Sa nalaman iyon ni Maria , 'di siya makapaniwala na ipapalit ni Roland ang pag-aaral sa pagtatrabaho sa isang bar ,at 'di niya masisi ito masakit lang sakanya na siya ay nobya bakit 'di siya sinabihan bakit si Rowena lahat ng nangyayari sa buhay dito ay sinasabi sakanya.Kinabukasan, napagdesisyunan ni Maria na puntahan si Roland sa bar kung saan ito nagtatrabaho. Habang papalapit siya sa entrance ng bar, nakaramdam siya ng kakaibang kaba. Hindi niya akalain na makikita niya ang nobyo sa ganitong sitwasyon. Nang makarating siya sa pintuan, saglit siyang tumigil, pinakiramdaman ang paligid. Hindi niya alam kung paano magsisimula.Pumasok siya sa loob, at sa kanyang paglapit sa counter, natanaw niya si Roland—ang kanyang mahal. Ngunit may kakaiba sa kilos nito, tila malayo sa dati niyang kilalang Roland. Nakaupo si Rowena sa dulo ng bar, nakatingin kay Roland habang tila may pinag-uusapan sila. Bahagyang sumikip ang dibdib ni Maria sa nakita. Bakit sila magkasama rito?Nang mapansin siya
Nang makaalis si Maria mula sa bar, hindi niya mapigilan ang patuloy na pag-agos ng kanyang luha. Ramdam niya ang bigat sa kanyang dibdib—isang halo ng pagkabigla, sakit, at pagdududa. Si Roland, ang taong minahal niya nang buo, ang taong kasama niya sa mga plano at pangarap, ay tila unti-unting lumalayo sa kanya. At higit sa lahat, bakit si Rowena ang mas alam ang lahat ng nangyayari sa buhay ni Roland? Bakit hindi siya, na siyang nobya?Pilit niyang inuunawa ang sitwasyon habang naglalakad pauwi. Hindi niya maiwasang muling balikan ang mga sinabi ni Roland kanina."Ayokong mag-alala ka," paulit-ulit niyang naririnig sa kanyang isip."Hindi ko alam kung paano sasabihin ito sa'yo..."Sa bawat salita ng paliwanag ni Roland, ramdam niya ang paglayo nito sa kanya. Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, ang mas masakit ay ang katotohanang si Rowena ang naging takbuhan ng nobyo, hindi siya. At mas lalong hindi niya matanggap na tila si Rowena ang mas pinagkakatiwalaan ni Roland.Pagdating sa k
Kinagabihan, muling sinubukan ni Maria na tawagan si Roland. Sa unang ilang ring, hindi sumagot ang nobyo, ngunit sa pang-apat na pagkakataon, narinig niya ang pamilyar na boses sa kabilang linya."Maria?" sabi ni Roland, tila naguguluhan kung bakit siya tumatawag."Roland," sagot ni Maria, pilit na pinapanatili ang kanyang boses na kalmado. "Pwede ba tayong mag-usap? Gusto kong malaman kung ano ba talaga ang nangyayari sa'yo."Tahimik si Roland sa kabilang linya. Ilang segundo rin ang lumipas bago ito sumagot. "Maria, pasensya na kung hindi ako nagparamdam. Maraming nangyayari, at... hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag sa'yo.""Nagtatrabaho ka sa bar," sabi ni Maria, diretso ang tono. "Bakit hindi mo sinabi sa akin? Ako ba ang huling taong dapat makaalam ng mga bagay na nangyayari sa buhay mo?"Muling bumuntong-hininga si Roland. "Ayokong mag-alala ka, Maria. Alam kong marami kang iniisip, kaya hindi ko gustong idagdag pa ang mga problema ko.""Pero hindi mo ba naiintindihan?" s
