All Chapters of เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท: Chapter 21 - Chapter 30

เฟยฟางยกถาดหมูปิ้งไปวางตรงหน้าหนิงหลงเปิดฝาครอบหมูปิ้งออกกลิ่นหอมยังอบอวลเข้าจมูก“ฝ่าบาทยังไม่ทันได้ทดสอบพิษในเครื่องเสวย”เป่ยกงกงประสานมือ“ไม่ต้อง”เป่ยกงกงขมวดคิ้ว“ฝ่าบาทจะต้องเสวยด้วยมือเพคะ”หรวนหนิงหลง หยิบหมูปิ้งขึ้นมากัด ยังไม่ทันที่เป่ยกงกงจะทันได้ห้าม“ฝ่าบาทได้โปรดไตร่ตรองหากมีพิษ หากมีใครใส่ยาพิษไว้ในเครื่องเสวย”หนิงหลงเคี้ยวหมูปิ้งงับๆ จกข้าวเหนียวมาใส่ปากแล้วก็หยิบผักมากัดตามไปติดๆ“อืออ รสดีจริงๆ แล้วนี่คืออะไร”เฟยฟางยิ้มเลื่อนถ้วยจิ้มแจ่วไปตรงหน้า“นี่คือน้ำจิ้มแจ่ว หากหมูปิ้งที่กินรสไม่จัดจานพอก็ให้กินกับของสิ่งนี้”หนิงหลงใช้ช้อนตักน้ำจิ้มแจ่วราดไปบนหมูปิ้งเหมือนที่ศรีไพรราดน้ำจิ้มลงบนหมูแกว่งในชาบู“ฝ่าบาท รสจะเผ็ดเกินไปพ่ะย่ะค่ะเห็นได้ชัดว่า พริกแดงจนน่ากลัวเกรงว่าพระนาภี (ท้อง) จะมีปัญหา”เป่ยกงกงร้องเสียงหลง“ก้มลงมา เป่ยกงกงท่านก้มลงมา”เป่ยกงกงเลิกคิ้วสูง แต่ก็ยอมก้มลงไปโดยดี“อ้าปาก”เป่ยกงกงอ้าปาก หรวนหนิงหลงยัดหมูปิ้งที่มีน้ำจิ้มแจ่ว ราดจนฉ่ำเข้าไปในปากเป่ยกงกง เฟยฟางเดินถอยออกไป“ขะขอบพระทัยฝ่าบาท”เคี้ยวหมูปิ้งที่เหลือครึ่งไม้สีหน้าบ่งบอกว่าประหลาดใจ“อ

“ฝ่าบาททรงมีบัญชาว่าต่อไปนี้เครื่องเสวยของสิบสองตำหนักจะต้องทำเครื่องเสวยเพียงชุดเดียวคือเครื่องเสวยที่เหมือนกันกับที่ฝ่าบาทเสวยในทุกมื้อ และหากใครอยากจะกินนอกเหนือจากนั้นก็ได้ไม่เกินตำหนักละหนึ่งอย่างต่อมื้อข้าละปวดหัวจริงๆต่อไป เจ้าจะต้องวิ่งวุ่นใครกันที่บังอาจไปพูดเรื่องที่ตำหนักต่างๆสั่งเครื่องสวยจนเกินตัว และเสวยไม่หมดฝ่าบาทรู้เข้าจึง ตั้งกฎขึ้นมาเสียใหม่ เพราะฝ่าบาทเป็นคนที่เคร่งครัดกับกฎระเบียบยิ่งนัก”นี่ ถึงคราวซวยหรือว่าโอกาสนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาอยากจะรับตำแหน่งเซฟ มาบัดนี้สมใจไหมเล่า ต่อไปจะต้องคอยบอกคอยสอนคนอื่นให้ทำตามที่ตัวเองทำมาตลอด จะว่างานเข้าก็ไม่ถูกฮ่องเต้คนนี้ตั้งใจทำอะไรกันแน่“เข้าใจแล้วแล้วมีอะไรที่หนักกว่านี้อีกไหม”“อีกไม่กี่วันจะถึง วันคล้ายวันพระราชสมภพของฝ่าบาทไอี้เออ่ร์พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่แห้งแล้ง ป้าตื้อเป่าลมหายใจออกจากปาก“จริงด้วยข้าลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท เจ้าคิดว่างานวันคล้ายวันพระราชสมภพ ทั้งขุนนางและองค์หญิงองค์ชายจนไปถึงฮ่องเต้ ท่านอ๋อง ของแคว้นต่างๆที่ตกเป็นเมืองขึ้นละที่สวามิภักดิ์กับแคว้นของเราต่างหลั่งไหลมาอวยพระพรเราจะต้องทำอาหารมากมายเพีย

