Nang sumapit ang gabi, hindi pa rin mapanatag si Maria. Ilang oras na siyang nakahiga, titig na titig sa kisame ng silid na tila naging saksi sa lahat ng kanyang mga pagdurusa. Paulit-ulit sa kanyang isipan ang bawat salitang binitiwan nina Roland at Rowena. "Ang tanga-tanga mo, Maria," ang malamig na halakhak ni Roland ay tila hinuhugot ang lahat ng natitirang pag-asa sa kanyang puso. At si Rowena, na matagal niyang itinuring na kaibigan, ay mas malala pa ang ginawa—pinagtaksilan siya ng higit pa sa kaya niyang isipin.Naghahalo sa kanyang dibdib ang galit, poot, at pangungulila. Isang mapait na katotohanan ang kanyang tinanggap—wala na si Roland, wala na rin si Rowena. Dalawa sa mga taong pinagkatiwalaan niya, mga taong akala niya ay kaibigan at minamahal siya, ay kapwa naglaho na parang bula.Pero alam niyang hindi siya maaaring magpatalo sa sakit na nararamdaman. Kahit pa parang bumabagsak ang buong mundo sa kanyang paligid, kailangan niyang bumangon. Kailangang magpatuloy.Kinabu
Dalawang buwan na ang lumipas mula nang iwan ni Maria ang Maynila. Sa mga unang araw ng kanyang pananatili sa Cebu, unti-unti niyang sinisikap na kalimutan ang mga sakit ng nakaraan, lalo na ang gabing iyon na hindi niya malilimutan—ang gabing nawala ang kanyang dangal sa isang estranghero. Pero kahit paano ay masaya siyang nakaalis sa kamay ni Roland, ang lalaking nagtaksil sa kanya at ipinagpalit siya sa pera.Ngunit ngayon, tila may kakaibang nangyayari sa kanyang katawan. Tuwing umaga, madalas siyang naduduwal at nahihilo, isang sintomas na hindi niya mawari. Sa una, inisip niyang baka dahil lang ito sa kinakain o sa stress na nararanasan niya sa kanyang bagong trabaho sa Klean RTW, isang sikat na clothing retail store sa SM Cebu. Ngunit habang tumatagal, napagtanto niyang may mas malalim na dahilan."Hindi ako dinatnan last month," biglang sumagi sa isip niya habang nag-aalmusal isang umaga. Para bang binuhusan siya ng malamig na tubig. Halos mabitiwan niya ang kutsara at tinido
Isang linggo bago ang engrandeng anibersaryo ng Klean RTW, abala ang lahat sa paghahanda para sa malaking kaganapan. Ang buong staff ay tila mga langgam sa pag-aayos ng mga produktong damit, ensuring na ang bawat sulok ng tindahan ay maayos at presentable. Si Maria, bagama't hirap na hirap sa kanyang nararamdaman dulot ng kanyang pagbubuntis, ay pilit na hindi pinapakita ang bigat na dala ng kanyang sitwasyon. Abala siya sa pag-aayos ng mga bagong labas na damit nang biglang maramdaman niyang bumukas ang pinto ng tindahan.Pag-angat niya ng kanyang paningin, biglang natulala si Maria. Isang pamilyar na pigura ang pumasok sa tindahan — si Kean. Si Kean, ang lalaking ama ng dinadala niya, ay nakatayo sa harapan niya. Hindi niya inasahan na sa isang ordinaryong araw tulad nito, muli silang magtatagpo. Biglang bumilis ang tibok ng puso niya, para bang malalaglag ito sa kanyang dibdib. Napahawak siya sa kanyang tiyan, tila hinahanap ang lakas na ipagpapatuloy ang araw na iyon."Paano kung