Sa gabing iyon, isang malamlam na buwan ang nagliliwanag sa kalangitan, tila saksi sa paglalim ng damdamin ni Maria. Hindi niya napigilang mapangiti habang iniisip si Roland, ang taong minahal niya ng buong puso. Matapos ang isang hindi pagkakaintindihan na muntik nang sumira sa kanilang relasyon, napanatag na siya. Nagkausap sila nang masinsinan, at muling napanumbalik ang tiwala at pagmamahalan."Roland, salamat sa pag-unawa. Mahal na mahal kita," bulong ni Maria sa telepono habang nakahiga sa kama."Mahal din kita, Maria. Wala nang kailangan ipaliwanag pa. Ang mahalaga, magkasama tayo," sagot ni Roland, ngunit sa kanyang tinig ay may bahid ng alinlangan, na tila may bagay siyang pilit na itinatago.Pagkatapos ng tawag, si Maria ay nakatulog nang mahimbing, masaya at panatag ang damdamin. Ngunit sa kabilang banda, ang mundo ni Rowena ay nagsisimula nang mabuo sa poot at inggit. Kinabukasan, humingi ng paumanhin si Maria kay Rowena para sa naging di pagkakaunawaan nila."Rowena, sorr
Pagkalipas ng ilang buwan, unti-unting nahulog si Roland sa patibong ng bisyo. Ang dating mahinahon at mabait na binata ay tila nagbago dahil sa sunud-sunod na pagsubok sa kanyang buhay. Isang gabi, matapos mapanood ang balita ng pagbagsak ng kanilang negosyo, sinubukan ni Roland ang pagsusugal—isang desisyong hindi niya akalaing magdadala sa kanya sa mas malalim na pagkakasala.Sa unang pagkakataon, pinalad si Roland. Nanalo siya ng malaki, isang tagumpay na sa tingin niya'y kakayanin niyang ulitin. Tuwang-tuwa siya sa pagkakataong iyon at kaagad niyang tinawagan si Rowena upang ibalita ang kanyang swerte."Rowena, nanalo ako! Hindi ko alam kung paano nangyari, pero nanalo ako!" sigaw ni Roland habang humahagikgik sa telepono, ang kanyang boses puno ng saya."Talaga? Congratulations, Roland!" tugon ni Rowena, halata ang excitement sa kanyang tinig. "We should celebrate! Saan mo gusto pumunta? I'll go anywhere with you."Hindi nagdalawang-isip si Roland. Agad siyang nagplano ng isang
Sa isang maliit na bar sa tabi ng kalsada, ang mga ilaw ay sumasayaw sa musika habang ang mga tao ay abala sa kanilang mga inumin at kwentuhan. Ang halinghing ng yelo at tawanan ay tila umuusok sa hangin, nagiging kabahagi ng buhay ng mga parokyano sa bar na ito. Dito sa bar, naging tahanan na ni Roland ang mga gabi ng sugal at pagdiriwang. Subalit, sa likod ng bawat tawanan at pag-inom, may isang tao ang nagkukubli sa likod ng ngiti—si Rowena.“Roland, mag-usap tayo,” masinsinang sabi ni Rowena isang gabi habang magkasama silang nag-aabang sa mga pangyayari sa bar. “Alam kong may pinagdadaanan ka. Huwag kang mag-alala, nandito lang ako.”Ngunit sa halip na tumugon, nakatuon si Roland sa kanyang mga kaibigan na naglalaro ng baraha, tila wala siyang ibang iniisip kundi ang makabawi sa mga pagkatalo.“Hayaan mo na, Rowena. Masaya ako dito,” nakangiting sagot ni Roland, kahit na ang kanyang mga mata ay puno ng lungkot.“Pero hindi ito ang tunay na kaligayahan, Roland. Alam mo ‘yan,” sago
Tinitigan ni Maria si Rowena, habang nasa kanilang paboritong school canteen. Mabigat ang usapan ngunit kailangan niyang marinig ito mula sa taong laging naroon para sa kanya."Maria," malumanay na simula ni Rowena, ang tinig niya ay puno ng pag-aalala. "Alam ko mahal mo si Roland, pero kailan mo sasabihing tama na? Hindi na siya yung lalaking nakilala mo noon."nagkukunwari na may concern.Nanghina si Maria. Totoo ang mga salita ni Rowena. Alam niya iyon. Pero sa kabila ng lahat, umaasa pa rin siyang babalik ang dating Roland—ang masayahin, mabait, at mapagkalingang lalaking minahal niya. Hindi niya akalain na ang babaeng pinaghuhugutan niya ng lakas ay ang siyang tahimik na sumisira sa kanya—si Rowena, ang ahas na nagtatago sa likod ng ngiti kung alam niya lang,ang bawat concern na pinapakita ay balat-kayo lamang."Alam ko, Rowena... Pero... baka may pagkakataon pa. Baka magbago pa siya," mahinang tugon ni Maria. Ang mga mata niya ay puno ng kalungkutan, ngunit umaasa pa rin sa hima