ศรีไพรเร่งอี้เอ่อร์ส่วนตัวเองเดินจ่ำไปไกลลุงซุนรีบมารับหน้าด้วยใบหน้าซีดเผือด เฟยฟางก้มหน้า ป้าตื้อยืนขนาบข้างเฟยฟางไว้กลัวว่านางจะประหม่าจนเผลอทำความแตกหรวนหนิงหลงกวาดตามองถาดเครื่องเสวยที่มีก้อนข้าวโพดสีเหลืองทอดทั้งน้ำจิ้มอาจาดและผักสดน่าลิ้มรสยิ่งนักอมยิ้มน้อยๆ“เครื่องเสวยมื้อเที่ยงอย่างนั้นหรือ กงกงมอบของกำนัล”เป่ยกงกง ยิ้ม“ลุงเต๋อไฉ่ รับของกำนัลในความชอบ”ซุนเต๋อไฉ่ทำหน้าระรื่น“เจ้าปรุงมันขึ้นเองกับมือของเจ้าหรือเฟยฟาง”แม้จะรู้อยู่แก่ใจทว่า ยังต้องการคำหลอกลวงของเฟยฟาง“เพคะนางปรุงเองโดยมีนางในห้องเครื่องสี่คนนี้เป็นผู้ช่วย”หรวนหนิงหลงยิ้มเดินวนรอบๆ ถาดเครื่องเสวย“ข้าเคยบังเอิญพบนางในห้องเครื่องคนหนึ่งที่นางตัวเล็กๆ ใบหน้าเหมือนจะแสดงความรู้สึกได้ดี และนางก็ช่างเจรจา ไม่ทราบว่า ในห้องเครื่องมีนางในที่มีอุปนิสัยแบบนี้ไหม”ป้าตื้อขมวดคิ้ว“ตามนางให้ข้าข้ามีเรื่องจะถามนาง”“เอ่อ เอ่อ ฝ่าบาทคงหมายถึงอี้เอ่อร์ หยุนเอ่อร์เจ้าตามอี้เอ่อร์มาที่นี่เดี๋ยวนี้ ข้าได้ยินว่านางไปจ่ายตลาด”ป้าตื้อรีบแก้ไขสถานการณ์เสี่ยวถาน เสี่ยวลี่ เจียวหยา และหยุนเอ่อร์ทำหน้างงงัน“ไม่ต้องแล้ว ข้าหิวแ

