Isang gabi pagkatapos ng kanilang klase, matapos ang isang araw na puno ng bigat ng emosyon, hindi na nakayanan ni Roland ang nararamdamang lungkot. Sa halip na hanapin ang tamang paraan upang harapin ang kanyang mga problema, ginawa niyang outlet ang init at tukso. Walang paalam o pangamba, nagpasya siyang dalhin si Rowena sa isang mamahaling hotel pagkatapos ng kanilang klase."Roland, sigurado ka ba dito?" tanong ni Rowena habang magkahawak sila ng kamay habang papunta sa hotel. Hindi ito pagtutol kundi tila may halong kasiyahan ang kanyang boses."Oo, Rowena," sagot ni Roland, may lamlam sa kanyang mga mata, "Gusto ko lang makalimot. Sandaling pahinga mula sa lahat ng problema."Hindi na nagtanong pa si Rowena. Sa totoo lang, Tuwang tuwa ito sa paanyaya at gusto niya rin makapiling ang pinakamamahal niyang si Roland. Pero ngayong wala si Maria, sinunggaban ni Rowena ang pagkakataon.Sa bawat sulok ng silid, naglalaro ang mga anino ng dalawang katawan na nagtatampisaw sa init ng pag
Nasa malalim na pag-iisip si Roland nang matapos ang tawag nila ni Maria. Sa isang linggo, babalik na si Maria mula sa Cebu matapos tapusin ang lahat ng kailangan sa libing ni Sister Teresa. Bagamat masaya siyang maririnig na babalik na ito, may halong guilt at kaba ang kanyang dibdib. Paano niya haharapin si Maria? Paano niya sasabihin ang nangyari sa pagitan nila ni Rowena?Na ilang ulit na niya ito niloloko.Habang nakaupo siya sa gilid ng kama, narinig niya ang pagbukas ng pinto ng banyo. Si Rowena, bagong ligo at nakatapis lang ng tuwalya, ang lumabas. Bumungad ang amoy ng sabon at ang maputi nitong balat na nangingintab mula sa tubig. Lumapit ito kay Roland, walang alinlangang yumakap sa kanya mula sa likod, at hinalikan siya sa pisngi at umupo sa harap niya."Narinig kita kanina, may kausap ka. Si Maria ba?" tanong ni Rowena habang ang kanyang mga daliri ay naglalaro sa balikat ni Roland.Tumugon si Roland nang walang emosyon, "Oo, si Maria. Babalik na daw siya sa isang linggo.
Pagdating ng isang linggo, bumalik na si Maria sa Manila. Natagalan sa pagbalik si Maria dahil sa inaasikasong papeles, pinamanahan siya ng lupa't bahay sa Cebu ng kanyang tinuring na ina . Bitbit ang lungkot mula sa libing ni Sister Teresa , sabik siyang makita si Roland at makasama ulit ito. Nang siya’y dumating, sinalubong siya ni Roland kasama si Rowena, parehong ngumiti at tila ba walang nagbago sa kanilang tatlo. Sa mga unang sandali, ramdam ni Maria ang init ng pagbabalik niya, ngunit may kakaibang bigat na siyang nararamdaman kay Roland—isang bigat na hindi pa niya lubos na nauunawaan."Maria, welcome back," bati ni Roland, ang kanyang tinig ay may halong init ngunit may kaunting pagod."Salamat, Roland," tugon ni Maria, habang yakap ang binata. "Namiss kita.""Namiss din kita," sagot ni Roland, ngunit parang may lamlam sa kanyang mga mata na hindi kayang itago ng kanyang mga salita.Kasama nila si Rowena, na masayang tumawa at binati si Maria. "Grabe, ang tagal mo nawala! Per
Sa madilim na sulok ng isang simpleng kwarto, naroon si Roland, nakayakap kay Rowena. Ang bigat ng mga araw na nagdaan ay tila bumagsak lahat sa kanyang balikat. Sa pagkawala ng lahat ng kanilang yaman, sa pagbagsak ng kanilang negosyo, at ang pagkakacomatose ng kanyang ama, ramdam ni Roland na wala nang natitirang liwanag sa kanyang buhay. Ngunit sa bawat sandaling tumingin siya kay Rowena, sa mga matang puno ng pagmamahal at pag-aalaga, tila nakakatagpo siya ng pag-asa."Rowena... hindi ko alam kung paano kita pasasalamatan," bulong ni Roland habang mahigpit na hinahawakan ang mga kamay ng dalaga. "Kung hindi dahil sa'yo... ewan ko kung paano ko pa malalampasan lahat ng ito."Ngumiti si Rowena, simpleng ngumiti, ngunit sa likod ng ngiti niya ay naroon ang malaking sakripisyong hindi alam ni Roland. Hindi batid ng binata na ang bawat sentimong ginamit para sa pagpapagamot ng kanyang ama ay mula sa ipon ni Rowena—ang perang iniipon niya para sa sariling kinabukasan, mga perang hindi al