Naisipan ni Maria na huwag nang kausapin si Kean, baka malaman pa nito na siya ay nagdadalang-tao. Baka hindi naman niya ito maalala at namumukhaan siya. Kaya't nagkibit-balikat na lang siya. Nagpokus na lamang siya sa kanyang trabaho at hindi na ininda ang mga nangyari. Sa araw ng anibersaryo at engrandeng selebrasyon ng Klean RTW, hindi maiiwasan na maging bahagi ng programa si Maria bilang isa sa mga pinaka-maaasahang staff ng tindahan.Sa gitna ng mga palakpakan at masiglang pagdiriwang ng anibersaryo ng Klean RTW, tila kay Maria huminto ang oras. Ramdam niya ang bigat ng bawat hakbang papunta sa entablado, hindi lamang dahil sa kanyang sitwasyon kundi sa pagkakatitig ng mga matang tila bumabalik sa isang nakaraan na pilit niyang tinatakasan.Si Kean, nakaupo sa harapan kasama ang iba pang mga executives, ay abala sa pakikipag-usap ngunit nang magtama ang kanilang mga mata, parang lahat ng tunog sa paligid ay nawala. Ang mga taong nag-uusap, ang mga ilaw na nagniningning, lahat ay
Habang nakatingin si Maria sa mga mata ni Kean, ramdam niya ang pag-aalinlangan at tensyon sa pagitan nila. Parang may higanteng pader na humaharang sa pagitan ng kanilang nakaraan at kasalukuyan, ngunit alam niyang oras na para sirain ang pader na iyon. Hindi na niya kayang magtago, hindi na niya kayang magpanggap.Nakatitig si Maria kay Kean, ramdam ang bigat ng sitwasyon at ang tensyon na bumabalot sa kanilang dalawa. Minsan na niyang inisip na hindi na siya aabot sa ganitong punto—na pilit niyang maiiwasan ang araw na haharapin niya ang katotohanan. Ngunit eto na, hindi na siya pwedeng umatras.Huminga siya nang malalim, pilit binibigyang lakas ang sarili para sabihin ang isang bagay na matagal na niyang ikinukubli."Kean..este sir. ako po 'yung babae," halos pabulong ang kanyang pagsasalita, ngunit sapat na ang lakas para marinig ito ni Kean. "Ako 'yung babaeng pinagkamalan mong bayarang babae at nakasama mo sa Blue Sangria Hotel sa Makati. Ako ang naka-one night stand mo."Tila
Hindi parin mawala sa isip niya ang engkwentro na nangyari sa pagitan niya at ni Kean nang makita ni Maria ang matalim na tingin nito bago ito umalis, parang nadurog ang kanyang puso. Hindi siya makapaniwala sa bigat ng sitwasyon na kanyang kinasasadlakan. Alam niyang hindi niya kayang harapin si Kean ng ganito at lalo na, hindi pa siya handang sabihin ang totoo. Ramdam niya ang pamimigat ng kanyang damdamin, ngunit pilit niya itong nilulunod sa kanyang isipan.“Hindi ko ito pwedeng sabihin... lalo na kay Kean,” bulong niya sa sarili, hinawakan ang tiyan niyang nagsisimula nang magpahiwatig ng bagong buhay. “Kukunin nila ang anak ko. Wala na akong ibang pamilya, ito na lang ang natitira sa akin.”Palala nang palala ang mga sintomas ng kanyang pagbubuntis. Tuwing umaga, magigising siya ng masama ang pakiramdam, nagsusuka, at halos wala siyang lakas para bumangon. Sa kabila ng lahat ng ito, ipinilit niyang magtrabaho, ipinilit niyang magpakatatag. Hindi niya maaring ipakita sa kahit sino
Makalipas ang ilang linggo, nakahanap siya ng bagong trabaho. Dito, nagkaroon siya ng pagkakataon na magsimula muli.Nakapagtrabaho si Maria bilang tindera sa isang maliit na botika. Simple lang ang trabaho, ngunit sapat na upang maitawid ang pang-araw-araw na gastusin. Masaya siya na kahit paano, nagagawa niyang kumita para sa kanilang dalawa ng anak niya. Ang pagbubuntis niya ay nagiging mas mahirap, lalo na’t lumalaki na ang kanyang tiyan, ngunit ipinagpapatuloy niya ito nang buong tapang.Isang araw, habang siya ay naglalakad pauwi, may isang batang lalaki na nagtitinda ng gulay sa kalye ang humarang sa kanya."Ate, bili ka na po ng gulay! Bagong pitas po!" masiglang alok ng bata.Napangiti si Maria. "Sige, kuya. Magkano itong mga talong?"Habang iniabot ng bata ang bayad, naramdaman niyang sumipa ang kanyang anak sa loob ng tiyan niya. Napatigil siya saglit, at isang malalim na hinga ang pinakawalan."Malakas ka na, anak," bulong niya sa kanyang sarili habang kinakausap ang sangg
