Lahat ng Kabanata ng A NIGHT TO REMEMBER WITH THE CEO: Kabanata 11 - Kabanata 20

Pagdating niya sa opisina, nakita niya ang kanyang ama, si Don Leonardo, nakaupo sa sulok ng silid. Laging matapang at masigla ang ama niya, pero ngayon, tila ibang tao ang nasa harap niya—parang naglaho ang dating sigla nito. Nakatitig ito sa bintana, walang imik."Ama..." mahinang tawag ni Roland.Lumingon si Don Leonardo. Puno ng lungkot at pagkatalo ang mga mata nito. "Anak... hindi ko alam kung paano tayo makakabangon mula rito."Nagpatuloy ang usapan, at narinig ni Roland ang lahat ng detalye—ang mga gusaling bumagsak dahil sa kakulangan ng maintenance, ang mga partner nilang nag-pull out ng kanilang mga investment, at ang mga taong nawalan ng tiwala sa kanila. Ang masakit pa, may mga nakabinbin pang kaso na isasampa laban sa kompanya."Paano nangyari 'to? Paano tayo umabot sa ganito, Ama?" Halos pabulong na tanong ni Roland habang pilit niyang sinasapantaha ang mga nangyayari.Tumayo si Don Leonardo, nagsalita ng mabigat. "Masyado tayong naging kampante, Roland. Naisip kong hab

Nasa malalim na pag-iisip si Roland nang matapos ang tawag nila ni Maria. Sa isang linggo, babalik na si Maria mula sa Cebu matapos tapusin ang lahat ng kailangan sa libing ni Sister Teresa. Bagamat masaya siyang maririnig na babalik na ito, may halong guilt at kaba ang kanyang dibdib. Paano niya haharapin si Maria? Paano niya sasabihin ang nangyari sa pagitan nila ni Rowena?Na ilang ulit na niya ito niloloko.Habang nakaupo siya sa gilid ng kama, narinig niya ang pagbukas ng pinto ng banyo. Si Rowena, bagong ligo at nakatapis lang ng tuwalya, ang lumabas. Bumungad ang amoy ng sabon at ang maputi nitong balat na nangingintab mula sa tubig. Lumapit ito kay Roland, walang alinlangang yumakap sa kanya mula sa likod, at hinalikan siya sa pisngi at umupo sa harap niya."Narinig kita kanina, may kausap ka. Si Maria ba?" tanong ni Rowena habang ang kanyang mga daliri ay naglalaro sa balikat ni Roland.Tumugon si Roland nang walang emosyon, "Oo, si Maria. Babalik na daw siya sa isang linggo.

Sa madilim na sulok ng isang simpleng kwarto, naroon si Roland, nakayakap kay Rowena. Ang bigat ng mga araw na nagdaan ay tila bumagsak lahat sa kanyang balikat. Sa pagkawala ng lahat ng kanilang yaman, sa pagbagsak ng kanilang negosyo, at ang pagkakacomatose ng kanyang ama, ramdam ni Roland na wala nang natitirang liwanag sa kanyang buhay. Ngunit sa bawat sandaling tumingin siya kay Rowena, sa mga matang puno ng pagmamahal at pag-aalaga, tila nakakatagpo siya ng pag-asa."Rowena... hindi ko alam kung paano kita pasasalamatan," bulong ni Roland habang mahigpit na hinahawakan ang mga kamay ng dalaga. "Kung hindi dahil sa'yo... ewan ko kung paano ko pa malalampasan lahat ng ito."Ngumiti si Rowena, simpleng ngumiti, ngunit sa likod ng ngiti niya ay naroon ang malaking sakripisyong hindi alam ni Roland. Hindi batid ng binata na ang bawat sentimong ginamit para sa pagpapagamot ng kanyang ama ay mula sa ipon ni Rowena—ang perang iniipon niya para sa sariling kinabukasan, mga perang hindi al

Sa nalaman iyon ni Maria , 'di siya makapaniwala na ipapalit ni Roland ang pag-aaral sa pagtatrabaho sa isang bar ,at 'di niya masisi ito masakit lang sakanya na siya ay nobya bakit 'di siya sinabihan bakit si Rowena lahat ng nangyayari sa buhay dito ay sinasabi sakanya.Kinabukasan, napagdesisyunan ni Maria na puntahan si Roland sa bar kung saan ito nagtatrabaho. Habang papalapit siya sa entrance ng bar, nakaramdam siya ng kakaibang kaba. Hindi niya akalain na makikita niya ang nobyo sa ganitong sitwasyon. Nang makarating siya sa pintuan, saglit siyang tumigil, pinakiramdaman ang paligid. Hindi niya alam kung paano magsisimula.Pumasok siya sa loob, at sa kanyang paglapit sa counter, natanaw niya si Roland—ang kanyang mahal. Ngunit may kakaiba sa kilos nito, tila malayo sa dati niyang kilalang Roland. Nakaupo si Rowena sa dulo ng bar, nakatingin kay Roland habang tila may pinag-uusapan sila. Bahagyang sumikip ang dibdib ni Maria sa nakita. Bakit sila magkasama rito?Nang mapansin siya

Kinagabihan, muling sinubukan ni Maria na tawagan si Roland. Sa unang ilang ring, hindi sumagot ang nobyo, ngunit sa pang-apat na pagkakataon, narinig niya ang pamilyar na boses sa kabilang linya."Maria?" sabi ni Roland, tila naguguluhan kung bakit siya tumatawag."Roland," sagot ni Maria, pilit na pinapanatili ang kanyang boses na kalmado. "Pwede ba tayong mag-usap? Gusto kong malaman kung ano ba talaga ang nangyayari sa'yo."Tahimik si Roland sa kabilang linya. Ilang segundo rin ang lumipas bago ito sumagot. "Maria, pasensya na kung hindi ako nagparamdam. Maraming nangyayari, at... hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag sa'yo.""Nagtatrabaho ka sa bar," sabi ni Maria, diretso ang tono. "Bakit hindi mo sinabi sa akin? Ako ba ang huling taong dapat makaalam ng mga bagay na nangyayari sa buhay mo?"Muling bumuntong-hininga si Roland. "Ayokong mag-alala ka, Maria. Alam kong marami kang iniisip, kaya hindi ko gustong idagdag pa ang mga problema ko.""Pero hindi mo ba naiintindihan?" s