Sa unang araw ng klase, naglakad si Maria papunta sa kanilang silid-aralan na tila may kakaibang pakiramdam. Matagal na niyang napapansin na tila nag-iba si Roland nitong mga nakaraang araw. Hindi na ito pumapasok at hindi na rin madalas makipag-ugnayan sa kanya. Tumigil si Maria sa harap ng pintuan ng kanilang classroom, bumuntong-hininga, at pumasok sa loob.Pagkaupo niya sa kanyang upuan, napansin niya si Rowena na nasa kabilang dulo ng silid. Kaagad siyang nilapitan ni Rowena at umupo sa tabi ni Maria, dala ang isang mahiwagang ngiti."Maria," bungad ni Rowena, ang boses nito ay tila may taglay na kilig. "Ang tagal ko nang gusto makausap ka. Napansin ko lang, parang hindi ka masyadong nakakausap ni Roland nitong mga nakaraang araw?"Nagulat si Maria. Hindi niya akalain na si Rowena pa ang unang magbabanggit tungkol kay Roland. May kung anong kaba ang gumapang sa kanyang dibdib, pero pinilit niyang maging kalmado."Oo, napansin ko rin yun," tugon ni Maria, iniwasan ang tingin ni Ro
Sa nalaman iyon ni Maria , 'di siya makapaniwala na ipapalit ni Roland ang pag-aaral sa pagtatrabaho sa isang bar ,at 'di niya masisi ito masakit lang sakanya na siya ay nobya bakit 'di siya sinabihan bakit si Rowena lahat ng nangyayari sa buhay dito ay sinasabi sakanya.Kinabukasan, napagdesisyunan ni Maria na puntahan si Roland sa bar kung saan ito nagtatrabaho. Habang papalapit siya sa entrance ng bar, nakaramdam siya ng kakaibang kaba. Hindi niya akalain na makikita niya ang nobyo sa ganitong sitwasyon. Nang makarating siya sa pintuan, saglit siyang tumigil, pinakiramdaman ang paligid. Hindi niya alam kung paano magsisimula.Pumasok siya sa loob, at sa kanyang paglapit sa counter, natanaw niya si Roland—ang kanyang mahal. Ngunit may kakaiba sa kilos nito, tila malayo sa dati niyang kilalang Roland. Nakaupo si Rowena sa dulo ng bar, nakatingin kay Roland habang tila may pinag-uusapan sila. Bahagyang sumikip ang dibdib ni Maria sa nakita. Bakit sila magkasama rito?Nang mapansin siya
Nang makaalis si Maria mula sa bar, hindi niya mapigilan ang patuloy na pag-agos ng kanyang luha. Ramdam niya ang bigat sa kanyang dibdib—isang halo ng pagkabigla, sakit, at pagdududa. Si Roland, ang taong minahal niya nang buo, ang taong kasama niya sa mga plano at pangarap, ay tila unti-unting lumalayo sa kanya. At higit sa lahat, bakit si Rowena ang mas alam ang lahat ng nangyayari sa buhay ni Roland? Bakit hindi siya, na siyang nobya?Pilit niyang inuunawa ang sitwasyon habang naglalakad pauwi. Hindi niya maiwasang muling balikan ang mga sinabi ni Roland kanina."Ayokong mag-alala ka," paulit-ulit niyang naririnig sa kanyang isip."Hindi ko alam kung paano sasabihin ito sa'yo..."Sa bawat salita ng paliwanag ni Roland, ramdam niya ang paglayo nito sa kanya. Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, ang mas masakit ay ang katotohanang si Rowena ang naging takbuhan ng nobyo, hindi siya. At mas lalong hindi niya matanggap na tila si Rowena ang mas pinagkakatiwalaan ni Roland.Pagdating sa k
Kinagabihan, muling sinubukan ni Maria na tawagan si Roland. Sa unang ilang ring, hindi sumagot ang nobyo, ngunit sa pang-apat na pagkakataon, narinig niya ang pamilyar na boses sa kabilang linya."Maria?" sabi ni Roland, tila naguguluhan kung bakit siya tumatawag."Roland," sagot ni Maria, pilit na pinapanatili ang kanyang boses na kalmado. "Pwede ba tayong mag-usap? Gusto kong malaman kung ano ba talaga ang nangyayari sa'yo."Tahimik si Roland sa kabilang linya. Ilang segundo rin ang lumipas bago ito sumagot. "Maria, pasensya na kung hindi ako nagparamdam. Maraming nangyayari, at... hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag sa'yo.""Nagtatrabaho ka sa bar," sabi ni Maria, diretso ang tono. "Bakit hindi mo sinabi sa akin? Ako ba ang huling taong dapat makaalam ng mga bagay na nangyayari sa buhay mo?"Muling bumuntong-hininga si Roland. "Ayokong mag-alala ka, Maria. Alam kong marami kang iniisip, kaya hindi ko gustong idagdag pa ang mga problema ko.""Pero hindi mo ba naiintindihan?" s