All Chapters of เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท: Chapter 41 - Chapter 50

ดวงจันทร์หายไปเมื่อแสงแรกของตะวันคืบคลานเข้ามา ศรีไพร เปิดปากหาว เมื่อคืนกว่าจะเดินมาถึงห้องพักก็ราวๆ ตีสาม เสื้อคลุมสีดำพร้อมกับกลิ่นกายที่คุ้นเคยของใครสักคนศรีไพรอมยิ้ม หนิงเอ่อร์จะต้องมาที่ห้องเครื่องแต่ไม่กล้าปลุกศรีไพรแน่เมื่อวานสั่งงานไปหลายอย่างทั้งเตรียมวัตถุดิบและการจัดการบางอย่างที่ยังต้องบอกกันใหม่หมด อย่างการแกะกุ้งล้างกุ้งที่ต้องใช้แป้งและการเก็บรักษากุ้งไว้ในน้ำเย็นจัดเพื่อให้กุ้งยังสดเด้งสู้ปากทุกอย่างบอกไปกับอี้เอ่อร์ เสี่ยวถาน หยุนเอ่อร์ เสี่ยวลี่ และเจียวหยาเรียบร้อยแล้วที่เหลือพวกนางก็แค่บอกต่อนางในห้องเครื่องที่ฝ่าบาทส่งมาเพื่อช่วยเรื่องการปรุงอาหารโดยเฉพาะการเตรียมงานฉุกละหุกกว่าการปรุงแน่นอนการปรุงใช้เวลาไม่มากแต่ต้องเป็นขั้นตอนและมีการวางแผนก่อนหลัง อาหารพวกดิ๋มซำถูกเสิร์ฟก่อนอยู่แล้วตามทำเนียม ต่อจากนั้นก็จะเป็นกุ้งแช่น้ำปลา ปลากะพงราดทอดราดน้ำปลา และของอื่นตามไปทีหลังผัดไทยกุ้งสด ผัดไทยห่อไข่ ข้าวผัดเกาลัด ข้าวหมกไก่ ขาหมูเยอรมัน ยำสามเห็ด และเล้งแซ่บ ปลานึ่งมะนาว ปลาเก๋าราดพริก แกงส้มแปะซะปลากุ้ย (ปลาที่นิยมกินในงานมงคลของจีน) และพะโล้หมู ของหวานก็มี ผัดไ

“หลงเอ่อร์ บอกกับข้าว่า มีเพียงนางที่เขารู้สึกว่าต่างจากหญิงนางอื่นที่ผ่านมามีเพียงนางที่ทำให้เขายิ้มและหัวเราะได้” นางกำนัลอมยิ้ม“ฝ่าบาทไม่เคยเอ่ยเช่นนี้มาก่อนไทเฮาควรจะดีพระทัยเพคะ”ไทเฮาพยักหน้าขึ้นลง“ข้าก็ จะดีใจหากว่า…แล้วตำหนักจันทราเล่ามีความเคลื่อนไหวใดบ้าง”“กุ้ยเฟยทรงง่วนอยู่กับการเลือกอาภรณ์ในเวลาเช้าสายเที่ยงและบ่ายสำหรับสวมใส่อวดรูปโฉม”ดีแล้ว หยินหยิงเชียวนางโมโหร้าย ข้าหวังว่าก่อนที่หลงเอ่อร์จะเปิดเผยฐานะของนางในห้องเครื่องคนนั้นหยินหยิงเชียวนางจะทำใจได้ ในตอนนี้จึงไม่อยากให้นางรู้เรื่องเร็วเกินไป”ลานกว้างหน้าบันไดทอดยาวเข้าสู่ตัวตำหนักด้านใน หรือลานด้านหน้าวังหน้าที่กว้างขวางบัดนี้ถูกเนรมิตให้เป็นลานสำหรับดื่มกินผู้คนมากมายจากต่างแคว้นและขุนนางที่ต่างทยอยกันลงจากเกี้ยวหน้าประตูวังเพื่อส่งเทียบเชิญและเดินเข้ามาในวังหลวง ที่ประตูวังเปิดอ้าออกเผยให้เห็นโต๊ะตัวเตี้ยหลายร้อยโต๊ะ ที่ต่างมีคนจับจองนั่งประจำที่ไว้แล้วหรวนหนิงหลงยืนมองมองมาจากระเบียงสูงบนตำหนักด้านหน้า เป่ยกงกงประสานมือนอบน้อม“ฝ่าบาทตัดสินใจแล้วใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ”หรวนหนิงหลงยิ้มบางๆ“กงกงช่วยไปที่ห้องเครื่อ