Ang gabing iyon ay tila walang katapusan para kay Roland. Matapos siyang matalo ng halagang 500,000 piso sa casino, kasama ang perang hiniram niya kay Maria, halos hindi na siya makakita ng liwanag sa kanyang kinabukasan. Pawis na pawis siya habang lumabas ng casino, nakalugmok ang balikat at mistulang hinigop na ang kanyang kaluluwa ng pagkatalo. Sa kanyang bulsa, wala nang laman kundi isang tiket ng casino na walang halaga.Agad niyang tinungo ang pinakamalapit na bar, ang "Nightfall," na pagmamay-ari ng kaibigan niyang si Paul. Kilalang sugalero rin si Paul, pero may isang bagay siyang hawak na wala si Roland—kapangyarihan. Pera.Pagkapasok ni Roland sa bar, agad siyang sinalubong ng malakas na tawanan at ingay ng mga lasing. Nasa isang sulok si Paul, nakatayo sa tabi ng isang mesa habang kaharap ang ilang malalaking lalaki. Nakangisi siya nang makita si Roland."Talo ka na naman, boy!" sigaw ni Paul, sabay tawa. Halakhak ng halakhak si Paul, tila iniinsulto si Roland.Nanliliit si
Inilagay niya ang isang binti pataas nang bahagya at pinanood habang sinasalsal niya ang sarili bago muling pumasok na may kasamang halik. Gusto niya ang bigat ng katawan niya sa kanyang puwit at balakang."Ah putang ina, ang sarap ng titi mo." Napamura siya nang malakas. "Huwag." "Huwag tumigil."Sumisid siya nang mas malalim. "Oh, baby." Wala akong balak na gawin iyon. Ang puki na ito ay bagay na bagay sa akin.Ngumiti siya, at ipinatong niya ang kanyang noo sa kanya. Bumangon siyang muli, hinawakan ang kanyang malambot na hita habang lalo pa siyang umuusad. Ang kanyang dibdib ay namula. Ang kanyang noo ay basang-basa."Ramdam mo ba 'yan?" Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng puki na ito sa titi ko?"Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng putaing ito sa titi ko?"Mabilis ang takbo ng isip niya. Maging regular na ba ito ngayon? Inilapat niya ang isang kamay sa kanyang matikas na dibdib, sabik na magmakaawa para dito. Bumilis ang kanyang paghinga kasabay ng bilis
Hindi pa naglaan ng kahit isang sandali upang suriin siya, lumapit siya at agad na nagsimula nang magpakasawa. Ang kanyang mainit na dila ay humihila sa kanyang mga kulungan, ang kawalan ng saplot ng kanyang puki ay lalong naging sensitibo. Umarko siya laban sa kama. Ang kumot ay kumislot sa kanyang mga daliri habang siya'y humahawak para sa suporta. Ang kanyang katawan ay parang may kuryente, parang anumang sandali ay lilipad siya sa hangin. Ang pagkakahawak niya sa kanyang mga hita ay halos masakit, at gustung-gusto niya ito. Ang tanawin ng malambot na mga pasa na naiwan doon ay nagbigay ng kilig sa kanya.Hindi kailanman binitiwan ang kontak, muling inilipat niya ang kanyang sarili. Mabilis niyang inalis ang kanyang brief. Bawat pulgada ng kanyang katawan ay sumisigaw na hindi siya makapagpigil sa kanya. Ang kanyang ari ay walang duda na namumula at labis na matigas. Ang larawang iyon ay nagpasmile sa kanya.Ang kanyang mga balakang ay umusad pasulong, halos parang naglalabas-masok