Napakunot-noo si Kean, tila ba may biglang pumasok sa kanyang isipan. Naging seryoso ang kanyang mukha, at nagtataka siyang tumingin kay Maria. “Maria... bakit parang... may itinatago ka?” tanong ni Kean, ang kanyang mga mata'y puno ng pagsusuri, tila binabasa ang kanyang kaluluwa.Napalunok si Maria, at kahit na gusto niyang ipaliwanag ang sarili, parang natuyo ang kanyang lalamunan. Alam niyang oras na para sabihin ang totoo, ngunit sa bawat paghinga, nararamdaman niyang lumalalim ang takot. Ano nga ba ang iisipin ni Kean kapag nalaman niya? Paano niya tatanggapin ang katotohanang pilit niyang itinatago?"Maria?" mababa ngunit mariing tawag ni Kean. Hindi iyon isang tanong; tila iyon ay isang pahiwatig na gusto nitong marinig ang kanyang paliwanag. Kitang-kita sa kanyang mukha ang pagtataka at pag-aalala.Hindi alam ni Maria kung ano ang gagawin. Pilit niyang hinahakbang ang mga paa upang makalayo, ngunit parang mabigat ang bawat hakbang na para bang may humihila sa kanya pabalik."
Inilagay niya ang isang binti pataas nang bahagya at pinanood habang sinasalsal niya ang sarili bago muling pumasok na may kasamang halik. Gusto niya ang bigat ng katawan niya sa kanyang puwit at balakang."Ah putang ina, ang sarap ng titi mo." Napamura siya nang malakas. "Huwag." "Huwag tumigil."Sumisid siya nang mas malalim. "Oh, baby." Wala akong balak na gawin iyon. Ang puki na ito ay bagay na bagay sa akin.Ngumiti siya, at ipinatong niya ang kanyang noo sa kanya. Bumangon siyang muli, hinawakan ang kanyang malambot na hita habang lalo pa siyang umuusad. Ang kanyang dibdib ay namula. Ang kanyang noo ay basang-basa."Ramdam mo ba 'yan?" Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng puki na ito sa titi ko?"Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng putaing ito sa titi ko?"Mabilis ang takbo ng isip niya. Maging regular na ba ito ngayon? Inilapat niya ang isang kamay sa kanyang matikas na dibdib, sabik na magmakaawa para dito. Bumilis ang kanyang paghinga kasabay ng bilis
Hindi pa naglaan ng kahit isang sandali upang suriin siya, lumapit siya at agad na nagsimula nang magpakasawa. Ang kanyang mainit na dila ay humihila sa kanyang mga kulungan, ang kawalan ng saplot ng kanyang puki ay lalong naging sensitibo. Umarko siya laban sa kama. Ang kumot ay kumislot sa kanyang mga daliri habang siya'y humahawak para sa suporta. Ang kanyang katawan ay parang may kuryente, parang anumang sandali ay lilipad siya sa hangin. Ang pagkakahawak niya sa kanyang mga hita ay halos masakit, at gustung-gusto niya ito. Ang tanawin ng malambot na mga pasa na naiwan doon ay nagbigay ng kilig sa kanya.Hindi kailanman binitiwan ang kontak, muling inilipat niya ang kanyang sarili. Mabilis niyang inalis ang kanyang brief. Bawat pulgada ng kanyang katawan ay sumisigaw na hindi siya makapagpigil sa kanya. Ang kanyang ari ay walang duda na namumula at labis na matigas. Ang larawang iyon ay nagpasmile sa kanya.Ang kanyang mga balakang ay umusad pasulong, halos parang naglalabas-masok
