้วหยุนเออ่ร์ไปอุ่นเตาอบรอไว้ แล้วกลับมาช่วยกัน เจียวหยาหั่นกุนเชียงหมูหิมะ และนำทุกอย่างรวมกันไว้ตรงนี้ อี้เอ่อร์มาช่วยทำแป้งแผ่น เสี่ยวถานกับเสี่ยวลี่ ก็มาช่วยกันทาเจ้าสิ่งนี้”ยื่นซอสพิซซ่าให้เสี่ยวถานกับเสี่ยวลี่เชิงอรรถ์ *ซอสพิซซ่าตั้งกระทะ ใส่น้ำมันมะกอกลงไป ใช้ไฟกลาง ใส่หอมใหญ่ และกระเทียมสับลงไปใช้ไฟกลางผัด ผัดไปเรื่อยๆ จะช่วยให้ซอสอร่อยกลมกล่อมเมื่อมีกลิ่นหอมขึ้นมาแล้วให้ใส่น้ำมะเขือเทศปอกเปล

“เอะท่านนี่อย่างไรกัน ท่านอยู่ตรงนี้แล้วทำไมเราสองคนก็แค่เพื่อนกินข้าวไม่สิเพื่อนปรับทุกข์เพื่อนคุยและเพื่อน…. เพื่อนที่คุยได้ทุกเรื่องก็เท่านั้น ส่วนฝ่าบาทก็คือฝ่าบาท ก็คือนายจ้างแล้วนายจ้างแก่ๆ ท่านคิดว่าคนอย่างข้าชอบคนแก่หรือไร”หรวนหนิงหลงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น“ยอมแล้ว เจ้าเห็นข้าเพียงสหาย แค่กๆ”พูดเสร็จหรวนหนิงหลงก็ไอถี่ๆ“เถียงไม่ชนะก็แกล้งไอใช่ไหม”หรวนหนิงหลงฝืนยิ้มหายวันมานี้ออกมาพบศรีไพรทุกวันโดนอากาศเย็นเล่นงาน“อีกสามวันจะถึงวันคล้ายวันพระราชสมภพของฝ่าบาท เจ้าไม่อยากจะสวมใส่อาภรณ์งดงามออกไปพบแขกเมืองบ้างหรือ ในวันนั้นหลายแคว้นต่างส่งเครื่องบรรณาการมาพร้อมกับ ทูตสัตวไมตรีมีทั้งองค์หญิงองค์ชายและอ๋องน่าตื่นตาตื่นใจ”“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ถึงจะบอกว่าไม่อยากไปแต่ก็จะต้องทำอาหารเลี้ยงคนหมู่มาก ตามที่ไทเฮาและกรมวังมีคำสั่งลงมา แล้วอีกอย่างดูเสื้อผ้าของข้าสิน่าจะออกไปพบใครไหมกลิ่นเครื่องเทศโชยมาแต่ไกลเลยทีเดียว คนมากน่าดูตรงไหน ความจริงวันเกิดฝ่าบาทก็ควรจะทำอะไรที่ให้ฝ่าบาทประทับใจก็พอแล้วไม่จำเป็นต้องให้ใครต่อใครมาอวยพรจริงไหม”หนิงหลงก้มหน้า แม้จะอยู่ในอาภรณ์แบบไหนศรีไพร

ห้องเครื่องทั้งป้าตื้อและลุงซุนที่นั่งคุกเข่าตัวสั่น ไทเฮานั่งบนเก้าอี้มีนางกำนัลคอยโบกพัดในมือเพื่อไล่ลมร้อน ใบหน้าไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ ศรีไพรใจเต้นตึกตักเมื่อพบหน้าไทเฮาที่อยู่ในวัยกลางคนทว่ายังสวยดูอ่อนกว่าวัยที่สำคัญดวงตาและท่าทีเป็นคนที่มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่อี้เอ่อร์กระตุกชายเสื้อศรีไพร แล้วย่อตัวลง“ถวายพระพรพระพันปีทรงพระเจริญพันปี พันปี”ศรีไพรก้มหน้าย่อตัวตามทำปากขมุบขมิบ ตามอี้เอ่อร์ ไทเฮาขมวดคิ้วสีดำเข้มเข้าหากัน จ้องมองปิ่นปักผมที่ห้อยย้อยลงมาข้างแก้มใบหน้างดงามลงตัวแต่แม้จะคมเข้มกว่านางในทั่วไปแต่ปากคอคิ้วคางรับกับใบหน้าและดวงตาคมเหมือนบุรุษของศรีไพรก็น่ามองเสียจริง แล้วปิ่นนั่น กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ ปิ่นนั่นปิ่นของไทซางหวงที่มอบให้กับไทเฮายามเมื่อพบหน้า กลับมาอยู่ที่นางในห้องเครื่องคนนี้ มันมีต้นสายปลายเหตุอย่างไรเรื่องนี้คงต้องถามหรวนหนิงหลงเท่านั้นว่าตั้งใจมอบให้นางหรือว่านางแอบนำปิ่นนี้มาใช้ทั้งที่หรวนหนิงหลงไม่เคยมอบมันให้นาง บางอย่างในตัวนางบอกไทเฮาว่านางเป็นมากกว่าผู้ช่วย และหรวนหนิงหลงกับนางมีความสัมพันธ์ใดกันแน่“เจ้านะหรือคือผู้ช่วยของนางในห้องเครื่องเฟยฟาง”น้ำเสียงเย