“ข้อหลังนี่ น่ากลัวชะมัดเหมือนข้าไร้ตัวตน มาตลอดเวลา”พูดไปยิ้มไป“นั่นอย่างไรเล่าข้าถึงบอกว่าหากความจริงปรากฏพี่ก็แค่โยนความผิดให้ลุงซุนเสียก็เท่านั้น”อี้เอ่อร์ยุส่ง“ไม่ได้หรอก ข้าไม่ได้ทำผิดอะไรจะผิดก็แค่ช่วยพวกเขาปิดบัง และข้าก็เชื่อว่าความยุติธรรมมีจริงฝ่าบาทจะต้องไม่งี่เง่าจริงไหม ฝ่าบาทจะไม่งี่เง่าจริงๆ ใช่ไหม”อี้เอ่อร์ขำกับสีหน้าไม่ค่อยมั่นใจของศรีไพร อี้เอ่อร์เองก็มีความเชื่อว่าจะต้องมีเรื่องดีดีเกิดขึ้นบ้าง ในเมื่อศรีไพรตั้งใจทำดีมาตลอดตั้งใจปรุงเครื่องสวยอย่างพิถีพิถันความมืดโรยตัวลงมาปกคลุมทั่วบริเวณ เสียงห้องเครื่องถูกปิดประตูลงไร้องครักษ์และทหารยาม“เรื่องก็เป็นแบบนี้ บ่ายนั้นจนเย็นข้าก็ถูกขังในห้องเก็บฟืนแล้ว ก็ต้องรีบมาทำฟักทองสังขยาถวายพระพันปีดีนะที่อี้เอ่อร์นางแกะสลักฟักทองได้งดงามไม่แพ้ข้า555”“เจ้าเก่งจัง แม่นางเข่อชิง เจ้าจัดสรรหลายอย่างได้ดี และทันเวลาเสมอ”“ไม่เท่าไหร่ ไม่เท่าไหร่ จะว่าไปฮ่องเต้ชรานั่น ก็นั่งกินทอดข้าวโพดยันบ่ายสาม เหมือนตั้งใจจะแกล้งข้า”หรวนหนิงหลงอมยิ้ม“เขาเอ๊ย..ฝ่าบาทจะแกล้งเจ้าไปทำไม เขาไม่ได้รู้จักเจ้าเสียหน่อย”ศรีไพรทำสีหน้าครุ่นคิด หร

“ขอบคุณท่านจริงๆ ข้ามานี่คนดีกับข้าก็มีท่านกับอี้เอ่อร์ที่พอจะพูดปรับทุกข์ด้วยได้อี้เอ่อร์จะแสดงให้นางเห็นว่าข้าอ่อนแอไม่ได้เพราะสายตาที่นางมองข้าเทิดทูนข้าอย่างที่สุดหากเอาแต่อ่อนแอให้นางเห็น กลัวว่านางจะใจเสียหลายวันมานี้ข้าต้องพบกับปัญหาต่างๆ มากมายแต่ก็ผ่านมาได้เพราะคำว่าต้องเข้มแข็งแล้วเมื่อมาพบท่านก็ยิ่งรู้สึกโล่งเพราะอย่างน้อยข้าก็ดีกว่าท่าน ไม่ต้องอดๆ อยากๆ อยู่ในห้องเครื่องจะกินอะไรก็ปรุงเอง ท่านนี่สิ จะต้องมาหาขโมยของกินในห้องเครื่องอีกกี่วัน ข้าเห็นท่านเป็นแบบนี้แล้วเอามาเปรียบกับตัวเองข้าดีกว่าท่านเห็นๆ ฉะนั้นต้องขอบคุณที่ทำให้ข้ามีแรงสู้ไม่ตายเสียก่อนตั้งแต่กลางวันเพราะอย่างน้อยก็ยังได้คิดว่าคืนนี้ท่านจะหิวและรอข้าอยู่ แล้วข้าก็ต้องรีบมาหาอะไรให้ท่านกิน”"แค่กกๆ"ศรีไพรรีบรินน้ำ"ว่าแต่คราวนี้สำลักอะไรอีก"ศรีไพรถามประสาซื่อ หนิงหลงจ้องตาหน้านิ่ง“พูดแบบนี้ข้าก็คงต้องมาทุกวันใช่ไหม ในเมื่อเจ้ารอข้า”สบตาค้นหาความจริงในคำพูด“อือ ข้าก็ไม่ได้บังคับนะ แต่ข้าเองต้องมาทุกวัน ดีนะที่ช่วงนี้ทหารยามกับองครักษ์หายไปจนหมด เหมือนเปิดทางให้ท่าน ดีแล้วหิวเมื่อไหร่ก็แวะมา555”พูดอ้อมแอ้ม