Pagkatapos ng kasal, dinala ni Kean si Maria sa isang malapit na resort na puno ng tahimik na kagandahan. Ang villa na kanilang tinuluyan ay may malalaking bintana na tanaw ang dagat, at ang paligid ay napapaligiran ng mga rosas at kandila, na tila nagbigay ng mahiwagang liwanag sa buong lugar.Pagkapasok nila sa loob, mahigpit na niyakap ni Kean si Maria mula sa likuran. “Sa wakas, mahal. Ikaw na ang asawa ko,” bulong niya habang nararamdaman ni Maria ang init ng kanyang mga bisig.Napangiti si Maria, ngunit bago pa siya makapagsalita, biglang inikot siya ni Kean paharap at mabilis siyang hinalikan. Mapusok at puno ng pagmamahal ang halik na iyon, na para bang lahat ng sakit at pagsubok na pinagdaanan nila ay natunaw sa init ng kanilang pag-iisa.“Kean,” mahina niyang sambit nang maghiwalay ang kanilang mga labi. Ang kanyang mga mata ay naglalaman ng halo-halong emosyon—pagmamahal, pagkasabik, at kaunting kaba.“Mahal, simula ngayon, wala nang hahadlang sa atin. Walang ibang mahalaga
“Mga minamahal kong kaibigan at pamilya,” simula ng pari. “Narito tayo ngayon upang saksihan ang pagtali ng dalawang pusong nagmamahalan. Ang araw na ito ay hindi lamang tungkol sa kanila, kundi tungkol sa pagmamahal na nagbubuklod sa ating lahat.”Nang dumating na ang bahagi ng kasal kung saan tinanong ng pari kung may sinuman bang tututol, tila huminto ang oras. Si Maria ay tumingin kay Kean, ang kanyang mga mata puno ng pag-asa. Si Kean naman ay tumitig kay Maria na tila sinasabi, Ako ang lalaking magmamahal sa'yo habang buhay.Tahimik ang lahat."Kung wala," muling sabi ng pari, "ating ipagpatuloy ang seremonya."May narinig na mababang buntong-hininga mula sa mga bisita, lalo na kay Donya Loida na tumayo sa likuran, hawak ang kamay ni Harry. Nagpahid siya ng luha, masayang nakangiti sa eksenang nasa harap niya.“Kean, maaari mo nang sabihin ang iyong panata,” ani ng pari.Huminga ng malalim si Kean, hawak ang kamay ni Maria na bahagyang nanginginig. Tumingin siya sa kanyang magig
Pagkatapos ng ilang saglit, biglang lumuhod si Kean sa harapan niya, may hawak na maliit na kahon. Sa loob nito, isang kumikislap na singsing na tila simbolo ng lahat ng pagmamahal at pangako niya para kay Maria."My heart always belongs to you from the first day I saw you until today, mahal kong Maria," sabi ni Kean, puno ng emosyon ang boses. "Will you spend the rest of my life with me, until our hair turns white? Will you marry me, my love Maria?"Natulala si Maria, hawak-hawak pa rin ang mga rosas habang tumulo ang kanyang luha. Hindi niya inakala ang ganitong surpresa. Ang buong paligid, ang musika, at ang mga bulaklak—lahat ay perpektong naglalarawan ng pagmamahal ni Kean para sa kanya."Kean..." sagot ni Maria habang pinupunasan ang luha. "Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Napakaganda ng lahat ng ito. Hindi ko inaasahan, pero... oo! Oo, Kean, papakasalan kita muli!"Nagpalakpakan ang lahat nang lumabas ang kanilang mga pamilya mula sa taguan. Si Harry, ang kanilang anak, a
Kinabukasan, nagising si Kean nang may isang malinaw na layunin sa isip—ang ituloy ang kanyang plano para kay Maria. Hindi na siya makapagpigil. Ang kasal na matagal na nilang pinangarap, ngunit hindi natuloy, ay magaganap na rin. Puno ng determinasyon, nagpunta siya sa isang wedding couture shop upang magpagawa ng bagong gown para kay Maria.Habang tinitingnan ang dating wedding gown ni Maria, nagulat si Kean na pareho pa rin ang sukat nito sa katawan ni Maria. Napansin niya ang bawat detalye—ang disenyo, ang tela, at ang mga alaalang nakatago sa bawat tahi. Ang mga sandaling iyon ay nagpabalik sa kanya sa araw ng kanilang unang kasal—isang kasal na puno ng pagmamahal, ngunit naputol dahil sa mga pagsubok."Si Maria, hindi mo na kayang ipagpaliban pa," bulong ni Kean sa sarili. Agad siyang pumunta sa wedding planner at ipinakita ang mga detalye ng plano. Lahat ay handa na. Tanging ang singsing na lang ang hinihintay. Kaya't nakipagkuntabahan siya kay Eric, kapatid ni Maria, upang ala