“ถ้าเช่นนั้นเมื่อคุยธุระกับไทเฮาเสร็จแล้วฝ่าบาทก็กลับมาที่นี่ มาเสวยเย็นและค้างเสียที่นี่หยิงเชียวให้คนจัดห้องหับ จุดกำยานเปลี่ยนผ้าปูแท่นนอนไว้หมดแล้ว”หรวนหนิงหลงถอนหายใจ“ข้าไม่ได้บอกว่าจะมาค้างแค่มาต้อนรับอ๋องเยี่ยไม่คิดว่าจะเป็นเจินอ๋องด้วยซ้ำไป”ใบหน้าสวยหวานก้มมองพื้น“เช่นนั้นคืนนี้หยิงเชียวไปที่ตำหนักฝ่าบาทได้ไหม”หรวนหนิงหลงถอนหายใจ“ไม่ได้ ข้าต้องการพักแขกเมืองเริ่มทะยอยเข้ามาในวังหลวงก็ควรจะให้เกียรติต้อนรับพวกเขา กุ้ยเฟยเจ้าไม่ใช่เด็กๆ แล้วจะมาเอาแต่ใจเหมือนที่ผ่านมาก็ไม่ถูก ไว้เสร็จจากงานเฉลิมฉลองค่อยทำตามใจเจ้า”ก้าวเดินออกจากตำหนักจันทรา หยินหยิงเชียวทรุดกายลงบนแท่นนั่งกำมือไว้แน่นจนเจ็บอุ้งมือตำหนักพระพันปี“มาแล้วหรือ”หรวนหนิงหลงทรุดกายลงบนแท่นนั่งเมื่อไทเฮาเอ่ยปากทักทาย“ดูสิ โดนใครขัดใจมาอีกหรือ”ยกมือขึ้นบีบที่ปลายคางเรียวของหรวนหนิงหลงให้หันไปมา“ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ”ไทเฮายิ้ม“ปิ่นของไทซางหวง ที่นางปักมันไว้ในวันนี้ หลงเอ่อร์จะอธิบายกับแม่อย่างไร”“ปิ่นหรือพ่ะย่ะค่ะ”ทำสีหน้างงงัน“ลูกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นปิ่นของเสด็จพ่อ”ไทเฮาเลิกคิ้ว“ปิ่นนั่นอยู่กับนางกำนัลที่ชื่อเก้อเ

“จะใส่ยาพิษไปในอาหารก็จะต้องหาจังหวะให้ดี ต้องแน่ใจด้วยว่าหรวนหนิงหลงจะกินของสิ่งนั้นเข้าไปจริงๆ”ศรีไพรทรุดกายลงบนพื้น นั่งตัวสั่นกับพื้นนี่มันแผนลอบสังหารที่บังเอิญศรีไพรมาได้ยินเข้าพอดีสังหารฮ่องเต้เชียวหรือ ว่าแต่เสียงพูดคุ้นหูไม่น้อย จะต้องรู้ให้ได้ว่าคือใครศรีไพรค่อยๆ โผล่หัวขึ้นไปด้านบน จ้องมองไปยังบุคคลที่กำลังคุยกันเบาๆศรีไพรขมวดคิ้ว ลุงซุนคุยกับใครคนที่ลุงซุนก้มหัวให้ด้วยความอ่อนน้อมคนนั้นคือใคร จะใครก็ช่างแต่ลุงซุนก็คือคนที่เป็นหนอนบ่อนไส้ถึงศรีไพรจะไม่ค่อยชอบฝ่าบาทอะไรนั่นแต่รู้ก็รู้ว่าเขาไม่ชอบว่าเขากลัวว่าจะโดนวางยาพิษแล้วลุงซุนยังกล้าทำเรื่องแบบนี้อีกหรือ กินบนเรือนขี้บนหลังข้า ข้าเก่าเมียรักจริงๆ แบบนี้“ขอรับรับรองว่าฝ่าบาทจะต้องเสวยอย่างแน่นอน”ลุงซุนรับคำมั่นเหมาะไอ้คนนั้นที่หันหลังให้ศรีไพรล้วงอะไรบางอย่างวางลงบนมือของลุงซุนที่ศรีไพรเห็นได้ชัดว่าดวงตาเป็นประกายต้องแสงจันทร์ให้ตายเถอะออกไปเปิดโปงตอนนี้เลยดีไหม ไม่สิ จะต้อง เอารื่องนี้ไปบอกใครสักคน ว่าแต่ใครสักคนนั่น ควรจะเป็นใคร ป้าตื้อจะเข้าข้างสามีไหม แล้วถ้าเป็นอี้เอ่อร์เล่า นางเขาข้างฝ่าบาทแน่แต่นางจะทำอะไรได้