Pagkatapos ng kasal, dinala ni Kean si Maria sa isang malapit na resort na puno ng tahimik na kagandahan. Ang villa na kanilang tinuluyan ay may malalaking bintana na tanaw ang dagat, at ang paligid ay napapaligiran ng mga rosas at kandila, na tila nagbigay ng mahiwagang liwanag sa buong lugar.Pagkapasok nila sa loob, mahigpit na niyakap ni Kean si Maria mula sa likuran. “Sa wakas, mahal. Ikaw na ang asawa ko,” bulong niya habang nararamdaman ni Maria ang init ng kanyang mga bisig.Napangiti si Maria, ngunit bago pa siya makapagsalita, biglang inikot siya ni Kean paharap at mabilis siyang hinalikan. Mapusok at puno ng pagmamahal ang halik na iyon, na para bang lahat ng sakit at pagsubok na pinagdaanan nila ay natunaw sa init ng kanilang pag-iisa.“Kean,” mahina niyang sambit nang maghiwalay ang kanilang mga labi. Ang kanyang mga mata ay naglalaman ng halo-halong emosyon—pagmamahal, pagkasabik, at kaunting kaba.“Mahal, simula ngayon, wala nang hahadlang sa atin. Walang ibang mahalaga
“Mga minamahal kong kaibigan at pamilya,” simula ng pari. “Narito tayo ngayon upang saksihan ang pagtali ng dalawang pusong nagmamahalan. Ang araw na ito ay hindi lamang tungkol sa kanila, kundi tungkol sa pagmamahal na nagbubuklod sa ating lahat.”Nang dumating na ang bahagi ng kasal kung saan tinanong ng pari kung may sinuman bang tututol, tila huminto ang oras. Si Maria ay tumingin kay Kean, ang kanyang mga mata puno ng pag-asa. Si Kean naman ay tumitig kay Maria na tila sinasabi, Ako ang lalaking magmamahal sa'yo habang buhay.Tahimik ang lahat."Kung wala," muling sabi ng pari, "ating ipagpatuloy ang seremonya."May narinig na mababang buntong-hininga mula sa mga bisita, lalo na kay Donya Loida na tumayo sa likuran, hawak ang kamay ni Harry. Nagpahid siya ng luha, masayang nakangiti sa eksenang nasa harap niya.“Kean, maaari mo nang sabihin ang iyong panata,” ani ng pari.Huminga ng malalim si Kean, hawak ang kamay ni Maria na bahagyang nanginginig. Tumingin siya sa kanyang magig
Pagkatapos ng ilang saglit, biglang lumuhod si Kean sa harapan niya, may hawak na maliit na kahon. Sa loob nito, isang kumikislap na singsing na tila simbolo ng lahat ng pagmamahal at pangako niya para kay Maria."My heart always belongs to you from the first day I saw you until today, mahal kong Maria," sabi ni Kean, puno ng emosyon ang boses. "Will you spend the rest of my life with me, until our hair turns white? Will you marry me, my love Maria?"Natulala si Maria, hawak-hawak pa rin ang mga rosas habang tumulo ang kanyang luha. Hindi niya inakala ang ganitong surpresa. Ang buong paligid, ang musika, at ang mga bulaklak—lahat ay perpektong naglalarawan ng pagmamahal ni Kean para sa kanya."Kean..." sagot ni Maria habang pinupunasan ang luha. "Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Napakaganda ng lahat ng ito. Hindi ko inaasahan, pero... oo! Oo, Kean, papakasalan kita muli!"Nagpalakpakan ang lahat nang lumabas ang kanilang mga pamilya mula sa taguan. Si Harry, ang kanilang anak, a
Kinabukasan, nagising si Kean nang may isang malinaw na layunin sa isip—ang ituloy ang kanyang plano para kay Maria. Hindi na siya makapagpigil. Ang kasal na matagal na nilang pinangarap, ngunit hindi natuloy, ay magaganap na rin. Puno ng determinasyon, nagpunta siya sa isang wedding couture shop upang magpagawa ng bagong gown para kay Maria.Habang tinitingnan ang dating wedding gown ni Maria, nagulat si Kean na pareho pa rin ang sukat nito sa katawan ni Maria. Napansin niya ang bawat detalye—ang disenyo, ang tela, at ang mga alaalang nakatago sa bawat tahi. Ang mga sandaling iyon ay nagpabalik sa kanya sa araw ng kanilang unang kasal—isang kasal na puno ng pagmamahal, ngunit naputol dahil sa mga pagsubok."Si Maria, hindi mo na kayang ipagpaliban pa," bulong ni Kean sa sarili. Agad siyang pumunta sa wedding planner at ipinakita ang mga detalye ng plano. Lahat ay handa na. Tanging ang singsing na lang ang hinihintay. Kaya't nakipagkuntabahan siya kay Eric, kapatid ni Maria, upang ala