Pagkauwi nina Maria sa bahay ng Esperanza sa Cebu, hindi niya inaasahan ang biglaang pagdating ng kanyang ina, si Rosemarie Esperanza, mula Manila. Halata ang pagod sa mukha ni Rosemarie, ngunit ang kagalakan sa kanyang mga mata nang makita ang anak ay hindi maikakaila. Tumakbong sumalubong si Harry, ang apo niya, at mahigpit na yumakap sa kanya.“Lola Rosemarie!” malakas na sigaw ni Harry habang yakap-yakap ang matanda. “Alam mo ba, gumaling na si Daddy Kean! Wala na siyang coma!”Napaluha si Rosemarie sa narinig. “Talaga ba, Harry? Ang saya-saya ko naman. Ibig sabihin, masaya na ulit ang pamilya ninyo,” ani Rosemarie habang pinupunasan ang kanyang mga luha at hinahalikan ang noo ng apo.Tahimik na nakatayo si Maria sa tabi, pinagmamasdan ang yakapan ng mag-lola. Nagpaumanhin siya sa ina. “Ma, pasensya na. Akala ko po magtatagal pa kayo sa Manila kaya hindi ko na kayo inantay. Napagdesisyunan ko rin po na pauwiin muna si Harry dito habang nasa ospital pa si Kean.”Ngumiti si Rosemari
Habang naglalakad sila patungo sa pintuan ng kwarto dahil wala masyadong signal sa loob, ngumiti si Maria at tinawagan ang kapatid sa telepono. "Eric, nandiyan ka ba? Pumunta ka na rito sa hospital at ipakilala kita kay Kean. Kailangan niyang malaman na wala siyang karibal sa puso ko," sabi ni Maria, ang tinig ay puno ng pagmamahal at kasiyahan.Ang sagot mula sa kabilang linya ay mabilis at masigla. “Oo, Ate! Nandiyan na ako. Andito na ako sa hospital at aakyat na. Magkita tayo diyan.”Habang hinihintay ang pagdating ni Eric, si Kean ay patuloy na nag-iisip. Minsan, ang pagmamahal ay hindi agad-agad nakikita, pero si Maria… siya ang lahat para sa akin. Ang hirap man tanggapin, kailangan kong magtiwala.Ilang sandali pa, dumating na si Eric. May dalang ngiti sa labi at kasabay nito ang kagalakan na halata sa kanyang mga mata. Hindi alintana ang lahat ng mga hirap na naranasan ni Maria at Kean. Ang bawat hakbang ng buhay nila ay nagiging mas magaan nang magsama-sama ang mga piraso ng
Sa isang silid ng ospital, ang mga mata ni Kean ay puno ng kaligayahan at pasasalamat. Matapos ang matagal na panahon ng paghihirap, ang kanyang mga magulang, si Donya Loida, at ang pinakamahalaga sa lahat—si Maria at Harry—ay nakatayo sa kanyang paligid. Tuwang-tuwa siya nang marinig ang balita mula kay Dr. Velasco.“Kean, magandang balita. Puwede ka nang umuwi. Ang mga resulta ng mga tests ay maayos na. Patuloy na ang iyong paggaling,” ani ni Dr. Velasco, ang doktor na nag-alaga sa kanya mula nang magkamali ang lahat.Isang ngiti ang sumilay sa mga labi ni Kean. “Salamat, Doc. Salamat sa lahat ng inyong tulong,” sambit ni Kean habang tinatangkang magtaas ng katawan. Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata, hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa pasasalamat sa Diyos at sa lahat ng mga tao sa kanyang buhay na naging saksi sa kanyang laban.Si Donya Loida, na hindi nakapagpigil sa saya, ay agad niyakap si Kean. “Salamat sa Diyos, Kean, apo! Hindi ko na kayang maghintay na makauwi ka na.