All Chapters of A NIGHT TO REMEMBER WITH THE CEO: Chapter 41 - Chapter 50

Nang huminto sila sa harap ng altar, binati sila ng pari at nagsimulang basahin ang mga panalangin. Habang umaalingawngaw ang boses ng pari, pakiramdam ni Maria ay tila lumulutang siya sa ere. Hindi niya inasahan na ganito kaganda ang kasalang ito. Alam niyang hindi siya dapat umasa ng engrande, dahil sa kasunduan nila ni Kean, pero hindi niya mapigilan ang mapaluha. Hindi dahil sa kalungkutan, kundi dahil sa pagkamangha sa nangyayari.Si Donya Loida, nakaupo sa unahan kasama ang mga kaibigan at piling bisita, ay hindi mapigil ang ngiti. Para sa kanya, ito ang pinakaperpektong araw na kanyang pinlano—isang kasalang magpapakita ng yaman at kapangyarihan ng kanilang pamilya. Ngunit higit pa roon, nais niyang ipadama kay Kean at Maria na kahit hindi pa sila handa sa pagmamahalan, may magandang pagsisimula sila bilang magulang at mag-asawa.Habang tahimik na nakikinig si Kean sa mga salita ng pari, napatingin siya kay Maria. Hindi niya maalis ang mga mata mula sa mukha nito. Ang tahimik n

Makalipas ang ilang linggo abala sila sa pag-aayos ng nursery ng baby nila.Tinitiyak na kumpleto ang kagamitan sa loob ng nursery.Minsan, naguguluhan si Maria kung bakit tila hindi nagiging masaya ang bawat sandali, kahit na ikinasal na siya kay Kean. Dinala niya ang kanyang bag habang naglalakad patungo sa nursery na kanyang sinimulan sa isang sulok ng kanilang tahanan. Kailangan niyang ayusin ang mga gamit para sa kanilang magiging anak, ngunit may bahagi ng kanya na parang nawawala.“Maria, nandiyan ka na ba?” boses ni Kean mula sa kanyang silid.“Oo, Kean! Nandito na ako,” sagot ni Maria, sabay tawa ng kaunti. Minsan ay iniisip niya kung ano ang nararamdaman ni Kean sa kanilang sitwasyon. Hindi pa rin niya matanggap ang katotohanan na ang kanilang kasal ay tila wala sa diwa ng pagiging mag-asawa, kundi isang kasunduan lamang.“Baka naman magdesisyon ka na na talikuran ang nursery?” pabirong tanong ni Kean habang lumalapit siya. Kahit pa gaano ang kanyang pagkabahala sa katotohanan

Ang gabi ay tahimik na bumalot sa buong mansyon ng Custodio. Ilang oras na ang nakalipas mula nang muntikan na magtagpo ang mga labi nina Maria at Kean sa kusina. Ngayon, si Maria ay nagmamadali pumanhik pabalik sa kanyang kwarto, habang ramdam na ramdam niya ang lakas ng tibok ng kanyang puso. Hindi maikakaila, tila may malalim na koneksyon sa tuwing magkalapit sila ni Kean. Para bang may magneto na kumakapit sa kanila, hinahaplos ang bawat hibla ng kanilang damdamin.“Ano ba ito?” bulong ni Maria sa sarili, pilit niyang kinakalma ang sariling damdamin. Pakiramdam niya ay nag-iinit ang kanyang buong katawan sa tuwing nasa paligid si Kean, lalo na kapag nararamdaman niya ang malalim nitong titig.Sa bawat hakbang patungo sa kanyang kwarto, tila binabalikan niya ang mga nangyari—ang biglaang pagkatagpo nila sa kusina, ang tawanan, ang pakiramdam na walang ibang tao kundi sila. Ngunit higit sa lahat, ang mga titig na iyon, ang muntikang halikan nagbibigay ng excitement ngunit hindi alam

Sa gitna ng kalaliman ng gabi, ang ospital ay tila naglalaban ng katahimikan at pagkabahala. Si Maria, halos walang lakas na nararamdaman, nakahiga sa delivery bed, humihingal at pinipilit na bumangon sa kabila ng matinding sakit. Naroon sa tabi niya si Kean, mahigpit na hawak ang kamay ni Maria, puno ng kaba ngunit pilit na nagpapakatatag para sa kanila. Si Donya Loida, ang lola ni Kean, ay hindi mapakali at palakad-lakad malapit sa kanila. Hawak niya ang rosaryo, taimtim na nagdadasal."Kean..." mahinang bulong ni Maria habang pilit na nilalabanan ang sakit ng kanyang katawan. Pawis na pawis siya, at kitang-kita ang hirap sa kanyang mga mata. "Hindi ko na kaya...""Maria, andito lang ako. Kaya mo ‘yan, Maria. Malapit na, konting tiis na lang," sabi ni Kean, kahit ramdam niya rin ang takot sa puso. Nakikita niya ang hirap ni Maria, at napakabigat para sa kanya na hindi ito matulungan sa mga oras na ito.Si Donya Loida, sa kabila ng kanyang pagiging matatag, ay di mapigil ang pag-alal

Habang dumaan ang mga araw, unti-unting nagiging mas komportable si Maria sa bagong kalagayan nila ni Kean. Bagamat nanatiling nagdadalawang-isip ang puso ni Maria, unti-unti na niyang nakikita ang ibang bahagi ng kanyang sarili—ang bahagi na handang magpakatatag para sa kanilang anak na si Harry.Nasa isang umaga, abala sila sa pag-aalaga kay Harry sa bahay. Kasama ni Maria si Kean sa kusina, nag-aalmusal ng simpleng sandwich habang naglalaro si Harry sa kanilang mga paa.“Kean, ang galing ni Harry! Ang bilis niya talagang matuto,” sabi ni Maria habang tinitingnan ang kanilang anak na masayang naglalaro.“Tama ka diyan. Tiyak na minana niya ‘yan sa atin,” sagot ni Kean na nakangiti.Nang makita ni Maria ang ngiti ni Kean, bigla siyang napangiti rin. “Oo nga, parang ikaw. Napaka-aktibo at puno ng buhay,” wika niya, sabay tawa.“Pero alam mo, Maria, may mga bagay din akong natutunan mula sa’yo,” sagot ni Kean, at ang kanyang tono ay tila seryoso na. “Ipinakita mo sa akin kung ano ang t