Pagkauwi nina Maria sa bahay ng Esperanza sa Cebu, hindi niya inaasahan ang biglaang pagdating ng kanyang ina, si Rosemarie Esperanza, mula Manila. Halata ang pagod sa mukha ni Rosemarie, ngunit ang kagalakan sa kanyang mga mata nang makita ang anak ay hindi maikakaila. Tumakbong sumalubong si Harry, ang apo niya, at mahigpit na yumakap sa kanya.“Lola Rosemarie!” malakas na sigaw ni Harry habang yakap-yakap ang matanda. “Alam mo ba, gumaling na si Daddy Kean! Wala na siyang coma!”Napaluha si Rosemarie sa narinig. “Talaga ba, Harry? Ang saya-saya ko naman. Ibig sabihin, masaya na ulit ang pamilya ninyo,” ani Rosemarie habang pinupunasan ang kanyang mga luha at hinahalikan ang noo ng apo.Tahimik na nakatayo si Maria sa tabi, pinagmamasdan ang yakapan ng mag-lola. Nagpaumanhin siya sa ina. “Ma, pasensya na. Akala ko po magtatagal pa kayo sa Manila kaya hindi ko na kayo inantay. Napagdesisyunan ko rin po na pauwiin muna si Harry dito habang nasa ospital pa si Kean.”Ngumiti si Rosemari
Habang naglalakad sila patungo sa pintuan ng kwarto dahil wala masyadong signal sa loob, ngumiti si Maria at tinawagan ang kapatid sa telepono. "Eric, nandiyan ka ba? Pumunta ka na rito sa hospital at ipakilala kita kay Kean. Kailangan niyang malaman na wala siyang karibal sa puso ko," sabi ni Maria, ang tinig ay puno ng pagmamahal at kasiyahan.Ang sagot mula sa kabilang linya ay mabilis at masigla. “Oo, Ate! Nandiyan na ako. Andito na ako sa hospital at aakyat na. Magkita tayo diyan.”Habang hinihintay ang pagdating ni Eric, si Kean ay patuloy na nag-iisip. Minsan, ang pagmamahal ay hindi agad-agad nakikita, pero si Maria… siya ang lahat para sa akin. Ang hirap man tanggapin, kailangan kong magtiwala.Ilang sandali pa, dumating na si Eric. May dalang ngiti sa labi at kasabay nito ang kagalakan na halata sa kanyang mga mata. Hindi alintana ang lahat ng mga hirap na naranasan ni Maria at Kean. Ang bawat hakbang ng buhay nila ay nagiging mas magaan nang magsama-sama ang mga piraso ng
Sa isang silid ng ospital, ang mga mata ni Kean ay puno ng kaligayahan at pasasalamat. Matapos ang matagal na panahon ng paghihirap, ang kanyang mga magulang, si Donya Loida, at ang pinakamahalaga sa lahat—si Maria at Harry—ay nakatayo sa kanyang paligid. Tuwang-tuwa siya nang marinig ang balita mula kay Dr. Velasco.“Kean, magandang balita. Puwede ka nang umuwi. Ang mga resulta ng mga tests ay maayos na. Patuloy na ang iyong paggaling,” ani ni Dr. Velasco, ang doktor na nag-alaga sa kanya mula nang magkamali ang lahat.Isang ngiti ang sumilay sa mga labi ni Kean. “Salamat, Doc. Salamat sa lahat ng inyong tulong,” sambit ni Kean habang tinatangkang magtaas ng katawan. Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata, hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa pasasalamat sa Diyos at sa lahat ng mga tao sa kanyang buhay na naging saksi sa kanyang laban.Si Donya Loida, na hindi nakapagpigil sa saya, ay agad niyakap si Kean. “Salamat sa Diyos, Kean, apo! Hindi ko na kayang maghintay na makauwi ka na.