Lahat ng Kabanata ng A NIGHT TO REMEMBER WITH THE CEO: Kabanata 21 - Kabanata 30

Sa isang maliit na bar sa tabi ng kalsada, ang mga ilaw ay sumasayaw sa musika habang ang mga tao ay abala sa kanilang mga inumin at kwentuhan. Ang halinghing ng yelo at tawanan ay tila umuusok sa hangin, nagiging kabahagi ng buhay ng mga parokyano sa bar na ito. Dito sa bar, naging tahanan na ni Roland ang mga gabi ng sugal at pagdiriwang. Subalit, sa likod ng bawat tawanan at pag-inom, may isang tao ang nagkukubli sa likod ng ngiti—si Rowena.“Roland, mag-usap tayo,” masinsinang sabi ni Rowena isang gabi habang magkasama silang nag-aabang sa mga pangyayari sa bar. “Alam kong may pinagdadaanan ka. Huwag kang mag-alala, nandito lang ako.”Ngunit sa halip na tumugon, nakatuon si Roland sa kanyang mga kaibigan na naglalaro ng baraha, tila wala siyang ibang iniisip kundi ang makabawi sa mga pagkatalo.“Hayaan mo na, Rowena. Masaya ako dito,” nakangiting sagot ni Roland, kahit na ang kanyang mga mata ay puno ng lungkot.“Pero hindi ito ang tunay na kaligayahan, Roland. Alam mo ‘yan,” sago

Ang gabing iyon ay tila walang katapusan para kay Roland. Matapos siyang matalo ng halagang 500,000 piso sa casino, kasama ang perang hiniram niya kay Maria, halos hindi na siya makakita ng liwanag sa kanyang kinabukasan. Pawis na pawis siya habang lumabas ng casino, nakalugmok ang balikat at mistulang hinigop na ang kanyang kaluluwa ng pagkatalo. Sa kanyang bulsa, wala nang laman kundi isang tiket ng casino na walang halaga.Agad niyang tinungo ang pinakamalapit na bar, ang "Nightfall," na pagmamay-ari ng kaibigan niyang si Paul. Kilalang sugalero rin si Paul, pero may isang bagay siyang hawak na wala si Roland—kapangyarihan. Pera.Pagkapasok ni Roland sa bar, agad siyang sinalubong ng malakas na tawanan at ingay ng mga lasing. Nasa isang sulok si Paul, nakatayo sa tabi ng isang mesa habang kaharap ang ilang malalaking lalaki. Nakangisi siya nang makita si Roland."Talo ka na naman, boy!" sigaw ni Paul, sabay tawa. Halakhak ng halakhak si Paul, tila iniinsulto si Roland.Nanliliit si

Lumabas siya ng banyo, nagpanggap na parang tinamaan na siya ng alak. Pilit niyang kinontrol ang kanyang mga galaw at tila lasing na tinungo ang kanilang mesa. Ngumiti siya kay Roland, na abala pa rin sa pag-inom kasama si Paul. "Honey," mahinang sabi ni Maria, "antok na ako... uwi na tayo, please."Ngiting-aso si Roland. "Idlip ka lang diyan, honey. Nandito lang ako, nag-eenjoy pa kami ni Paul." Napansin ni Maria ang mga sulyap ni Paul sa kanya—tila puno ng intensyon, puno ng masamang balak.Habang nagkukunwaring tulog si Maria, narinig niya ang bulong ni Roland. "Ako na ang mag-aakyat niyan sa room, pre. Garantisadong virgin pa yan, hahahaha." Tawa ng dalawang lalaki ang bumalot sa kanilang mesa.Nagpipigil si Maria na huwag magpahalatang gising. Ramdam niya ang pag-ikot ng tiyan sa galit at sakit. Hindi siya makapaniwala na magagawa ito ni Roland—ang lalaking minahal at pinagtiwalaan niya. Hindi niya napigilang lumuha, patagong gumuhit ang luha sa kanyang pisngi habang nag-aantay ng

Sa kalaliman ng kanyang pagkalasing, si Kean ay tila nalulumbay sa isang panaginip, kung saan ang kanyang puso ay nahahabag at ang kanyang isip ay naguguluhan. “Mirasol…” ang pangalan ng kanyang dating nobya ay tila isang himig na bumabalot sa kanyang isipan. Sa bawat halik na kanyang ipinagkakaloob, iniisip niyang siya ay bumabalik sa mga nakaraan—mga sandaling puno ng saya, ng tamang timpla ng pag-ibig at kasiyahan.Ngunit sa hindi niya kaalaman, ang kanyang mga palad ay bumabalot sa ibang katawang hindi niya inaasahan. Si Maria, ang estranghera na nakaligtas sa masalimuot na sitwasyon, ay natagpuan ang kanyang sarili sa isang kama na puno ng mga damdaming hindi niya maipaliwanag. Ang kanyang katawan ay apektado ng gamot na ipinalamig sa kanyang inumin. Sa kanyang pagdapo sa kama, hindi niya malaman kung ano ang mangyayari sa kanya.Patuloy siyang humalik, na tila ang bawat halik ay isang pasabog ng emosyon, na nagdudulot sa kanya ng mas malalim na pagnanasa.Maya-maya, ang mga sensa

Nang sumapit ang gabi, hindi pa rin mapanatag si Maria. Ilang oras na siyang nakahiga, titig na titig sa kisame ng silid na tila naging saksi sa lahat ng kanyang mga pagdurusa. Paulit-ulit sa kanyang isipan ang bawat salitang binitiwan nina Roland at Rowena. "Ang tanga-tanga mo, Maria," ang malamig na halakhak ni Roland ay tila hinuhugot ang lahat ng natitirang pag-asa sa kanyang puso. At si Rowena, na matagal niyang itinuring na kaibigan, ay mas malala pa ang ginawa—pinagtaksilan siya ng higit pa sa kaya niyang isipin.Naghahalo sa kanyang dibdib ang galit, poot, at pangungulila. Isang mapait na katotohanan ang kanyang tinanggap—wala na si Roland, wala na rin si Rowena. Dalawa sa mga taong pinagkatiwalaan niya, mga taong akala niya ay kaibigan at minamahal siya, ay kapwa naglaho na parang bula.Pero alam niyang hindi siya maaaring magpatalo sa sakit na nararamdaman. Kahit pa parang bumabagsak ang buong mundo sa kanyang paligid, kailangan niyang bumangon. Kailangang magpatuloy.Kinabu