“เรียบร้อยแล้วจ้ะพี่ ข้าเห็นว่าลุงซุนยอมใจดีให้พี่ยกของสิ่งนี้ออกไปด้วยตัวเอง ไม่น่าเชื่อว่าลุงซุนจะยอมง่ายดาย”ศรีไพรกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ เรื่องนี้จำต้องลงมือด้วยตัวเองหากพลาดเดาทางผิดนั่นเท่ากับฮ่องเต้จะต้อง ต้องพิษอย่างแน่นอน แต่หากพลาดอีกก็คือโทษตาย ในเมื่อคนที่คิดทำเค้กก็คือศรีไพรคนที่ยกไปก็คือศรีไพร เรื่องนี้หากจะมีใครสักคนโยนงานให้ก็เหมาะเจาะเหลือเกิน แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อศรีไพร ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ให้ทุกอย่างมาลงที่เค้กชิ้นนี้เพื่อควบคุมทุกอย่างด้วยตัวเอง“ไปได้แล้วตอนนี้งานเลี้ยงกำลังจะจบลงแล้ว เจ้ารีบยกของหวานที่เจ้าตั้งใจมอบให้ฝ่าบาทออกไปได้แล้ว อย่ามัวแต่ชักช้างานเลี้ยงใกล้จะจบลงเต็มทนแล้ว”เสียงลุงซุนดังมาจากข้างหลัง อี้เอ่อร์เบ้ปากศรีไพรกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นหันไปมองถาดใส่เค้กที่มีฝาปิดไว้มิดชิดสูดลมหายใจเข้าลึกๆตื่นเต้นอย่างที่สุดที่จะต้องอยู่ต่อหน้าคนหมู่มาก และจะต้องเข้าเฝ้าฮ่องเต้ นั่นไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่จะบังอาจทำต่อจากนี้ บังอาจยกเครื่องเสวยโดยไม่ต้องหลบในเงาของเฟยฟางอีกต่อไปอี้เอ่อร์มาช่วยจัดแจงอาภรณ์ของศรีไพรให้เข้าที่“ไปกันเถิดอี้เอ่อร์”พูดด้วยน้ำเสี

จุมพิตที่หลังมือของศรีไพรเบาๆ ท่ามกลางหลากหลายสายตาที่ร่วมยินดี“ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี เก้อซูเฟยทรงพระเจริญร้อยปี”เสียงโห่ร้องโดยการนำของเป่ยกงกงป้าตื้อและนางในห้องเครื่อง ต่างวิ่งมาดูความสำเร็จน่าชื่นชมของศรีไพร อี้เอ่อร์ยิ้มกว้าง อยากจะเข้าไปเขย่ามือแสดงความยินดีกับศรีไพร แม้จะสงสัยนักหนาว่า ทั้งสองคนไปรักกันตอนไหน ซึ่งความสงสัยนี้ก็ไม่ต่างจากเฟยฟางที่แทบจะแทรกแผ่นดินหนี แผนทั้งหมดพังลงแล้วหรือ นางกับฝ่าบาทไปรักกันตอนไหนหรือว่ามีบางอย่างที่เฟยฟางไม่รู้“ไหนดูสิ เจ้าทำอะไรให้ข้า”หรวนหนิงหลงหันไปจ้องมอง เค้กก้อนโตที่ตกแต่งสวยงามอย่างที่สุดศรีไพรสะดุ้งเล็กน้อยหันไปยิ้มกับหรวนหนิงหลง“เจ้าตั้งใจทำมันเพื่อข้า อย่างนั้นหรือ”ศรีไพรส่ายศีรษะไปมา“สำหรับฝ่าบาท อธิษฐานแล้วเป่าเทียนเสีย”หรวนหนิงหลงหลับตาลงอธิษฐานบางอย่างในใจ พ่นลมเป่าเทียนจนดับ“สุขสันต์วันเกิดขอให้มีความสุขสมหวัง”ศรีไพรอวยพรเบาๆ อยากจะอวยพรให้อลังการกว่านั้นแต่ก็นึกไม่ออกว่าจะสรรหาคำพูดแบบไหน ให้อย่างที่ใจต้องการหรวนหนิงหลงยิ้มบางๆ แววตาเต็มเปี่ยมด้วยความรักลุงซุนใจเต้นไม่เป็นจังหวะศรีไพรกำมือหรวนหนิงหลงที่ในนั้น

ฉับพลันนั้นเองแสงหลายสีก็ปรากฎขึ้นที่รอบๆร่างบางของศรีไพร หรวนหนิงลุกทะลึ่งพรวดลุกขึ้นจากแท่นนอน แม้จะไม่เข้าใจว่าแสงนั้นคือสิ่งใดแต่เขากลับดึงร่างบางให้ถอยจากลำแสงหลากสีนั้น กอดรวบร่างบางของศรีไพรไว้แน่นศรีไพรรู้สึกถึงแรงดึงมหาศาลที่ฉุดดึงร่างของเธอทั้งลากทั้งดึงแสงหลากสีห่อหุ้มร่างบางไว้ทั้งๆที่หรวนหนิงหฟลงกอดไว้แต่แสงก็ไม่ได้แตะต้องหรวนหนิงหลงแต่อย่างใด แสงหลากสีตามาถึงนี่ ตามมารับตัวศรีไพรถึงที่นี่ ไม่สิไม่ว่าศรนีไพีจะอยู่ที่ไหนแสงหลากสีนี้ก็จะหาจนเจอเสียมากกว่าศรีไพรนึกขำที่ตัวเองไปเฝ้ารอแสงนี้ในทุกค่ำคืนที่ห้องเครื่อง คงจะต้องไปจริงๆแล้วสินะ ว่าแต่ทำไมต้องเป้นตอนนี้ในเมื่อทุกอย่างกำลังจะดีแล้วเชียวศรีไพรกำลังจะพบกับความสุขแล้วเชียว ศรีไพรรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วสรรพร่าง มึนงงและตื่นตระหนกพยายามฝืนใจบอกลาหรวงหนิงหลง“คงต้องไปแล้ว ข้าไม่อาจฝืนต่ออะไรบางอย่างในตอนนี้ ฝ่าบาทปล่อยข้าเถอะข้าเจ็บปวดเพราะแรงฉุดดึงจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว”หรวนหนิงหลงหน้าเสีย แต่ยังไม่ยอมปล่อยอ้อมแขน“เจ้าไปข้าไป”“ฝ่าบาทไม่มีประโยชน์ ข้าคงต้องลาแล้ว บางทีข้าจะหาโอกาสกลับมาที่นี่ให้ได้อีกสักครั้ง”“ไม่ไม่ไม่ข้าไ